#35dagen dag 30

Ik zit op de ferry naar Zweden. De ferry van Kiel naar Göteborg waar ik morgen rond 9.15 uur van af rij om op weg te gaan naar Tolvsbo in Dalarna. Over Tolvsbo valt veel te vertellen maar dat komt een andere keer. De reis naar Kiel voorliep voorspoedig, mooi weer, niet te warm en helemaal niet druk op de autobahn. Vakantie of recessie? Ik weet het niet. Wel verbazend dat er voor de Elbe tunnel wel opeens een file van zes km stond. Maar ik had tijd genoeg dus geen paniek.

Rond 17.00 uur reed ik de ferry op en zocht mijn hut. In Nederland hadden ze me verzekerd dat alle hutten open wifi hadden zodat de foto opdracht en mijn blog geen problemen op zouden hoeven te  leveren. Dus de laptop uit de auto mee naar de hut. Uitgepakt, op het daarvoor bestemde tafeltje gezet, verbinding gemaakt - maar zo dood als een pier. Niets, zelfs geen minuscuul streepje maar een rood kruis. De Galaxy vertoonde hetzelfde beeld. Gelukkig was ik vroeg en was het nog rustig zodat de dames aan de infobalie alle tijd hadden voor mijn probleem. En nee, er was maar in een paar hutten wifi. Nee, niet in die van u. Ja, eigenlijk alleen in de hutten op dek 10 (waar ook de bemanning slaapt). En ja, in het restaurant is wel wifi. Oh, gaat u niet naar het restaurant? Tja, dan is er een probleem. Gelukkig bleken ze niet voor één gat te vangen en kreeg ik het aanbod naar een andere hut te worden omgeboekt. Een hut op dek 10, helemaal aan de andere kant van het schip en héél ver van de lift naar mijn auto op het autodek en eigenlijk te ver voor een lastige heup. Maar ook daarvoor kreeg ik een advies dat ik morgenochtend zeker op zal volgen.

Nu zit ik in mijn hut dit blog te schrijven. Of het gaat lukken het ook te versturen is maar de vraag want noch met Facebook noch met Twitter is op dit moment een verbinding te maken. Misschien buiten in de gang, je weet maar nooit. Al met al toch een heel gedoe maar aan mij zal het niet liggen!
Wel jammer is dat deze wifi hut alleen een piepklein tafeltje heeft waar de laptop niet op past. En helemaal geen stoel of krukje. Dat is dan weer een beetje slordig. Dus nu met de laptop op mijn bed wat een beetje behelpen is, mede omdat de verbinding steeds weg valt en ik zo ongeveer om het woord alles opsla. Dus geen moeite teveel om mijn blog er uit te krijgen!

En morgen, morgen rij ik de ferry af en ben ik weer in Zweden. Of ik niet weggeweest ben en toch ook weer niet. Er is zo vreselijk veel gebeurd sinds ik begin juni terug kwam en me voor het eerst sinds jaren en jaren weer uitgerust voelde. En dat is zo gebleven. De dagen zijn omgevlogen, ik heb veel gedaan, heb genoten van alles en iedereen, had voor het eerst in tijden geen last van de hittegolf, heb bijna iedere dag gefietst en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het feit dat ik vrede heb, echt vrede, om te stoppen met mijn werk dat me altijd zo dierbaar was is een geschenk. En dat geschenk kreeg ik dit voorjaar in Zweden. Het Zweedse wonder dat iedere keer weer toeslaat maakte dat ik het los kon laten en wat ben ik daar dankbaar voor.
Zweden, ik kom eraan!