Bij de foto opdracht van vandaag schoot me iets vergelijkbaars door mijn hoofd.
Toen ik mijn huisje (gebouwd rond 1880) ruim dertig jaar geleden kocht verkeerde het in een deplorabele staat. Het ergste was dat de vorige eigenaar heel veel zelf had gedaan zonder enige kennis van zaken te hebben. Dat was op het eerste oog niet te zien dus dat baarde me aanvankelijk ook geen zorgen. Die kwamen pas later...
Wat wel zichtbaar was waren de stickers. Duizenden stickers. Overal, letterlijk overal zaten stickers. Stickers van vooroorlogse kwaliteit die er onmogelijk af te krijgen waren. Ook het behang viel op, grote paars-groen-oranje patronen die al snel de bijnaam 'baarmoederbehang' hadden. Verder waren er geen balken te zien door de zachtboard betimmering en waren alle paneeldeuren met platen betimmerd. De schoorsteenmantel was bekleed met asbestplaten met een patroontje en in de badkamer was wel een ligbad maar in het hele huis was nergens wastafel te bekennen. Een bijzonder huisje, dat dan weer wel.
Er moest dus gesloopt worden, heel erg gesloopt. En tegelijkertijd ook worden gerestaureerd en vernieuwd. De zolderverdieping zou eerst geïsoleerd en dan betimmerd worden met degelijke planken want ik heb een gruwelijke hekel aan schrootjes. Er kwam dus hout, heel veel hout. En omdat dat allemaal voor boven was werd het ook maar direct daar opgeslagen.
Beneden werd hard gewerkt en er gebeurde van alles. Nieuwe bedrading, nieuwe leidingen, geïsoleerde wanden, geschilderd, gestuukt, etc. Aan boven waren we nog niet toe.
Maar wat was het gek dat het net leek of het plafond een beetje zakte. Ik besloot dat dat niet kon en op verbeelding moest berusten. Toch werd het gevoel dat er iets niet klopte sterker en na een week wist ik het zeker, het plafond was zeker vijf centimeter gezakt! Grote consternatie bij iedereen en vooral bij de timmerman die al snel de diagnose stelde: er lag te veel hout op de zolder én er was ooit een steunmuur weggebroken zonder dat er een voorziening voor deze ontbrekende steun was getroffen!
Een zaak van goede raad is duur! Uiteindelijk besloten we een sterke balk haaks onder de balken van het plafond te plaatsen die aan weerszijden in de muur moest worden verankerd. Met een 'dommekracht' werd het plafond (met nog steeds al dat hout er op) opgekrikt en iedereen hield zijn adem in waarna met een enorme klap de dommekracht in tweeën brak.
Al met al is het goed gekomen. Er werd een zwaardere dommekracht gehaald en heel langzaam zagen we het plafond weer omhoog gaan. De zware en vooral sterke balk die alles moest stutten werd op zijn plek gebracht en het probleem was opgelost. Wat een opluchting!
En ook hier heeft ieder nadeel weer z'n voordeel! Het blijkt al jaren de ideale plek voor mijn Burmezen! Ze springen op de steunbalk tússen de gewone balken en huppen steeds een stukje verder, het is net een circusact.
En voor instorten ben ik niet bang meer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten