vrijdag 28 februari 2014

Uit balans en in de zon

Twee dagen geleden moest ik voor controle naar de orthopeed in Eindhoven. Een goede vriendin wilde wel rijden want dat mocht nog niet en ja, het is een heel eind. De eerste afspraak was om half elf dus zaten we al om zeven uur in de auto! Geen files te bekennen, de afspraken gingen vlot en een tevreden orthopeed verzekerde me dat alles weer mocht míts ik voorlopig maar voorzichtig zou blijven en het rustig aan zou doen. De terugreis was prachtig, een blauwe lucht, overal bloeiende katjes en sneeuwklokjes, mooie weggetjes en lekkere koffie met kruidkoek op de Brink in Ruinen want we gingen het laatste stuk binnendoor.

Eenmaal thuis denderde de adrenaline weer door mijn lijf want alles mocht! Ik mocht weer fietsen, autorijden, zwemmen, slapen zonder kussen tussen mijn benen en ga zo maar door. Vrijheid dus!
Maar wat was ik moe van die lange dag. En wat voelt het onrustig om opeens weer alles te mogen en dat ook allemaal direct te willen.

Vandaag kwam dan ook de terugslag. Toen ik wakker werd was er al direct een fout gevoel. Een gevoel van moeten. Van te moeten fietsen want dat mocht nu. Van boodschappen te moeten doen want ik kan weer autorijden. Van een moeilijke mail naar een vriendin te moeten sturen want dat kon niet wachten. Van op te moeten schieten omdat.... Omdat wat?

Omdat mijn hoofd en mijn lijf totaal uit balans zijn!
Mijn hoofd vindt dat mijn Nieuwe Leven nu is begonnen. Mijn Nieuwe Leven waarin ik zoveel wil doen. Het roept om nu eindelijk de diepvriezer eens leeg te maken en om mijn kasten uit te mesten. En het roept om naar mijn-bankje-langs-de-vaart te fietsen. Maar mijn lijf trekt aan de rem en wil rust.
Uit balans dus. Onrust, onvrede en een soort schuldgevoel waarvan ik weet dat het onzin is maar dat er toch zit. Want schuldgevoel is er zo maar, uit het niets.

En toen begon de zon te schijnen!
Niks fietsen, niks boodschappen. Heerlijk in een wind- en doodstille tuin in het zonnetje zitten. Genieten van de vogels, de bloemen, de geur van de houtkachel, de eerste dikke hommel, de poesjes die als een idioot achter elkaar aan rennen.
Genieten van de stilte en de rust.

Leren luisteren naar mezelf, naar mijn lijf, naar het moment. Daar gaat het om. Genieten van wat zich voordoet. Vaak lukt dat maar nu was dat even zoek.
Die afgelopen zes weken zijn me blijkbaar toch niet in mijn koude kleren gaan zitten, hoe goed alles ook is gegaan. Leren luisteren dus.
En te genieten valt er genoeg!














zaterdag 22 februari 2014

Eind goed al goed, einde van de #Ziggosoap!!

Aan wie het allemaal heeft gelegen weet ik niet. Om maar niet te spreken over enig inzicht in de waarschijnlijk zeer complexe en vooral logge organisatie bij Ziggo. Wat ik wel heel zeker weet is dat ik nóóit meer iets met de klantenservice van Ziggo te maken wil hebben. Wat een incompetentie, onbenul en onkunde bij die immer opgewekte en beleefde jongens en meisjes.

Wat was het dus een goed idee om, ten einde raad, Twitter te gebruiken om zo contact te krijgen met Ziggo Webcare. Het woord 'care' lijkt hier absoluut op zijn plaats! Dankzij het goed bereikbare team van deze afdeling bleek er opeens wél inzet aanwezig en zij bleken wél in staat om te beginnen met het aanbieden van excuses. Alleen dat was al een verademing. En behalve dat ondernamen ze ook actie!

Helaas bleven de problemen zich opstapelen. Het nieuwe kastje deed het niet en de monteur die het kwam installeren deed erg zijn best maar gaf slechts de helft van de problemen door. Ook was het PR-technisch gezien niet handig van hem zich te laten ontvallen dat hij een nieuw kastje in de auto had liggen maar dat hij dat niet bij mij mocht installeren omdat hij daar 'geen opdracht voor had'.

Gelukkig ondernam het Webcareteam direct actie na wéér een boze tweet mijnerzijds. Ik werd direct gebeld, kreeg de verzekering dat er opnieuw een monteur mét een nieuw kastje zou komen en dat ik in de agenda van de monteur er tussen werd geschoven om het niet weer eindeloos te laten duren. En zo geschiedde.
Gisteren kwam monteur Ivan die mijn verhaal vol verbazing aanhoorde. Hij haalde een nieuwe decoder uit de auto, rommelde wat met snoeren, vroeg of hij even mijn mobiel mocht gebruiken en in een vloek en een zucht had hij alles via mijn mobiel geïnstalleerd! Binnen een kwartier werkte alles naar behoren en kreeg ik een uitstekende uitleg over de mogelijkheden! Binnen een kwartier!!!

Direct met Ziggo Webcare getwitterd en ze hartelijk bedankt. Een vergoeding gekregen voor de gederfde abonnementskosten, nogmaals uitgebreide excuses voor de gang van zaken en de verzekering dat ik altijd bij hun terecht kon. Kortom, de inzet was de Opening van de Olympische Spelen in HD maar gelukkig halen we precies de Sluitingsceremonie...

En wat was het een verrassing dat ik vanmiddag een werkelijk prachtige bos bloemen inclusief mooie vaas mét een lief kaartje kreeg!
Van Ziggo Webcare. Dat is dus met recht CARE!
Via deze weg dan ook nogmaals heel veel dank aan de mannen (want dat zijn het) van dit bevlogen team.
Het kan dus wel. Nu de klantenservice nog....
En wat mij betreft is alles vergeven en vergeten! Echt!


dinsdag 18 februari 2014

#Ziggo soap duurt voort....

Vorige week werd het nieuwe kastje van Ziggo bezorgd. Decoder is het juiste woord. En een paar dagen later volgde er een hele grote envelop met een piepklein usbstickje er in. Ook van Ziggo. Alles volgens afspraak en ruim binnen de gestelde tijd.

Vandaag was het zover en zou de monteur komen. Ziggo was het met me eens dat ze me ter wille wilden zijn na de geleverde wanprestaties en mede gezien de heup, het kruklopen en een modem die niet echt op een makkelijke plek zit was een monteur om alles aan te leggen een goede optie. En wat was ik daar blij mee! Want na ruim tweeëneenhalf uur functioneerde het kastje nog steeds niet. Als ik dat zelf had moeten doen had ik absoluut gedacht dat het aan mij lag...

Er bleken een aantal problemen te zijn.
Allereerst het kastje zelf. Dit deed het na veel gezoek, opnieuw laten activeren van de smartcard, bellen met de technische ondersteuning en een zeer geduldige monteur maar zodra het werd uitgeschakeld (en dat moet toch in principe kunnen) kon het niet meer worden ingeschakeld. Althans, dan waren alle instellingen verdwenen en moest met allerlei kunstgrepen alles opnieuw worden geïnstalleerd.
Het tweede probleem was dat het interactieve deel (uitzending gemist etc.) niet werkte. Volgens de monteur was dit toeval en lag dat aan Ziggo want "het zal er wel weer uitliggen". Weinig hoopgevend en ook een beetje kort door de bocht want hoe kwam ik er achter of dit inderdaad zo was?.
Het derde probleem was de verbinding die het soms wel en soms niet deed. Zelfs met de dikke kabel van de monteur tussen de decoder en mijn modem was het effect zeer wisselend.

De monteur trof geen blaam. Hij vond het oprecht vreselijk vervelend en is uiteindelijk gaan bellen om een nieuw kastje te regelen. We waren toen al twee uur bezig.....
Maar wat ik buitengewoon wonderlijk en bepaald klantonvriendelijk vind is dat hij een nieuwe decoder in de auto had liggen die hij niet mocht inzetten!
Waarom niet? Omdat hij daar Geen Opdracht voor had gekregen.

Dit soort dingen begrijp ik dus niet. Geen Opdracht maar wel een klant die nog steeds geen gebruik van het abonnement kan maken!
Nogmaals, aan de monteur heeft het niet gelegen.
Ik vrees dat het toch echt aan Ziggo ligt!


maandag 17 februari 2014

Geen dip meer te bekennen!

Het waren een paar lastige dagen na de euforie van het thuis zijn en het weer mogen fietsen. Want het viel natuurlijk niet mee. De dingen waar je normaal niet over nadenkt kosten energie en zijn vermoeiend, zeker als het ook nog op een andere manier moet: zonder te bukken en met een kruk. Het leeghalen van de afwasmachine bijvoorbeeld. En van de wasmachine. En van de droger. En dan alles ook weer opruimen en met twee bordjes en een kruk heen en weer lopen. Houtjes halen, fietsen, de kattenbak, douchen, aankleden (en dan vooral die linker sok!) - het lukt allemaal maar het kost tijd en energie en bovendien ben ik een ongeduldig typje. Dus schoot ik in mijn dip.

M&G, mijn lieve vriendinnen, begrepen dat als geen ander en stuurden een
prachtig boeket als'opkikkertje'. L kwam met saucijzenbroodjes naar het schaatsen kijken en zette die prachtige bloemen voor me in een vaas. En H, een andere lieve vriendin, kwam op bezoek en whatsappte "bolletjes of paaseitjes?" - makkelijk, ik ga altijd voor chocola! Telefoontjes, meelevende tweeps, al die schaatsmedailles, het voelde gisteren al weer een beetje vrolijker. En toen ik vannacht ook nog lekker sliep en de zon vanmorgen stralend aan de blauwe lucht stond verdween de dip als sneeuw voor die zelfde zon. Dus op de hometrainer, kachel aan, koffie erbij en wachten op Kiki de fysiotherapeut.

En ook dat was een cadeautje want we gingen naar buiten! Loopje langs de vaart zónder krukken. Op zich geen optie omdat het toch soms nog een wankel evenwicht is, maar onder de bezielende leiding van Kiki ging het boven verwachting. Heerlijk om buiten te lopen en me bijna weer 'gewoon' te voelen!
Weer thuis hebben we samen besproken wat ik de komende tijd wil en waar we dus het oefenprogramma op gaan richten. Dat was niet zo moeilijk: de tuin, fietsen, beetje wandelen, naar musea, naar Ikea (als metafoor voor winkelen) en alle gewone dingen van het leven weer pijnloos kunnen doen. Dat laatste is afwachten maar we gaan ervoor.

De afgelopen dagen waren mijn hoofd en mijn lijf niet in balans. Mijn hoofd wilde van alles maar mijn lijf protesteerde behoorlijk. En dat met al die tijd en ruimte die mijn hoofd onmiddellijk wilde invullen en benutten!
Nu sta ik weer met twéé benen op de grond en voel die ruimte en rust ook in mijn hoofd. Oefenen en bijkomen, grenzen stellen en grenzen verleggen, dat is de opdracht voor de komende tijd.
En iedere dag is er wéér die tijd.
Die tijd die ik zelf in mag vullen.
Helemaal zelf!

donderdag 13 februari 2014

Dipje

Vandaag werd ik al doodmoe wakker. Pas heel laat in slaap gevallen en wel spontaan rond negen uur op. En hoe blij ik ook ben dat ik weer op de hometrainer kan, ik kon het nu niet opbrengen. Was zelfs te moe om onder de douche te willen!
Baalde enerzijds van mezelf en vond anderzijds dat het geen slechte score was. Vandaag is de operatie precies vier weken geleden en eigenlijk is het de eerste echte dipdag! Heb er dan ook maar even aan toegegeven.

Om half elf kwam L op de koffie en zouden we samen boodschappen gaan doen. Aanvankelijk zou ik gisteren al boodschappen gaan doen met E. Maar toen die er na twee uur nog steeds niet was en ik smste of er soms wat tussen was gekomen kreeg ik een sms terug met "Ben in het zkhs met een gebroken heup!" Onbegrijpelijk en afschuwelijk! Inmiddels is ze geopereerd en zijn er drie platen geplaatst waardoor alles weer goed zou moeten komen. Heel veel sterkte vanaf hier!

Dus met L richting AH. Had een hele lijst in mijn hoofd en ben rustig met mijn karretje en een kruk langs alle straatjes gelopen. En ja, onderweg natuurlijk kletsjes met belangstellende bekenden waardoor het niet echt opschoot. Gelukkig kwam L me redden. Ze bleek al klaar te zijn met haar eigen boodschappen en lootste me door de kassa, pakte alles in en bracht de tassen naar de auto die ik maar met moeite bereikte en waar ik uiteindelijk trillend en met een kleddernat T-shirt in uit zat te hijgen! Thuis lijkt het heel wat maar dit soort exercities vallen nog niet mee....

Wat was het heerlijk dat L thuis alles uitpakte, de kachelhoutvoorraad aanvulde, de kattenbak voorzag van extra grit en gezellig koffie bleef drinken. Wat was het heerlijk daarna op de bank te kunnen vallen om wéér van het schaatsen te kunnen genieten.
En wat was het heerlijk om na de laatste rit als een blok in slaap te vallen om na een uur weer uitgerust wakker te worden!
Morgen weer op de fiets!


dinsdag 11 februari 2014

Het is weer 'gewoon' en revalideren is 'gewoon' hard werken!

Het thuis zijn begint weer enige structuur te krijgen. En mijn poesjes zijn er weer, dat maakt alles compleet! Ze wilden toen ze gisteren thuiskwamen maar één ding: naar buiten! En omdat ik ze een dagje binnen wilde houden hadden we een fors meningsverschil dat zich uitte in miauwen, in de hor klimmen, over de tafel rennen en alle andere dingen doen die expliciet verboden zijn. Maar gisteravond was dat opeens over en werd er weer ouderwets naar de televisie gekeken.

Het was gisteren een drukke dag. Eerst Kiki, de fysiotherapeut die me liet zien hoe ik het beste op de hometrainer kon stappen. Mag nu drie keer per dag 10 minuten fietsen! Daarna W&N met de poesjes en alles wat daarbij kwam, een gesprek met de huisarts en gistermiddag natuurlijk heel veel schaatsen met weer drie medailles. Enige regelmaat in de dag was dus nog ver te zoeken. Uiteindelijk wel redelijk op tijd naar bed, dat lukte dan tenminste.

En vandaag lijkt het beter te lukken, op tijd op en direct op de fiets! Wat heerlijk dat fietsen vanzelf lijkt te gaan. Haal moeiteloos de 18 km/uur en fiets dus netjes drie kilometer in tien minuten. Daarna  douchen, ontbijten en precies op tijd klaar voor mijn koffiebezoek! Wat erg gezellig was en hielp om te bedenken hoe ik verder wil met schrijven. Dank Hella!

Intussen was het stralend weer geworden zodat ik eindelijk een rondje door mijn tuin kon maken. Overal sneeuwklokjes, beginnende tulpjes, krokusjes in het gras en een tintelend voorjaarsgevoel. Wat zou ik nu graag op de échte fiets willen stappen voor mijn rondje langs de vaart! Dat zal nog even moeten wachten. Maar wat wel kon was een half uurtje buiten in mijn hoekje in de zon zitten, een cadeautje!

Nu net mijn tweede rondje op de fiets gedaan, revalideren is hard werken!
Was net weer binnen toen de bel ging. En wie stond daar? De postbode met het kastje van Ziggo! Het is dus gelukt. Nu is het wachten nog op de monteur. Dat wordt eind volgende week want Ziggo wilde geen risico lopen dat er wel een monteur en nog geen kastje zou zijn.
We gaan het zien!

zaterdag 8 februari 2014

Thuis!

Een troosteloze dag met stortbuien en storm maar dat kon de pret niet drukken, rond tien uur was alles verdeeld over twee auto's en reden we richting Friesland! Wat een zooi moest er mee terug: twee tassen vol kleren, een stoel, een douchekruk, een laptop, een zak met boodschappen, een luchtbed (voor de logeerpartij voorafgaande aan de operatie), een kratje met 'losse flodders', mijn rugzakje, schoenen, krukken, etc. etc. Maar alles paste!

Rond half twaalf stonden we hier voor de deur. Binnen was het ijskoud maar dankzij de grote gaskachel en de houtkachel die binnen een minuut lekker brandde was het al snel op temperatuur. B&P haalden de auto's leeg en verdeelden alles strategies over mijn kabouterhuisje. Wel heel raar hier geen poezen aan te treffen trouwens! Gelukkig worden die maandag gebracht want het is erg onwennig zonder poes op schoot.

P stortte zich op de televisie want zonder ontvangkastje moest er van alles gebeuren om op tijd naar de 5000 m schaatsen te kunenn kijken! En dat lukte hem via de analoge ontvanger. Kijken gaat prima, opnemen etc. is onmogelijk. Toen alles klaar was vertrokken B&P richting Leeuwarden voor een bezoek aan het nieuwe Friesche Museum. Dat kan ik straks ook weer, naar musea!

Ik was me aan het installeren toen de telefoon ging. Ziggo! Weer een nieuwe jongeman die begon met het aanbieden van excuses. Hij had alles gelezen (ook mijn blogs) en hij schaamde zich voor de slechte service. Dat waren we roerend met elkaar eens. En.... de bestelling van een nieuw kastje werd nu voorbereid! Het lijkt wel de lancering van een raket naar de maan, zo ingewikkeld schijnt het allemaal te zijn. Er kwam een heel verhaal over een ander soort ontvanger die draadloos was en op mijn netwerk moest passen en ik zag de bui al hangen. Dus heel assertief gevraagd of Ziggo mij, gezien alle ellende én het feit dat ik met mijn krukken onmogelijk op de grond kan gaan liggen om een kastje te installeren, niet een monteur kon sturen. En dat kon! Natuurlijk duurt het nog wel twee weken maar dat maakt me niet uit. Kortom, het gaat nu echt goed komen! En omdat ik ze zei dat 'communicatie de sleutel naar succes is' werd alles ook nog eens bevestigd via een tweede gesprek én via twitter! Een mooiere thuiskomst had ik me niet kunnen wensen.

En nu heb ik de stapel post gesorteerd, de tijdschriften uitgezocht, het een en ander uitgepakt, Sven, Jan en Jorrit naar de medailles zien rijden en wat telefoontjes gepleegd. Toch weer een hoofd vol adrenaline maar dat ebt nu langzaam weg. Nu staan de kippenpootjes in de oven en ga ik straks lekker eten aan mijn eigen tafel. En daarna lekker liggen op mijn eigen bank.

Het was een fantastische periode met zoveel lieve zorgen en hulp waar ik verschrikkelijk dankbaar voor ben. Dankzij B&P en hun ongebreidelde gastvrijheid ben ik zo snel en zo goed hersteld dat ik het hier allemaal weer alleen kan - een heel verschil met het herstel na de vorige heup!

En hoe fijn het ook was, het is ook weer heerlijk thuis te zijn ondanks alle beperkingen van dien. Want ik ben mijn eigen valkuil en doe natuurlijk veel te veel. Nu direct al weer. Daar ga ik mee ophouden! Ga onderuit voor de buis naar alle sporten kijken die er zijn, zelfs naar het rodelen en naar curling!
Na vier geweldige weken ( min drie ziekenhuisdagen) weer thuis. Thuis is thuis!

vrijdag 7 februari 2014

Uitstapje!

Vandaag is het de laatste dag van mijn logeerpartij. Bijna vier weken ben ik verzorgd op een manier die nauwelijks uit is te leggen. Alles stond en lag klaar, van flesjes water, sapjes, schone was en een schoon bed tot iedere avond weer een heerlijke maaltijd! En dat allemaal in een eigen appartement met bioscooptelevisie vanuit mijn bed, een prachtige badkamer en het mooiste uitzicht dat ik me kan wensen!

Toch is het ook heel fijn weer naar huis te gaan want 'thuis is thuis'. Thuis bij mijn houtkacheltje, mijn poezen, mijn boeken, mijn waterbed, mijn tuin en mijn tuinhuis mét hometrainer!
Morgen brengen B&P mij naar huis en we zorgen dat we op tijd thuis zijn voor de 5000 m van Sven Kramer. Als ik die tenminste kan zien zonder kastje van Ziggo. Maar dat gaat goed komen hebben ze me nu verzekerd, nog vóór de Sluitingsceremonie.... Eerst zien dan geloven blijft het motto.

Helaas mag ik nog niet autorijden en kan thuis dus ook nog niet zelf naar een winkel. Maar omdat het lopen zo goed gaat hebben we dat vandaag hier gedaan. Voor het eerst weer naar de supermarkt, het leek wel een schoolreisje!

Weer zelf kijken wat er is en wat ik wil hebben, gek dat dat zo leuk is! En met een karretje om op te leunen gaat het  prima. Ik week ook direct van mijn oude plan af om te beginnen met Chinees. Dat had ik bedacht omdat de afstand naar de Chinees met krukken goed te overbruggen is. Maar het worden kippenpootjes uit de oven met gebakken aardappeltjes. Veel beter, lekker niet meer de deur uit hoeven als ik eenmaal thuis ben.

Zo zie je maar, leuke uitstapjes hoeven niet spectaculair te zijn! Ik heb ervan genoten ondanks de stortregen. Dat laatste is wel jammer want de weilanden waar ik zo van heb genoten zijn nu een en al plas met hier en daar een verdwaalde gans. Beetje troosteloos. Zou dat misschien te maken hebben met "Partir, cést mourir un peu"?


donderdag 6 februari 2014

Ziggo deel 3

Vanmorgen leek er opeens een opening! Ik kreeg een twitter van Ziggo webcare met de boodschap 'Hallo Liesbeth, bedankt voor het doorgeven van de track en trace code. We zien dat het pakket door ons is ontvangen. We gaan er voor zorgen dat er z.s.m. een nieuwe komt.'
Een verrassende en geruststellende mededeling al heb ik geantwoord 'Eerst zien, dan geloven!' Beetje flauw misschien maar toch.

Dus wie schetst mijn verbazing dat ik vanmiddag werd gebeld door de vriendelijke jongen van de klantenservice. Degene met wie ik na drie uur bellen als laatste contact had en die uiteindelijk vriendelijk zei niets meer te kunnen doen.
Hij vertelde nu dat de code niet klopte en dat daarom het pakje nog steeds niet terecht was en ik dus ook geen nieuw kastje kreeg! Mijn reactie was dat ik via twitter inmiddels een ander bericht had ontvangen. Hij viel helemaal stil....

De volgende stap was dat hij zijn collega's bij twitter zou gaan benaderen om te vragen hoe het zat. Daarna zou hij me weer terugbellen, 'contacten' zogezegd. Heb toen zelf maar even een twitter gestuurd naar Ziggo webcare (inderdaad, care!), over de gang van zaken en gevraagd of er ook sprake was van enige vorm van interne communicatie.

Een half uur later belde de vriendelijke jongeman weer. Hij had geen contact kunnen krijgen met zijn collega's van Ziggo webcare. Misschien dat ik even met ze wilde mailen. Legde hem uit dat er geen sprake was van een mail want dat kan niet met Ziggo, maar van een twittercontact. En dat ik al een nieuwe tweet naar ze had verstuurd met de vraag om intern te communiceren. Dat vond hij fijn.
Desondanks wist hij niet hoe het verder zou gaan want ja, hij wilde nu wel aannemen dat ik dat kastje had verzonden (!) maar het was nog steeds zoek ook al had ik andere informatie van Ziggo webcare.

Ik heb hem gecomplimenteerd met zijn vasthoudendheid en hem gevraagd of hij het met me eens was dat de administratie bij Ziggo geen schoonheidsprijs verdiende, ergo, een grote puinhoop was.En nee, dat was hij niet met mij eens al begreep hij op zijn beurt wel dat ik er zo over dacht.
Morgen hebben we weer een 'contactmoment'....


woensdag 5 februari 2014

De soap duurt voort....

Wat een gedonder met Ziggo! Het is maar goed dat ik alle tijd heb want het is bijna een dagvullend programma. De stand van zaken is nu dat Ziggo het door mij opgestuurde kastje kwijt is.
Het kastje is opgestuurd met een door hen verstrekt etiket na een telefoontje van mij met de klantenservice over het tijdstip van verzenden. Helaas is het kastje onvindbaar en moet ik nu de Barcode van het verzendbewijs opgeven. Dat heb ik gedaan maar nu krijg ik een mail met het verzoek dat wéér te doen. De mail was een mail die niet beantwoord kon worden dus moest ik óf weer gaan bellen met de klantenservice (geen optie) óf het doen via het algemene contactformulier. Dat heb ik nu gedaan maar het lijkt me ondenkbaar dat dat tot een positief resultaat zal leiden.

Verder ben ik gaan twitteren en heb ik mijn blog aan Ziggo gestuurd. Dat leek te helpen! Heb nu contact via DM wat redelijk snel verloopt. Echter, ook hier lijkt het mis te gaan want volgens Ziggo klopt de Barcode niet! Hun redenatie is dat zij met die Barcode het pakje niet kunnen vinden dus hun conclusie is dat de code fout is. Moest een foto van het verzendbonnetje opsturen. Hoe zo een foute code? Het is gewoon de code van het verzendbewijs! Maar natuurlijk werk ik mee, heb de code via een foto verstuurd en hoor nu al uren niets meer.

Je zult maar oud zijn of wat minder bijdehand en gebekt! Dan komt het nooit meer goed. De arrogantie waarmee wordt gesteld "als u ons niet de juiste code geeft kunnen wij niets voor u doen" terwijl ik alles in overleg heb gedaan en het gaat om een vervanging dat onder de garantie valt met de toezegging dat ik direct een nieuw kastje zou krijgen!
Hoezo service?

Zodra mijn contract afloopt ga ik voor de tweede keer weg bij Ziggo. Heb dat een paar jaar geleden ook gedaan vanwege vergelijkbare ervaringen. Toch overstag gegaan voor een mooie aanbieding en het eerste jaar echt tevreden: goede klantenservice, nauwelijks wachttijden en echte hulp als dat nodig was. Helaas, dat heeft maar een jaar geduurd.
Hoe nu verder? Met Youp? Of met Kassa of Radar? Word er zo moe van.....

maandag 3 februari 2014

Dagje Ziggo

De dag begon zoals gewoonlijk met relaxed opstaan, een heerlijk ontbijtje en rustig onder de douche. En omdat we de datum voor het naar huis gaan hebben geprikt gaat er van alles door mijn hoofd wat eventueel geregeld zou moeten worden. Dat is nu eenmaal zo als je een regelneef bent, dat gaat nooit over.

Een van de dingen is 'het kastje van Ziggo'. Dat kastje is een prachtig apparaat dat kan opnemen, afspelen, naar uitzending gemist kijken, de life uitzending even pauzeren als de telefoon gaat etc. Ben er dan ook erg blij mee. Wat een beetje hinderlijk was dat ik wel kon opnemen maar de opname vervolgens niet kon afspelen. Toch een basale voorwaarde. Dat vond Ziggo ook toen ik er een tijdje geleden over belde. Het meisje van de klantenservice zag dat het apparaat nog garantie had en vroeg mij het te retourneren met het etiket wat ze me zou toesturen. Ik kreeg dan per omgaande een nieuw exemplaar. Mooi geregeld!

In de brief die ik bij het etiket kreeg werd dat bevestigd maar stond dat het versturen van het nieuwe kastje wel wat tijd vroeg. Dus weer met de klantenservice gebeld die mij liet weten dat het zeker drie weken in beslag zou nemen. Afgesproken daarom het kastje pas op te sturen als ik naar het ziekenhuis zou gaan. Dat zou worden aangetekend in mijn dossier. Dus met een auto vol poezen, stoelen, tassen, krukken etc. nog even het kastje afgeleverd bij het postagentschap. Volgens afspraak.

Nu is het drie weken later en ga ik komende zaterdag naar huis. Was dus benieuwd of het nieuwe kastje inmiddels gearriveerd was. Helaas bleek dat niet het geval. En omdat ik erg graag naar de Olympische Spelen wil kijken leek het mij verstandig om Ziggo even te bellen. Maar 'even' bleek een understatement van de eerste orde! Al met al ben ik zeker drie uur bezig geweest! En dat met een betaalde lijn van 10 cent per minuut!

De eerste hobbel was om überhaupt iemand aan de telefoon te krijgen. Na een tijd in de wacht te staan werd de verbinding keer op keer verbroken. Dus opnieuw beginnen, keuzemenu, postcode invoeren, etc. Na ruim een half uur had ik beet. Helaas kon de vriendelijke medewerker me niet helpen omdat het niet haar afdeling betrof. En nee, doorverbinden kon niet, ik moest opnieuw het zelfde nummer bellen maar een andere keus maken.

Dus weer opnieuw de hele sessie, wachten, nog eens wachten, weer verbroken. Weer bellen etc. etc. en ja, een nieuw meisje. Ze hoorde het verhaal aan en vroeg naar de barcode van het verzendbriefje. Helaas, in mijn beleving lag dat thuis en ik legde haar de situatie uit. Tja, daar was niets aan te doen. Eerst die barcode en anders gebeurde er niets. Zelfs niet een apparaat vervangen binnen de garantie...
Ze deed haar best de situatie te begrijpen, of ik even wilde blijven hangen dan ging ze overleggen. Dat wilde ik maar na 35 minuten was de verbinding nog steeds dood en heb ik maar opgehangen. De rook kwam uit mijn oren en dat gaf blijkbaar ruimte want opeens bedacht ik me dat die barcode misschien gewoon in mijn auto lag....wat inderdaad zo bleek te zijn!

Dus een nieuwe poging. Weer een paar keer geprobeerd en eruit gegooid maar na een minuut of tien kreeg ik een vriendelijke jongeman. Hij toonde begrip, was erg blij met de inmiddels gevonden barcode en ging over tot het aanmaken van een 'emergency call' maar eerst ging hij onderzoeken waar mijn kastje was gebleven.
Dat bleek te zijn zoekgeraakt. Bij de post of bij Ziggo. Reden: het etiket verloopt na 14 dagen en dan kan Ziggo het pakje niet meer traceren. Ook niet als telefonisch is afgesproken dat het later wordt verstuurd. En ik maar bozer en bozer worden omdat ik al zag aankomen dat ik de eerste week van de Olympische Spelen totaal zou gaan missen!

Toen ik daar een boze opmerking over maakte klaarde de vriendelijke jongeman hoorbaar op en vertelde hij me dat daar geen sprake van was, want ik kon altijd gewoon analoog televisie kijken! Analoog, een toverwoordje!
Dus nu is na meer dan drie uur aan de telefoon, de stoom van de ketel al moet ik nog zien dat ik ooit een nieuw kastje van Ziggo ontvang. Want als ik moet wachten tot zij mijn kastje hebben teruggevonden vrees ik dat we bijna aan de zomerspelen toe zijn!
Ziggo: "televisie kijken in drie eenvoudige stappen", maar dan wel met een kastje.....













zaterdag 1 februari 2014

Steeds beter!

Het ging al goed maar het gaat steeds beter! Heerlijk om dat te mogen constateren. Ik slik steeds minder pijn stillers, begin zelfs wat beter te slapen in dat akelige ziekenhuisbed, loop iedere dag een blokje om en doe zeer gemotiveerd mijn oefeningen. Ben er ook van overtuigd dat het strakke schema op de hometrainer voorafgaand aan de operatie veel heeft bijgedragen aan dit snelle herstel.
Het gaat zelfs zo goed dat de datum van naar huis gaan is geprikt! Al met al ben ik dan een kleine vier weken weg geweest.

Maar ik mag nog een week genieten van de *****verzorging die ik hier krijg. Vanmorgen kreeg ik zelfs ontbijt op bed! Heerlijk in bed blijven lezen en pas laat in de benen. Toen uitgelegd gekregen hoe ik met het programma Calibre om moet gaan. Heel fijn want daarmee krijg ik controle over de boeken op de ereader.
Ben ook eindelijk begonnen met Evernote. Had al van zoveel mensen gehoord hoe handig dat is maar kwam er niet aan toe. Nu wel en ja, het is echt heel handig! Recepten, internetpagina's, to do lijstjes, alles met één klik opgeslagen en zowel op de laptop als de Galaxy beschikbaar. Leuk om mee te werken en ervaring op te doen.

Uiteindelijk toch richting de douche, een van de hoogtepunten van de dag en heerlijk om nergens hulp meer bij nodig te hebben. Al is het wel makkelijk dat B mijn linker sok nog wil aantrekken. Ik kan het ook zelf met behulp van twee lange schoenlepels maar daarmee zijn de sokken waarschijnlijk een kort leven beschoren.
De badkamer van mijn appartement is van alle gemakken voorzien. Mijn eigen douchekrukje, een handgreep in de douche en iedere dag ligt de schone was al opgevouwen op me te wachten. Wat een luxe!

Gelukkig is de badkamer thuis ook goed toegankelijk en in mijn kabouterhuisje is alles onder handbereik. Dat is dan weer het voordeel van zo'n poppenhuis!