Tijd om op te stappen!

Ik zit in de gezellige ontbijtruimte van Gerda en Mats (www.lekander.nu, een echte aanrader!) mijn laatste blog vanuit Zweden te schrijven. Wat was het weer een heerlijke tijd en wat bijzonder dat ik wéér alleen maar stralend weer heb gehad! Iedere keer neem ik mijn 'slecht weer' programma mee, zoals de handleiding van Picasa, de opzet voor het maken van een aantal fotoboeken en heel veel boeken om te lezen. Dat lezen lukt altijd, buiten in de zon op een van de strandjes, maar die andere dingen gaan ongeopend mee naar huis om daar op betere tijden te wachten. En natuurlijk is het toeval maar het begon gisteravond te regenen en het weerbericht is slecht! Dus tijd om op te stappen.

Gisteravond was ik samen met Gerda en Mats en nog twee Zweedse vrienden uitgenodigd voor een etentje bij Dagren, een vriendin van Gerda. Ze woont op een prachtig plekje op een heuvel met met uitzicht op zee in een bijzonder huis. Het waren vroeger twee huizen waarvan het eerste al erg oud is. Later is er één huis van gemaakt. Het 'oude' huis heeft een schitterende kamer met aan één kant een muur die uit rotsen bestaat waarin de kachel zit. Er is een zeer bijzondere tafel: een enorm houten blad wat in zee heeft gelegen en helemaal glad gepolijst is. Hij hangt aan één kant aan een ketting aan het plafond.
Het was erg gezellig maar oh wat is het moeilijk om het gesprek van vijf enthousiaste Zweden te volgen! Ze probeerden het wel in het Engels maar vergaten dat in het vuur van het gesprek. Helemaal niet erg, ik vind het leuk om te proberen of ik er iets van begrijp en waar nodig hielp Gerda. Toch merk ik dat het verstaan/begrijpen beter gaat, als ik maar niets in het Zweeds hoef te zeggen!
Het was in ieder geval een prachtig slot van deze Zweedse weken.

En nu is de auto volgeladen met Zweedse boodschappen, heel veel tassen, een vloerkleed en straks de laptop. Over een paar uur rij ik naar Göteborg, neem de ferry, rij daar als alles goed gaat morgen rond negen uur weer af in Kiel en verwacht tegen drie uur thuis te zijn.
Het is fijn weer naar huis te gaan, om thuis te komen. Ik heb dan nog ruim twee weken vakantie en ga half september met veel plezier aan het werk voor de laatste maanden. Wat zal dat raar zijn. Als ik volgend jaar mei weer naar Zweden rij ben ik 'gepensioneerd' én heb ik een nieuwe heup!
Kortom, een heel Nieuw Leven dat zich zeker voor een deel in Zweden zal gaan afspelen. Maar nu naar huis en onderweg nog heel even naar een strandje....

De Teruggekeerden door Jason Mott

De Teruggekeerden door Jason Mott | Een Boek Review

Ik heb dit boek gratis ontvangen van Not Just Any Book in ruil voor een boekrecensie.

 
De Teruggekeerden by Jason Mott
Series: The Returned #1
Published by Harlequin MIRA on August 27th 2013
Pages: 384
Format: Paperback
Source: Not Just Any Book

Het boek begint met de verdrinking van de achtjarige Jacob, enig kind van Lucille en Harold Hargrave. Na vijftig jaar staat Jacob samen met een donkere man in een strak gesneden pak bij hen voor de deur. Hij is nog steeds acht jaar en hij is niets veranderd.
De donkere man is een ambtenaar van Het Internationale Bureau voor Teruggekeerden want niet alleen Jacob keert terug. Over de hele wereld komen er mensen terug die allang dood waren, allemaal met dezelfde leeftijd die ze hadden toen ze overleden. Ze duiken op in allerlei landen,soms ver weg van hun eigen land. Het Bureau voor Teruggekeerden zorgt aanvankelijk dat de Teruggekeerden worden geholpen en naar hun plek terug worden gebracht.

De moeder van Jacob ziet in zijn terugkeer de hand van God en is zielsgelukkig met haar zoon. Jacobs vader die 50 jaar geleden zijn verdronken zoon heeft gevonden, blijft afstandelijke en weet niet goed hoe hij moet reageren. Hij ziet zichzelf inmiddels als een oude man en zeker niet als de vader van een achtjarige.
De ambtenaar van Het Bureau stelt vele vragen aan de ouders, er moeten nu eenmaal vele formaliteiten worden verricht en formulieren worden ingevuld. De laatste vraag die gesteld wordt is niet makkelijk: "Wilt u hem houden?"
En daar draait eigenlijk alles om.

Al snel wordt de wereld overstroomd met Teruggekeerden die aanvankelijk zoveel mogelijk worden teruggebracht naar hun dierbaren. Dat is echter al spoedig niet meer uitvoerbaar. Er wordt voor onderdak gezorgd, eerst in een schoolgebouw, later in de buurt er omheen en nog later in een hele wijk die beschermd wordt door het leger. Beschermd tegen wie? Wie moeten tegen wie worden beschermd?
Ook dat is een cruciale en actuele vraag.

Ik vond het thema van het boek zeer intrigerend, het zet aan tot denken. Wat zou er gebeuren als een van je overleden dierbaren opeens op de stoep staat? Is je verdriet dan over? Of wordt je een illusie ontnomen?
Voor mij is echter maar één konklusie mogelijk waarbij ik graag de woorden van Jan Wolkers gebruik: "Er is maar één zekerheid in het leven en dat is dat je dood gaat."

Van de schrijfstijl van het boek was ik niet onder de indruk. Erg breedsprakig met heel veel details die bij mij voor een steeds grotere verwarring zorgden en die uiteindelijk maakten dat ik veel moeite had om het boek uit te lezen. Vooral de laatste hoofdstukken waren rommelig en sprongen erg van de hak op de tak. Jammer, want het thema van het boek is bijzonder en stemt zeker tot nadenken!

#50books vraag 33: Wat vinden jullie van auteurs die ook onder pseudoniem publiceren?

Daar ben ik dubbel over, zoals meestal zitten er twee kanten aan.
Ik kan me heel goed voorstellen dat een schrijver met een gevestigde naam of een bepaalde reputatie zonder vooroordelen een boek wil publiceren. Het boek van Robert Galbraith alias J.K. Rowling vind ik hier een goed voorbeeld van. Een detective en niets te maken met de onnavolgbare Harry Potter. Ik heb er alle begrip voor dat ze wilde dat er fris naar haar nieuwe boek gekeken zou worden.

Maar er is ook een andere kant. De kant van je verstoppen achter een schuilnaam. Het woord zegt het eigenlijk al, je verschuilt je ergens voor. Voor wie? Of voor wat? Voor je lezers? Zou het die wat uitmaken hoe je heet?
Toen ik begon te twitteren ben ik dat heel bewust onder mijn eigen naam gaan doen. Het is zo makkelijk allerlei standpunten in te nemen als niemand weet wie je bent. Rolde eens in een echte tweepsruzie toen ik iemand vroeg waarom ze anoniem de meest vreselijke dingen over haar werk twitterde. Ze antwoordde dat ze ontslagen zou worden als haar werkgever het zou lezen en ze maakte me uit voor alles wat mooi en lelijk was toen ik aangaf dat ik daar anders over dacht.

Inmiddels heb ik zelf een negatieve ervaring.Ik was net heel voorzichtig met bloggen begonnen, gewoon onder mijn eigen naam. Na 35 jaar gewerkt te hebben in 'mijn eigen winkeltje' kreeg ik een collega en heb ik een paar bloggen geschreven over hoe moeilijk ik het vond de weg te vinden in mijn nieuwe winkeltje. Ik heb erg mijn best gedaan dat heel genuanceerd te doen. Het schrijven hielp me om alles wat er met me gebeurde te analyseren en ik had op geen enkele wijze de intentie iemand te beschadigen. En zeker niet de organisatie waar mijn hart lag en waar ik al zolang met zoveel liefde en plezier werkte. Helaas is dit me niet in dank afgenomen en kreeg ik een officiële berisping. Dat zou nooit zijn gebeurd als ik me achter een schuilnaam had verscholen en precies hetzelfde had geschreven.
Spijt? Nee, geen spijt want ik deed het met goede intenties, ik formuleerde heel zorgvuldig en ik hield het vooral bij mezelf.
Jammer? Ja, dat wel. Ik heb een tijd niet meer durven bloggen, het ging gewoon niet meer. Gelukkig is dat inmiddels over!

Natuurlijk wil ik mijn geblog niet vergelijken met echte schrijvers en echte boeken. Toch zie ik er wel dezelfde parallel in. Eigenlijk is een schuilnaam hetzelfde als iets anoniem publiceren. Anoniem en zonder de verantwoordelijkheid te nemen voor wat je schrijft. En daar hou ik dus niet van..
Maar J.K. Rowling mag het van mij!

"I have a dream"

Vandaag, 28 augustus 2013, is het precies 50 jaar geleden dat Martin Luther King zijn beroemde toespraak hield in Washinton bij het Lincoln Memorial. Een toespraak die de wereld zou veranderen.
Ik was toen twaalf jaar en zat naar de tv te kijken bij mijn oma die bij ons in huis woonde én een tv had. Het was nog zwart-wit televisie, hoe symbolisch kan het zijn.
Ik kan bijna niet geloven dat dit 50 jaar geleden is, het staat nog op mijn netvlies gegrift. Jarenlang kende ik het laatste deel van die toespraak helemaal uit mijn hoofd.

Wat wonderlijk om me te realiseren dat nog maar 50 jaar geleden de scheiding tussen wit en zwart zo groot was. Dat zwarte mensen niet voor in de bus mochten zitten, dat ze wel voor de kinderen van hun baas mochten zorgen maar daar nauwelijks voor betaald kregen, dat zwarte kinderen niet naar witte scholen mochten, dat zwarte mensen in getto's woonden.
En dat de omslag kwam toen zwarte vrouwen besloten dat ze wél voor in de bus wilden zitten en dus voorin instapten met alle gevolgen vandien. Dat een dertienjarig zwart meisje via een rechtzaak afdwong dat ze naar de school van haar keuze mocht en dat dit alleen onder politiebegeleiding mogelijk was. En dit zijn nog maar twee voorbeelden. Ook daar keek ik vol ontzag naar op de tv, nauwelijks de impact van wat ik zag begrijpend. En wat was het een schok dat Marten Luther King in 1968 werd vermoord.

Wat wonderlijk dat in 1964 Nelson Mandela werd veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf, we wisten toch al hoe het zat? Dat die gevangenisstraf moest duren tot 1990 en dat er een uiterst bloedige apartheidsstrijd moest plaatsvinden voor de apartheid officieel werd opgeheven.

Wat wonderlijk dat er nog steeds op grote schaal wordt gediscrimineerd op huidskleur, op sekse en seksuele voorkeur, op geloofs- en op politieke overtuiging, op welke taal je spreekt, op in welke auto je rijdt, op welke school je zit, op wat voor kleren je draagt, of je van zoet of van zout houdt, of .... vul zelf maar in.

Wat zijn we opgeschoten sinds die indrukwekkende redevoering in 1963?
Is de wereld veranderd zoals we toen dachten?
Ja, Amerika heeft een zwarte president maar er wordt nog steeds op grote schaal gediscrimineerd.
We zouden allemaal nog eens heel goed naar die toespraak moeten kijken en vooral luisteren. Ik deed dat net en kreeg weer kippenvel.
Luister en kijk. En lees zijn verhaal.
Als we dat allemaal doen wordt de wereld er in ieder geval niet slechter van.

Pareltjes

Sinds ik alleen (en daar bedoel ik mee zonder gezelschap) met vakantie ga heb ik gemerkt dat het leggen van contacten zoveel makkelijker gaat dan wanneer je met z'n tweeën of met meer bent. Je bent dan toch vaak wat meer op elkaar gericht. En hoewel mijn vreemde talen op een zeer bedenkelijk niveau staan en mijn Zweeds de kinderschoenen nog lang niet ontgroeid is heb ik toch steeds weer ontzettend leuke ontmoetingen onderweg.

Vandaag was het weer zo'n eindeloos zonnige dag. Een beetje wind waardoor het niet te warm werd, een azuurblauwe zee met kleine rimpeltjes en een strakblauwe lucht. Ik zat heerlijk te lezen afgewisseld met regelmatig een rondje zwemmen. Het strandje is populair, veel Zweden komen al of niet met hun kinderen even zwemmen en in de zon zitten. Soms met een heel diner of een barbecue, meestal alleen met een thermoskan koffie. Maar niemand zit er zo lang als ik, ik heb nu eenmaal vakantie. En regelmatig komt er iemand langs die me vaak al eerder heeft zien zitten en vraagt waar ik vandaan kom. Bij het 'uit Holland' reageert bijna iedereen enthousiast en wordt vervolgens gevraagd hoe ik het hier vind. Natuurlijk komt er van mij dan een zeer gemeende lofzang op Zweden! Vanmiddag ging dat ook weer zo. We praatten even door over de verschillen tussen onze landen en over hoe mooi Zweden is. Een 'zo maar' gesprekje over niets speciaals. En wat is het dan bijzonder om te bedankt te worden voor het leuke gesprek!

Toen ik naar huis reed kwam ik langs het oude boomgaardje waar ik al foto's van maakte in de winter en in het voorjaar. Ik dacht dat het oude appelbomen waren maar er bleken pruimen aan te zitten. Dus gestopt voor een foto. Net als in het voorjaar kwam de oude eigenaar van de boomgaard naar buiten. Ik herinnerde me nog dat hij echt geen woord Engels sprak en dat het lastig communiceren was. Nu was dat weer zo, maar toch begreep ik uit zijn Zweeds dat hij me aanbood pruimen te plukken! Hij haalde zelfs een plastic tasje van binnen voor me en ging met me mee de boomgaard in. Heel zorgvuldig zocht hij een aantal bomen uit waar hij stevig aan begon te schudden en ja hoor, het regende pruimen! We hebben ze samen opgeraapt, ik heb heel vaak 'tack så mycket' gezegd - en we begrepen elkaar prima!

Pareltjes vind ik deze korte ontmoetingen. Mensen die oprecht belangstelling hebben en met wie je iets wezenlijks uitwisselt. Hoe kort en hoe onbeholpen dan ook, het is iedere keer weer een cadeautje.

Zondag in Zweden

Gekoesterd door de zon.
Gestreeld door de wind.
Gedragen door de zee.

Niets meer te wensen.

Zweedse zaterdag

Uit mezelf om negen uur wakker, dat is vrij bijzonder. En keurig op tijd voor het ontbijt. Het ontbijt hier is een serieuze aangelegenheid. Gerda besteedt er ongelooflijk veel zorg aan, het is iedere ochtend weer verrassend en ik geloof niet dat ik ergens ooit zo'n ontbijtbuffet heb meegemaakt. Naast de vaste dingen zoals de soorten muesli met toebehoren, verse fruitsalade, eieren, vleeswaren in vele soorten, allerlei kaas, zelf gebakken brood ('s ochtends vroeg in de oven), sap, zelfgemaakte jam etc. is er ook altijd iets 'zoets'. De ene keer wafels, op zondag de traditionele äggost (eierkaas die ook zoet is en specifiek voor deze streek en vanmorgen heerlijke opgerolde deegflapjes gevuld met zwarte bessenjam én witte chocola. En alles zelfgemaakt.
Een gedegen begin van de dag dus en voor mij ruim voldoende voor de rest van de dag. Natuurlijk eet ik 's avonds meestal ook wel wat of zoek ik zo laat mogelijk naar een gelegenheid waar een dagens is.

Vandaag is het zaterdag dus is de loppis open. En precies zoals de vorige keer lag er een prachtig vloerkleed dat net binnen was gekomen en nog niet was geprijst. Dus een van de loppis medewerkers naar de prijs gevraagd en verteld dat ik een paar maanden geleden een vergelijkbaar kleed kocht. Ze vroeg direct wat ik had betaald en ik zei dat het 150 SK kostte. Ze keek nog eens goed, zei toen "doe maar 100 SK", ze keek nog eens, zag een vlek en maakte het toen af op 75 SK (zo'n € 8,50). Koopje! Dus nu hangt mijn kleed in de zon over de balustrade en heb ik maar direct de vlek geprobeerd te verwijderen. Kan het mooi drogen en een beetje luchten.

Was dus snel klaar in de loppis en kon direct door naar een strandje. Koos voor Berga omdat ik dat echt het allermooiste plekje vind. Uitzicht over de zee, een groot rotsplateau met comfortabele 'beensteunen' en de hele dag zon. Die zon was er volop maar het waaide ook behoorlijk. Toch weerhield dat een heleboel mensen niet om te gaan zwemmen. Ik heb het er nog nooit zo druk gezien, kon mijn auto nauwelijks kwijt! Ook werd er veel gevaren, gezeild en gekajakt, iedereen hier geniet nog volop van de zomer die maar voortduurt.
Zoals altijd viel ik weer als een blok in slaap. Heb niet gehoord dat de meeste mensen (en auto's) vertrokken en werd uiteindelijk wakker op een leeg strandje waar ik tot half zes heb genoten van de rust en de zon.

En nu is het half acht en ga ik een broodje eten met uitzicht op mijn nieuwe kleed én de zonnebloemen!

Zomer, zon, zee

Het lijkt of er geen einde aan deze zomer komt, iedere dag weer stralend weer. Wel is het licht heel anders dan in mei/juni.Toen was het heel helder en fris, nu is het warm en bijna geel met een oranje gloed. Door de eindeloos blauwe lucht is het al om aanwezige zeewater prachtig blauw. Het was dan ook weer een heerlijke dag.

Rond half elf installeerde ik me op mijn lievelingsstrandje in Berga. Het is een vlak rotsplateau met grote keien die precies de juiste hoogte hebben om vanuit mijn stoeltje mijn benen op te leggen dus aan gemak geen gebrek. Toen ik aankwam was er nog niemand. Het waaide een beetje, net genoeg om het niet te warm te krijgen. De golfjes klotsten tegen de stenen en in de kortst mogelijke tijd sliep ik als een blok. Ik vraag me al jaren af hoe het toch komt dat ik overdag maar even mijn ogen dicht hoef te doen om in een bijna bewusteloze slaap te vallen terwijl dat 's nachts zelden tot nooit lukt en er zelfs vaak een pilletje aan te pas moet komen. Wonderlijk, het zal wel met ontspanning te maken hebben.
Toen ik ruim een uur later wakker werd speelden er kinderen in het water en zaten er wat verder op mensen die bezig waren hun zwemkleding aan te trekken. Dat vond ik een goed plan, dus het water in. Dankzij mijn waterschoenen gaat dat tegenwoordig veel beter dan vroeger, maar nog is het goed oppassen tussen alle gladde stenen waar overal algen en waterplanten op zitten. Het was heerlijk! Drijven in het zoute water met de zon op je gezicht, je gewichtsloos vrij voelen, meedeinen met de golfjes. Om daarna in de zon op te drogen, beetje te lezen en weer een dutje te doen.

Rond drie uur had ik nog een keer gezwommen en besloot ik de 'dagens' te gaan eten in het restaurant van de golfclub. De dagens is de dagschotel en zeer betaalbaar. Voor Nederlandse begrippen zelfs spotgoedkoop want je betaalt acht of negen euro. Meestal kun je voor zo'n dagens terecht tussen 11.30 en 14.00 uur, maar omdat golfspelen nu eenmaal tijd kost is het mogelijk tot 16.00 uur te eten. In Zweden is een golfclub absoluut anders dan bij ons. Hier golft iedereen, van jong tot oud. Het restaurant is ook voor niet-golfers en er is geen sprake van een bekakte sfeer.
En oh, wat een goed restaurant is het! Vandaag was er vissoep wat betekent dat je een heel bord vol heerlijke vis krijgt opgeschept om er dan vervolgens zelf wat soep overheen te gieten. Daarnaast is er een zeer uitgebreid saladebuffet, verschillende soorten (knäcke)brood en boter, een andere warme gang en een toetje dat vandaag bestond uit flensjes met lingonjam en (ongezoete) room. Koffie met een koekje toe en net zoveel water, lingon- of appelsap als je wilt. De andere gang heb ik niet eens bekeken, dit was meer dan genoeg!

Na het eten was er nog meer dan genoeg tijd om naar een ander strandje te gaan. Het was nog steeds warm dus ik heb ook daar weer gezwommen. En wat was het grappig een bekende tegen te komen! Een vriendin van Gerda bij wie ik logeer, woont vlakbij het strandje waar ik zat en kwam haar dagelijkse zwemrondje doen.
En morgen? Morgen weer een heel andere dag, dan vier ik de verjaardag van Roswitha uit Tolvsbo!

Weer op Tjörn.

Tjörn is een eiland aan de Westkust van Zweden, zo'n veertig km boven Göteborg. Op een van mijn Zweedse vakanties zocht ik in die buurt een B&B en vond de site van de familie Lekander (www.lekander.nu). Inmiddels ben ik er een vaste gast en is het ook hier 'thuiskomen', zowel op het eiland zelf als bij Gerda en Mats. Dit jaar was ik hier zelfs een paar dagen in januari toen de al om aanwezige zee met een vliesdun ijslaagje was bedekt, sprookjesachtig om dat te zien deinen op de golven.

Nu is er geen sprake van ijs maar wel van zon en zee. En vandaag ook vooral van veel wind en aanvankelijk ook veel wolken. Ik besloot vanmorgen dan ook een strandje te zoeken waar ik zoveel mogelijk uit de wind kon zitten en dat lukte want zo langzamerhand ken ik de meeste strandjes wel en weet ik hoe ze liggen ten opzichte van de wind. Ook wilde ik in de buurt blijven want vanmiddag was de loppis van de Lion's open.
Een loppis varieert van een kringloopwinkel tot een achterbak verkoping en alles wat daar tussen zit. Het is heel gebruikelijk dat particulieren een loppis in hun garage hebben, maar het kan ook een vereniging zijn waar de leden om de beurt aanwezig zijn om naast hun zelfgemaakte weefsels, kerstversiering, baksels, jam, speelgoed en tweedehands spullen te verkopen. Hier op Tjörn verzorgen de Lion's een grote loppis die twee maal per week open is. Ik kocht er o.a. al een prachtig wollen kleed.

Op het strandje zaten tot mijn verbazing twee keurige dames. Ze hadden allebei een klein kussentje om het zitten op de rots wat te verzachten en ze hadden een complete lunch bij zich inclusief kartonnen dienblaadje en papieren koffiebekers.
Ze zaten met hun rug naar de zon en de zee en waren druk in gesprek. Er zijn vaak anderen op het strandje maar dat zijn altijd mensen die komen zwemmen. Ik heb nog nooit twee dames in sjieke kleding op de rotsen zien zitten....

 In de loop van de middag werd het steeds warmer en zonniger en besloot ik toch maar te gaan zwemmen. De temperatuur van het water viel niet tegen, al was het door de golven vast kouder. Het was heerlijk! Ik vind het iedere keer weer een belevenis om helemaal alleen in die zee te zijn, zonder iemand in de buurt.
Na een kwartiertje er weer uit, lekker in de zon opgedroogd, mijn boek uitgelezen en heerlijk liggen slapen. En de loppis? Die heb ik lekker gelaten gelaten voor wat hij is, zaterdag is er weer een dag!

#35dagen dag 35

De laatste dag! En dus ook de laatste foto en het laatste dagelijkse blog. Hoewel ik niet weet of ik nu niet voor eeuwig verslaafd ben, dat zal de komende tijd moeten blijken.
Inmiddels heb ik weer een prachtige tocht van zo'n kleine 500 km gemaakt, van Tolvsbo naar Tjörn, het eiland aan de Westkust boven Göteborg. Het zou ook korter hebben gekund maar ik rij zoveel mogelijk mooie en kleine weggetjes, al is dat hier een rekbaar begrip. De échte kleine weggetjes zijn vooral 'grus' wegen, wegen met losse steentjes en vaak met grote sporen, gaten en wasborden. Redelijk avontuurlijk maar opschieten doet het niet en met de afstanden die in dit land heel normaal zijn begin ik daar dus niet meer aan.
Er zijn genoeg andere mogelijkheden en die voerden me vandaag over vrijwel lege wegen waar alleen zo nu en dan gigantische vrachtauto's met aanhangers reden die bomen vervoerden. Ik heb heilig ontzag voor die kolossen die met een forse snelheid en heel veel gewicht op je af kunnen komen.... Omdat ik dit jaar iets vroeger hier ben dan de meeste andere jaren heb ik voor het eerst de enorme graanvelden gezien. Zo ver als je kijken kunt wuivend graan dat goud lijkt in de zon, schitterend! En overal het blauw van de lucht en van het water dat overal opduikt. De kleuren van de Zweedse vlag (blauw-geel) zijn vast niet toevallig gekozen!

Na een stop in Sjötorp aan het Götakanaal reed ik rond vijf uur vanmiddag over de imposante bruggen het eiland op, direct naar het eerste het beste strandje. Veel wind en heel veel zon, dus me geïnstalleerd met mijn rug naar wind en heerlijk gezeten/gelezen/geslapen.

En nu zit ik wéér op 'mijn eigen kamer'! Wat een luxe en wat voelt het iedere keer weer als thuiskomen. Mijn uitzicht is ook geweldig: een veld vol zonnebloemen!

 

De laatste foto opdracht is moeilijk: deel je favoriete foto. Kiezen dus uit 3 x 35 foto's, want we mochten er steeds drie op de afgeschermde Facebook pagina zetten. Voor mij zijn de foto's erg verbonden met mijn blog en daardoor is er één die met kop en schouders boven de andere uitsteekt. Niet vanwege de foto want die is noch creatief noch bijzonder. Maar wel vanwege het verhaal, wat ik nu voor het eerst kon opschrijven terwijl het zich toch al ruim vier jaar geleden afspeelde.
Wat mij betreft is mijn favoriete foto dan ook die van 'De fiets van Paula'.

Ik heb ongelooflijk genoten van deze 35 dagen. Van de opdrachten die me anders lieten kijken, van de foto's van de andere deelnemers die allemaal zo verschillend waren, van het delen van ervaringen, van de reacties op elkaars foto's op Facebook, van het meeleven bij verdrietige en bij leuke gebeurtenissen en van de spanning bij het openen van de mail met de nieuwe opdracht.
Het dagelijks bloggen gaf er voor mij een extra dimensie aan. Iedere dag weer zoeken naar een tekst bij de foto waarbij ik vaak tot mijn eigen verwondering merkte dat het me bijna overkwam, dat ik nauwelijks wist waar ik het over ging hebben maar dat het toch zo maar uit mijn hoofd rolde. Verbazingwekkend. Ook heeft dit dagelijks bloggen me enorm geholpen om me voor te bereiden op de verandering die er in mijn leven aan zit te komen en dit Nieuwe Leven te omarmen. Heerlijk dat ik er nu zo naar kan kijken! En natuurlijk blijf ik bloggen, al zal dat voorlopig zeker niet meer dagelijks zijn. Maar mijn ervaringen in Zweden blijf ik zeker delen!

#35dagen dag 34

Vandaag de een na laatste opdracht, een zelfportret. Dat heb ik al een keer gedaan, bij de zeven dagen #synchroonkijken, de foto opdrachten waar het allemaal mee begon en waaraan ruim 1250 mensen deelnamen. De laatste opdracht was toen 'fotografeer jezelf' en ik heb toen geprobeerd mezelf in één foto samen te vatten.
Sinds die dag is er heel veel gebeurd. Het is al eerder in mijn bloggen benoemd dat ik bezig ben me voor te bereiden op mijn Nieuwe Leven. Een leven zonder het werk dat ik bijna 40 jaar met zoveel liefde en plezier heb gedaan. Waar een groot deel van mijn sociale leven zich afspeelde, waar ik creativiteit kwijt kon en voldoening van kreeg en wat mijn ritme van de weken en de maanden bepaalde. Het daarvan afstand doen heeft me heel veel gekost, het was aanvankelijk of ik een stuk van mezelf dreigde te verliezen.
En wat is het heerlijk te kunnen vaststellen dat ik me nu intens verheug op dat Nieuwe Leven dat komen gaat! Ik heb dat de afgelopen weken waarin ik vakantie had heel sterk gevoeld. Normaal probeer ik een vakantie optimaal te benutten, baal ik als ik eigenlijk te moe ben om iets te ondernemen of als het slecht weer is terwijl ik naar buiten zou. Nu was daar wonderlijk genoeg geen sprake meer van. Bij alles wat anders liep dan gepland waas er het gevoel 'straks heb ik net zoveel tijd als ik wil' en dat gaf een grotere ontspanning en vrijheid dan dat ik ooit voor mogelijk had gehouden.

En nu ben ik al weer een week in mijn andere land. In Zweden, waar ik zoveel van hou en waar het leven zo anders is. Natuurlijk komt dat omdat ik vakantie heb, dat realiseer ik me heel goed. Maar het komt ook doordat het hier zo schitterend is. Die indrukwekkende natuur, die rust, die ongereptheid, die woeste watervallen en die oneindige meren. De zee met alle strandjes, de bloemen, de eeuwig zingende bossen, de vriendelijke mensen, de oude huizen in de kleine gehuchtjes, ik geniet er iedere keer meer van lijkt het wel. Het voelt hier als thuis en ik begrijp zelf nog steeds niet hoe dat kan.
In mijn blog bij mijn vorige 'zelfportret' heb ik me geportretteerd met de dingen thuis waarin ik mezelf terug vind: mijn plekje buiten, mijn hand die mijn beker vasthoudt, het beeld en de rozen in mijn tuin. Deze keer wil ik me proberen te portretteren in mijn andere land. Ik kies daarom voor een foto van de zee (op het eiland Tjörn waar ik morgen weer heen mag) en een foto van Tolvsbo waar ik op mijn eerste reis naar Zweden terecht kwam. Die foto's zet ik op Facebook, samen met een 'echte' portretfoto die dit allemaal samenvat.

Morgen dag 35, de laatste dag van de #35dagen cyclus. Ik heb ervan genoten! Voor mij is dit een prachtige combinatie geweest, zo'n foto opdracht waar ik een dagelijks blog over kon schrijven. Het een onderwerp van de foto was het uitgangspunt voor een blog maar iedere keer weer realiseerde ik me dat alles mogelijk was. Soms was de foto slechts een aanleiding waar mijn blog uiteindelijk nauwelijks mee te maken had.
Hoe het verder gaat weet ik nog niet. Ik zal zeker blijven bloggen maar dat zal vast niet meer dagelijks zijn. Of toch wel? Ik weet het niet, ik probeer met de dag te leven en iedere dag te laten komen zoals hij komt.
Met alle ups en met alle downs en heel soms met een upperup!
In alle vrijheid die er straks zal zijn.
In Nederland en in Zweden, allebei thuis - wat een geschenk!
Nu en straks, in mijn Nieuwe Leven!

#50books vraag 32 Hoe hoog scoor jij op de schaal van boeksnob, en wat zegt dat?

De basis voor deze vraag ligt in het beantwoorden van een aantal vragen die uiteindelijk kunnen leiden tot het oordeel of je wel, niet of een beetje een 'boeksnob' bent.
Hier heb ik dus helemaal niets mee. Niet met de vragenlijst en al helemaal niet met de conclusie die hieruit af kan worden geleid. Voor de duidelijkheid, ik heb niet gesmokkeld en keurig de lijst afgewerkt. Van de 15 vragen kon ik er twaalf vol overtuiging met een NEE beantwoorden.

Natuurlijk is een e-reader een zinvolle aanvulling of hij nou wel of niet naar boeken ruikt (schone taak voor de fabrikant, kan nog mee gescoord worden!).
Natuurlijk heb ik een televisie waar ik graag naar kijk. En hier in Zweden kijk ik soms via mijn laptop bij gebrek aan beter.
Natuurlijk lees ik niet alleen maar boeken die een prijs hebben gewonnen. Sterker nog, die lees ik maar heel soms omdat ze me vaak al tegen zijn gemaakt door allerlei recensenten.
Natuurlijk is het boek niet per definitie beter dan de film en natuurlijk lees en herlees ik heel regelmatig jeugdliteratuur. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Gelukkig waren er ook JA's. Ik ben gek op thrillers en lees ook wel eens een liefdesroman.
En ja, ik ben zuinig op boeken en gebruik altijd een boekenlegger. Van die leuke gratis boekenleggers die je bij de boekwinkel krijgt als je daar een boek koopt. Ik heb helemaal niets tegen Amazon of Bol.com maar ik koop mijn boeken uit principe bij mijn eigen boekwinkel, veel te blij dat die er (nog) is!
Als deze ja's mij tot een boeksnob maken dan moet dat maar. Ik geloof niet dat ik er trots op ben en ik lijd er ook niet onder. Maar zou er iemand geïnteresseerd zijn in deze constatering? Dat kan ik nauwelijks geloven.

Lezen is heerlijk. Weg kunnen zakken in een boek en de hele wereld vergeten, nieuwe dingen ontdekken, vol spanning mee zoeken naar wie de echte moordenaar is, meeleven met Maarten Koning en vooral met Nicolien in de eindeloze Bureau-perikelen, met tranen in de ogen nog eens Schoolidyllen van Top Naef lezen waarin Jet zo prachtig dood gaat, wilde bosaardbeitjes aan een strootje rijgen met de kinderen van Bolderburen, meeleven en voelen bij het lezen van Tonio en zo kan ik nog uren doorgaan.
Lezen is genieten, boeksnob of geen boeksnob, en ik hoop het altijd te kunnen blijven doen!

#35dagen dag 33

Weer zo'n stralende dag in Zweden. Dit jaar ben ik hier een weekje eerder dan gebruikelijk en daardoor maak ik nog net de laatste activiteiten van het zomerseizoen mee. Komende week is alles weer gesloten en beginnen de scholen weer.
De eerste keer dat ik hier op Tolvsbo was ben ik erg aan het zoeken geweest naar mooie plekjes om te kunnen zitten lezen. Mooie plekjes aan het water, in de zon, liefst uit de wind en dichtbij de auto. Dat viel niet mee. Op de ene plek was wel zon maar ook heel veel wind, op de andere wel water en luwte maar weer geen zon en zo kan ik nog wel even doorgaan. Toch vond ik uiteindelijk het ultieme plekje in een klein dorpje aan de oude 'snelweg' die langs een oneindig lang meer loopt, Tunkarlsbo. Het was stom toeval dat ik daar een afslag nam die regelrecht op het meer en een van de mooiste plekjes uit de omgeving af bleek te gaan.
Er was een grote steiger met een zwemtrap en een klein, deels glazen huisje met 'bad' er op. Geen idee wat daar de bedoeling van is want ik heb er nog nooit iemand gezien. Aan de andere kant van de steiger is het gemeenschapshuis met een grote waranda en een jeu de boules baan. De steiger heeft van 's morgens vroeg tot 's avonds laat zon, er staan banken, je kunt altijd uit de wind zitten, het is áán het water en je ziet er helemaal nooit iemand.

Vandaag wilde ik er weer lekker in alle rust gaan zitten lezen. Maar tot mijn stomme verbazing stonden er auto's en waren er heel veel mensen! Met stoeltjes, op de banken van de steiger, in het gras er omheen, met picknickmanden en koffie met kanelbullar - zo had ik het nog nooit gezien. Ik deed maar of ik er bij hoorde, pakte mijn stoeltje en mijn boek en zocht een plekje tussen de anderen. Het werd wel duidelijk dat ze ergens op wachtten en zo nu en dan ving ik het woord 'båt' op maar ik zag nergens boten en verdiepte me in mijn boek.
Tot iedereen opeens opstond, begon te wijzen en ik overal verrekijkers zag verschijnen. En ja hoor, in de verte klonk een zacht gebrom dat steeds harder en uiteindelijk oorverdovend werd en daar waren ze, de speedboten! Er bleek dus een speedbootwedstrijd te zijn. Maar wat ik toch wel wonderlijk vond was dat je de boten wel goed hoorde maar nauwelijks zag. Heel in de verte aan de overkant van het immense meer waren wat stipjes te zien die achter elkaar aanjoegen en na hooguit vijf minuten waren ze verdwenen. Daar was dus iedereen voor gekomen! En met de bootjes verdwenen de mensen. Na een minuut of tien was iedereen vertrokken en was het weer 'mijn Tunkarlsbo'.

Wat heb ik genoten van de zon, het gekabbel van het water, de zwaluwen boven mijn hoofd, het prachtige warme augustus licht en de stilte om me heen. Maar wat was het ook grappig om dit evenement mee te maken en het plezier van al die mensen te zien! En wat hou ik toch van mijn andere land.

#35dagen dag 32

Een blog over de foto opdracht van vandaag vanuit Zweden, mijn andere land.
Het land waarmee ik me zo intens verbonden voel. Zo'n enorme verbondenheid dat het hier altijd weer thuiskomen is. Vroeger heb ik heel veel gezeild en deed dat vooral in Scandinavië zodat ik een groot deel van de kusten van Denemarken, Zweden en Finland heb gezien. Toen het zeilen niet meer wilde besloot ik met de auto naar Zweden te gaan. In m'n eentje om eens te onderzoeken hoe het alleen met vakantie gaan mij zou bevallen. Toevallig stond er een interview in de krant met Fridus en Roswitha, twee Nederlanders die net een hotel met restaurant in het piepkleine dorpje Tolvsbo hadden gekocht. Ik mailde met ze of ze een plekje voor me hadden en ik reed naar Zweden. Best spannend, voor het eerst zo'n eind rijden én voor het eerst helemaal alleen.

Wat me zo triggerde in het krantenartikel was dat deze mensen aangaven dat ze dan wel de eigenaar van dit prachtige plekje waren geworden maar dat ze zich vooral zagen als rentmeester. Hun doel was (en is) om ook anderen van deze plek te laten genieten en voor ze te zorgen tijdens hun verblijf. Dat sprak me aan maar ik kon me nauwelijks een voorstelling maken.

Mijn eerste tocht naar Tolvsbo was een en al verwondering. Het rijden over lange stille wegen maar met enorme vrachtauto's met oplegger die hele bomen vervoerden en heel hard door denderden. De veel voorkomende flitspalen die allemaal 500 meter van te voren keurig worden aangekondigd met een waarschuwingsbord. Al die bomen, bomen en nog eens bomen maar waar tussen tot mijn grote verrassing iedere paar kilometer weer een prachtig meer lag, helemaal voor mij alleen. De wilde frambozen die overal stonden en later de bosbessen en de cantharellen. En uiteindelijk Tolvsbo waar ik tegen half zes het erf op reed.
Op het moment dat ik uit de auto stapte voelde ik de bijzondere sfeer van deze heel bijzondere plek, een plek om van te houden en een plek om thuis te mogen zijn.

En zo is het gebleven. Wat een geschenk om mee te mogen genieten van deze schitterende plek, van de zonsondergangen boven het meer, van de schitterende sterrenhemel die nog mooier is als je 's avonds heel laat in de jacuzzi buiten zit, van de heerlijke maaltijden en niet te vergeten de vele toetjes en taarten, van de zorg die er is voor de gasten en zeker voor mij. Sterker nog, ik heb hier inmiddels zelfs mijn eigen kamer!
Wat was het mooi om hier twee jaar geleden midden in de winter (begin januari) en dus in de sneeuw, mijn 60e verjaardag te mogen vieren met mijn meest dierbare Nederlandse én Zweedse vrienden! Een onvergetelijke herinnering met als wonderlijke ervaring dat Zweden en Nederland opeens door elkaar begonnen te lopen!
Kortom, Zweden zit in mijn hart en mijn ziel. Een onverbrekelijke verbinding!

www.tolvsbo.se

#35dagen dag 31

Zweden! Wat had ik vandaag een prachtige tocht, mijn doel was ongeveer 400 km rijden en ik genoot van iedere kilometer. Het was stralend weer, net niet te warm en zoals altijd heel rustig op de wegen die ik zo langzamerhand kan dromen. Ik heb een vaste route naar Tolvsbo over de wat kleinere wegen en dat is iedere keer weer het feest der herkenning! Het voelt heerlijk om (hard...) de lege en soms vrij steile heuvels op en af te rijden, dat geeft me een enorm gevoel van vrijheid - deze schitterende wereld is van mij!

Onder het rijden dacht ik na over de foto opdracht. Ik wist direct wat ik wilde en ik wist ook dat ik het onderwerp voor mijn foto's nergens beter dan op Tolvsbo kon vinden. Toeval...?
Mijn lievelingsspeelgoed, daar gaat het over. En dat is nog niet zo eenvoudig.
Ik ben geboren in 1951, toen er niet zoveel speelgoed was en toen speelgoed nog aan bepaalde normen moest voldoen. Mijn moeder had in haar kindertijd altijd vreselijk verlangd naar een eigen pop maar in het grote en arme gezin waar ze deel van uit maakte heeft ze die nooit gehad. Toen ze zelf een dochter kreeg greep ze haar kans. Ze kocht voor mijn 5e verjaardag een prachtige pop en maakte daar met heel veel liefde een complete garderobe voor. Ook kwam er een echt houten kledingkastje met echte hangertjes waar alle die echte kleertjes in konden worden opgeborgen en ze verheugde zich maandenlang op mijn reactie. Wat een teleurstelling voor ons allebei, ik vond er niets aan! Wat moest ik met die pop en met die kleertjes? Eenmaal aangekleed was het toch klaar? Wat moest je nu verder met een pop en met zo'n kastje? Omdat ik haar teleurstelling wel voelde heb ik alle kleertjes een keer aan en uitgetrokken, maar toen was ik ook echt klaar en had ik geen idee wat ik verder nog met die pop moest.

Mijn hartenwens was een trein. Een trein die echt kon rijden en waar je van alles bij kon maken zoals huisjes en stations. In het Schoolmuseum bij ons in de buurt was een hele grote treinbaan waar ik niet weg te slaan was. Helaas, ik was een meisje en meisjes spelen met poppen en niet met treinen dus die trein kwam niet.

Mijn andere diep gekoesterde wens was mecano. Al die wonderlijke metalen onderdelen die je met echte schroefjes en moertjes kon omtoveren tot de meest ingewikkelde apparaten, prachtig vond ik dat. Maar ook dat werd niets, want ik was een meisje en meisjes spelen met poppen en niet met mecano.
De broer van mijn moeder had vier zoontjes, de oudste was net zo oud als ik. En daar was mecano! Dozen vol. Maar het wrange was dat ik alleen de boutjes en de schroefjes mocht sorteren en netjes in de daarvoor bestemde doosjes mocht doen. En dat was al heel wat want meisjes spelen nu eenmaal alleen met poppen en niet met mecano.

Was er dan niets leuks? Ja hoor, gelukkig wel. Want behalve van poppen hield mijn moeder ook heel erg van lezen, en van voorlezen. Ze nam me al heel vroeg mee naar de grote kinderbibliotheek en heeft me de liefde voor boeken en lezen met de paplepel ingegoten. Kinderboeken, prentenboeken, voorleesboeken, de 'eerste drukken' van Jip en Janneke, alles wat uit letters bestond vrat ik met huid en haar op. Want lezen, dat mochten meisjes wel! Mijn lievelingsspeelgoed bestaat dan ook vooral uit boeken. En mijn lievelingsboek was "Wij uit Bolderburen" van Astrid Lindgren.

Daarmee is de cirkel rond. Bolderburen, het boek waarin ik kennis maakte met Zweden en wat nu in het Zweeds in mijn boekenkast staat.
Zweden, mijn andere land, waar ik zoveel van hou en waar ik deze blog schrijf. En waar de grootste treinengek van het Noordelijk halfrond woont die bovendien ook nog mecano heeft! Toeval...?

#35dagen dag 30

Ik zit op de ferry naar Zweden. De ferry van Kiel naar Göteborg waar ik morgen rond 9.15 uur van af rij om op weg te gaan naar Tolvsbo in Dalarna. Over Tolvsbo valt veel te vertellen maar dat komt een andere keer. De reis naar Kiel voorliep voorspoedig, mooi weer, niet te warm en helemaal niet druk op de autobahn. Vakantie of recessie? Ik weet het niet. Wel verbazend dat er voor de Elbe tunnel wel opeens een file van zes km stond. Maar ik had tijd genoeg dus geen paniek.

Rond 17.00 uur reed ik de ferry op en zocht mijn hut. In Nederland hadden ze me verzekerd dat alle hutten open wifi hadden zodat de foto opdracht en mijn blog geen problemen op zouden hoeven te  leveren. Dus de laptop uit de auto mee naar de hut. Uitgepakt, op het daarvoor bestemde tafeltje gezet, verbinding gemaakt - maar zo dood als een pier. Niets, zelfs geen minuscuul streepje maar een rood kruis. De Galaxy vertoonde hetzelfde beeld. Gelukkig was ik vroeg en was het nog rustig zodat de dames aan de infobalie alle tijd hadden voor mijn probleem. En nee, er was maar in een paar hutten wifi. Nee, niet in die van u. Ja, eigenlijk alleen in de hutten op dek 10 (waar ook de bemanning slaapt). En ja, in het restaurant is wel wifi. Oh, gaat u niet naar het restaurant? Tja, dan is er een probleem. Gelukkig bleken ze niet voor één gat te vangen en kreeg ik het aanbod naar een andere hut te worden omgeboekt. Een hut op dek 10, helemaal aan de andere kant van het schip en héél ver van de lift naar mijn auto op het autodek en eigenlijk te ver voor een lastige heup. Maar ook daarvoor kreeg ik een advies dat ik morgenochtend zeker op zal volgen.

Nu zit ik in mijn hut dit blog te schrijven. Of het gaat lukken het ook te versturen is maar de vraag want noch met Facebook noch met Twitter is op dit moment een verbinding te maken. Misschien buiten in de gang, je weet maar nooit. Al met al toch een heel gedoe maar aan mij zal het niet liggen!
Wel jammer is dat deze wifi hut alleen een piepklein tafeltje heeft waar de laptop niet op past. En helemaal geen stoel of krukje. Dat is dan weer een beetje slordig. Dus nu met de laptop op mijn bed wat een beetje behelpen is, mede omdat de verbinding steeds weg valt en ik zo ongeveer om het woord alles opsla. Dus geen moeite teveel om mijn blog er uit te krijgen!

En morgen, morgen rij ik de ferry af en ben ik weer in Zweden. Of ik niet weggeweest ben en toch ook weer niet. Er is zo vreselijk veel gebeurd sinds ik begin juni terug kwam en me voor het eerst sinds jaren en jaren weer uitgerust voelde. En dat is zo gebleven. De dagen zijn omgevlogen, ik heb veel gedaan, heb genoten van alles en iedereen, had voor het eerst in tijden geen last van de hittegolf, heb bijna iedere dag gefietst en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het feit dat ik vrede heb, echt vrede, om te stoppen met mijn werk dat me altijd zo dierbaar was is een geschenk. En dat geschenk kreeg ik dit voorjaar in Zweden. Het Zweedse wonder dat iedere keer weer toeslaat maakte dat ik het los kon laten en wat ben ik daar dankbaar voor.
Zweden, ik kom eraan!

#35dagen dag 29

Zoals ik al een paar keer in mijn bloggen heb genoemd woon ik in een kabouterhuisje. En dat is niet eenvoudig voor een verzamelaar zoals ik. De boeken groeien tot aan het plafond en ik probeer krampachtig wat ruimte te bewaren om mijn aandenkens uit Zweden nog enigszins kwijt te kunnen.
Ik neem altijd van alles mee uit mijn vakantielanden en daar Zweden, mijn andere land, al heel lang favoriet is zijn er veel Zweedse herinneringen. Ook neem ik altijd weer stenen mee omdat ik stenen zo mooi vind. Roze graniet van de Westkust. Zwerfkeien die overal liggen. Door de zee glad gepolijste glimmende kiezels van de strandjes. En die heel bijzondere stenen die wel geglazuurd lijken en als afvalproduct uit de ijzermijnen gekomen zijn. Ze hebben alle kleuren blauw van heel zacht lichtblauw tot diep turquoise en donker blauwgroen, alles door elkaar. Het gekleurde 'glas' zit op een grijze grillige ondergrond. Toen ik ze voor het eerst ergens zag dacht ik dat ze gemaakt waren door een kunstenaar! Met de grote brokken werd vroeger gebouwd, overal in Dalarna zijn nog overblijfselen hiervan te zien.
Maar gelukkig kunnen de stenen naar buiten waar ze nauwelijks opvallen of ruimte innemen, op een enkele bijzondere na dan natuurlijk.

Dat geldt niet voor de Zweedse paardjes, de Dalahästarna. Ook dat symbool van Zweden verzamel ik en ik zoek ze overal bij de Zweedse loppissen.
En zo slibt mijn huis langzaam dicht. Iedere keer neem ik me voor niets meer te kopen. Maar als ik dan weer tegen een nieuw oud paardje aan loop, ja wat moet je dan?
Met boeken gaat het net zo. Mag niets meer kopen van mezelf want ik heb nog meters ongelezen boeken. Maar toch kon ik vanmiddag niet langs de boekwinkel lopen zonder naar binnen te gaan en dat is foute boel. Daar kom ik nooit boekloos uit, zeker niet de dag voor de vakantie!

Er is in mijn huis dan ook nauwelijks 'tussenruimte' te vinden. Ruimte waar je nog iets tussen zou kunnen zetten, ruimte die leeg is en zorgt dat het er wat overzichtelijk uit blijft zien. Mijn Burmezen hebben zich daar gelukkig aan aangepast. Meestal liggen ze op een kluitje te slapen en nemen nauwelijks plek in, vroeger lagen ze met z'n vijven in één A4 doosje.... Vandaag vond ik er een in het piepkleine holletje dat er zat tussen het stapeltje truien en de tas waar ze in moeten. Het holletje was een voortreffelijke tussenruimte om heerlijk in te gaan liggen slapen.

Ik weet het, het moet anders. Ruimte in je huis geeft ruimte in je hoofd! Ik heb dan ook grote plannen voor de tijd die over vier maanden aanbreekt. De tijd dat ik gestopt ben met werken. Dan begint de grote opruiming. Best lastig voor die geboren verzamelaar die ik nu eenmaal ben. Maar ik heb inmiddels al ruimte in mijn hoofd.
Nu mijn huis nog!

#35dagen dag 27

Eigenlijk voelt het vandaag als 'the day after' terwijl het noodweer wat hier afgelopen week rond raasde eigenlijk al uit de publiciteit verdwenen is.
Op mijn onverwachte fietstocht van gisteren waren de gevolgen overal te zien. Heel veel ontwortelde en omgewaaide bomen, bermen vol met takken en bladeren en overal het geluid van motorzagen. Mijn eigen afgescheurde takken waren gelukkig al opgeruimd en de prachtige treurwilg in de berm vlakbij mijn huis had dan weliswaar een deel van zijn top verloren maar had nog voldoende takken over om verder te leven. Dat dacht ik dus.

Gisteravond begon ik aan de foto's voor de foto opdracht van dag 27. Maakte foto's van de boom tegen de donker wordende lucht en wat later nog een keer nu met een brandende straatlantaarn. Het was nog steeds een markant silhouet, zeker tegen de in de verte oplichtende lucht. Ik was tevreden over het resultaat en ging met een gerust hard naar bed.

Vanmorgen om half acht werd ik wakker van de geluiden van een grote trekker en even later een loeiende motorzaag. Van nog even slapen was geen sprake meer. Beneden gekomen zag ik tot mijn stomme verbazing dat de prachtige treurwilg van zijn takken werd ontdaan en vervolgens voor het grootste deel werd omgezaagd. Het laatste stukje staat er nog maar wordt een dezer dagen met een nog groter martelwerktuig verwijderd. Ik heb er met tranen in mijn ogen naar staan te kijken.
De mannen van de gemeente vonden het ook maar niets zeiden ze. Maar opdracht is opdracht, daar viel geen speld tussen te krijgen.

Dit jaar is wel het jaar van de bomen! En van loslaten....
In het voorjaar ging het om de meer dan 100 jaar oude kastanjeboom tegenover mijn werkkamer, nu de treurwilg waar ik al ruim 34 jaar van geniet. Hij was in alle jaargetijden anders en altijd weer even mooi. In het voorjaar een zachte gele glans die veranderde in zachtgroen als de blaadjes uitliepen, in de zomer grijs groen en in de herfst goudgeel. En nu is hij weg tot groot verdriet van iedereen hier in de buurt. Wel bijzonder dat hij nog dienst heeft kunnen doen voor het #35dagen project.
Het zijn de laatste foto's die er van hem zijn gemaakt, een klein eerbetoon dus.
Maar wat ziet het er zielig uit.

#50books vraag 31: Wie is er bekend met en/of doet mee aan enige vorm van boekenruil?

Deze vraag bracht wel wat teweeg!
Ik herinnerde me bij het lezen van de vraag dat ik ergens in de afgelopen tijd vlak bij mijn huis een boekenkastje was gepasseerd. Het drong pas later tot me door dat dit iets bijzonders was waar ik wel eens over had gelezen: boeken voor iedereen zonder er voor te betalen.
Toen vanmorgen de #50books vraag binnen kwam moest ik natuurlijk direct aan dat kastje denken. Ik wist nog wel waar het ongeveer stond en het was prachtig weer dus op de fiets. Via het fietspad wat ongeveer bij mijn deur begint fietste ik naar de weg waar ik dacht het boekenkastje te vinden. Maar helaas, nergens iets te zien. En omdat ik niet precies wist waar het stond en bovendien van plan was koffie te gaan drinken bij een vriendin fietste ik vrolijk verder. Het moest immers aan die weg staan, dat wist ik zeker.
Op een gegeven moment was ik zo ver dat het eigenlijk niet meer logisch was dat ik het daar gezien moest hebben en ik realiseerde me dat ik door het fietspad te nemen een stukje van die weg had overgeslagen. Waarschijnlijk stond het kastje juist op dat stukje, dus goed voor op de terugweg.

Maar eerst koffie. Mijn richtingsgevoel is buitengewoon slecht maar ik dacht het gebied redelijk te kennen en fietste welgemoed verder. Kwam langs allerlei petgaten (overblijfsels van de vroegere turfwinning), zag tientallen omgewaaide bomen en overal takken als treurig resultaat van het noodweer van een paar dagen geleden. Iedereen was met kettingzagen in de weer en overal lagen grote hopen bebladerde takken. Desondanks was het een prachtige fietstocht maar ik begon steeds meer te twijfelen aan de richting. Om een lang verhaal kort te houden, ik heb een schitterende fietstocht gemaakt van ruim 25 km om uiteindelijk uit te komen op de weg vlakbij mijn huis! 
En ja, daar stond het boekenkastje!

 
Het is onderdeel van "The Little Free Library", hierbij zijn 800 bibliotheekjes aangesloten waarvan zes in Nederland. En wat bijzonder dat één van die zes vlak achter mijn huis ligt! Ik had een boek bij me om weg te geven en heb dat in het kastje achtergelaten. Er lagen zo'n twintig zeer verschillende boeken waaronder "Niets te verliezen en toch bang" van Renate Rubinstein wat ik altijd al had willen lezen. Dus dat heb ik meegenomen.
Ik ben erg benieuwd hoe het verder gaat met dit initiatief, ben van plan er regelmatig langs te gaan want ik vind het een heel mooi idee. Zou zelf ook wel zo'n kastje voor de deur willen maken!

Kortom, deze vraag heeft veel gebracht: een schitterende fietstocht door een gebied waar ik nog niet eerder was én een bibliotheekje vlakbij waar ik zeker vaker heen zal gaan, alleen al omdat ik het zo'n goed idee vind. En misschien bel ik wel aan om eens een praatje te maken of ga ik het zelf ook proberen! Of misschien brengt dit anderen op een idee, want zes plekken in Nederland is natuurlijk pas het begin! En die koffie heb ik thuis gedronken....

#35dagen dag 26

Vandaag kwam het weer aan op echt creatief kijken. En net zo als ik probeer iedere dag een blog te schrijven over de 'opdracht van de dag' probeer ik ook de foto zoveel mogelijk in mijn directe omgeving te maken. Op dit moment is dat in mijn eigen huis en tuin, vorige week was dat op Ameland en de laatste opdrachten komen uit Zweden. Afwisseling genoeg dus. Toch viel het deze keer niet mee en moest ik echt zoeken naar iets wat aan de opdracht voldoet.
Ik probeer iedere keer om drie foto's te maken die op de pagina op Facebook komen en daar kies ik er eentje van uit voor mijn blog. Wat het extra moeilijk maakt is dat Else Kramer (de fotograaf) mij heeft gevraagd de opdracht zelf niet expliciet te noemen en dat heb ik tot nu toe geprobeerd. Vaak is dat niet zo moeilijk maar vandaag wel een beetje, want hoe omzeil je een opdracht over een gat....

Gisteravond zocht ik voor ik naar bed ging de poezen. Zij slapen in de bijkeuken, voor iedereen een stuk rustiger en ik hoef me 's nachts niet af te vragen wat er nu weer naar beneden valt. Meestal is het geen enkele probleem en lopen ze spontaan met me mee. Maar heel soms verstopt er eentje zich, zo ook gisteravond. Twee van de drie waren al op hun plek maar naar het laatste monster heb ik wel een kwartier lopen zoeken. Want denken 'laat maar voor deze keer' is absoluut geen optie. Zodra ik bijna slaap begint de achterblijver nadrukkelijk aan de deur te krabben want een Burmees een hele nacht in z'n eentje is absoluut ondenkbaar.
Gelukkig vond ik haar, per ongeluk. Ze zat al in de bijkeuken en lag te slapen in de krabpaal, helemaal verstopt in het middelste compartiment en bijna onzichtbaar voor de boze buitenwereld.

Dus toen de opdracht van vandaag op de mail stond bedacht ik me opeens dat dit wel een mooie oplossing zou kunnen zijn. Alleen hoe krijg je een eigenzinnige Burmees weer in dat gat? Ze willen alles wel alleen nooit op het moment dat jij dat wilt.
Het was een hele opgave om én mijn Pientje in dat gat te duwen én mijn fototoestel op de juiste manier in de aanslag te hebben! En hoe meer pogingen ik deed hoe sneller Pientje er weer uit was.
Desondanks hebben we het samen toch gered, al zag het er gisteravond bij dat slapende poesje een stuk rustiger uit. Toch geeft deze oogopslag het juiste beeld, Burmezen zijn zeer alert en vooral heel ondeugend. Maar wat hou ik toch van ze!

#35dagen dag 25

Mijn vierde vakantieweek is om, ik ben precies op de helft.
Wat is het tot nu toe een heerlijke periode geweest. Ik heb het gevoel dat ik onafgebroken buiten heb kunnen zijn. Buiten in de tuin, op de fiets, op Ameland, in het badje-van-de-buren of in zee. En omdat ik vanaf half mei In Zweden ook al drie weken stralend weer had lijkt dit echt zo'n eindeloos durende zomer. Zo'n zomer zoals ik me van vroeger herinner. De zomers die ik in mijn gevoel maanden op het strand doorbracht of aan het zeilen was. Dat gevoel heb ik heel lang niet gehad.

Toch heeft ook deze afgelopen periode verschillende soorten weer gekend.
De hittegolf staat daarbij op nummer één. De strakblauwe lucht, de tuin die sidderde onder de hitte. Het afkoelen in het badje-van-de-buren. Heerlijk was dat want ik kon er dan weer uren tegen. De trillende hitte boven het drooggevallen wad, ook zo'n herinnering. Nergens schaduw, geen zuchtje wind maar wat was het mooi. De lome moeheid die maakte dat je nergens toe kwam maar die ook wel erg bij de vakantie hoorde, de ventilator naast mijn bed.

Op nummer twee staat het natuurgeweld wat een paar dagen geleden over ons heen raasde. Van de ene op de andere minuut was de lucht inktzwart en regende het van onder naar boven. Overal, echt overal een gordijn van water en een bulderende wind. Pas de volgende dag werd duidelijk wat voor schade er was aangericht. Gisteren ben ik met de kettingzaag de grote takken van de kastanjeboom te lijf gegaan, de hele tuin lag vol.

Nummer drie is het echte Nederlandse zomerweer. Zon, zo nu en dan een buitje, een blauwe lucht met spierwitte wolken of een licht bewolkte lucht waar weinig blauw in te zien is. Een heerlijke temperatuur van rond de 21 graden waarin je van alles kunt doen zonder het te warm of te koud te krijgen. Beetje wind, de ene keer wat meer dan de andere, en vaak toch net genoeg om de eco-stand van mijn fiets te gebruiken. Fietsen met de wind door je haar langs de dijkjes vol met bloemen en de weilanden waar gelukkig nog steeds koeien staan te grazen.

En op nummer vier staan de 'gewone' regenbuien. Soms een miezerig saai regentje en soms harde buien die de tuin geselen en de hoge planten laten knakken. Als je tussen de buien niet gewoon naar buiten gaat lijkt het net of het de heel dag regent maar dat komt zelden voor. Volgens mij bestaan er ook geen slechte zomers, alleen zomers waarin je de kussens van de tuinstoelen wat vaker naar binnen en naar buiten moet brengen. Dat zijn de zomers waarvoor ik mijn regenscherm heb aangeschaft!

Het weer, het meest gebruikte gespreksonderwerp in ons land.
Het weer, altijd anders en bijna altijd goed.
Het weer, waaraan ik kan onthouden wat er allemaal gebeurt in deze lange vakantie.
Het weer, wat zouden we moeten zonder ons weer?

#35dagen dag 24

Een blog over groenten! Degenen die mij goed kennen weten dat daar niet mijn liefde ligt. Natuurlijk hou ik wel van sommige groenten maar van een heleboel ook niet. Absoluut niet! Dat geldt voor alle koolsoorten (en broccoli is ook kool) en dat geldt voor bijna alle slasoorten. Dat laatste is het gevolg van dertig jaar diëten volgen die voornamelijk uit net uit het water geviste sla bestonden. Ik heb me jaren een konijn gevoeld en ik ben er nu helemaal klaar mee. Durf dat ook vriendelijk te zeggen als ik ergens eet waar ze me niet goed kennen en dat levert nooit problemen op. Waarmee maar weer duidelijk wordt dat je met communiceren veel bereikt.

Het verbouwen van groente ligt heel anders, dat vind ik prachtig! Zo'n schitterende boerenkool, zo'n rode kool die nog helemaal onder de bladeren verstopt zit, spruitjes die niet aan een struik groeien zoals ik vroeger dacht maar aan een sterke koolstengel. En dan al die schitterende bonensoorten: kapucijners, doperwten, sperziebonen, tuinbonen, Wâldbeantsjes (Fries!), te veel om op te noemen. Verse doperwtjes zo uit de warme peul, heerlijk. En die kapucijners, ze bloeien met prachtige paarsblauwe bloemen die net lathyrus zijn.
Mais, aardappels, bietjes - ik kan er helemaal lyrisch van worden!

Toen ik nog niet zo lang in mijn kabouterhuisje woonde en er tot me doordrong dat ik toch wel een erg grote tuin had waar wat mee moest ben ik een moestuin begonnen. Volstrekt onbekende materie voor iemand die opgegroeid is in de grote stad. Wat heb ik daarvan genoten! Ik vergeet mijn hele leven niet die eerste keer dat ik mijn hand in de warme aarde stak en drie aardappels opgroef, boontjes plukte en voor toe aardbeien met bessen had. Allemaal zelf verbouwd en allemaal heel erg lekker! Ik heb het ongeveer tien jaar volgehouden maar toen was het op. Het was gewoon té veel werk, ieder jaar weer opnieuw beginnen, veel te veel producten tegelijk klaar en eigenlijk niet met vakantie kunnen. Wat moet je met 20 kroppen andijvie? Ik liet ze op het laatst expres doorschieten omdat ze dan van die prachtige blauwe bloemetjes kregen.
Mijn moestuin is dan ook omgeschoold tot bloementuin en dat bevalt me uitstekend. Toch denk ik er al een tijdje stiekem over om volgend jaar een 'moesbak' te maken. Met twee aardappelplanten, wat tuinbonen en die kapucijners, dat zou moeten kunnen.

Dus voor de foto opdracht moest ik op pad, naar de volkstuinen hier vlakbij. Het was een prachtige dag, mooie lucht, lekker zonnetje en de moestuinen lagen er schitterend bij. Ik kreeg direct een rondleiding door een van de bevlogen moestuinierders en ik heb mijn ogen uitgekeken. Alles zag er even mooi uit, overal stonden bloemen, er waren bijenkorven en iedereen was trots en blij. Jammer dat het voor mij niet meer is weggelegd, ik heb mijn handen al vol genoeg aan mijn huidige tuin, maar het blijft knagen. Dus die bak gaat er komen....

#35dagen dag 23

In deze #35dagen serie schreef ik al over de fundering van mijn kabouterhuisje. En vooral over het opeens ontbreken van die fundering met alle gevolgen van dien.
Bij de foto opdracht van vandaag schoot me iets vergelijkbaars door mijn hoofd.
Toen ik mijn huisje (gebouwd rond 1880) ruim dertig jaar geleden kocht verkeerde het in een deplorabele staat. Het ergste was dat de vorige eigenaar heel veel zelf had gedaan zonder enige kennis van zaken te hebben. Dat was op het eerste oog niet te zien dus dat baarde me aanvankelijk ook geen zorgen. Die kwamen pas later...

Wat wel zichtbaar was waren de stickers. Duizenden stickers. Overal, letterlijk overal zaten stickers. Stickers van vooroorlogse kwaliteit die er onmogelijk af te krijgen waren. Ook het behang viel op, grote paars-groen-oranje patronen die al snel de bijnaam 'baarmoederbehang' hadden. Verder waren er geen balken te zien door de zachtboard betimmering en waren alle paneeldeuren met platen betimmerd. De schoorsteenmantel was bekleed met asbestplaten met een patroontje en in de badkamer was wel een ligbad maar in het hele huis was nergens wastafel te bekennen. Een bijzonder huisje, dat dan weer wel.

Er moest dus gesloopt worden, heel erg gesloopt. En tegelijkertijd ook worden gerestaureerd en vernieuwd. De zolderverdieping zou eerst geïsoleerd en dan betimmerd worden met degelijke planken want ik heb een gruwelijke hekel aan schrootjes. Er kwam dus hout, heel veel hout. En omdat dat allemaal voor boven was werd het ook maar direct daar opgeslagen.
Beneden werd hard gewerkt en er gebeurde van alles. Nieuwe bedrading, nieuwe leidingen, geïsoleerde wanden, geschilderd, gestuukt, etc. Aan boven waren we nog niet toe.
Maar wat was het gek dat het net leek of het plafond een beetje zakte. Ik besloot dat dat niet kon en op verbeelding moest berusten. Toch werd het gevoel dat er iets niet klopte sterker en na een week wist ik het zeker, het plafond was zeker vijf centimeter gezakt! Grote consternatie bij iedereen en vooral bij de timmerman die al snel de diagnose stelde: er lag te veel hout op de zolder én er was ooit een steunmuur weggebroken zonder dat er een voorziening voor deze ontbrekende steun was getroffen!

Een zaak van goede raad is duur! Uiteindelijk besloten we een sterke balk haaks onder de balken van het plafond te plaatsen die aan weerszijden in de muur moest worden verankerd. Met een 'dommekracht' werd het plafond (met nog steeds al dat hout er op) opgekrikt en iedereen hield zijn adem in waarna met een enorme klap de dommekracht in tweeën brak.
Al met al is het goed gekomen. Er werd een zwaardere dommekracht gehaald en heel langzaam zagen we het plafond weer omhoog gaan. De zware en vooral sterke balk die alles moest stutten werd op zijn plek gebracht en het probleem was opgelost. Wat een opluchting!

En ook hier heeft ieder nadeel weer z'n voordeel! Het blijkt al jaren de ideale plek voor mijn Burmezen! Ze springen op de steunbalk tússen de gewone balken en huppen steeds een stukje verder, het is net een circusact.
En voor instorten ben ik niet bang meer!

#35dagen dag 21

Wat een noodweer hadden we gisteravond! Ik was de hele avond gewaarschuwd door allerlei buienalarmen en dus in afwachting van wat er zou gaan komen. Tegen tienen begon de lucht vanuit het Zuiden steeds donkerder te worden. Binnen een kwartier was het aan de ene kant van mijn huisje pikzwart en scheen aan de andere kant nog min of meer de zon.
En daar kwam de bui! Een enorme windvlaag en zo verschrikkelijk veel regen dat ik de overkant van de vaart (misschien tien meter) onmogelijk meer kon zien. Het leek of de regen van onderen kwam om daarna een horizontaal gordijn te vormen, heel wonderlijk.
Vanwege de warmte waren boven de ramen nog open dus die moesten dicht. Toen ik bovenkwam was de hele bovenverdieping al drijfnat! En het kostte heel veel moeite om ze dicht te krijgen, tegen de wind in. Maar ach, dat hoort er bij en een houten vloer is zo weer droog.

Eenmaal beneden stond ik naar het geweld te kijken tot ik het ergens hoorde tikken. Het tikken werd sneller en opeens realiseerde ik me dat het binnen was! En ja hoor, het water liep in grote stralen uit het plafond! Waarschijnlijk stond er zoveel water op het platte dak van mijn aanbouw dat het over de loodslab spoelde en precies boven en langs de bijkeukendeur door het plafond stroomde. Een grote emmer had binnen drie minuten een bodem van ruim tien cm water! Het was letterlijk dweilen met de kraan open, wat een water en wat een geweld!

De volgende dag bleek de grote treurwilg schuin voor mijn huis van zijn kroon te zijn ontdaan: finaal afgescheurd en in de vaart beland!

De schade aan mijn tuin viel erg mee: twee kastanjetakken van vier meter lang waren afgescheurd en de vlier was in tweeën gespleten. Verder zag alles er tot mijn verbazing lekker opgefrist uit.
In Lippenhuizen, een dorp drie km verder op was het allemaal veel erger. Er viel een boom die op een camper waardoor een meisje overleed en er lagen meer dan honderd omgewaaide en ontwortelde bomen langs een van de wegen door het bos.

Zo snel als de bui kwam opzetten hield hij ook weer op.
Van een vliegende storm naar bijna geen wind en van een horizontaal watergordijn naar hier en daar nog een spatje. Een indrukwekkende ervaring die me weer laat inzien hoe de natuur niet met zich laat spotten. We proberen al eeuwen deze natuur aan banden te leggen door het creëren van allerlei dijken en ingewikkelde constructies en toch zal dat nooit helemaal lukken, de natuur blijft ons uiteindelijk altijd de baas.
Gelukkig maar.

#35dagen dag 20

Het is of er geen einde aan zal komen.....
Wat een geweldige zomer maken we mee. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zó van een zomer heb genoten. Daarin zal ongetwijfeld meespelen dat ik vlak voor de overgang naar een ander leven sta en daar nu al de vruchten van pluk. Het werk, hoezeer ik daar ook altijd van heb genoten, verdwijnt steeds meer naar de achtergrond, nieuwe dingen melden zich aan en ik kan het loslaten. Dat is wel eens anders geweest!
Ook verandert het begrip 'tijd'. In voorgaande vakanties waarin een hittegolf viel baalde ik altijd ongelooflijk. Ik kan nu eenmaal slecht tegen de warmte zodat ik meestal binnen zat te wachten tot de koeler werd zonder ergens toe te komen. Maar tot mijn eigen verbazing is dat nu heel anders! Het voelt allemaal veel meer ontspannen en ik lijk er probleemloos aan toe te geven. Dat kan nu omdat ik weet dat op afzienbare termijn de vrijheid voor de deur staat en ik niet hoef te woekeren met mijn vakantiedagen die ik altijd zo goed mogelijk en vooral nuttig en zinvol wilde besteden. Weer zo'n opzienbarende ontdekking.

Een van de fijnste dingen van zo'n zomer als deze is het tot heel laat buiten kunnen zitten. In mijn tuin is altijd wel een beschut hoekje te vinden waar dat kan. Gezellig met vrienden een glaasje wijn drinken, nog laat buiten eten en vooral heel lang lezen. Dat laatste is niet zo eenvoudig want ik heb geen elektrische verlichting in mijn tuin. Voor dat glaasje wijn maakt dat niets uit, de stormlantaarns en de kaarsjes geven daar meer dan genoeg licht voor.
Maar lezen is andere koek. Vroeger deed ik dat ook bij een stormlantaarn maar dat was vooral heel sfeervol en niet echt praktisch. Inmiddels heb ik een elektrische lamp op een accu waarbij het wat beter gaat maar toch geen echte oplossing is want ik moet met mijn neus tegen de lamp gaan zitten wil ik wat kunnen zien. Ik pieker dan ook al tijden over een oplossing maar zodra de warme avonden over zijn vergeet ik het weer dus gebeurt er niets.

Gelukkig heb ik sinds kort de ultieme oplossing bedacht: de aanschaf van een e-reader met een ingebouwde verlichting! Wat lijkt het me heerlijk om zonder ergens door gehinderd te worden tot laat in de avond buiten te kunnen blijven lezen, in de tuin, aan een Zweeds strandje, onderweg en waar dan ook.
Hij gaat er dan ook komen, die e-reader, het wachten is nu alleen nog op het nieuw type dat eraan komt.
Helaas zal deze lange zomer dan toch echt voorbij zijn, maar volgend jaar komt er weer één!

#50books vraag 30: Hoe lang nog voordat we niet meer weten hoe een boek te gebruiken?

Daar kan ik me absoluut geen voorstelling van maken.
Ik ben opgegroeid tussen de boeken. Mijn allereerste bezoek aan de grote kinderbibliotheek in Den Haag staat nog steeds op mijn netvlies en ik koester al mijn boeken als een zeer dierbaar bezit.
Natuurlijk verandert de wereld, daar ben ik me zeker van bewust.
In een van zijn Oudejaarsconferences had Youp het er al over. Hij probeerde zijn buurman uit te leggen wat een boek was en toen dat niet lukte probeerde hij het met "een stapel faxen". Een mooie metafoor want die fax wordt allang niet meer gebruikt....

Boeken zijn van alle tijden. In het verre verleden werden ze geschreven door de monniken die dit als levenswerk zagen en de eerste letter van een nieuw hoofdstuk prachtig kalligrafeerden. Die boeken waren natuurlijk niet toegankelijk voor het gewone volk. Dat hoefde ook niet want de meesten  konden niet lezen. In die tijd zou een gebruiksaanwijzing zeker zinvol zijn geweest denk ik. Via de boekdrukkunst die zich steeds vernieuwde en uiteindelijk leidde tot de toegankelijkheid van het geschreven woord voor een groot deel van de mensheid werden boeken gemeengoed. Boeken met en zonder illustraties, voor peuters en kleuters, voor pubers, ouders en grootouders. Om voor te lezen en zelf te lezen. Om van te genieten en steeds opnieuw in weg te zinken. Om een nieuwe wereld te betreden en over nieuwe werelden te lezen en te leren.

Natuurlijk weet ik dat de ontwikkeling steeds sneller gaat. Denk inmiddels over de aanschaf van een e-reader en zie daar zeker de voordelen van. En natuurlijk zal er steeds meer digitaal beschikbaar zijn en digitaal verspreid worden. Dat is de evolutie en dat is goed.
Maar ik kan me op geen enkele manier voorstellen dat boeken zullen verdwijnen en of dat er een gebruiksaanwijzing nodig zal zijn om ze te gebruiken. Voor mij staat een boek voor onze beschaving. De monniken uit de 8e eeuw, de boekdrukkers met hun houten blokken en later met hun loden letters en de huidige digitale drukkerijen hebben altijd boeken gemaakt en zullen dit altijd blijven doen. De manier waarop zal zeker veranderen maar boeken zullen altijd blijven bestaan. En daar is geen gebruiksaanwijzing voor nodig!

#35dagen dag 19

Mijn laatste dag op Ameland.
De zinderende hitte is weg, het waait fors en de lucht is fel blauw met mooie witte wolken. Het lijkt of iedereen wat aan het bekomen is van de hitte van gisteren. Ik ben in ieder geval blij dat de hitte vertrokken is en wind vind ik heerlijk. Dus op naar het strand. Het weggetje door het bos ligt in de luwte en direct daarna zijn we al bij de hoge duin en de opgang naar het strand.

Eenmaal boven gekomen worden we bijna omver geblazen! Het stormt echt en op het strand word je bijna gezandstraald. Er heerst dan ook een enorme rust. Misschien heeft dat ook te maken met het feit dat het zaterdag en dus 'wisseldag' is.
Helemaal bovenaan staat een bankje dat redelijk in de luwte staat. Direct daarvoor loopt het zand vrij steil naar beneden en precies daarboven zien we een paar sandalen staan. Naast de sandalen is het blonde achterhoofd te zien van iemand die totaal verdiept is in haar boek, wind of geen wind. Ze ademt rust uit.
Als ze op zou kijken van haar boek zou ze een vrijwel verlaten strand zien dat heel breed is vanwege het nog afgaande tij. In de verte is de zee, een hele andere zee dan de rustige zee van gisteren die vol met kwallen zat. Vandaag zijn er grote golven die met witte schuimkoppen op het lege strand beuken. En geen kwal te zien. Of ze dat allemaal ziet weet ik niet, ze is verzonken in haar boek. 

Jammer dat het niet meer lukt nog even van de branding te genieten, het is pas rond zes uur hoogwater en dan ben ik al bijna thuis.
Het waren heerlijke dagen en het voelt ook goed weer naar huis te gaan.
De terugreis met de boot is prachtig. We varen vlak langs de drooggevallen zandbanken waar het krioelt van de vogels. De boot loopt vast en ligt een minuut of vijf stil voor hij weer loskomt. Wat is het Wad toch prachtig onder die stralende zon met die spiegelende zandbanken en daar vlak naast de golven met de witten koppen.
Na een uur sta ik bij mijn auto en rij met mijn fiets achterop naar mijn huis dat op me wacht.
Goed om weer thuis te zijn, te voelen dat ik enerzijds steeds meer energie en anderzijds steeds meer rust krijg. En wat heerlijk dat ik nog niet eens op de helft van mijn vakantie ben!

#35dagen dag 18

Warm was het vandaag, heel warm. Via Twitter en alle andere nieuwsberichten kwamen allerlei alarmerende berichten. Parkeren in Zandvoort en Scheveningen was onmogelijk, lange files naar de kust, bruggen die niet meer open konden(of dicht, 't is maar vanuit welke positie je naar een brug kijkt), een wethouder die water liep uit te delen aan de bevolking, verzoeken of iedereen de net geplante bomen water wilde geven etc.
Nederland in de hitte, een land in vertwijfeling.

Natuurlijk heb ik makkelijk praten, ik was in de gezegende omstandigheid de hele dag in de zee te kunnen liggen. Zelfs de zee voelde na een kwartiertje warm maar wat was het heerlijk. De enige dissonant waren de vele kwallen. Grote en kleine, rode en blauwe, transparant doorzichtig en eigenlijk wel mooi om te zien. Maar dan van een afstand. Ik vraag me al jaren af welke plaats kwallen innemen in de voedselketen en tot nu toe heeft niemand me daar een antwoord op kunnen geven. Ik kan geen enkel dier bedenken dat (vrijwillig) kwallen eet! Het intrigeert me dus ik hoop op een reactie.
Natuurlijk werden we ook geprikt. Of gestoken, geen idee hoe dat heet bij kwallen. Het prikt en het jeukt en na een paar uur is het weer helemaal over. Begreep van een vriendin dat afwasmiddel en dan naspoelen met zoet water een probaat anti-middel zou zijn geweest.

Hier op Ameland is het strand vlakbij, misschien vijf minuten fietsen. En behalve bij de strandopgangen die vlakbij een dorpje liggen is het ook niet druk. Sterker nog, het is rustig. Niet fijn voor de horeca die het van deze periode moet hebben, ook hier slaat de crisis toe. Maar als 'badgast' is het natuurlijk heerlijk, zo'n groot rustig strand zonder gettoblasters en huilende kinderen. Om over parkeerproblemen maar niet te spreken.

En nu koelt het af, het is nog maar 26 graden in plaats van de 32 van vanmiddag. In andere delen van het land zal het nog veel warmer zijn geweest. Morgen komt er regen en daarna wordt het weer mooi weer!
Wat een zomer.
Wat een heerlijke dagen.
Wat jammer om morgen weer naar huis te gaan, al wacht daar natuurlijk het badje-van-de-buren!

#35dagen dag 17

Zomer, blauwe lucht, zee, zinderende hitte in aanloop naar morgen wanneer het de heetste dag van dit jaar schijnt te worden. Zelfs hier op het eiland is het warm, ondanks het windje en de zee om de hoek. Het maken van een foto voor de opdracht viel dan ook niet mee want hoe maak je een foto van de lucht als het zó vreselijk licht is dat je niets meer ziet door de zoeker en al helemaal niet op het schermpje van de Galaxy.
Toch geprobeerd met een wonderlijk resultaat. Het lijkt wel een zoekplaatje, in het glazen scherm is de weerspiegeling van de parasol achter me vaag te zien.

We fietsten van Buren naar Hollum. Heen via het schelpenpad door de duinen en terug langs het Wad. Eigenlijk hadden we er een beetje op gerekend daar wat wind en dus wat koelte te vangen maar het was windstil. Een prachtige vage zee met daarvoor het grotendeels drooggevallen Wad en een blauwe lucht die niet strakblauw was maar waar je ook nauwelijks wolken zag. Het was meer een soort nevel die alles transparant maakte en waardoor het water en de lucht naadloos in elkaar over liepen. En toch een en al licht zonder ergens een sprankje schaduw.
Fietsen was heerlijk, maar de wandelaars hadden het niet makkelijk. Sommigen waren zichtbaar aangeslagen door de warmte. Op het terras zocht iedereen de schaduw, en waar het 's winters juist zo heerlijk is om in de zon achter het glas te zitten zocht nu iedereen zoveel mogelijk een plekje in de schaduw waar nog wat wind te voelen was.

En nu zitten we heerlijk buiten naar de prachtige avond te kijken en ons te verheugen op de dag van morgen. De dag die de heetste dag van het jaar gaat worden.
De dag die we door gaan brengen in de zee. Die hele dag!