Een stimulerende week en toch...

De week begon met mijn vaste zwemochtend. Oefenen in het warme water met drie anderen en mijn eigen fysiotherapeut. Snel naar huis om te douchen en om weer weg te gaan voor de 'gewone' therapie. En of dat nog niet genoeg was anderhalf uur later naar de acupunctuur.
Allemaal zeer stimulerend!

's Middags had ik een prachtige fietstocht en een erg leuk gesprek.
Ook weer heel stimulerend!

Zo ging de week verder. Leuk bezoek, weer gefietst, een zeer geslaagde boekpresentatie van een vriendin, lekker gerommeld en totaal geen stress. Degelijk ontbeten en redelijk degelijk gekookt, nieuw gedrag waar ik me steeds beter bij ga voelen. Min of meer geslaagde pogingen om op tijd naar bed te gaan en op tijd op te staan. Voelt ook goed.
Dus al met al een stimulerende regelmaat.

De topic van de week kwam donderdag. Na mijn Zweedse kennismaking met de sauna wilde ik het in Nederland ook wel eens proberen. Dus een afspraak gemaakt met een zeer ervaren saunaganger/vriendin voor een dagje SaunaState hier om de hoek. En dat was een openbaring!
Mijn leven lang heb ik gedacht dat ik de sauna veel te warm zou vinden en dat ik me niet goed zou voelen bij het bloot te lopen tussen vreemde mensen. En als je het dan ook nog heel druk hebt en zuinig met de spaarzame vrijetijd wil omgaan heeft het geen prioriteit om die denkbeelden te ontkrachten.

Maar wat heb ik genoten! Van de hitte, van de kou, van het heerlijke grote zwembad, van de rust, van de ontspanning, van de leuke gesprekjes, van de mooie accommodatie, van alles.

Het resultaat is dat ik nu via een prachtige aanbieding een maandkaart heb aangeschaft waarmee ik de hele maand juli dagelijks mag. Nou is iedere dag een beetje veel maar drie tot vier keer per week een rondje zou moeten lukken en is goed voor mijn lijf.
Kortom, stimulerender kun je het niet krijgen!

Wat is het dan ontmoedigend om na een nacht met onverwacht veel pijn me weer terug te voelen bij af. Nergens zin in te hebben. Nergens toe te komen. Niet eens naar buiten te willen. Me doodmoe te voelen. En me dat natuurlijk weer kwalijk te nemen.

En wat is het fijn om het uiteindelijk toch te kunnen doorbreken door 'gewoon' een uurtje te gaan slapen met een blokje op de houtkachel en een poes op schoot.
Me te realiseren dat het misschien wel een erg drukke week was en ik te hard van stapel ben gelopen. Zoals ik dat zo vaak deed en blijkbaar nog doe. En dat het helemaal niet erg is even een pas-op-de-plaats te maken. Zelfs niet in het tot voor kort zo kostbare weekend. Want morgen is er weer een dag! En overmorgen ook.
Is dat dan niet een stimulerende afsluiting van deze prachtige week?

Groen, groener, groenst

Sinds ik weer thuis ben probeer ik zoveel mogelijk te fietsen. Het is lekker om te bewegen, het is goed voor mijn lijf en ik geniet van het buiten zijn.
De afgelopen dagen viel me op dat het hier zo groen is. Een goede vriend van mij omschreef het ooit treffend met de woorden "toen God aan Friesland toe was had hij alleen nog maar groen!" Zo lijkt het inderdaad al zijn er prachtige waterkanten vol bloemen. En natuurlijk bestaan er heel veel verschillende tinten groen!

Toch is er ongelooflijk veel variatie én er is van alles te zien en te horen, vooral veel vogels. Van de koekoek, allerlei weidevogels zoals kievieten en scholeksters, eenden, waterhoentjes, meerkoeten, een vader en moeder gans met zeven jongen tot ooievaars die hoog boven me op de termiek dreven. Ook zag ik een grote roofvogel die verdreven werd door drie zeer goed samenwerkende kleinere vogels en het hazenpad koos.

Het was het een stralende dag en ik besloot naar de kaasboerderij te fietsen. Kaasboerderij De Gelder in Tijnje, waar ze Tynjetaler maken, een heerlijke gatenkaas die een beetje op Emmentaler lijkt. Via een omweg langs het water en door de weilanden was het ruim een uur fietsen dus rustte ik met de kaas in mijn fietstas nog even uit op het bankje voor de winkel. En omdat ik een andere weg terug wilde keek ik op mijn mobiel naar Google maps. De eigenaar kwam naar buiten en we raakten in gesprek over het gebruik van social media. Ze vertelde dat ze daar eigenlijk meer mee wilde maar dat ze niet zo goed wist wat ze moest vertellen. "Want ach, alles wat we doen is eigenlijk zo gewoon."

Ik ken het bedrijf een beetje en weet dat het helemaal niet gewoon is, dat ze heel veel landelijke prijzen winnen, dat ze een prachtig familiebedrijf zijn met een hele mooie stal en dat het best bijzonder is wat ze allemaal voor elkaar hebben gekregen.
En ik voelde dat mijn handen jeukten!

Wat zou het leuk zijn om ze te helpen, regelmatig foto's te maken, te twitteren en wat met hun op zich uitstekende Facebookpagina te doen....
Maar ik heb me ook voorgenomen dat ik me deze zomer nergens aan wil binden! Toch voelde ik dat de positieve energie begon te stromen dus deelde ik dat met haar. Ze begreep het heel goed en gaf aan dat ze er graag eens over wilde denken en dat ze alle begrip had dat ik even geen afspraken wilde. En we concludeerden dat we het allebei zo'n leuk gesprek hadden gevonden!

Of hier een vervolg op komt of niet, wat was het fijn om weer ergens enthousiast over te kunnen zijn. Om weer te voelen dat er dingen zijn die ik kan en die ik leuk vind!
Dingen om samen met anderen te doen.
Zo heeft iedereen zijn eigen energiebron en wat is het heerlijk die (weer) te ontdekken.

Onderweg naar huis reed ik weer door het groene Friese land. Het was overal nog stiller dan anders want de wedstrijd tussen Nederland en Chili stond op het punt te beginnen. Ik heb niet veel met voetbal en genoot van de rust en de weilanden.
Midden in een weiland, echt in the middle of nowhere, zag ik opeens iets oranje's schemeren.
En dáár krijgen anderen dan weer energie van!

Tuinslangperikelen

Opeens realiseer ik me dat ik al weer een week thuis ben.
Thuis uit mijn andere land waar ik zo genoten heb van de rust, de ruimte, de zee en de zon.
Zon is hier zo nu en dan ook, voor de zee moet ik helaas een eind rijden en rust....
Rust lijkt ver te zoeken! Want er gebeurt al weer zo veel en ik wil van alles.
Ik wil van alles omdat ik me eindelijk uitgerust voel al realiseer ik me goed dat het voorlopig nog balanceren blijft.
Ging bijvoorbeeld al na twee dagen door mijn rug bij het maken van een onhandige beweging.
Vervelend maar ook een goede waarschuwing.

Mijn tuin is in de afgelopen maand ontploft.
Een grote groene oase, alles ongeveer een meter hoog of hoger.
Voor ik wegging heb ik alle vaste planten afgeknipt en dat is goed geweest. Ze zijn nu niet omgevallen maar wel veel hoger dan ik had gedacht.
De grintpaadjes zijn verdwenen, ook groen. Alles is groen, zelfs de vijver. Want daar staat nauwelijks water meer in en die moet dus nodig bijgevuld.
Dat is lastig want mijn tuinslang is lek en dan schiet het niet op.

Laat de Lidl nu 'kronkelslangen' in de aanbieding hebben! Mijn oude kronkelslang beviel uitstekend, geen gedoe meer met opbergen en ik wil graag een nieuwe. Dus naar Heerenveen. Onderweg geniet ik van de weilanden, de vogels en de luchten. Friesland is ook mooi!
Mijn tuinslang gescoord en gauw naar huis, naar de droogliggende vijver.

Slang uit de verpakking, aangesloten, kraan open.
Er gebeurt niets. Hoor de kraan lopen maar er komt geen water uit de slang.
Oh, een waterslot! Dan moet er een mondstuk op.
Er zit een spuit bij ingesloten dus die er op geklikt.
Alles past.
Helaas, nog steeds geen water.
Ander hulpstuk gepakt (heb tientallen oude hulpstukken liggen na 35 jaar tuinieren).
Past ook.
Maar geen water.

Razend word ik van zulke exercities! Er zit iets in die stomme aansluitstukken wat het water tegenhoudt maar wat doe ik fout? Staat niets over in de gebruiksaanwijzing. Daar staat alleen 'sluit de slang aan op de kraan' wat me een vrij simpel advies lijkt en ik uiteraard heb gedaan.

Na anderhalf uur proberen, vervangen en weer proberen was ik er helemaal klaar mee. Dus alles laten liggen en vandaag met nieuwe energie geprobeerd water uit de slang te krijgen.
Maar nee, niks.
Helemaal niks.
Geen druppel.

En nu? En nu heb ik de oude slangen bij elkaar gezocht. Het is een zoodje ongeregeld maar er komt in ieder geval water uit. En de lekke slang leg ik nu op het gras dan is het niet erg dat hij lekt.
Kortom, de vijver is weer vol.
En nog steeds groen.
Heel groen.

Hoe ik verliefd werd....

JIJ & ZWE-NL

Wat betekent Zweden-Nederland voor jou? Vertel jouw eigen verhaal!

De ambassade zal een selectie uit de ingezonden verhalen publiceren op de website.

Jij & Swe-NL

Bolderburen werd Bullerbyn
Toen ik een jaar of vijf was las mijn moeder me voor uit ‘Wij uit Bolderburen’ van Astrid Lindgren. De eerste zin was “Ik heet Lisa. Ik ben zeven jaar en ik ben een meisje. Dat kun je trouwens wel aan mijn naam horen.” Die regel staat in mijn hoofd gegrift.
Het boek gaat over zes kinderen die in een klein Zweeds dorpje wonen dat uit drie boerderijen bestaat. Eigenlijk gebeuren er nauwelijks spectaculaire dingen en gaat het over het leven van die zes kinderen op het Zweedse platteland. Voor mij als kind uit de grote stad dat zelden buiten speelde waren het echter onbegrijpelijke avonturen! Dat begon al bij het naar school lopen: een wandeling van een uur waarin van alles kon gebeuren.
Nog veel vreemder waren de lange zomers waarin ze ‘bosaardbeitjes aan een strootje regen’ – aardbeien waren vrijwel onbekend voor me en wat strootjes waren wist ik helemaal niet! Het peperkoeken bakken met kerstmis was ook zo’n ding want waarom moest er peper in die koeken? En dan die voddenkleden op de grond, hoe zo vodden? Maar wat me het meest raakte en wat me altijd is bijgebleven was de enorme veiligheid waarin de kinderen opgroeiden. Altijd buiten, altijd samen, altijd iemand waar ze terecht konden (variërend van de oude blinde opa tot Agda het dienstmeisje), levend met en naar de seizoenen.
Een jaar of zeven geleden besloot ik in de zomer naar Zweden te gaan. Ik kende het alleen van het zeilen langs de kust die ik prachtig vond en ik wilde nu wel eens wat meer van het land zien. En toen voltrok zich het Zweedse wonder! Ik reed door het land dat eigenlijk altijd in mijn hoofd heeft gezeten. Een land vol kleuren, waar tussen de gele koolzaadvelden dieprode houten huisjes stonden, waar iedere paar kilometer weer een meer was voor mij alleen, waar kleine dorpjes waren die uit maar drie boerderijen bestonden, waar de kinderen een vuurtje stookten waar ze hun zelf gevangen visjes roosterden, waar je overal wilde bosaardbeitjes en wilde frambozen kon plukken, waar het vol staat met cantharellen en andere paddenstoelen en waar ruimte en rust is – letterlijk en figuurlijk.
Het voelde, volstrekt onverwacht, als thuiskomen.
En nu ken ik zelf alle seizoenen, de winter met zijn enorme hoeveelheden sneeuw en ijs, de lichtgroene nieuwe blaadjes aan de miljoenen berken en de witte bosanemoontjes waar heel Zweden in het voorjaar mee is bedekt en die overgaan in de lelietjes-van-dalen, de warme zomers waarin het niet donker wordt en de prachtige herfstkleuren die de lange winter inleiden. En iedere keer dat ik Zweden binnen rij slaat dat wonder weer toe, echt iedere keer.
En nu staat naast het Nederlandse Bolderburen ook het Zweedse Bullerbyn.
Zweden, dat zonder dat ik het wist altijd in mijn hoofd heeft gezeten en wat ik nu ‘mijn andere land’ noem.
Zweden, waar ik dus al verliefd op ben geworden toen ik vijf was.

Weer thuis en officieel met pensioen!

We zijn weer thuis! Eerst ik, met een stampvolle auto die leeg moest. Dat was niet zo erg maar alles moest ook opgeborgen en dat is altijd lastiger. Heel veel Zweedse boodschappen, een stoel (voor een prikkie gekocht bij de loppis) en natuurlijk de gewone volle tassen. De wasmachine draaide overuren.

En gisteren kwamen ook de poesjes weer thuis. Ze wilden maar één ding: naar buiten! Ik ben altijd een beetje bang dat ze dan niet meer terugkomen (volstrekt misplaatst maar dat heb je nu eenmaal met angst) dus wil ik ze altijd een dag én een nacht binnen houden. Mijn oude Pier vond dat best. Hij lag na een half uurtje op zijn eigen plekje in de zon en taalde niet naar buiten. In tegenstelling tot Petter en Pientje die de tent afbraken en ontzettend vervelend waren! Pas rond 23.00 uur werd het rustig.
Dat bleek echter schone schijn want ze hadden het badkamerraampje opengemaakt en waren de hort op! Maar tot mijn grote verbazing kwamen ze direct weer binnen en konden we uiteindelijk naar bed.

Ik vind het altijd heerlijk om weer thuis te zijn. Meestal heb ik nog een paar dagen vakantie voor ik weer moet beginnen zodat ik tijd heb om 'te aarden'.
Wat is het gek dat dat nu anders is.
Dat ik voortaan altijd vakantie heb!
Dat ik niet meer na hoef te denken over een paar extra dagen, niet meer na hoef te denken over wat er allemaal nog moet, niet meer na hoef te denken over hoeveel vrije dagen ik nog over heb.
Natuurlijk weet ik dat al maanden maar in Zweden drong dit pas echt tot me door!

Het is een moeilijk half jaar geweest. Eerst heup 2 met alle gevolgen van dien, toen een lijf dat het af liet weten met onverwachte pijnklachten, ernstige slaapproblemen dus nergens energie voor, uit balans, geen structuur en het totaal onverwachte overlijden van een van mijn beste vriendinnen.

Maar nu ben ik weer thuis en is mijn Nieuwe Leven dus echt begonnen en wat voelt het goed om vol plannen en energie weer thuis te zijn!
Te genieten van alles wat zich aan komt dienen.

En is het toeval of synchroniciteit dat er gisteren een prachtige bos bloemen werd bezorgd van mijn twee 'oude managers'  omdat vandaag ook formeel mijn Nieuwe Leven is begonnen?
Want per 15 juni ben ik officieel uit dienst van Revalidatie Friesland.
Na ruim 38 jaar.

Het is klaar en het is goed.
Mijn Nieuwe Leven is begonnen!

Afscheid en een operatie

Morgen vertrek ik dus vandaag was het mijn laatste 'echte' dag hier. En die dag begon met mist! Het was gisteren ook erg warm en vannacht koelde het nauwelijks af dus niet zo gek.
Maakte dan ook haast om naar een strandje te gaan.
Bovendien moest er eerst een brandend probleem worden opgelost!

Toen ik gisteravond laat in bed mijn boek uit wilde lezen op mijn inmiddels onmisbare ereader hield die er opeens mee op. Was niet meer voor- of achteruit te krijgen en ook niet meer uit te zetten.
Dus de laptop weer aan en gekeken of ik hem kon resetten. Dat leverde eerst een wit en daarna een volledig zwart scherm op. Verder niks. Helemaal niks.

Nu was het twee weken geleden ook gebeurd maar toen kon hij alleen geen bladzij meer omslaan. Ook niet de bedoeling natuurlijk maar dat leek minder desastreus. Moest hem toen resetten.
Waarmee?
Met een paperclip.....

Toch wonderlijk dat zo'n technisch hoogwaardig produkt als de Kobo Aura HD dan met een paperclip moet worden gered.
Maar nu was het midden in de nacht en ik had geen paperclip bij de hand. Eerst met een pincet en toen dat niet ging met de punt van een schaar geprobeerd resultaat te krijgen maar dat hielp niets.
Dus zonder boek naar bed. Een bijna onmogelijke opgave....

Vanmorgen een paperclip gescoord en die er zonder veel vertrouwen ingeduwd.
Eerst gebeurde er niets.
Toen begon het schermpje heel voorzichtig wat te flikkeren.
En ja hoor, opeens kwam de vertrouwde homepage weer in beeld!
Wat een opluchting.

Toch blijf ik het gek vinden. Zowel dat zo'n ding uit het niets vastloopt als die ultieme reparatie met een paperclip!
Maar wat heb ik vanmiddag weer genoten op mijn strandje.
Mét mijn ereader!

Het aftellen is begonnen

Mijn laatste week hier is aangebroken en dat is eigenlijk zelfs maar een halve week! Nog drie dagen genieten van dit prachtige land vol zon, zee en bloemen. Na het koufrontje van een paar dagen geleden is het weer stralend weer en doe ik niets anders dan aan de strandjes zitten, beetje lezen, beetje zwemmen en héél veel genieten.
En bruiner kan ik niet meer worden geloof ik. Althans, niet aan de voorkant.

Maar wat belangrijker is, ik heb de rust teruggevonden. De rust om te lezen, om niets te doen, om na te denken, om te zijn.
De rust om opnieuw aan mijn Nieuwe Leven te beginnen en nu zonder moeten of to-do lijstjes. Wat een geschenk. Het Zweedse wonder sloeg toe!

Vandaag was weer zo'n gouden dag. Ik zat op mijn strandje tussen de rotsen. Eerst waren er nog wat moeders met kindjes die in de verte in het water speelden maar al gauw zat ik er helemaal alleen.
Alleen met de zwaluwen die als straaljagers over me heen vlogen naar hun nestje met piepende jongen vlak boven mijn hoofd.
Alleen met de kwikstaartjes die razend snel over de rotsen hippen en nergens bang voor lijken te zijn.




Alleen met de grote schepen die in de verte voorbij varen en pas nadat ze al tien minuten uit het zicht verdwenen zijn branding op mijn strandje veroorzaken.
Alleen met de zon en de wind.
Alleen met mijn gedachten.

Het is bijzonder te merken dat thuis langzaam weer in beeld begint te komen.
En dat het goed voelt om weer naar huis te gaan. Dat ik me daar zelfs op verheug hoe moeilijk het ook is om me los te rukken van dit prachtige land. Mijn andere land.

De afgelopen weken zijn helend geweest.
Ik kwam hier uit balans, zonder enige structuur, verdrietig, moe en rusteloos.
Geen idee hoe ik vorm moest geven aan dat Nieuwe Leven.
Nu voelt het anders.
Ik ben er weer.
Lijk weer grip te krijgen op de dagelijkse dingen.
Heb weer een gewone dagindeling.
Slaap zelfs weer!

Natuurlijk, thuis zal het vast weer wennen zijn maar ik ben er niet meer bang voor.
Verheug me op de vrijheid die ik eindelijk begin te ervaren.
Op alle dingen die ik graag wil gaan doen omdat ik ze leuk vind.
Op het nieuwe ritme dat ik gevonden lijk te hebben.
Op het goed voor mezelf zorgen in verschillende opzichten.

Maar het is nog niet zo ver, ik mag nog drie volle dagen genieten hier.
Van de zon en de zee, de vogels, de bloemen en de mensen.
En dat ga ik echt iedere seconde doen!

Kunst en een koufrontje

Gisteren begon de dag zonnig dus buiten ontbijten in de korte broek.
Het weerbericht voorspelde zo nu en dan een paar drupjes regen en dat bleek te kloppen dus besloot ik deze kans waar te nemen en naar de expositie van de Zweedse kunstenaar Lars Lerin in het Nordiska Aquarell Museet te gaan. Het is een prachtig museum dat op de rotsen aan zee ligt en waar je bovendien uitstekend kunt eten. Dat deden we eerst, ik kreeg een lunch aangeboden als verjaarscadeau!

Na de lunch begon ik met de film over de kunstenaar Lars Lerin.
Het is ongelooflijk intrigerend hoe hij werkt. Hij beheerst de techniek als geen ander, maakt enorme werken, spoelt zijn uit verschillende grote vellen bestaande aquarellen gewoon af of zet de plantenspuit er op om dan feilloos het beoogde resultaat te krijgen. Zijn jeugd bracht hij door aan de kust in Fjällbacka, zo'n 80 km hier vandaan. Hij schildert de zee en de rotsen, papagaaiduikers en meeuwen. Maar ook de prachtigste berkenbomen en, heel onverwacht, enorme huizen waarachter de ramen van alles te zien is! En boekenkasten vol boeken, meters lang.

  

Het is ongelooflijk hoe hij werkt, hoe gedetailleerd het is, hoe prachtig de kleuren zijn. Het zijn schilderijen die je vaak zou moeten zien om ze echt te kunnen zien.
Er zijn veel films van hem te vinden maar die zijn allemaal in het Zweeds. Hier een korte impressie zonder tekst.

Vandaag begonde dag precies hetzelfde als gisteren met ontbijten in de zon. Dat duurde helaas maar even want er kwam een heel nat koufrontje over. Jammer want het is vandaag de Zweedse Nationale Feestdag met allerlei activiteiten die natuurlijk vooral buiten zijn.
Ik was op Sundsby, een van mijn lievelingsplekjes voor koffie en zelfgebakken chocoladetaart, en ik zag de buien aankomen - pikzwart en met harde windvlagen.

Dus nu ben ik weer thuis, zit heerlijk binnen met mijn boek en wacht op de dag van morgen.
Met heel veel zon!

Nevel en mist

Gisteren vertrok ik uit Tolvsbo in Dalarna om weer naar Tjörn aan de Westkust te gaan voor mijn laatste week in Zweden. Het was regenachtig en nevelig dus de lupinen en het fluitenkruid hijngen vol zware druppels naar beneden. Het voelt ook altijd een beetje verdrietig om weg te gaan. Tolvsbo heeft een hele aparte plek in mijn leven en mijn hart!

 Al vrij snel hield het op met regenen en bleven de nevels over. Zweden was opeens weer het land van de mythen, de magie, de trollen en de elven. Ik zag ze tussen de bomen dansen en met hun bootjes over het meer glijden!

Het was een prachtige verstilde tocht tussen de grote meren en rivieren door.
Ik ben iedere keer weer onder de indruk van de enorme rivieren die hier 'älven' heten.
Zo breed en zo lang, tussen de rotsen door of juist meanderend tussen de rietvelden. Met viskwekerijen er in of rokerijen er naast. Soms heel diep met hele stijle oevers en soms vriendelijke toegankelijke oevers met zwemplekken.

Halverwege de rit ligt Sjötorp. Een piepklein dorpje aan het Götakanaal. Het kanaal Stockholm met Göteborg en dus de Oostzee met het Kattegat verbindt en dat dus dwars door Zweden loopt.
Het is geopend in 1932.
Het heeft 67 sluizen met een enorm waterverval. In Sjötorp zijn drie sluistrappen die ieder zo'n drie meter verval hebben en met een enorm geweld vol of leeglopen.

 De speciale rivierschepen zijn precies zo groot dat ze op de centimeter in een sluis passen.Op de stoomboot "Diana" speelt zich het beroemde boek "De vrouw in het Götakanaal" van Sjöwall & Wahlöö af. Het verscheen in 1965 en het was een van de eerste Zweedse detectives die ik verslond.
Toen al!

Sjötorp is mijn vaste stop. Je kunt er heerlijke broodjes gerookte vis krijgen, er is een leuk winkeltje met hemslöjt ('huisvlijt') en er is een prima toiletgelegenheid. Ook niet onbelangrijk op een lange rit.

Hoe meer ik richting de Westkust kwam hoe lichter het werd en eenmaal op het eiland was het weer als vanouds: zon! En dat terwijl mijn gastheer Mats heel graag regen wil voor zijn aardbeien...
Gasten en gastheren hebben soms tegengestelde belangen....

Gelukkig kan hij zelf beregenen uit zijn eigen bron en dat is nodig wanr de aardbeien zijn bijna rijp.
Ook dat ga ik hier voor het eerst meemaken, de aarbeienoogst. En behalve dat oogsten betekent het ook heel veel jam maken!

Sprookjesachtig

 Zo mooi als nu heb ik Zweden nog nooit gezien.
Meestal ben ik twee weken eerder hier én het voorjaar is ook hier een maand vroeger dan anders.
Waar het land in het voorjaar bedekt is met een tapijt van witte bosanemoontjes is het nu een overweldigende bloemenpracht. De lupinen zijn overal en daar doorheen weeft het fluitenkruid zich samen met paarse ooievaarsbekken, akeleien en allerlei andere bloemen. Vooral de lupinen zijn indrukwekkend, hele velden vol staan er.

Vandaag scheen de zon volop en was het warm. Zocht dus mijn plekje aan het meer op en heb daar heerlijk liggen lezen en slapen.

Het is wonderlijk om het grote verschil met Tjörn, het eiland aan de Westkust, te merken. Waar daar de geluiden de stilte juist groter maken was het hier precies andersom.
Er was voortdurend geluid, variërend van speedboten met ronkende motoren tot ieder half uur een paar minuten lang de trein. En van allerlei vogels tot grasmaaiers, auto's met trailers waarop bootjes die naast me te water werden gelaten en mensen op de vlonders bij de huisjes.
Iedereen kwam naar buiten om van de prachtige dag te genieten maar stilte was ver te zoeken. Iets wat ik totaal niet had verwacht.

Vanavond heb ik mijn schade ingehaald door heel lang aan het meer bij het hotel te zitten. Het was windstil, de zon scheen laag over het water en overal sprongen visjes omhoog om als zilveren vlinders over het water te dansen. Hier en daar wat vogelgeluiden en ver weg toch heel soms weer die trein. Wat een stilte, wat een avond!

Helaas kwamen rond een uur of tien de muggen opzetten, (het enige nadeel van dit prachtige land) die me naar binnen joegen. Om nu achter de laptop te zitten met uitzicht over het meer en een roze-rode zonsondergang.
Sprookjesachtig!