Een prachtige tocht

Gisteren vertrok ik van het eiland om naar Tolvsbo  te gaan. OImdat ik niet de snelste maar de mooiste weg neem is het ongeveer 500 km. rijden.
Tolvsbo ligt in Dalarna, de provincie die 'het meest Zweeds' wordt genoemd. Hier vind je alles waar Zweden om bekend staat, van de eeuwig zingende bossen tot de duizend meren en van de Dalahästen (de Zweedse houten paardjes) tot de beroemde schilder Carl Larsson en zijn vrouw Karin die haar tijd ver vooruit was. 

Naar haar ontwerpen komen de mensen van IKEA nog steeds kijken! 

En wat was het een schitterende rit! Eigenlijk ben ik altijd twee weken eerder in Zweden en dat in combinatie met het feit dat het voorjaar hier bijna vier weken eerder losbarstte dan normaal maakt dat dit Zweden totaal nieuw voor me is.

Ik was gewend een tapijt van witte bosanemoontjes te zien onder bomen die heel voorzichtig groen werden. Maar nu bloeien de lelietjes-van-dalen, de wilde ooievaarsbekken en zie ik eindelijk de grote velden en bermen vol bloeiende lupinen! En ook de meidoorns, de seringen, de rodondendrons - kortom alles staat in bloei. De fruitbomen zijn zelfs al uitgebloeid!

Al die bloemen, de rode huizen, de zilveren rivieren, de blauwe lucht en de gouden zon maakten de tocht tot een onvergetelijke belevenis. 

Daar kwam bij dat het heel stil was onderweg. Dat gold niet voor het eerste stuk want het leek wel 'husbildag'! Alle campers, caravans en bootjes bleken uit de winterberging naar buiten te komen. 

Maar na 200 km was dat over en had ik de weg voornamelijk voor mij alleen. Een weg vol forse pieken en dalen en wat is het kicken om daar zingend in je eentje heel hard af te rijden om te zien dat de wereld aan je voeten ligt!

Vlak voor Tolvsbo ligt een van mijn lievelingsplekjes. Een klein dorpje dat langs de oever van een groot meer ligt met een steiger waar ik vaak in de zon zit. Naast de steiger is het gemeenschapshuis en wordt er gejeudebould. En soms krijg ik daar een kopje koffie aangeboden! Met natuurlijk altijd een tweede kopje, want zo gaat dat in Zweden. Altijd een tweede kopje.
En ernaast staat de Midsommarstang te wachten op Midzomer om opnieuw versierd te worden met verse berkentakken en bloemen.

Ook hier is het thuiskomen, echt thuiskomen!
Mijn 'eigen' kamer stond klaar en ik was nog niet binnen of ik kreeg al een heerlijk voorgerechtje onder mijn neus geduwd dat speciaal voor me was bewaard 'want dat vindt Liesbeth zo lekker....'.

En vandaag?
Vandaag is het bewolkt, koud, waait het hard en valt er soms een druppel regen! Allemaal precies volgens de voorspelling.
Dus nog geen foto's van de lupinen maar gezellig bijpraten in de keuken van het restaurant waar de dagens/de lunch wordt klaargemaakt.

En morgen?
Morgen schijnt de zon weer!

De geluiden van de stilte

Net als gisteren waaide het ook vandaag heel hard op Tjörn. Een harde koude Oostenwind. Maar uit de wind in de zon was het heerlijk. Dus zocht ik mijn plekje op de steiger weer op en genoot ik de hele dag van de stralende zon.

En van de wind die over de daken van de huisjes aan kwam donderen.
Die door de stagen van de zeilboten floot.
Die door de piepkleine steegjes tussen de huisjes gierde.
Die rammelde aan de kettingen van de schepen.
Die de zeilen liet klapperen.
Die het water tegen de steiger liet klotsen en het tegen de stenen liet kabbelen.
Die de aluminium giek liet tikken tegen de aluminium mast.
Die vlaagde over het water.
Die fluisterde langs mijn oren.

De ganzen blaften,
de meeuwen schreeuwden,
de zwaluwen tjilpten,
de koekoek riep,
de bij gonsde,
de aalscholver suisde geluidloos het water in,
en de stille mier rende verdwaald over de steiger.

En opeens het geluid van een gierende motorboot dat achter de rotsen verdween.

Zoveel geluiden en toch zo stil.
De geluiden van een onvergetelijke zonnige Zweedse dag.
De geluiden van de stilte.

Zon zon zon

Het houdt maar niet op!
Het leven hier op het eiland Tjörn aan de Zweedse Westkust bestaat volledig uit zon en zee.
Echt ongelooflijk hoe ik voor de zoveelste keer onafgebroken mooi weer heb.
Het waait wel hard, vandaag pal uit het Oosten. Dus zocht ik een plekje achter een werkhuisje aaneen haventje.
Hoog op een vlonder boven het water.

Het zit er volkomen beschut en ook al is het denk ik een privé vlonder, ik durf er wel te gaan zitten. De Zweden zijn zeer gastvrij!
Er is niemand in de wijde omgeving, dat blijft toch iedere keer weer een wonderlijke ervaring. Bij ons zouden er met dit weer echt overal mensen zijn, zeker bij zo'n haventje waar allerlei schepen en bootjes liggen. Maar nee, het is uitgestorven.

De wind giert door de stagen van de zeilschepen en klotst onder me tegen de palen van de steiger.
Natuurlijk begin ik met mijn boek maar al snel doe ik weinig anders dan kijken naar de zee. Kijken en denken over alles wat er de afgelopen maanden is gebeurd. En langzaam slaat de ontspanning toe en val ik in slaap om pas een uur later wakker te worden.
Zwemmen is er hier niet bij, daar vind ik de trappen veel te hoog voor. Dus ik dommel heerlijk verder onder die stralende zon.
En pas aan het einde van de middag begin ik weer een beetje bij mijn positieven te komen terwijl ook hier de zwaluwen over mijn hoofd schieten.

Moet je daarvoor naar Zweden?
Om een groot deel van de dag te liggen slapen?
Ja!
Nergens is het zo stil en rustig.
Nergens is het licht zo helder ende lucht zo schoon.
Nergens kun je zo aan de zee zitten zonder iemand te zien.

Het Zweedse Wonder heeft weer toegeslagen!

Wat een land, wat een dag.

Waar het aan ligt weet ik niet maar het is altijd mooi weer als ik in Zweden ben.
Of het nu voorjaar, zomer of herfst is, het is echt altijd mooi! Over de winter kan ik dat niet zeggen. Heb die nu twee keer meegemaakt maar dan is het is me gewoon te koud en te donker!

Ook nu scheen de zon volop toen ik vorige week van de ferry reed en dat is zo gebleven. Onafgebroken een strakblauwe hemel en een stralende zon! Een geweldige combinatie met mijn passie voor de strandjes en de zee waar ik dan ook iedere dag te vinden ben.

Waaien doet het ook. Flink waaien. Dus dat vraagt nog wel enig overleg over het beste strandje. En inmiddels weet ik wel zo'n beetje bij welke wind je op welk strandje het beste zit.

Vandaag waaide het hard. Erg hard. Uit het zuidwesten. Het klinkt eenvoudig want als de wind uit het zuidwesten komt zou je in theorie altijd goed zitten in het noordoosten. Maar zo werkt het hier niet. De strandjes en de baaien liggen altijd anders dan je op het eerste gezicht denkt. En al denk ik vaak te weten waar ik het beste kan gaan zitten, het blijft altijd weer afwachten of het klopt.

Vandaag klopte het.
Mijn lievelingsstrand ligt in Berga, een piepklein dorpje aan de oostkant van Tjörn. Het bestaat uit een vlak rotsstrand met grote keien waar je heerlijk je benen op kan leggen, een soort pier en een klein haventje. Uitzicht op 'volle zee' en niet op een baai of inham. Die zee maakt dat ik zo van dit plekje hou. Je hoort altijd de golven klotsen, kabbelen of zelfs breken en er is altijd wind die dus uit de goede hoek moet komen. En er is echt de hele dag zon.

Vandaag scheerden voor het eerst de zwaluwen over mijn hoofd. Ze bleken hun nestje onder het dak van het havenhuisje te hebben en trokken zich niets van me aan.

Wat heb ik genoten.
Van de zee, de zon en vooral van de rust.
In deze periode komen er zelden mensen. Soms een sportieve Zweed die even komt zwemmen, soms een moeder met een kindje dat komt pootje baden. Maar meestal is er niemand. Ondenkbaar in Nederland!
Dus ik heb gelezen, geslapen, weer een beetje gelezen, even ingedommeld, gelezen...

En gezwommen! Iedere keer weer een ongelooflijke ervaring: helemaal alleen in die grote zee!
De eerste keer vond ik het zelfs een beetje beangstigend maar dat is allang over. Nu geniet ik alleen nog maar.
Koud? Ja, eventjes. Maar na een paar minuten is dat echt helemaal over.


En daarna?
Daarna is er weer die zon en kan er weer eindeloos gelezen en geslapen worden....

Wéér over een drempel heen!

Nog voor ik naar Zweden vertrok vroeg mijn Zweedse vriendin of ik mee wilde naar de sauna. Uiteraard op z'n Zweeds dus inclusief een duik in zee. Samen met een aantal vriendinnen van haar.
Nu ben ik mijn hele leven nog nooit in de sauna geweest omdat ik helemaal niet van hitte hou en ook niet van het bloot lopen tussen vreemde mensen. Zwemmen vind ik heerlijk, zeker in zee, maar dan moet de watertemperatuur toch wel de 18 graden benaderen. En dat is nu nog lang niet het geval.
Dus ik reageerde dat ik er nog even heel goed over na wilde denken....

Haar reactie was dat ze mijn hand vast zou houden, dat ze heel goed had gekeken of er geen enge trapjes of moeilijke paadjes waren en dat ze allemaal bloot liepen dus wat had ik voor bijzonders dat ik daar moeite mee had?
Vrij steekhoudende argumenten dus.
Daar kwam bij dat ik het heel bijzonder vond dat ik werd uitgenodigd. En dat het ook wel heel spannend is om mee te mogen doen aan deze zeer Zweedse gewoonte dus ik besloot alle hobbels en drempels 'gewoon' te nemen.

En vandaag was het dan zo ver.
Een stralende dag met weinig wind en veel zon dus daar zou het niet aan liggen.
Wat een ervaring!

De sauna was een prachtig huisje met een grasdak op een rots boven de zee.
Binnen een grote houtgestookte sauna, buiten een waranda met een diepe trap naar de zee. Alles was nieuw en zag er heel mooi uit dus het feest kon beginnen.

Tot mijn stomme verbazing viel de hitte me mee. Natuurlijk gutste het zweet in stralen van mijn hoofd maar dat doet het ook als ik in de tuin werk. Ik vond het zelfs heel voorzichtig wel lekker terwijl de thermometer toch op 70 graden stond.....
Onontkoombaar brak echter het moment aan om af te koelen.
Af te koelen in de zee die ongeveer 14 graden was.
Eerst voorzichtig de lange trap naar beneden af. Vervolgens de laatste drie treden die al onder water en heel glibberig waren. Koud dus, héél koud!
En na een paar minuten héél lekker, wel het laatste wat ik had kunnen denken.

Al met al ben ik drie keer het rondje gemaakt en heb ik van iedere minuut genoten!
We eindigden bij een van de vriendinnen die vlakbij een klein huisje aan de haven heeft waar een heerlijke lunch klaarstond. Met z'n allen op de steiger met lekkere broodjes, water en witte wijn en koffie met taart.

Wat een geweldige dag, wat een heerlijk land en wat fantastisch dat ik dit mee mocht maken.
Voor mij een enorme drempel waar ik dankzij deze uitnodiging over heen heb kunnen klimmen met als resultaat dat ik hier zoveel mogelijk ga zwemmen en thuis zeker een vaste sauna klant ga worden.

Het enige minpuntje was mijn Zweeds, want de verhalen van acht Zweedse vriendinnen volgen is echt nog een brug te ver!

Jaaaaa, Zweden!

Het viel niet mee om weg te komen. Deels omdat ik het gevoel had dat er nog zoveel moest, deels omdat ik gewoon de energie niet had even door ter pakken. Maar gisteren zat ik dan eindelijk in de volgepakte auto op weg naar de ferry in Kiel. Dacht net dat het zo rustig was op de weg toen alles met een schok stilstond en twee uur stil bleef staan door een vreselijk ongeluk.
Ongelooflijk waar al die auto's dan opeens vandaan komen. Ik was ruim op tijd maar begon hem toch te knijpen, ook omdat ik nu in de spits door de Elbetunnel moest. Maar het kwam goed.

Het blijft bijzonder dat je op zo'n ferry gewoon wifi hebt. Weliswaar met vallen en opstaan en afhankelijk van het aantal gebruikers maar toch.
Midden op zee in een hut die omgeven is door een stalen kooi 'gewoon' twitteren!

En vanmorgen reed ik in de stralende zon van de ferry af op weg naar Tjörn! Het eiland aan de Westkust, zo'n 40 km boven Göteborg en waar mijn vrienden Gerda en Mats wonen.
Ik ken er inmiddels ieder weggetje en ieder strandje.
Weet waar ik in de zon en uit de wind kan zitten, waar ik koffie kan drinken of kan eten en waar ik het beste boodschappen kan doen.
Het voelt als thuiskomen.
Het ís thuiskomen.
En als je dan ook nog wordt verwelkomt met koffie en warme wafels met eigengemaakte jam dan is het helemaal volmaakt!

Toen de auto leeg was en mijn kamer hier weer 'ingericht' snel naar Oldsnäs, een van de strandjes. 

Met de wind in mijn rug, de zon in mijn gezicht en mijn benen op de grote steen die precies op de juiste hoogte is was het net het Paradijs. 

Helemaal alleen met het geluid van de wind, de zee en de vogels. 

Rust! Eindelijk.

Gelezen, geslapen, gelezen, geslapen en vooral genoten van de stilte. Heerlijk.

En morgen?

Morgen wordt het een héle spannende dag want ik ben uitgenodigd voor een echt Zweeds gebruik: met een aantal vriendinnen van Gerda naar de sauna! 

En bij die sauna hoort zwemmen in de zee. 

De zee die nu 14 graden is.....

Stapje voor stapje

Deze hele week staat al in het teken van mijn vakantie. Mijn vakantie naar Zweden, mijn andere land. En ik snap niet hoe ik dat deed toen ik nog werkte want is er zoveel te doen voor ik weg kan. Wat me het meeste op mijn nek zit is de tuin. Die zit me al maanden op mijn nek want het lukt me niet daar voldoende aan te doen. Door de pijn in mijn rug? Door het uit-balans zijn? Doordat ik me er niet toe kan zetten? Door alles bij elkaar?

Maar opeens begreep ik een paar dagen geleden wat er steeds weer gebeurt.
Als ik me voorneem in de tuin te gaan werken heb ik eigenlijk automatisch het beeld dat dat de hele dag moet en dat het dan ook af moet. Weer typisch een gevalletje van 'moeten'. Tot nu toe was dat natuurlijk ook zo want alles moest nu eenmaal tussen de drukke werkweek door gebeuren. Dat 'moet' gevoel was zó overheersend dat het me verlamde en ik nergens meer toe kwam. En opeens viel het kwartje en realiseerde ik me dat het niet allemaal in één dag hoeft te gebeuren!
Dat het niet in één dag af hoeft.
Dat het heerlijk is om een uurtje bezig te zijn en dan te gaan fietsen.
Of koffie te gaan drinken.
Of een boek te gaan lezen.
Dat ik de baas ben over mijn eigen tijd!

Helaas zat me nog wel wat dwars want hoe ziet die tuin eruit als ik terugkom van vakantie? Mijn onvolprezen tuinkabouter was altijd uren bezig alles op te binden. Een noodzaak in een beschutte tuin op het Zuiden waar alles enorm hoog wordt maar waar ik nog helemaal niet aan toe ben gekomen en ook geen energie voor heb. Het gevolg is dat alles om zal waaien, over de grond gaat slierten en bestormd wordt door grote slakkenkolonies. 

De gouden tip kwam van een vriendin: knip gewoon alles af!

Dat was wel even schrikken. Hoezo alles afknippen, het staat vol in de knop of het begint al te bloeien! De floxen, de wederikken, alle verschillende soorten ooievaarsbekken, geitenbaard, gulden roede, vrouwenmantel - teveel om op te noemen.
En daar ben ik nu dus mee bezig. De schaar gaat er in!
Een experiment want ik hoop natuurlijk dat alles straks steviger terug komt en weer gaat bloeien!
Het kost me ontzettend veel moeite om die bijna bloeiende planten te halveren maar het lukt. Steeds een uurtje knippen en dan weer even stoppen om het behapbaar te houden.

Nog twee dagen die bestaan uit knippen, wassen, opruimen, poezen naar hun logeeradres brengen, de auto leeg en weer vol maken, boodschappen doen, lijstjes afvinken, nieuwe boeken op de ereader zetten en dan is het eindelijk zo ver.
Zweden, mijn andere land.
Zweden, waar altijd alles op zijn plek valt.
Zweden vol strandjes, zee, bosanemoontjes en bermen vol lupinen.
Zweden, waar ik niets hoef maar alles mag.
Zweden, ik kom er aan!

Licht

De tijd glipt door mijn vingers en ik heb geen idee meer welke dag het is.
Moet 's avonds zelfs in mijn agenda kijken om te zien wat ik 's ochtends heb gedaan.... Zo reed ik naar mijn wekelijkse therapie afspraak en ben ik onderweg gestopt om te kijken of het wel klopte. Ik had het gevoel er diezelfde ochtend nog geweest te zijn maar dat bleek al een week geleden....
Heel langzaam lijk ik me meer te kunnen ontspannen en heel langzaam begint het besef dat niet alles vandaag nog af hoeft in te dalen. Het lukt zelfs om na een slechte nacht overdag een uurtje in slaap te vallen om zonder schuldgevoel herboren wakker te worden. En er zijn dagen dat ik me heel voorzichtig wat meer in balans begin te voelen.

Een van de dingen die me op mijn nek zitten is het opruimen van mijn kabouterhuisje. Ik ben een verzamelaar en kom om in de boeken. Planken tot aan het plafond (dat 3.50 m hoog is!) die inmiddels onbereikbaar voor me zijn geworden en waarvan ik geen idee meer heb wat ze bevatten. En wat is het dan heerlijk dat goede vriendin B aanbood me te komen helpen met het uitmesten van een deel van die bovenste planken.
Ze kwam en stormde als een tornado de trap op en af. Eerst de boeken, toen de stofzuiger en als laatste de sopdoek.
Intussen moest ik uitzoeken welke boeken er weg konden, welke naar mijn tuinhuis en welke naar boven. Zo hoeft nog niet direct álles weg en kan ik langzaam afstand nemen....
Het helpt enorm om dat samen te doen, alleen al die trap op en af was me voorlopig nog niet gelukt. Boeken wegdoen al helemaal niet en nu heb ik een bijna lege plank over, heerlijk!

Na dit nuttige karwei zijn we naar de prachtige expositie "Lichtobservaties" in museum Belvédère in Heerenveen geweest. Vooral de 365 kleine schilderijtjes van het waddenlicht waren bijzonder.
Anke Roder, de kunstenaar, gebruikt was met kleurpigmenten die ze over het schilderij aanbrengt waardoor de luchten transparant werden en toch een enorme diepgang kregen.
Je zag de ijskoude winterhemel overgaan in het lichte voorjaar, de zomer met al haar groen en het zachte gele herfstlicht dat veranderde in een natte koude winterlucht.

Wat heb ik genoten van mijn eerste museumbezoek sinds jaren! Zelfs in dit kleine overzichtelijke museum was het een slijtageslag maar het ging weer! En wat is het een voorrecht zulke mooie dingen te mogen zien.

Nu is het al weer zaterdag.
Weer een week waarvan ik nu al niet meer weet wat er allemaal gebeurde.
Niet meer weet wat ik heb gedaan.
Niet meer weet wat ik wel had gepland maar níet heb gedaan.
Niet heb gedaan zonder me daar schuldig over te voelen.
Het wordt lichter!

Nieuwe ogen

Het wil vandaag weer niet zo goed. Slecht geslapen dus moe opgestaan. Katterig, hangerig, van alles van plan maar nergens toe komend. En daar dan natuurlijk weer een schuldgevoel over hebben waar het allemaal niet beter van wordt. Gelukkig begin ik het fenomeen te herkennen, dat helpt een beetje.
Buiten zag het er bewolkt en koud uit dus de kachel aan. Voor ik aan mijn MP's begon liep ik even door mijn twitter TL heen en werd door verschillende tweeps begroet. Deelde hier en daar dat het niet zo lekker ging om van alle kanten het hart onder de riem gestoken te krijgen! Leve de SM!

Ondanks dat het er buiten niet zo aanlokkelijk uitzag deed ik toch mijn rondje tuin. En werd ik onmiddellijk gegrepen door de rust. Het was windstil, hier en daar tjilpte een vogel, de zon brak zo nu en dan door de wolken en overal rook je de bloeiende Blauwe Regen - wat een prachtige morgen!
Niks binnen bij de kachel maar dik in het fleece naar buiten met mijn koffier en mijn MP boek.
Heerlijk was het en mijn hoofd werd een stukje helderder.

Toen las ik het nieuwe blog van Jacob Jan waarin dit citaat stond:
"De ware ontdekkingsreis is geen speurtocht naar nieuwe landschappen, 
maar het waarnemen met nieuwe ogen" Marcel Proust 
En dat kwam binnen!
Mijn blog heet per slot "Ontdekkingsreis" en ik ben de laatste maanden erg op zoek. Heb hier dan ook de ondertitel van mijn blog van gemaakt met dank aan Jacob Jan!

Waarnemen met nieuwe ogen, dat is wat er de laatste tijd gebeurt. Opeens dingen anders zien, mensen anders zien, anders luisteren, anders kijken. En daardoor veranderen oude en soms lang gekoesterde inzichten en ideeën. Het helpt om los te laten, om soms bewust voor mezelf te kiezen en zelfs om iets milder naar mezelf te kijken. Vastpakken en loslaten, ook nu weer.

Blij kunnen zijn met de dingen die zich voordoen zoals onverwacht bezoek van een oud collega, een nieuwe mogelijkheid om mijn tuin misschien wat beter op orde te krijgen, een lief mailtje van een twittergenoot én tot mijn stomme verbazing een blauwe envelop op de mat die ik niet verwachtte.
Eerst even schrikken want dat brengen die enveloppen nu eenmaal van oudsher met zich mee. Maar wat schetste mijn verbazing, het was de teruggave van de belasting. Nu al! Ruim een maand eerder dan anders.
En wat komt dat goed uit, dat heeft niets met nieuwe ogen te maken....



Noot:
Hoeveel poezen zitten er in de Blauwe Regen?
Onder het aantal goede inzendingen wordt een prijs verloot!