maandag 29 april 2013

#50books vraag 16: Welk boek kreeg je bijna niet uitgelezen omdat het je de stuipen op het lijf joeg?

Heel lang geleden, in mijn studietijd, las ik het boek 'Geverfde vogel' van Jerzy Kosinsky.
Het gaat over een zesjarig jongetje dat met zijn ouders ergens in Oost Europa woont, rond 1939. De oorlog breekt uit en de ouders sturen het jongetje naar het Oosten van het land waar hij meer kans heeft te overleven.
Wat me van het verhaal is bijgebleven is de eindeloze reis van het jongetje door een land dat bevolkt wordt door mensen die nog in de middeleeuwen leefden. Hun leven was hard en bestond uit veel geweld. Er werd gemoord, verkracht en gemarteld en men geloofde in allerlei boosaardige goden.
Het was een angstaanjagende wereld waar een enorme dreiging van uit ging waar ik vreselijk van begon te dromen. En hoewel het al heel lang geleden is herinner ik het me nog als de dag van gisteren. Ik ben nooit verder dan de eerste hoofdstukken gekomen en heb het ook later nooit meer willen lezen. Vooral de onbegrijpelijke gewelduitingen, maar ook de bijzonder heftige manier van (over)leven waren schokkend. Ik geloof niet dat ik dit ooit nog met een ander boek op deze wijze heb meegemaakt.

Van heel andere aard was het boek van Nicci French 'Onderhuids'.
Een thriller waarin drie vrouwen worden bespied en uiteindelijk worden vermoord. De dader laat ze voortdurend merken dat hij weet wat ze doen, waar ze zijn en waar ze heen gaan.
De spanning kroop letterlijk onder mijn huid. Ik durfde nauwelijks door te lezen maar nog veel minder te stoppen! En toen het uit was heb ik nog dagen met die spanning rondgelopen al wist ik heel goed dat het 'maar een boek was'. Het was een soort plezierige spanning, het na-ebben van een intens leesavontuur.

En daarin zit het grote verschil met 'Geverfde vogel'.
Dat was niet zo maar een verhaal, dat ging over wreedheden die dagelijks voorkwamen in een land waarin overleven alleen kon door nog wreder te zijn dan je vijand.Het was niet 'zo maar een boek' en dat maakte dat ik er weken beroerd van ben geweest en het nooit uit heb kunnen en willen lezen.



zaterdag 27 april 2013

#50books vraag 14: Welk boek heeft jou verliefd doen worden op een stad of land?

Achteraf gezien is dat al heel lang geleden gebeurd.
Toen ik een jaar of vijf was las mijn moeder me voor uit 'Wij uit Bolderburen' van Astrid Lindgren. De eerste zin was "Ik heet Lisa. Ik ben zeven jaar en ik ben een meisje. Dat kun je trouwens wel aan mijn naam horen." Die regel staat in mijn hoofd gegrift.

Het boek gaat over zes kinderen die in een klein Zweeds dorpje wonen dat uit drie boerderijen bestaat. Eigenlijk gebeuren er nauwelijks spectaculaire dingen en gaat het over het leven van die zes kinderen op het Zweedse platteland.
Voor mij als kind uit de grote stad dat zelden buiten speelde waren het echter onbegrijpelijke avonturen! Dat begon al bij het naar school lopen: een wandeling van een uur waarin van alles kon gebeuren. Nog veel vreemder waren de lange zomers waarin ze 'bosaardbeitjes aan een strootje regen' - aardbeien waren vrijwel onbekend voor me en wat strootjes waren wist ik helemaal niet!
Het peperkoeken bakken met kerstmis was ook zo'n ding want waarom moest er peper in die koeken?
En dan die voddenkleden op de grond, hoe zo vodden? 
Maar wat me het meest raakte en wat me altijd is bijgebleven was de enorme veiligheid waarin de kinderen opgroeiden. Altijd buiten, altijd samen, altijd iemand waar ze terecht konden (variërend van de oude blinde opa tot Agda het dienstmeisje), levend met en naar de seizoenen.

Een jaar of zeven geleden besloot ik in de zomer naar Zweden te gaan.
Ik kende het alleen van het zeilen langs de kust die ik prachtig vond en ik wilde nu wel eens wat meer van het land zien.
En toen voltrok zich het Zweedse wonder! Ik reed door het land dat eigenlijk altijd in mijn hoofd heeft gezeten. Een land vol kleuren, waar tussen de gele koolzaadvelden dieprode houten huisjes stonden, waar iedere paar kilometer weer een meer was voor mij alleen, waar kleine dorpjes waren die uit maar drie boerderijen bestonden, waar de kinderen een vuurtje stookten waar ze hun zelf gevangen visjes roosterden, waar je overal wilde bosaardbeitjes en wilde frambozen kon plukken, waar het vol staat met cantharellen en andere paddenstoelen en waar ruimte en rust is - letterlijk en figuurlijk.
Het voelde, volstrekt onverwacht, als thuiskomen.

En nu ken ik zelf alle seizoenen, de winter met zijn enorme hoeveelheden sneeuw en ijs, de lichtgroene nieuwe blaadjes aan de miljoenen berken en de witte bosanemoontjes waar heel Zweden in het voorjaar mee is bedekt en die overgaan in de lelietjes-van-dalen, de warme zomers waarin het niet donker wordt en de prachtige herfstkleuren die de lange winter inleiden.
Iedere keer dat ik Zweden binnen rij slaat dat wonder weer toe, echt iedere keer.

En nu staat naast het Nederlandse Bolderburen ook het Zweedse Bullerbyn.
Zweden dat zonder dat ik het wist altijd in mijn hoofd heeft gezeten en wat ik nu 'mijn andere land' noem.
Zweden, waar ik dus al verliefd op ben geworden toen ik vijf was.




zondag 7 april 2013

Jaaaa, lente!

Wat een heerlijke echte eerste lentedag en wat heb ik genoten!
Luisteren naar de vogels die volop zingen, bloeiende madeliefjes in het gras, gele speenkruid sterretjes, de poezen die van gekkigheid niet meer weten hoe hard ze moeten rennen en hoe hoog ze moeten klimmen, buiten aan de koffie en aan de lunch, in de zon liggen slapen en de krant gelezen.
Zo hoort het in april!

Alle ramen open, de was naar buiten en de vijver bijgevuld. Die was half leeg vanwege die schrale harde wind en het gebrek aan regen. Het is iedere keer weer heel verrassend hoe kraakhelder hij is, je kunt echt tot op de bodem kijken. En dat terwijl er allerlei blad in waait en ik er nooit iets aan doe.
Ook de kleine potjes met vetplantjes staan weer op de plankjes in de zon, toch weer heelhuids de winter doorgekomen en voor mij het moment dat die echt voorbij is.

Wat knap je er toch van op, zo'n hele dag buiten in de zon. Een  beetje lezen, een beetje scharrelen, nog niet echt wat aan de tuin kunnen doen omdat door mijn actie in maart én door tuinman alles al opgeruimd is en er eigenlijk nog niets hoeft, een kiezeltje naar links, een kiezeltje naar rechts en opeens is de dag al bijna om!
Dat doet buiten zijn met je: gewoon rommelen zonder je schuldig te voelen dat je eigenlijk niets doet!



maandag 1 april 2013

#50books: Welk dierenboek is je altijd bijgebleven?

Bij het lezen van die vraag schoot er van alles door mijn hoofd:
Babar, Minoes, de tijgers van Sambo het zwarte negerjongetje, Pietepaf het circushondje, de vos Reynaerde, alle dieren van Toon Telligen,de konijnen van Watership Down, de mollen uit het Duncton Woud en dat zijn er nog maar een paar.

Maar waar ik erg van onder de indruk was is een boek van Hans Bemmann, 'De geschiedenis van de steen en de fluit, en dat is nog niet alles...".
Het gaat over Spitsoor, de zoon van de Grote Bruller, die meer naar zijn grootvader, de Zachte Fluiter, aardt. Op weg naar zijn grootvader van wie hij wil leren fluiten krijgt hij een geheimzinnige steen waarvan hij de betekenis pas na jaren zal leren begrijpen. Van zijn grootvader krijgt hij een magische fluit die hem macht over mensen geeft.
Hij zwerft door de wereld en denkt vaak zijn doel te hebben bereikt maar steeds weer blijkt dat toch niet waar te zijn. Zijn steen en zijn fluit helpen hem zijn eigen weg te zoeken, zijn eigen fouten te maken en uiteindelijk zijn ware bestemming te vinden.
In de avonturen die hij beleeft komt hij allerlei dieren tegen en wonderlijk genoeg kan hij met ze praten. Ze helpen hem, ze brengen hem op een dwaalspoor, ze geven hem macht of pakken de macht juist weer af.
Hij leert een pad met prachtige gouden ogen kennen, woont jarenlang bij een kudde wilde geiten, gaat de strijd met de valk aan, leert het volk van de vissen én van de steppepaardjes kennen en koestert zijn bijzondere steen die hem leert waar het eigenlijk om gaat.

Het is een prachtig boek dat ik vele malen heb gelezen en waar ik iedere keer weer iets nieuws in vond. Het is een reis door het leven vol vergissingen, verkeerde beslissingen en wonderlijke zijweggetjes die uiteindelijk toch uitkomt bij het doel waar hij zijn hele leven naar op zoek is.
Een kruising tussen In de ban van de Ring, Waterschapsheuvel en een spannende detective en nu ik er over schrijf wil ik het weer lezen!