MP's, zwemmen en maaien

Maandag is mijn vaste 'oefenen-in-het-warme-zwembad' ochtend. Het oefenen begint om negen uur en als je eerder bent mag je nog even lekker vrij zwemmen. Dus toch wel om half negen weg al is het zwembad slechts een paar honderd meter verder.
Half negen is voor mij, zeker nu ik niet meer werk, ontzettend vroeg!
Het vroeg dan ook een forse dicipline om een half uur eerder op te staan voor de MP's! Maar om acht uur zat ik te schrijven, met een kopje koffie. Trots!

Het zwemmen was heerlijk. Ik merk dat een aantal oefeningen makkelijker gaan en ik krijg langzaam wat minder last van mijn rug. Ook is het erg prettig dat ik besloten heb 'gewoon' in mijn badjas in de auto te stappen en weer thuis op mijn dooie gemak onder mijn eigen douche te gaan. Geen gezeur in krappe hokjes met stroeve kleren die niet willen. Veel beter!

Het was een mistige ochtend, geen zon te zien. Pas tegen enen verdwenen de nevels en kwam er een waterig zonnetje. Maar geen wind en zeker 18 graden dus buiten was het heerlijk. En ja, ik hing er al dagen tegen aan, de eerste keer gras maaien! Wat zie ik daar altijd tegen op. Het gras ligt vol met takjes, kastanjes en bolsters, stukjes kachelhout en deze keer ook heel veel scherven en stukken van de in de storm gesneuvelde dakpannen. Dat moet dus eerst opgeruimd.
Ook het maaien is zwaar de eerste keer. Alles is zo ongelijk, er groeit heel veel wat er niet hoort maar wat zo leuk bloeit zodat ik het eigenlijk wil koesteren en er zijn grote dikke wortels van de kastanje.

Maar wat een voldoening als het er weer redelijk netjes bij ligt! Een mooi gazonnetje zal het nooit worden maar na de eerste maaibeurt wordt het iedere dag groener en daar gaat het om. Je moet per slot met je voeten in het gras kunnen zitten in plaats van op de tegels.
En wat moet ik me inhouden om niet direct door te gaan met opruimen, de onrust sloeg weer in alle hevigheid toe. Daar was echter geen sprake van, ik kon nauwelijks meer op mijn benen staan.

Gelukkig is er morgen weer een dag.
Weer een dag met mooi weer en weer een dag die van mij is.
Een dag die ik mag invullen zoals ik dat wil.
Eén minpuntje, ik ga wél voor het eerst naar de acupuncturist en wat ben ik bang voor die naalden!

Begonnen en dus de eerste MP's!

Vandaag ben ik begonnen met The Artist's Way. Had dat afgelopen week al besloten en heb er voorzichtig naar toe geleefd want het is best een dingetje! Maar hoe meer ik er over nadacht en hoe meer ik er met anderen over praatte, hoe blijer ik er van werd.
Vandaag was het zo ver, week 1 op de zondag van de zomertijd. Wel symbolisch. En omdat ik nu eenmaal altijd een aanloop nodig heb om ergens écht mee van start te gaan stond ik mezelf toe om vandaag, alléén vandaag, geen Morning Pages maar Afternoon Pages te schrijven.

Dus na de koffie eerst mijn nieuwe rode schrijfboek ingewijd met een prachtig gedicht en met een aantal zeer stimulerende citaten van Hella en daarna het schrijven van de eerste drie bladzijden. Dat kostte me op zich geen moeite, ik ben gewend te schrijven, heb vaak dagboeken bijgehouden in verschillende situaties en was jarenlang een vaste bezoeker van het Schrijfcafé. Dus dat ging vanzelf al realiseer ik me dat het, alleen al door de vaste regelmaat en het strakke tijdstip zeker anders zal gaan werken de komende weken.

Toen het hoofdstuk over week 1 gelezen en de opdrachten tot me door laten dringen. Spannend, boeiend, stimulerend! Bij een aantal dingen had ik direct allerlei associaties, andere punten lijken nog wat verder weg. Straks ga ik beginnen met opdracht 1.

En toen naar buiten want was was het prachtig weer!
Windstil, doodstil, alles met het uur groener en overal vlindertjes en kwinkelerende vogels. Tóch weer dat gevoel wat me ook vorige week bekroop. Dat onrustige gevoel van 'benut de dag want morgen is het weekend om!'. Het zal wel moeten slijten. Heb het heel bewust van me af proberen te zetten en heb mezelf beloofd dat ik morgen in de tuin aan de gang mag.

Eerst grasmaaien hoewel er nauwelijks gras te zien is want alles is geel van het speenkruid en dan rustig beginnen met de dooie troep eruit te halen en op te stoken. Had altijd in één dag alles schoon maar weet niet of ik dat nu wel moet willen.
Heup 2 moet toch nog een beetje wennen aan dit soort activiteiten schat ik zo in.

Maar vandaag deed ik  niets en genoot ik met mijn poesjes van de stralende dag!
Zelfs Pientje lag languit in de zon, als er tenminste niet toevallig een vlinder voorbij kwam want dat kan ze natuurlijk niet over haar kant laten gaan!

Alles stroomt!

Opeens gebeurt er van alles in mijn hoofd.
Opeens realiseer ik me dat er wat moet gebeuren.
Dat ik structuur aan mijn Nieuwe Leven moet geven. Structuur die niet bestaat uit dwang of vaste afspraken maar uit dingen die leuk zijn, dingen die me uitdagen, dingen waarmee ik ontdek hoe ik verder wil, dingen die leiden tot nieuwe dingen. Tot creativiteit, tot ontdekken waar mijn creativiteit zit en hoe ik die kan inzetten.
Tot het leren wat ik kan en wat bij mij past.

Ik wist al lang van het bestaan van The Artist's Way en van het coachingsprogramma van Hella Kuipers. Het intrigeerde me al tijden maar ik had er geen ruimte laat staan tijd voor. En opeens was het idee er en kon ik dat niet meer wegduwen. Dus de coaching bij Hella geregeld en het boek The Artist's Way besteld.
Gisteren kon ik het ophalen en ik kon niet wachten om te beginnen met de inleiding en de eerste twee hoofdstukken. Tijdens het lezen ontstond er een gevoel van 'Dit is het! Dit is wat ik nodig heb!' en de adrenaline stroomde door mijn lijf.
Het is niet niks: 12 weken lang opdrachten, dagelijks het schrijven van drie Morning Papers (ja, iedere dag direct na het opstaan....) en iedere week een 'kunstenaarsuitje': twee uur iets leuks doen! En ik ken mezelf, als ik dat niet zeer gediciplineerd volhou krijg ik de pest in en wordt het niks. En als ik het wel volhou ga ik me verzetten tegen die dicipline.
Maar bij The Artist's Way is de filosofie juist 'doe wat je prettig vind en luister niet naar je negatieve Censor'. Een totaal andere benadering die me zeer aanspreekt maar die ik vast nog wel eens moeilijk zal vinden. Ik kan nietwachten om te beginnen!

Maar er gebeurde deze week nog veel meer. Ik ging op de fiets naar het rolstoelpad en ben dat samen met de aannemer en de rentmeester van de Corneliastichting helemaal langs geweest. Wat is het mooi! Wat een prachtige route, slingererend door het oude bos met overal onverwachte doorkijkjes. En wat was het bijzonder om al die enthousiaste gebruikers tegen te komen die er zo blij mee waren!
Nu de laatste loodjes van de afwerking nog en dan openen de burgemeester van Opsterland en Baron Van Lynden het binnenkort.
Het was een pittige fietstocht en onderweg naar huis werd ik overvallen door een forse hagelbui maar wat heb ik genoten! Van het weer kunnen fietsen, van het mooie pad, van de enthousiaste gebruikers, van alle ooievaars rond hun nesten, van het weer en van de schitterende natuur.

En vandaag is het een stralende dag! Strakblauwe lucht en een harde Oosten wind. Het goede nieuws is dat ik daar in mijn beschutte tuin nauwelijks last van heb. Dus heerlijk buiten in de zon gezeten en gegeten en voor het eerst dit jaar de vijver bijgevuld. Heb dat nog nooit zo vroeg hoeven doen. Denk dat het door de bijna onophoudelijke wind van de afgelopen maanden komt, alles is kurkdroog. De slang heeft er ruim twee uur in gelegen maar nu staan de voorzichtig bloeiende dotters weer lekker met hun voetjes in het water. Laat de kikkers en de salamanders maar uit hun winterslaap komen!

Kortom, alles stroomt,
zowel binnen als buiten!

Zondag

Een gewone zondag. Beetje uitslapen, rustig aan de koffie, tweets lezen en een Wordfeud zet doen, onder de douche, weer koffie, de was, wat eten en zo rommelt de dag door. Zo'n zondag lijkt wel de enige dag waarin alles nog precies hetzelfde voelt als toen ik nog werkte.

Zelfs het gevoel lijkt hetzelfde. Het gevoel dat het de laatste dag van het weekend is. Dat alles wat ik nog wil doen dus vandaag moet gebeuren. Dat er nog twee dikke kranten liggen. Dat ik wéér niet aan mijn boek toekom, dat ik nodig de tuin in moet. Dat ik wil schrijven en bloggen maar dat de uren door mijn vingers siepelen zonder enig resultaat.

Het gekke is dat ik niet weet waarom het zo voelt. Ik ben eigenlijk altijd bezig maar waarmee dan? Met de triviale waan van de week en van de dag, met allerlei onbenoembare zaken die blijkbaar voorrang vragen en hebben. Alleen kan ik ze niet benoemen. En dát maakt me geloof ik onrustig. Dat niet kunnen benoemen. Want ben ik dan wel zinvol bezig? En wat is zinvol?

Het is mijn onrust die op zondag het meest prominent aanwezig is.
Iedere week weer.
En toch begin ik heel voorzichtig verandering te bespeuren want vandaag was er voor het eerst weer ruimte voor het luisteren naar muziek. Iets wat er jaren niet meer was, zelfs niet op de achtergrond. Ik heb naar de Mattheuspassion geluisterd. Helemaal! Genoten heb ik. En omdat ik hem ongeveer uit mij hoofd ken lukte het prima om de krant te lezen. En zelfs om zo nu en dan even te twitteren.

Buiten onweert het en soms slaat de hagel tegen de ramen. Maart roert zijn staart!
Mijn kacheltje brandt.
De was zit in de droger.
De krant is uit en mijn blog bijna klaar.
Ga mijn boek uitlezen.
En morgen is het maandag!

Regen!

Langzaam maar zeker begin ik een beetje te wennen. Te wennen aan de dagen zonder vaste structuur en te wennen aan de vrijheid. Begon zelfs aan een van de vervelendste klussen van mijn klussenlijstje, het ontdooien van de vriezer waar al ruim een jaar niets meer in en uit kon. Een vrij onbezonnen besluit want wat een werk! Ruim anderhalf uur met de föhn de enorme klonten ijs losmaken vanuit een onmogelijke houding met alle gevolgen van dien. Maar wat is het heerlijk weer een schone en gebruiksklare vriezer te hebben! Om van het voldane gevoel maar niet te spreken.

Het was een week met 'gewone' dingen. Oefenen in het warme zwembad, fysiotherapie met als een gevolg een ingetapete rug, gesprekken over het rolstoelpad dat binnenkort wordt opgeleverd, bijna iedere dag op de fiets, gezellige bezoekjes en gisteren de eerste echte lentedag met temperaturen boven de 20 graden!

De eerste bloeiende dotterbloem, de eerste bosanemoontjes en vooral weer voor het eerst op de grote ligstoel. Lezen, dutten, soezen en genieten, zo maar op een door-de-weekse-dag!

Vrijheid dus.


De voorspelling klopte en vannacht begon het te regenen. Ik vind het heerlijk om in bed naar de regen te luisteren. Het was een gezapig regentje, goed voor de kurkdroge tuin en voor de vijver waar het waterpeil angstaanjagend zakt.En toen ik vanmorgen opstond regende het nog.
Wat zou ik vroeger de pest in hebben gehad. Binnen zitten op die prachtige donderdag en regen op mijn vrije vrijdag! Dat zou niet meer goed gekomen zijn.

Niets van dat alles. Koffie naast de kachel, mijn boek en poezen die er net zo min als ik over piekeren om één poot buiten de deur te zetten.
Een heerlijke rustige dag. Niets moet en alles mag.

De zon schijnt

Wat waren de afgelopen dagen prachtig! Onafgebroken een strakblauwe hemel, de hele dag zon, de terrasjes vol en allemaal blije mensen. Wat helpt het toch als je veel buiten kan zijn. Natuurlijk kan dat altijd maar het maakt toch wel verschil of het dik ingepakt in de regen of de kou is of met blote armen in de zon. En nee, voor enige structuur in mijn Nieuwe Leven helpt het niet maar het maakt het leven wel prettiger. Ondanks de onrust van 'moet ik nu al naar buiten of blijf ik nog even binnen hangen'.

En dan helpt het als je afspraken hebt, zeker als dat leuke en vooral probleemloze afspraken zijn. Zoals met een vriendin naar Heerenveen om daar een ereader uit te zoeken voor haar partner en dat te combineren met de Boekenweek en een lunch op een zonnig terras. Wat was het fijn om daar gezellig te zitten en tijd te hebben om eindeloos in die prachtige boekwinkel rond te kijken.

En dan gisteren. Op de fiets naar een andere vriendin, langs de weg die ik altijd met de auto naar mijn
werk reed en waar tientallen ooievaars hun nesten hebben. Ik genoot er dagelijks van en was steeds weer verbaasd over de grote aantallen.

Nu fietste ik er op mijn dooie akkertje langs en kon zelfs foto's maken! Op de terugweg koos ik voor een omweg. Alleen al het feit dat ik dat qua afstand aandurfde was al fijn. En wat was het een mooie tocht. Langs het riviertje Het Koningsdiep waar je de zon in het water zag schijnen, langs de verstilde en nog kale hei en langs een weiland vol lammetjes! Al met al zo'n 25 fietskilometers die werden onderbroken met bankjes in de zon.

Het was wonderlijk om midden in de week zonder het gevoel van te moeten opschieten want-morgen-moet-er-weer-gewerkt-worden zo maar een hele dag onderweg te zijn. Om te stoppen waar ik wilde, even bij iemand binnen te wippen die toevallig ook net tijd had, te lezen in een nieuw boek op een nieuw plekje in de zon.

Voor het eerst voelde ik de rust bezit van me nemen.
Kon ik genieten van die rust zonder aan een volgend moment te denken.
Zonder te piekeren over wat er nog allemaal moet.
Zonder me ergens druk over te maken.
Nieuw Leven?

Onrust

Onrust in mijn lijf, onrust in mijn hoofd, onrust in mijn leven. Daar had ik stom genoeg geen rekening mee gehouden. Ik dacht dat ik alles strak had geregisseerd: het afgelopen jaar afstand genomen van het leukste-baantje-van-de-wereld, een prachtig afscheid gehad, vijf weken hard gewerkt om in conditie te komen voor de operatie, de operatie zelf, drie weken logeren bij fantastische vrienden en weer naar huis. En dan mijn Nieuwe Leven!

Ja, dat Nieuwe Leven dat dient zich aan maar oh wat is het lastig. Mijn hoofd wil van alles maar wordt teruggefloten door mijn lijf. Dat lijf doet pijn op plekken waar ik nooit last van heb. Mijn rug bijvoorbeeld, door het nieuwe looppatroon waar ik hard op oefen. En mijn benen waar hetzelfde voor geldt. Ook is dat lijf regelmatig doodmoe. Moe van het oefenen, van het fietsen, van het zwemmen en wat erger is, van gewoon helemaal niks! En vooral dat laatste zit me zo nu en dan vreselijk in de weg.

Het voelt een beetje als de afgeknotte bomen die ik langs het fietspad tegenkwam. Ze zijn hard aangepakt maar worden niet omgezaagd, ze mogen uitbotten en verder groeien maar zijn wel een heleboel kwijtgeraakt! Ze reiken naar de blauwe lucht maar ze zien er nog niet echt lekker uit.

Zo voel ik me ook, al zijn er natuurlijk dagen dat het beter gaat. Zeker met dat prachtige weer. Maar het is niet makkelijk. De dagen hebben (nog) geen structuur, ik begin aan van alles maar maak niets af, ik wil van alles maar kom er niet toe of kan het nog niet. Heb weinig ruimte voor vriendinnen die steun nodig hebben en voel me daar schuldig over maar kan het niet veranderen - geen energie.

'Ervaringsdeskundigen' zeggen dat het een jaar gaat kosten voor ik dat Nieuwe Leven in mijn vingers heb. Enerzijds is dat bemoedigend want als dat bij iedereen zo is hoef ik me geen zorgen te maken en me nu niet zo beroerd te voelen. Anderzijds, een jaar klinkt wel erg lang en ontmoedigend.....

Ik stort me maar weer op de mindfulness in de zin van leven met de dag. Dat voelt het beste en dat geeft ook ruimte om de mooie dingen te zien en te ervaren die er toch iedere dag weer zijn. Zoals de prachtige bloemetjes van de Zweedse blåsippor (blauwe bosanemoontjes, vrij zeldzaam) die ik vorig jaar kreeg uit de tuin van Tolvsbo. Ze bloeien en omdat ze in een pot staan zie je veel beter hoe schitterend de bloemetjes zijn. De foto doet ze eigenlijk geen recht, in het zonlicht valt de hemelsblauwe kleur met de goudgele meeldraden een beetje weg.

Natuurlijk moet ik dankbaar zijn dat alles zo goed verloopt. Dat de operatie beter uit heeft gepakt dan ik kon dromen, dat ik alles weer zelf kan en al weer kan fietsen, dat het ongekend mooi weer is, dat ik alle tijd, ruimte en rust heb om te herstellen.
Maar op dit moment is het zoveel tijd, ruimte en rust dat ik ervan in de war raak!
Wanneer zal het een beetje gaan wennen?

Weer op mijn bankje aan de vaart!

Het viel niet mee de afgelopen dagen. Moe, beetje koorts, nog moeier en vooral onrust. Onrust in mijn lijf en in mijn hoofd, van alles willen maar dat (nog?) niet kunnen, van alles willen en er niet toe komen, van alles willen en niets afmaken.
Volgens mensen die het weten kunnen niet zo gek. De operatie is pas zeven weken geleden en waarschijnlijk komt nu pas de roofbouw van de afgelopen tien jaar er uit. Want dat is het geweest realiseer ik me langzaam maar zeker. Niemands schuld overigens, het ging zoals het ging. Maar roofbouw was het wel, in vele opzichten.

Nu is er ruimte en tijd maar vind ik het nog vreselijk moeilijk daar goed mee om te gaan. Gek genoeg denk ik zelden meer aan mijn werk, daar heb ik met veel voldoening afstand van gedaan en genomen. Maar mijn hoofd zit vol met allerlei plannen en dingen die ik wil doen maar waar het nu nog niet de tijd voor is. En omdat ik zo vreselijk moe ben komen de dingen die wel kunnen er ook niet van.

Gelukkig geniet ik wel van het prachtige weer en heb ik een paar dagen heerlijk buiten gezeten. Vandaag was het minder mooi, toen ik opstond was het zwaar bewolkt en er was geen zon te zien. Maar tegen half een klaarde het op en kreeg de lucht steeds meer blauwe plekken. Dus geen smoesjes meer en voor het eerst op de fiets naar buiten - op naar mijn bankje aan de vaart!

Het was heerlijk. Ongeveer twaalf graden, stil, zon met een mooie wolkenlucht en overal vogels.
Mijn bankje stond op me te wachten maar zitten viel tegen want het begon steeds harder te waaien. Ook was ik verbaasd hoe kaal het nog was. In mijn tuin bloeit al zoveel maar die ligt heel beschut op het Zuiden terwijl de vaart midden tussen de weilanden ligt, onbeschut en op de volle wind. Dus nog geen groen, laat staan een bloemetje te zien. Maar wat een ruimte en wat een frisse lucht.

Terug naar huis met de volle wind tegen. Wat was ik weer blij met mijn geweldige fiets, de fiets van Paula. Vrijwel moeiteloos tegen de wind in precies zeven weken nadat mijn been door midden is gezaagd! Het blijft een wonder met dank aan dokter Koot.

En nu zijn de zon en de blauwe plekken verdwenen. Het waait nog steeds hard en mijn kacheltje brandt. Wat heerlijk om nu met een zeer voldaan gevoel weg te mogen zakken in mijn boek!

Ruimte, rust en heel veel zon!

Iedere keer denk ik weer dat ik een lege agenda heb en iedere keer blijken er toch weer allerlei afspraken ingeslopen te zijn. Over het algemeen alleen maar leuke afspraken met heel veel lieve vrienden die op bezoek komen, nuttige afspraken zoals gisterochtend weer voor het eerst naar het warme oefen-zwembad en praktische afspraken zoals vanmorgen naar de garage voor de APK.

Ik werd rond zeven uur wakker van een eindeloos dieselende auto vlak onder mijn slaapkamerraam: de buurman die te lui was om te krabben en bijna een kwartier zijn auto liet draaien. Nachtvorst dus. Me nog even lekker omgedraaid want dat kan inmiddels weer en een uurtje later opgestaan.
Het beloofde een schitterende dag te worden veel zon en weinig wind en ik reed met veel plezier tussen de weilanden met overal vogels en bloeiende katjes door naar mijn garage.

Daar werd ik verwelkomd met koffie, tijdschriften en een goede stoel en het zou een uurtje duren voor het weer klaar was. Ik zat heerlijk te lezen en realiseerde me opeens dat ik het helemaal niet erg vond om te wachten - Nieuw Gedrag!
Ik haat wachten, ben ongeduldig en heb altijd allerlei dingen in mij hoofd die nog moeten. Afspraken zoals deze moesten altijd op vrijdag, de dag dat ik niet werkte en waarop ook zoveel andere dingen moesten. Iedere minuut wachten was me er dan een te veel.
En nu zat ik op mijn dooie gemak te genieten van de koffie en het leuke gesprek dat ik met een andere wachtende klant had. Zo maar zonder enige vorm van ongeduld of stress.

Na bijna een uur kwam de boodschap dat ik eigenlijk twee nieuwe banden moest hebben en dat het over drie maanden tijd was voor de tweejaarlijkse beurt. Na wat overleg kon die beurt ook nu direct alleen zou dat dan nog twee uur extra vragen. Ik stond net op het punt te zeggen dat ik daar geen bezwaar tegen had toen er een ander aanbod kwam: we brengen je nu naar huis en brengen vanmiddag de auto terug! Wat een geweldig gebaar, zo maar spontaan.

Dus een half uurtje later zat ik in mijn eigen tuin te genieten in de stralende zon onder een strakblauwe lucht. De hazelaar stak prachtig af met zijn (of haar?) gele katjes, overal zoemende hommels en opeens vloog het eerste gele vlindertje van het seizoen voorbij.
Poesjes naast me op de tuintafel en heel veel vogelgetjip - ze hebben er weer zin in!

Wat een voorrecht om daar in alle rust van te kunnen en mogen genieten.

De diepere roerselen van een kat

Na mijn nieuwe heup was ik drie weken uit logeren en dat gold ook voor mijn poezen. Ze mochten net als ik naar het allerbeste logeeradres wat er is bij lieve vrienden die een huis hebben dat totaal ingericht is op poezen. Drie verdiepingen met op iedere verdieping een krabpaal, een buiten 'voliere', trappen om overheen te rennen, heel veel speelgoed en tientallen mandjes. Tel daarbij lekker eten en een liefdevolle schoot op en je weet dat het goedkomt.

En dat kwam het ook, zij het op een andere manier dan we gedacht hadden.
Ik bracht mijn Petter en Pientje, twee Burmezen van bijna drie en mijn Cypermees Pier van bijna veertien en we besloten ze uit de draagmanden te laten in de grote inpandige garage die een van de poezen-logeerruimten was. Dat leek overzichtelijk en dan konden ze even acclimatiseren. Na een uurtje gingen we kijken en mochten ze het huis in maar dat bleek een brug te ver. Ze vermaakten zich prima in de garage en piekerden er niet over om die vrijwillig te verlaten. Ook niet erg.

Wat we echter niet hadden kunnen bedenken is dat ze die garage vier weken lang weigerden uit te gaan! Zodra de deur openstond werden ze zeuwachtig en kropen ze heel opgewekt met z'n drieën samen in het kleinste mandje dat er was. Ook goed.

Eenmaal thuis wilden ze maar één ding: naar buiten en naar hun eigen tuin. Ieder plantje en iedere struik werd nauwlettend besnoven om vervolgens snel naar binnen te komen en zich onder de houtkachel te installeren. Of ze niet weggeweest waren. Tenminste, dat gold voor Petter en Pientje. Met mijn oude Pier was het een ander verhaal.
Pier is altijd heel erg 'mijn' poes geweest. Ik heb hem met een spuitje groot gebracht omdat hij geboren werd met een hersenbeschadiging en wel kon slikken maar niet zelf kon drinken. Hij rommelt altijd om me heen. Zodra ik ga zitten ligt hij bij me op schoot en als ik opsta blijft hij op het bankje bij de stoel onafgebroken naar me zitten kijken tot ik weer terug ben. Altijd.

Maar nu niet. Hij weigerde categorisch bij me te komen liggen. Zodra er bezoek kwam (en dat was dagelijks) ging hij daar op schoot. Als ik hem wilde aaien deinsde hij weg alsof ik hem regelmatig sloeg. Als ik bij de kachel zat ging hij aan de andere kant van de kamer zitten. Ook vermagerde hij terwijl hij redelijk goed at. En zijn vacht was dof en plukkerig. Nou is dat een kwaaltje dat bij hem hoort en waarvoor hij regelmatig een prednisonprik krijgt. Dat was echter vlak voor zijn logeerpartij gebeurd en zou nog niet nodig hoeven te zijn.

Omdat het niet goed voelde toch maar naar de dierenarts. Pier in zijn draagmand, in de auto en direct een prik. Hij haat dat ritueel en vliegt eenmaal thuis bijna door de tralies van de draagmand heen, zo ook nu.
En wie schetst mijn verbazing toen hij onmiddellijk bij mij op schoot kroop? Hij was niet meer van me af te slaan! Na me drie volle weken totaal genegeerd te hebben is het nu weer mijn oude Pier! Hij eet als een wolf, zijn vacht ziet er al weer beter uit en hij ligt waar ik zit.
Wat zou er in dat koppetje zijn omgegaan?
Waarom is het nu opeens weer als vanouds?
Wat zijn katten toch autonome en onnavolgbare dieren.
En wat hou ik daarom toch veel van ze!