Een rustige vrije dag

Zo had ik dat gepland voor vandaag. Eerst bij nacht en ontij mijn bed uit om te gaan zwemmen, dan lekker aan de koffie bij de houtkachel, vanmiddag gezellig naar een vriendin en daarna een eenvoudige doch voedzame maaltijd bereiden.
Helaas, het liep anders want het stormde, dat zal niemand zijn ontgaan. Mijn kabouterhuisje stond op zijn fundamenten te schudden en alles klapperde. Het kattenluikje stond horizontaal zodat ik dat maar dicht heb gebonden en de poesjes kropen met z'n drieën onder het loeiende kacheltje.

In juli hadden we ook noodweer. Dat noemden ze toen een zomerstorm die vooral plaatselijk heel heftig was. Dat plaatselijk was hier, in zo'n drie vierkante kilometer waaiden er honderden bomen om.
Daarom zat ik nu eigenlijk heel ontspannen naast de kachel met het idee 'alles wat niet stevig stond ís al omgewaaid". Een idee dat hoofdzakelijk op gevoel en niet op ratio gebaseerd was.

Op een gegeven moment keek ik weer eens naar buiten richting tuin en vond het daar opeens zo anders lijken. Kon niet goed bedenken waarom want ik zag geen ongerechtigheden. Wel was het opeens erg licht....
Dus toch maar even polshoogte gaan nemen en ja hoor, een enorme gesteltak van de kastanje lag op het dak van het houthok en op het tuinhuis. En even verderop lag de oude vlierboom waar ik zo van hou.

De enorme kastanjetak verhinderde de doorgang, bovendien was ik bang dat hij bij een volgende rukwind alsnog door het dak of de openslaande deuren zou gaan. Dus de motorzaag maar weer opgezocht en me een doorgang gezaagd. Dat ging vrij eenvoudig, alles bleef muurvast aan het dak kleven en ik durfde niet verder met de zaag.

Enfin, lang in de wacht bij de overbelaste verzekering en nu maar zo gauw mogelijk iemand zien te bereiken die alles op een juiste wijze kan verwijderen.
En die een nieuw dakje boven de houtopslag kan maken. Dat is het ergste niet, ik ben er al met al genadig van af gekomen. Maar ik hoop dat we de stormen voorlopig gehad hebben want anders houden we hier geen boom meer over!
En dat mijn volgende vrije dag wél volgens planning zal verlopen...

#50books vraag 42: Wie van jullie leest er tegenwoordig nog poëzie?

Lees ik tegenwoordig nog poëzie? Ja en nee.
Ik kan ontzettend geraakt worden door poëzie. Of dat nu door een 'echt' gedicht is, of door een rijmsel of door een aantal woorden die door hun gezamenlijk ritme een eenheid vormen.
Is dat poëzie? Geldt dat alleen voor Cats, Campert en Komrij? Vallen de soms prachtige kleine gedichtjes van Toon Hermans hier wel onder? Of de virtuoze rijmende verhalen van Drs.P? Of Annie M.G. met haar kindergedichten waarvan ik vele nog zo kan opzeggen? Of zelfs een heel verhaal van Toon Tellegen? Zijn korte verhaaltjes voelen als gedichten, dus wat is nu precies poëzie?

Wat ik in ieder geval met 'nee' moet beantwoorden is dat ik geen dichtbundels lees. En ook niet actief op zoek ben naar poëzie. Maar wat gebeurt het me toch vaak dat ik ergens iets lees wat als een donderslag bij me binnenkomt. En dat is vrijwel altijd iets wat je onder de noemer 'poëzie' kan vatten.
Vroeger knipte ik dat uit en bewaarde de knipsels in een doosje. Veel teksten uit rouwadvertenties waren daarbij maar ook vrolijke regels uit vele andere contexten. Dat doosje heb ik nog steeds. Als ik de knipsels weer eens door mijn handen laat gaan realiseer ik me dat sommige me nog steeds raken terwijl anderen hun glans verloren lijken te hebben. Mooie woorden maar ze pakken me niet meer. Het was de situatie waarin ik ze las die maakte dat ze me zo troffen. Daar is niets mis mee en toch blijf ik ze bewaren want je weet maar nooit....

Toch zijn er twee gedichten die me nog steeds raken, die die zo langzamerhand bij me horen.
Het ene is "De gestorvene" van Ida Gerhardt. Voor mij geeft dat exact mijn gevoel weer wat ik had bij het overlijden van dierbaren.
 .
Het andere is van Rutger Kopland en het heet
"Onder de appelboom" Ik kreeg dit gedicht van Greet, in die tijd mijn directeur, toen ik in 1999 voor het eerst onbetaald verlof en daarmee vijf maanden zomervakantie had. Ze las het me voor en wenste me met dit gedicht een hele lange mooie zomer.
En dat is het geworden! Veel later werd er een melodie bij gemaakt en zong Paul de Leeuw het op een prachtige verstilde wijze.

Voor mij is dit nog steeds een heel dierbaar gedicht. Het staat voor thuiskomen, voor stille zomeravonden en voor vriendschap. 

Poëzie maakt dus zeker deel uit van mijn leven maar het zijn eigenlijk altijd toevallige ontmoetingen. Toevallige ontmoetingen die nauw verweven zijn met mijn leven van dat moment.

Het kleine zusje van Harry

Al vanaf mijn achtste ben ik een moeilijke ontbijter geweest. Natuurlijk moest ik iedere ochtend voor ik naar school ging gewoon een boterham eten. Met een glas melk. Maar het kostte altijd moeite en ik probeerde er zo veel mogelijk onderuit te komen.

Het zit hem in de tijd, 's ochtends voor tienen vind ik iets eten nu eenmaal verschrikkelijk. Ik heb van alles geprobeerd, knäckebröd, muesli met en zonder fruit, alleen fruit, alleen een glas vruchtensap en ga zo maar door. De conclusie is dat eigenlijk alleen een gekookt eitje zonder moeite naar binnen wil. Op zich een goede oplossing maar de praktijk bleek lastig want dat eitje moet dan liefst wel warm zijn. Tijdenlang kookte ik een paar eieren tegelijk om dan iedere ochtend een koud eitje te eten. Het ging maar het was geen hoogtepunt.

Tot ik deze zomer het kleine zusje van Harry ontdekte: de elektrische eierkoker!
Wat een gemak. Een eitje er in, met het maatbekertje net zoveel water er in gieten voor een goed eitje (zacht, medium of hard) en aanzetten, en dat alles voor een diepte-investering van €12,95. Na een minuut of zeven begint de stoomfluit te loeien en is het eitje klaar. En dat bleek een hindernis. Want als die stoomfluit begint te schreeuwen kom ik net kleddernat onder de douche vandaan en als je Harriet niet direct uitzet wordt dat eitje toch te hard.

De oplossing was zowel onconventioneel als eenvoudig,
Harriet woont voortaan in de badkamer!
Het is letterlijk het ei van Columbus: eitje erin, aanzetten, onder de douche, stoomfluit, uitzetten, afdrogen, aankleden en ontbijten. Met een eitje dat lekker warm maar ook precies genoeg is afgekoeld om het te kunnen pellen.
Wel een beetje jammer dat ik deze mogelijkheid nu pas heb ontdekt,  zo'n twee maanden voor mijn prepensioen....

Zweedse les.

Morgenavond heb ik weer Zweedse les. Dat gaat via Skype en daar ben ik erg enthousiast over. Het kost geen reistijd en ik heb privéles van Jorieke, een zeer bevlogen docente die iedere verkeerd uitgesproken å, ö of y feilloos verbetert.
Het eerste jaar hadden we het niet makkelijk met elkaar. Ik heb een enorme faalangst om iets in een vreemde taal te zeggen, zelfs in het Engels. Bij het idee dat ik dat moet gaan doen sla ik volkomen dicht om er geen woord meer uit te krijgen. Dat is al op de middelbare school begonnen (tijdens mijn mondeling Frans heb ik niets, maar dan ook niets gezegd. Had ook niets fout....) en het is nog een graadje erger geworden tijdens mijn twaalf jaar lange relatie met een talenwonder. Hij sprak alles vloeiend en áls ik al wat probeerde verbeterde hij dat. Geen uitgangspunt om eens lekker te experimenteren.

Zeven jaar geleden ging ik voor het eerst naar Zweden, mijn andere land. Iedereen spreekt daar Engels want Zweden weten dat er maar weinig buitenlanders Zweeds spreken. Aanvankelijk voorkwam ik iedere vorm van een praatje maar dat was niet vol te houden. En als het echt moest redde ik me min of meer met mijn beperkte Engels.

Toch voelde dat niet goed, zeker niet toen ik vaker begon te gaan en steeds meer Zweden leerde kennen. Dus na lang wikken en wegen de stoute schoenen aan getrokken en op zoek naar een methode die bij me paste. Ik vond Jorieke en de manier van lesgeven via Skype leek me wel wat. Er moesten boeken worden aangeschaft, grammatica, uitspraak, en we begonnen.

Bij de eerste officiële les begon ik direct met grenzen te stellen: ik wilde Zweeds leren lezen en verstaan maar absoluut niet spreken. Jorieke vond dat helaas een slecht plan. Toch hield ik voet bij stuk al  probeerde ik zo nu en dan een woordje te zeggen. We modderden door en ik begon steeds meer tegen de les op te zien!

Gelukkig begreep Jorieke het en vond ze een manier die wél werkte. Ze begon me Zweedse liedjes op YouTube te sturen. Ook begonnen we Zweedse kinderboeken te lezen. Ik kreeg steeds meer het vertrouwen dat ik alleen hoefde te lezen en te luisteren en dat hielp.
Inmiddels geniet ik iedere twee weken van ons half uurtje en begin ik heel langzaam een piepklein beetje zelfvertrouwen te krijgen. We doen nu zo nu en dan Klartext, items uit het Zweedse nieuws waar een aantal ja/nee vragen over worden gesteld. Je moet héél goed luisteren en over het algemeen heb ik zo'n tweederde goed.
 
Maar spreken dat gaat het niet worden.
Bij iedere poging komen er tot mijn stomme verbazing Engelse, Duitse en zelfs Franse woorden waarvan ik niet eens wist dat ik ze kende! Dus dat heb ik losgelaten en dat helpt. Nu ik het van mezelf niet meer hoef gaat het beter en wordt het weer steeds leuker!

En wie weet waar dat uiteindelijk nog toe kan leiden.

Nog zeven weken.

Het is bijna zo ver, nog zeven weken en dan stop ik met werken.
Een heel proces met een lange aanloop inclusief moeilijke en ook verdrietige beslissingen. Het was goed om dat proces stap voor stap te lopen. Vaak samen met anderen die allemaal hun eigen rol en hun eigen plaats hadden. Soms ook alleen want de uiteindelijke beslissing moest ik zelf nemen. En soms werd ik geholpen door toevallige omstandigheden die op mijn pad kwamen en me de juiste richting wezen. 'De kastanjeboom' is daar wel het meest markante voorbeeld van.

Nadat ik het besluit had genomen en het tijdspad bekend was begon mijn lange vakantie en rommelde ik een zomer in om nooit te vergeten. Van half mei tot eind september alleen maar zon, Zweden, buiten zijn en voor het eerst een immens gevoel van vrijheid. Opeens waren er zeeën van tijd en voelde ik geen stress meer in mijn lijf en in mijn hoofd, iets wat ik de laatste tien jaar niet meer kende.

Heel lang ben ik bang geweest voor een-leven-zonder-werk. Door mijn ervaring van twee jaar geleden tijdens een burn-out dacht ik dat een-leven-zonder-werk hoofdzakelijk bestond uit voor de tv of de pc hangen en de Libelle doorbladeren. Heel goed wetend dat ik daar niet beter van werd was ik toch niet in staat dat te veranderen.
Maar nu was het totaal anders! Ik had van alles te doen, deed een fotocursus, leerde 'anders kijken', blogde dagelijks, zag heel veel mensen en de dagen vlogen om. Met het alles omvattende begrip 'vrijheid' als bindende factor. Genoten heb ik en opeens realiseerde ik me dat een-leven-zonder-werk helemaal geen schrikbeeld was maar iets om me op te verheugen. Een geschenk dus!

En nu ben ik met heel veel plezier op de helft van mijn laatste drie maanden. Het loslaten wat zich van de zomer inzette gaat door, ik kan de dingen steeds beter relativeren en ik verheug me op mijn Nieuwe Leven.
Maar opeens zie ik de gang van het souterrain waardoor ik al 38 jaar iedere dag een paar keer naar binnen ga. De gang met de monumentale tegelvloer waar vroeger de keuken en het personeelsrestaurant waren en nu de ICT. Opeens realiseer ik me dat ik die straks nooit meer zal zien. En dat is gek.

Zo zullen er de komende weken steeds dingen zijn, dingen waarvan ik me nauwelijks bewust ben maar die toch heel dierbaar en in mijn systeem verankerd zijn. Ook dat is loslaten.
Maar gelukkig hebben we de foto's nog.....

50#books vraag 41: Is het korte verhaal meer of minder dan een ingekorte roman?

Of een kort verhaal meer of minder is dan een ingekorte roman? Ik denk niet dat dit een juiste vraag is. Een kort verhaal is een kort verhaal en geen uittreksel van een roman. Dat is tenminste hoe ik er tegen aan kijk.

Ik lees weinig korte verhalen. Meestal heb ik even nodig om 'in het verhaal' te komen en bij een kort verhaal is al uit voor ik zo ver ben. Sterker nog, ik ben gek op romans die worden vervolgd. Het mogen best op zichzelf staande verhalen zijn als de levens van de hoofdpersonen maar verder gaan. Op die manier ontwikkelen de karakters steeds meer diepgang en details. Nieuwe personen kunnen daar weer een andere wending aan geven en het verhaal honderdtachtig graden doen draaien. Alles wordt steeds meer uitgediept en het is of je die personen steeds beter leert kennen.

Vaak is dit het geval bij thrillers zoals de Millennium trilogie. Helaas overleed Stieg Larsson vroegtijdig zodat het bij deze drie delen is gebleven. Een ander voorbeeld is de Deense schrijver Jussi Adler-Olsen. Zijn hoofdpersonen zijn allemaal karakters die op de een of andere manier over de rand zijn gevallen. Een rechercheur met een post traumatisch stress syndroom die alleen nog maar oude zaken mag oplossen, Assad de Arabische schoonmaker met al zijn Arabische gewoonten maar wie niet is die hij lijkt te zijn en Rose die de ene keer haar zuster is en de andere keer zichzelf met alles wat daarbij hoort. En ieder verhaal vertelt meer over deze personages.
Zo kan ik nog veel meer voorbeelden noemen. Het Bureau van Han Voskuil kwam al eerder aan bod.

Korte verhalen zijn me te kort. Dat zegt niets over het verhaal.
Dat zegt iets over mij. Over mijn ongeduld dat er soms is om direct te kunnen bevatten wat er staat in plaats van de eerste bladzijden nog even te kunnen freewheelen. Misschien is het ook wel een zekere vorm van luiheid.
Maar wat ik het allerergste van korte verhalen vind is dat áls ik er in opga en ervan geniet het opeens afgelopen is. Dat wil ik niet. Ik wil altijd maar doorlezen zonder dat er ooit een einde aan komt.
En als het dan toch moet, een einde, dan graag zoals in 'Het einde van eindeloos' van Marten Toonder. Dat is zo mooi dat ik er vrede mee kan hebben.

Helse Harry

Vandaag was het zo ver, er moest gebakken worden. Kladkaka, Zweedse chocoladetaart die van binnen nog zacht is. En om het nog gecompliceerder te maken, ik heb twee totaal verschillende recepten met hele verschillende ingrediënten. Zet in op het oudste recept.

Het eerste probleem wat zich voordoet is hoe ik de beslagkloppers in het binnenste van Harry moet bevestigen. Dus weer die idiote gebruiksaanwijzing die bestaat uit één heel groot stuk krantenpapier (kwetsbaar dus, zeker voor vette en natte vingers) erbij. Na wat studeren wordt het duidelijk. Ook hiervoor blijkt de driver (die er dus niet bij zat) het essentiële onderdeel. Na tevergeefs op de on-knop te hebben gedrukt wordt ook duidelijk dat Harry alleen aan de gang gaat als er ook een deksel op de kom zit. Een deksel die kontakt maakt met de driver en die een vultorentje heeft waar de ingrediënten door moeten toegevoegd. Zo'n deksel is er. En ja,Harry begint te zingen en draait een slag in de rondte!

Dat toevoegen valt nog niet mee. Het gat is niet zo groot en wriemel daar dan maar eens zonder knoeien 200 gram bloem, 2 eieren en vier grote lepels cacao doorheen. Maar ook dat went snel.
De boter even in de magnetron om te smelten, 2 minuten? Dat blijkt meer dan genoeg want als ik de plastic beker uit de magnetron haal zie ik het plastic langzaam in elkaar krimpen worden. Eén minuut had ook vast gekund...

Maar toch, het gaat allemaal razend snel en makkelijk, die aanloopperikelen buiten beschouwing gelaten. Zo makkelijk dat ik helemaal vergeten ben een foto te maken van Harry-in-zijn-element! Dat is nu even niet te herstellen dus een andere ervaring: Harry-in-de-vaatwasser.

En de Kladkaka, die lijkt gelukt. Eigenlijk heeft hij iets te lang in de oven gestaan om nog écht zacht van binnen te zijn maar daar kan Harry niets aan doen.
Langzaam maar zeker beginnen we een beetje aan elkaar te wennen.
Op naar het volgende recept!

#50books vraag 40: Hoe belangrijk is de eerste zin van een boek en welke goede voorbeelden ken je?

Vanaf dat ik vanmorgen vraag 40 las ben ik aan het nadenken over die eerste zin.
Heb ik wat met eerste zinnen? Weet ik er een paar? Kan ik ze citeren? Vind ik ze belangrijk?

En ik kom tot de conclusie dat er maar twee eerste zinnen zijn die ik uit mijn hoofd weet: "Jongens waren we. Maar aardige jongens" van Nescio (Titaantjes) en "Ik ben Lisa, ik ben een meisje maar dat kun je al aan mijn naam horen" van Astrid Lindgren (Wij uit Bolderburen).
Van Titaantjes kan ik alleen die eerste zin citeren, van de inhoud herinner ik me nauwelijks iets. Maar Wij uit Bolderburen is leidend geweest voor mijn hele leven, al heb ik dat pas veel later begrepen.

Ik geloof niet dat ik zo'n eerste zin heel belangrijk vind. Natuurlijk, hoe pakkender hoe beter. Maar voor mij gaat het toch meer om de eerste paar bladzijden. Als die me het boek in trekken dan is het goed. Soms gebeurt dat niet direct. Soms moet ik echt doorbijten om verder te lezen om dan opeens te worden meegezogen. Soms helpt zelfs dat doorbijten niet en leg ik het uiteindelijk weg. Om er na een aantal dagen of maanden opnieuw in te beginnen. Dat was bijvoorbeeld het geval bij Het Bureau van J.J. Voskuil. Het eerste deel was al direct na de verschijning een hype. Toen er ook een deel twee en drie kwamen en de mensen in de rij voor de boekwinkel stonden om het te kopen ontkwam ik er niet meer aan en begon aan deel een.
Ik heb de eerste zin even opgezocht: " 'Dag meneer Beerta' zei hij."
Op dat moment absoluut geen zin die me inspireerde. Ik las wel verder. Het boeide wel maar toch ook weer niet. En drie maanden later realiseerde ik me dat ik het al tijden niet meer had aangeraakt.

Wat de reden was weet ik niet meer maar ik begon er toch weer aan en opeens kon ik niet meer ophouden. Gelukkig lagen deel twee, drie en vier al in de winkel en kon ik doorlezen. Mijn leven heeft zeker een maand volledig in het teken van Het Bureau gestaan! Toen ik de hele cyclus van zeven uit had leek het me wel goed om deel één nog eens te lezen omdat dat zo fragmentarisch was gegaan. En voor de tweede keer kon ik niet meer ophouden en las ik ze weer. Alle zeven.

Als ik nu die eerste zin " 'Dag meneer Beerta' zei hij." weer lees heb ik een diepe bewondering voor Voskuil. Want deze zin is het thema van de hele cyclus, samengevat in deze vijf woorden.

Een prachtige eerste zin dus, al heb ik dat indertijd niet zo gezien.

Sap!!

Het was een drukke week.
Vergaderen in Utrecht met het communicatienetwerk van Revalidatie Nederland, altijd leuk en stimulerend. Voor de laatste keer want het afscheid nemen is nu echt begonnen. Een wonderlijk gevoel om deze mensen van wie ik er sommigen al heel lang ken, straks niet meer te zien. Ik realiseer me dat dit soort gelegenheden zich de komende tijd regelmatig voor zullen doen en dat is een gek gevoel. Het voelt allemaal zo gewoon, zo vertrouwd, zo of er nooit een eind aan zal komen. Maar ik voel ook dat het goed is en ik ben heel blij om op deze wijze in een rustig tempo dingen af te kunnen en mogen sluiten.

Van Utrecht door naar Eindhoven om daar de volgende dag met de orthopeed te overleggen over mijn tweede nieuwe heup. Gelukkig waren we het samen roerend eens en ligt er nu een planning. En van Eindhoven weer naar Friesland, door alle files ruim vier uur in de auto en dus pas rond zeven uur thuis.

Door de drukke dagen natuurlijk helemaal niet meer aan mijn helse machine gedacht. Maar wat lag er op de mat?? Een briefje dat er een pakje bij de buren lag. Zelfs toen had ik nog geen idee wat dat zou kunnen zijn. Maar Gerben heeft zijn belofte waar gemaakt want in het pakje zat de 'driver', het piefje dat de verbinding moet verzorgen tussen de motor en de onderdelen. Er was zelfs een apart gaatje in de luxe opbergdoos waar het precies inpaste. Want 'inpakken is mensenwerk'!

En een kind kan de was doen, sinaasappels persen is nog nooit zo makkelijk geweest! Natuurlijk begon ik heel voorzichtig op stand 2 maar al snel werd het 3 en nog wat later durfde ik zelfs 4 te gebruiken! Razend snel, heel goed geperst en ook nog makkelijk schoon te maken. Dit heb ik in ieder geval onder de knie!
Nu al die enge messen, raspen, schaven en beitels nog.....

#50books vraag 39: Ga je door het lezen van literatuur de wereld beter begrijpen?

Daar kan ik geloof ik wel kort over zijn want ik denk dat het klopt.
Toen ik nog heel klein was en niets van de wereld wist behalve dan mijn over directe omgeving, waren daar de kinderboeken. Ik weet nog dat mijn moeder me een boekje over de hond Max voorlas. Het boekje was in het Frans en die hond woonde in Parijs. Er kwamen plaatjes langs van de Eiffeltoren en van de Arc de Triomphe en ik herinner me dat mijn moeder over die hele grote stad met die prachtige gebouwen vertelde. En dat we daar ooit eens naar toe zouden gaan.

Toen ik wat later zelf kon lezen haalde ik dagelijks boeken uit de bibliotheek. Je mocht maar twee 'leesboeken' en drie 'bijboeken' per keer. Die laatste waren veel minder geliefd maar wel mooi: natuurboeken, boeken over andere landen en culturen, reizen, dieren, geschiedenis.  Er was nog nauwelijks televisie dus uit die boeken haalde ik mijn kennis van alles buiten mijn eigen kleine veilige wereldje.

En dat is zo gebleven. Ondanks de televisie en internet waarmee de wereld zich in je eigen huiskamer afspeelt geven boeken toch een ander soort informatie. Ze geven de mogelijkheid om sprookjes te vertellen, om een eigen kleur aan het verhaal te geven, om je eigen verhaal en kleur in te voegen, om een eigen beeld van de personen te maken en het verhaal te toetsen aan je eigen wereld. Een boek is geen objectieve werkelijkheid. Het is een verhaal met de kleur van de schrijver, met zijn/haar ambities, indrukken, contacten, achtergronden die zij/hij aan het verhaal geeft.
Natuurlijk is dat wat je op de tv ziet ook gekleurd door de opdracht, de filmers, de montage en de eindredactie maar toch ligt dat in mijn gevoel dichter bij de letterlijke werkelijkheid.

Boeken vertellen verhalen. Verhalen vol kleur, cultuur, taal, geschiedenis en relaties die nieuwe impulsen geven aan mijn kijk op de wereld. Nieuwe werelden ontsluiten zich en ik mag mee aan de hand van de schrijver om die werelden te ontdekken. En of het nu wel of geen fictie is, het blijft een prachtige ontdekkingstocht die ik zonder boeken nooit zou hebben kunnen maken.

En waarom wilde ik zo graag naar Zweden en voelde ik me vanaf dag één zo thuis? Ja zeker, door die kinderboeken die heel lang geleden in mijn hoofd zijn gekropen en er nooit meer zijn uitgegaan!

Zoals dit schilderij van Carl Larsson zag het leven in Zweden er vroeger uit.

En zo is het nog steeds, afgezien van de kleding!

Een helse machine

Vandaag was het zo ver. Ik zou de strijd aangaan met mijn nieuwe keukenmachine. Durfde er tot nu toe nauwelijks naar te kijken laat staan aan te komen, maar vandaag had ik voldoende moed verzameld om een sinaasappeltje te gaan persen. Dat leek me wel een goed begin, overzichtelijk en nog niet met al die enge messen.

Ruim perssinaasappels en rode grapefruits gekocht want die combinatie vind ik het allerlekkerste. Dus alles was dus voor handen voor het grote moment.
Het moment suprême.
Meestal ben ik veel te ongeduldig voor nieuwe apparaten en laat ik de gebruiksaanwijzing voor wat die is. Deze keer niet. Doordrongen van het gevaar van deze helse machine begon ik alle onderdelen naast elkaar te zetten en met de gebruiksaanwijzing in de hand te kijken waar welk onderdeel voor was. Eigenlijk viel dat wel mee. Na de ontdekking van het klik-systeem waarmee alles vast zat kreeg ik steeds meer ontzag voor de uitgekiende manier waarmee alles in elkaar paste.

Het was duidelijk welke kom er moest worden gebruikt en hoe de personderdelen er op moesten worden bevestigd. Een kind kon de was doen, eigenlijk. Dus de sinaasappels door de helft, grapefruit erbij en voor het eerst de grote knop aan.... Een zacht gezoem zwol langzaam aan, diep in het apparaat begon een asje te draaien maar de pers bleef onbeweeglijk en de halve sinaasappel ook. Dacht direct dat het aan mij lag dus alles weer uit elkaar, gezocht naar wat er fout kon zijn maar niets gevonden. Nog eens, misschien stond de motor te zacht? Maar nee, de pers bleef onbeweeglijk. Dat kon ook niet anders want er was geen verbinding van de pers met dat asje! En een opzetpiefje wat voor die verbinding had kunnen zorgen was er niet bij.

Wat nu? Ik kon maar een oplossing bedenken, de klantenservice van Philips. En wat bleek dat een gouden greep! Ik werd binnen een minuut verbonden met Gerben en Gerben ging me helpen! Wel moest er dan eerst even een dossiertje worden aangemaakt zodat alles kon worden vastgelegd. Ik vertelde hem dat ik al een paar dagen naar het apparaat had gekeken maar dat ik nu de grote stap had gezet, helaas zonder resultaat. En na ruim 20 minuten alles langs gelopen te hebben begreep Gerben dat er een onderdeeltje ontbrak. Want "ja mevrouw, inpakken blijft mensenwerk" en zo is dat. Ik vroeg wat er nu moest gebeuren want na mijn ervaringen bij Bol.com met niet meegeleverde onderdelen was ik niet optimistisch. Maar Gerben wel want "we gaan het u zo snel mogelijk toe sturen!". Ik vroeg wat dat ging kosten. "Niets natuurlijk, u spreekt nu met Philips!" Dat het nog bestaat....

Hij besloot het (gratis!!) gesprek met nog een kleine instructie want "over een paar dagen krijgt u via de mail een verzoek wat vragen te beantwoorden over dit gesprek. Dat is erg belangrijk voor mij. U kunt daar mijn naam invullen en mij een cijfer geven." Ik zei dat ik dat met plezier zou doen maar dat bleek niet voldoende. "Weet u, tegenwoordig gaat dat met Europese normen. Van 0-5 is het echt onvoldoende. Van 6-8 is het matig. En een 9 of een 10 is goed en van groot belang voor mij."

Ik heb hem hartelijk bedankt voor het prettige gesprek en de geweldige service. En dat ik er een nachtje over zou gaan slapen. Maar hij krijgt minstens een negen!
Ja toch?

Waar opruimen toe kan leiden!

Mijn mantra van de afgelopen periode was opruimen. Opruimen omdat mijn kabouterhuisje dreigde dicht te slibben. Opruimen omdat er heel veel overbodige zaken in de kast stonden. Opruimen omdat dat niet alleen tot een opgeruimd huis maar ook tot een opgeruimd hoofd leidt.
Opruimen dus.

In mijn lange vakantie waarin mijn energie per dag toenam merkte ik dat ik weer plezier kreeg in het klaarmaken van mijn eten. Jaren heb ik daarmee gerommeld want als ik moe thuis kwam was koken wel het allerlaatste waar ik zin in had. Bakken deed ik ook nauwelijks meer en ook daar begon ik weer mee. Er kwam veel bezoek en dan wil je natuurlijk iets lekkers maken.
Toen ik deeg voor een taart aan het maken was realiseerde ik me dat de mixer dateerde uit mijn tijd in Amsterdam, bijna veertig jaar geleden. Hetzelfde gold voor de sinaasappelpers, ook stokoud. En zo waren er meer dingen in de kast te vinden.
Opeens ontstond er een optelsom: weer plezier in koken, straks een Nieuw Leven met heel veel tijd, zelf brood willen bakken én al die oude apparaten in mijn volle kasten die leidde tot een voor mij zeer revolutionair idee: moest ik me niet eens wagen aan een echte keukenmachine? Zo'n ding dat moeiteloos kneedt, snijdt, perst, mixt, raspt en schaaft? Zo'n ultra modern apparaat dat veel minder plaats inneemt dan al die losse onderdelen?

Als zo'n idee er eenmaal is dan moet ik er wat mee. Dus een oriënterend onderzoek gepleegd en uiteindelijk, na vrienden geraadpleegd te hebben over het op z'n minst noodzakelijke vermogen, een keukenmachine uitgezocht bij Bol.com. Het was net bulk-uitverkoop dus het was absoluut het juiste moment. En vandaag, 24 uur later, werd het pakketje bezorgd.
Tot mijn stomme verbazing en grote schrik was het een doos van bijna een meter hoog bij een meter breed die ook nog redelijk zwaar was. En de schrik werd nog veel groter toen ik begon uit te pakken....
Het ene hulpstuk na het andere kwam eruit, allemaal even glanzend en mooi. Twee grote kommen, een blender, een sapcentrifuge en, als klap op de vuurpijl, een prachtige doos vol hulpstukken! Veel en veel meer dan die drie oude apparaatjes die weg konden.

Nu heb ik een uit- en een opgeruimde kast. Weer van alles weggegooid, de oude apparaten in een doosje voor de kringloop, de glimmende machine op de aanrecht en een hele kastplank vol hulpstukken! Durf er voorlopig nog niet aan te komen, het lijkt me een helse machine. Maar ik weet zeker dat de uitdaging uiteindelijk te groot wordt en het eerste brooddeeg uit de machine zal gaan rollen.
En wat zal ik van dát brood genieten!

En dit is nog maar een deel....