#35dagen dag 16

Vrienden van mij hebben een huisje op Ameland waar ze een groot deel van hun vakantie doorbrengen. En wat is het heerlijk dat ze regelmatig vragen of ik een paar dagen kom! Ben dan ook vanmorgen samen met mijn bijzondere fiets op de boot gestapt en naar het eiland gevaren.
Het is hier heerlijk. Prachtig weer, een schitterend strand, een zee met flinke branding en lieve vrienden, niets meer te wensen dus! En wat komt het goed uit dat ze in het bezit zijn van een computer en een internetverbinding zodat niets de foto's en het bloggen in de weg staat.

Vanmiddag zijn we naar het strand gefietst. Ik hou ongelooflijk veel van de zee en het strand, ben er zo ongeveer opgegroeid en vind dat eigenlijk het enige echte gemis aan Friesland. De Friezen hebben het weliswaar over het strand van Lemmer maar de waarheid gebiedt te zeggen dat dat niet meer is dan een hoopje zand aan het IJsselmeer. En zoet water dat helemaal niets met de zee te maken heeft.
Maar hier is dat anders, hier zijn de echte zee en het echte strand.

Om aan de opdracht van vandaag te kunnen voldoen zijn we met een zak vol schoenen naar het strand gefietst. Schoenen van iedereen die hier in het huisje woont. Tot groot plezier van een paar 'badgasten' begonnen we de schoenen op te stellen. Midden in het zand, aan de duinrand, bij een duinpaadje, met de zee als achtergrond, in een recht rijtje, een scheef rijtje, één paar alleen etc. Ze begrepen absoluut niet wat we aan het doen waren maar bleven ons vol verbazing in de gaten houden. Uiteindelijk was de fotosessie klaar en zijn we naar huis gefietst.

Wat is het heerlijk om hier te mogen zijn en weer een paar dagen van de zee te kunnen genieten. Morgen gaat er zeker gezwommen worden, een voorrecht in de warme dagen die er aan schijnen te komen.
En wat een voorrecht om vrienden te hebben met wie ik dit mag delen!

#35dagen dag 14

Het regent! En het is opeens weer om een trui aan te trekken. Wonderlijk dat die warmte zo snel went want gemiddeld genomen heb ik vaker wel dan niet een trui aan denk ik. En nu voelt het toch onwennig. Al met al een beetje een grijze dag en dat past wonderwel bij de foto opdracht van vandaag. Zowel letterlijk als figuurlijk.
Mijn keus is gevallen op de Jotul, mijn houtkacheltje. Het houtkacheltje dat oorspronkelijk in mijn tuinhuis stond maar dat daar weg moest omdat de buurman 'opeens', nadat ik acht jaar probleemloos had gestookt, zoveel last kreeg van de rook dat ik na een rechtszaak (die ik overigens won) met aansluitend heel veel pesterij besloot een andere oplossing te zoeken. Dat houtkacheltje dat de aanleiding was voor een vreselijke verbouwing en dat inmiddels het stralende middelpunt van mijn huis is geworden!

Ik ben opgegroeid zonder centrale verwarming. Tot mijn zesde jaar woonden we in het Noordeinde in Den Haag, vlak naast het Paleis. Een steenkoude tochtige bovenwoning met in de woonkeuken een rond potkacheltje waar ik, toen ik twee was, mijn handjes omheen legde en voor altijd begreep dat dat geen goed idee was. Later woonden we op de tweede verdieping van een groot oud herenhuis. Iets minder tochtig en met oliekachels. Een paar keer per jaar kwam de olieboer. Eerst met rode tien liter blikken en later met een grote tankwagen. De slang van die wagen moest door het hele huis naar ons balkon waar de olietank stond en het hele huis stonk daarna nog dagen naar olie.
En toen ik ging studeren woonde ik in verschillende kamers in Amsterdam die allemaal met gaskachels verwarmd werden. Pas toen ik naar Friesland verhuisde en daar een nieuwbouwhuis ging huren kwam de CV in mijn leven. Ik vond dat geen verbetering. Om te beginnen was hij om de haverklap kapot. Dan was het koud en dan had ik geen warm water meer. Als hij het wel deed had ik last van de droge lucht in huis en ik miste voortdurend een lekkere stralingsbron waar ik naast kon gaan zitten opwarmen.

Na twee jaar kocht ik mijn huidige kabouterhuisje. Een huisje uit 1880 met twee grote gaskachels. Er moest heel veel aan worden verbouwd en iedereen zei dat ik natuurlijk onmiddellijk centrale verwarming moest laten aanleggen. Het was er inderdaad het juiste moment voor maar ik besloot tegen alle adviezen in toch te kiezen voor de gaskachels en heb daar nooit spijt van gehad.
Zo'n vijftien jaar later verbouwde ik de grote schuur die bij mijn huis hoorde tot tuinhuis en had eindelijk de kans mijn droomwens te vervullen: een houtkacheltje. Wat heb ik ervan genoten en wat was het akelig dat die gestoorde buurman roet in het eten gooide.
Maar wat was het een goed idee die kachel te verhuizen naar mijn 'gewone' huis, van te voren had ik niet kunnen bedenken hoe groot die impact zou zijn. Er is namelijk niets lekkerder dan zo'n gloeiend kacheltje. In de winter altijd een heerlijke atmosfeer en een directe stralingsbron die het heel behaaglijk maakt. En in de rest van het jaar het middel bij uitstek om op koude dagen of avonden met twee blokjes hout een heerlijk warm huisje te hebben. Ook mijn poezen kunnen niet meer zonder, ze liggen het liefst de hele avond met z'n drieën op een kluitje er onder. Net als ik met de potkachel hebben ze allemaal ervaring opgedaan met de hitte van de kachel. Ze zijn er allemaal een keer bovenop gesprongen en met een grote boog er weer af gevlogen om het echt nooit meer te doen.
Kortom, ik wil nooit meer anders en als het vanavond nóg kouder wordt dan mag er lekker een blokje op! Voor de poesjes en een klein beetje voor mij.

#35dagen dag 13

Een op het oog makkelijke opdracht in deze tropische dagen die soms gepaard gaan met tropische buien. Het is warm, heel warm soms. Ik heb het grote voorrecht een paar keer per dag af te mogen koelen in het badje-van-de-buren achter in de tuin tussen de bamboe en de vlindertjes. Maar de tuin, de tuin heeft het moeilijk.
De grote groene bladeren van de Macleya hangen slap naar beneden, de bloemen van de Hortensia's lijken overdag te verschrompelen en de vijver moet heel vaak worden bijgevuld. Het gras wordt zienderogen geel en in sproeien heb ik helemaal geen zin. Als je daar eenmaal mee begint zit je er de rest van de zomer aan vast is mijn ervaring.
De vijver vul ik wel bij en de planten daar omheen varen daar wel bij en zien er nog redelijk uit. Eigenlijk wacht alles op een flinke bui, maar zo simpel ligt dat niet. Van een tropische stortbui wordt het vaak niet veel beter, veel geweld en weinig effect.

Twee dagen geleden leek het zover en werden er enorme buien voorspeld die in verschillende delen van Nederland uiteindelijk voor forse wateroverlast zouden zorgen. Maar in Friesland viel het reuze mee. Een paar forse buien met windvlagen die twee grote takken van zeker vier meter uit mijn kastanjeboom rukten, een heftig maar kortdurend watergordijn en dat was het. Maar wat maakte dat een verschil!
De tuin herademde en herstelde zich! Je zag de planten zich weer oprichten en zich heen en weer bewegen om de laatste druppels van zich af te schudden. Ze werden met de minuut groener en de bloemen toonden hun echte kleuren weer in plaats van een flets pastelkleurtje. De vogels begonnen te zingen, de kikkers zaten op de bladeren van de waterlelie vergenoegd om zich heen te kijken en het gele gras veerde onder mijn voeten en was opeens weer groen. Wat een wonder, alles leek vanzelf te gaan.
En in de zon die niet meer zo fel was en die haar stralen over de herboren tuin liet schijnen verdwenen de laatste druppels, wonderschoon.

#50books vraag 29: Wat heeft de vakantieperiode voor effect op je leesgedrag?

Makkelijke vraag, natuurlijk heeft de vakantie grote invloed op mijn leesgedrag!
De vakantie is voor mij bij uitstek een tijd om veel te lezen. Ik ben van klein kind af altijd een veelvraat op leesgebied geweest. De laatste jaren kwam daar echter de klad in. Ik had het te druk, had moeite me te kunnen concentreren en had er eigenlijk geen energie voor. Tijdschriften ja, eindeloos bladeren in tijdschriften met de wetenschap dat ik daar niet echt blij van werd en er zeker geen voldoening uit haalde. Zelfs de krant was me het laatste zware jaar te veel: iedere vrijdag had ik een stapel van zes ongelezen kranten zodat ik maar overgestapt ben op een weekendabonnement wat me voorlopig prima bevalt.

Maar in de vakantie is alles anders! De meeste vakanties breng ik voor een groot deel door in Zweden. En omdat ik daar met de auto heen ga hoef ik me geen enkele beperking op te leggen over het aantal boeken dat mee kan. Ze zitten in een grote krat op de achterbank, zeker 25 stuks, direct en makkelijk toegankelijk op ieder willekeurig moment. Ik neem van alles mee en ik begin altijd met de nieuwe Zweedse detectives. Het is zo leuk die daar te lezen en tijdens het lezen me onder te dompelen in de sfeer en de gebruiken van dat land. Het leidt ook vaak tot een praatje omdat veel Zweden zien wat ik lees en het leuk vinden daar wat over te zeggen of vragen.
Ik vind het een voorrecht om iedere keer weer een nieuw boek uit de boekenkrat te kunnen pakken, afhankelijk van waar ik op dat moment zin in heb. Meestal red ik het niet om alle boeken uit te lezen maar dat geeft niet, ze gaan gewoon weer mee naar huis en wachten op betere tijden.

Nu ik bezig ben met het afbouwen van mijn werkzame leven en ik weer tijd en energie krijg voor andere dingen dan alleen het werk komt het lezen thuis langzaam weer in beeld. Maar het echt weg kunnen zinken in een verhaal zonder nog iets van de omgeving mee te krijgen lukt me nog niet altijd. Daarvoor is er thuis teveel afleiding en zijn er te veel dingen die 'moeten', leuk of niet.
Ik verheug me dan ook nu al weer heel erg op de komende tijd dat ik mijn boekenkrat weer kan vullen en op de achterbank kan zetten! En dan op een van de vele Zweedse strandjes eindelijk weer op te kunnen gaan in een boek, zonder gehinderd te worden door de waan van de dag.
Nog even, ik kan bijna niet wachten!

#35dagen dag 12

De foto opdracht van vandaag is vaag. Lastig, ik heb liever een duidelijke opdracht. Een duidelijke opdracht waar ik mijn eigen draai aan kan geven.
Eigenlijk best gek omdat ik mezelf geen 'volgzaam' type vind en ik graag de dingen zelf uitzoek en op mijn manier doe. Toch heb ik liever een concrete dan een vage opdracht. Waar zou dat op duiden? Op gezagsgetrouwheid? Geen eigen initiatief? Kadaverdiscipline? Of toch weer dat gebrek aan creativiteit? In de eerste drie kwalificaties herken ik mezelf niet dus die kunnen geschrapt. Dan zal het dus de laatste wel zijn.

Dat gebrek aan creativiteit is wel een dingetje. Mijn Achilleshiel zelfs.
Al jaren zoek ik naar die vorm van creativiteit die bij mij past en ik dacht hem gevonden te hebben. Mijn creativiteit ligt in het schrijven. Mijn moeder schilderde met verf, ik probeer dat te doen met woorden. Precies dat uit te drukken wat ik voel, wat ik meemaak, wat ik zie. Soms lukt dat een beetje en soms lukt dat helemaal niet maar dat hoort nu eenmaal bij een creatief proces.
Het meedoen aan het #synchroonkijken geeft richting aan dat proces. Door de foto opdrachten ontstaat een pad dat ik in kan slaan en waarop ik onderweg van alles tegenkom. Zo'n pad heeft een concrete bestemming, de opdracht. En dat vind ik dus fijn.
Maak ik het me daar te makkelijk mee? Misschien wel. Ik zie het als een hulpmiddel om iedere dag een blog te schrijven, daarmee ervaring op te doen en een zeker ritme te creëren. Die opdrachten helpen daarbij en doordat ze door iedereen anders ingevuld en geïnterpreteerd kunnen worden blijft het toch van mezelf.  Maar een vage opdracht doet juist een veel groter beroep op die invulling. Daar is creativiteit voor nodig. En dat is nu juist mijn probleem.

Gelukkig begon het vanmiddag te stortregenen. Het water kwam met bakken naar beneden en ik keek door een gordijn van regen naar de poesjes die zich met grote sprongen in veiligheid brachten op de houtvoorraad onder het afdak. Ik zag alles helder maar toch ook weer niet.
En daar diende de oplossing zich aan! Anders denken, anders kijken, het is een uitdaging die net als het schrijven de ene keer beter lukt dan de andere keer. Maar wat is het leuk om het toch steeds weer te proberen! Met of zonder eigen creativiteit....

#35dagen dag 11

Via de nieuwe foto opdracht kom ik uit bij twee verschillende begrippen die beide te maken hebben met structuren. Met structuur.
Als eerste de structuren, er zijn er vele te zien in mijn directe omgeving.
De stenen van mijn oude rode buitenmuur die een min of meer evenwijdig patroon volgen. De latten van mijn driehoekige tuintafel die prachtig haaks op elkaar staan in een strak verband. De spijlen van de rugleuning van een tuinstoel. De twee plankjes met de potjes van mijn vetplantjes, keurig op een rijtje.
De tweede structuur is minder zichtbaar. Het zijn mijn eindeloze to-do lijstjes.
Mijn lijstjes waar ik zelfs dingen opschrijf die ik al gedaan heb, om tenminste vast iets door te kunnen strepen. De lijstjes die altijd in het zicht op mijn tafel liggen en die zorgen dat ik de meest noodzakelijke dingen niet vergeet. Ze helpen tegen het doormalen, want als ik datgene wat ik niet moet vergeten eenmaal heb opgeschreven kan ik het loslaten en dat is prettig. Heb zelfs wel eens overwogen zo'n lijstje naast mijn bed te leggen maar vond dat toch eigenlijk te ver gaan.

Wat is het dan ook wonderlijk tijdens het schrijven van dit blog te constateren dat ik al weken geen lijstjes meer bijhou! Dat de bloknootjes leeg zijn op wat oude achterhaalde lijstjes na. Had me dat nog niet eerder gerealiseerd.
Zou dat betekenen dat het Grote Loslaten begonnen is? Zo voelt het wel. Mijn lange vakantie als voorbereiding op mijn nieuwe leven heeft blijkbaar geen lijstjes nodig. En dat is iets wat ik tot nu toe nog nooit heb meegemaakt. Het klopt wel dat ik deze periode heel erg met de dag probeer te leven. Dat ik iedere dag laat komen zoals hij komt om dan te kijken wat zich voordoet, waar ik zin in heb, met wie ik wat ga ondernemen. Om vooral geen last van de hitte te hebben zoals anders wat tot nu toe uitstekend is gelukt. En dat zal wel weer te maken hebben met dat ik nu niets meer hoef van mezelf. Dat er geen lijstjes meer liggen die moeten worden afgewerkt. En wat een wonderlijke ervaring dat ik zonder die lijstjes toch tot allerlei dingen kom en niets lijk te vergeten.

Structuur en structuren, ze geven vorm aan de wereld en aan mijn leven.
Maar wat is het heerlijk om te mogen voelen dat er ook een leven zonder die vaste structuur mogelijk lijkt te zijn.
Ik ben erg benieuwd hoe dat er uit zal gaan zien, zo'n leven.
En ik verheug me er  op!

#35dagen dag 10

Iets met een fiets. Mijn fiets. Mijn bijzondere fiets.
Vier jaar geleden belde een van mijn beste vriendinnen me met de boodschap dat ze een zeer agressieve hersentumor had. Twee weken daarvoor had ze nog bij me gelogeerd en was ze wat eerder dan gepland naar huis gegaan omdat ze zich niet lekker voelde. Moe, beetje misselijk, wat hoofdpijn.
Daar keken we beiden niet van op want ze was een paar dagen voor ze kwam eindelijk gestopt met werken, na ruim dertig jaar een gedreven neuroloog te zijn geweest. We dachten dus dat het de terugslag was en maakten ons geen zorgen, er stond immers een nieuw leven zonder stres en met veel tijd en nieuwe plannen voor de deur! Helaas pakte dat anders uit.

Na de diagnose (die ze zelf stelde) was het al gauw duidelijk dat er weinig meer aan te doen viel. Ze had nog een paar maanden maar dat konden ook weken worden. Zelf was ze heel duidelijk. Ze wilde de tijd die ze nog had doorbrengen met de mensen die er toe deden en ze maakte samen met haar partner een duidelijk plan. Omdat wij ruim twee uur rijden uit elkaar woonden bedacht ze dat ze iedere dag met me wilde bellen en dat deden we. Soms maar drie minuten, soms uren. En altijd waren het bijzondere gesprekken. Soms moeilijk, soms verdrietig, soms vrolijk. Soms lachten we samen en soms huilden we, alles kon en alles was goed.

Ik lag nog in bed toen op een zaterdagochtend rond acht uur, ongeveer zes weken na de diagnose, de telefoon ging. Het was Paula die heel verwonderd vroeg waarom het zo lang duurde voor ik opnam en of ik soms weggeweest was. Heel verbaasd zei ik dat het nauwelijks acht uur 's ochtends was. Daar moest ze om lachen en ze zei "dat doet er niet toe. Ik moest je bellen want ik weet wat ik je wil geven." Dat kwam voor mij totaal onverwacht en ik zei direct dat ik helemaal niets wilde hebben. "Jawel" zei ze, "je krijgt een elektrische fiets van me." Ik was met stomheid geslagen en zei dat ik dat helemaal niet wilde waarop haar antwoord was "het gaat er nu niet om wat jij wilt, het gaat er om wat ik wil! En ik heb één voorwaarde. Je moet hem vanochtend gaan kopen."
Ik twijfelde al jaren over zo'n fiets maar vond hem te duur. Ook was ik bang dat ik hem toch nauwelijks zou gebruiken en dan had ik wéér zo'n duur apparaat wat er maar stond. En Paula wist dat.

Een uur later zat ik huilend bij de fietsenzaak en kocht een elektrische fiets. Met alles er op en eraan want dat had ze er uitdrukkelijk bij gezegd. Huilend ben ik weer naar huis gegaan en heb ik haar gebeld dat het gelukt was. Ze was er heel erg blij mee en ze vroeg of de rekening toch vooral vlug naar haar gestuurd kon worden.
Helaas hebben we de aflevering van de fiets niet meer kunnen delen want zes dagen later overleed ze.
En vanaf die dag fiets ik zoveel als ik kan. Niets duur apparaat dat voor niets in de schuur staat! Wat heeft ze het goed bedacht en wat kende ze me goed.
En nog steeds, iedere keer als ik mijn fiets pak denk ik 'de fiets van Paula!'.
En iedere keer weet ik dat zij dat ook denkt als ze vanaf haar wolk tevreden naar beneden kijkt.

#35dagen dag 9

De opdracht van vandaag leidde me naar een van mijn keukenlades, om te moeten constateren dat het daar een ongelooflijke bende was. Rommel van zeker twintig jaar en een heleboel dingen waarvan ik absoluut niet meer wist hoe ik er aan kwam laat staan wat ik er mee zou kunnen doen.
Ik had me al voorgenomen deze vakantie op te gaan ruimen, maar aan die keukenlades had ik nog geen moment gedacht. De klus wordt dus nog groter dan ik al dacht.
Opruimen is moeilijk voor een verzamelaar als ik. Eigenlijk vind ik dat er niets weg kan. Jaren terug ruimden twee hele lieve vrienden periodiek mijn grote schuur op die na een paar maanden altijd dichtgeslibd bleek door de Nuttige Spullen. Zij ruimden op, schiepen orde in de chaos en zetten (met mijn volledige instemming) van alles bij de straat voor het 'grootvuil' dat de volgende dag werd opgehaald. En als ze naar huis waren haalde ik er altijd weer een aantal dingen uit waar ik toch geen afscheid van kon nemen, hetgeen bij een volgende sessie tot grote verbazing leidde bij de opruimers!

Maar er komen ook zeer praktische dingen te voorschijn.
Nu ik zoveel in Zweden kom en aangestoken ben met de ongebreidelde bakzucht van de Zweden en ik steeds meer recepten voor allerlei soorten taart, koek en andere heerlijkheden krijg liep ik tegen een probleem aan.
De Zweden meten alles uit in liters, deciliters of centiliters, grammen worden er nauwelijks gebruikt. In Nederland zie dat eigenlijk zelden. Hele en halve liters zijn eenvoudig, maar de kleine hoeveelheden moesten altijd op de gok. Tot ik bij de ICA (de Zweedse AH) dit geweldige nestje van maatbekertjes zag liggen! Een diepte investering die veel heeft opgeleverd. Bij het op de foto zetten zat de bloem er nog in...
Dus de keus is gevallen op dit handige hulpmiddeltje, al had ik ook zeker kunnen schrijven over mijn Zweedse aardappelprikkertje dat zo'n mooi handgedraaid houten knopje heeft, over de rubberen kurk voor de Vacuvin of over de zeker veertig andere meer of minder duidelijke dingen in die la.
Vrees dat ik er toch aan zal moeten. Aan dat opruimen. Maar dat helpt natuurlijk alleen als er ook iets wordt weggegooid.....

#35dagen dag 8

Na de rustdag van gisteren vandaag weer een foto opdracht, over energie.
Energie, en dat in de hittegolf die met zijn zinderende zomerhitte deze dagen kleurt.
Meestal heb ik veel last van de warmte, ik kan er niet zo goed tegen. Maar nu valt het wel mee, ook hieraan merk ik weer dat ik niet moe ben en veel meer kan hebben dan de afgelopen jaren. Ook realiseer ik me opeens dat ik nooit, maar dan ook nooit meer met een hittegolf hoef te werken! Alleen al van dat idee krijg ik energie.

Maar waar ik echt energie van krijg is het heerlijke zwembadje van mijn buren. Zo'n opzetbad waar ruim 8000 liter water in gaat! Best veel werk om neer te zetten en vol te laten lopen en het vervolgens te onderhouden met een pomp, zuiveringstabletten en een schepnet voor de blaadjes.
Het staat achterin de tuin en het is omgeven door grote bamboeplanten, knotwilgen en berkenbomen. Als je er op je rug ligt te drijven met de strakblauwe hemel boven je en de zon gefilterd door de berkenblaadjes waan je je in een ver en tropisch land. Er vliegen overal vlinders en er tjilpen overal vogels - kortom, het is een paradijs daar in de achtertuin.
En ik mag er zoveel als ik wil gebruik van maken! Dat doe ik dan ook in ruime mate. Eerst midden op de dag als mijn energie tot het nulpunt is gedaald en dan 's avonds nog een keer om lekker koel naar bed te kunnen. Wat een luxe om vanuit mijn eigen tuin zo in dat bad te kunnen stappen! En daar tussen de opblaaskrokodil en de badeendjes van de kleinkinderen heerlijk te kunnen drijven om nieuwe energie op te doen. Ik hou het zo nog wel even vol!

#50books vraag 28: Sla je wel eens stukken tekst over omdat ze niet boeiend (lijken te) zijn?

Stukken overslaan in een boek, ik geloof niet dat ik dat doe.
Vroeger wel, bij spannende boeken keek ik altijd eerst naar de afloop omdat ik anders niet verder durfde te lezen. En omdat ik dan de afloop al wist racede ik door het boek heen. Maar dat gedrag is al lang over. Ik denk dat de schrijver nu eenmaal niet voor niets heeft geschreven wat er staat.
Eigenlijk kamp ik nu met een ander probleem, mijn concentratie.
Tot een jaar of vijf geleden kon ik wegzinken in een boek. Me totaal verliezen zonder nog maar iets van mijn omgeving te merken.
Helaas verdween dit na een zware operatie met een lange narcose. Ik verheugde me op de maanden daarna waarin ik zeeën van tijd dacht te hebben om te lezen omdat ik weinig kon en veel moest zitten. Maar wat viel dat tegen! Na drie regels wist ik al niet meer waar het overging en had ik het gevoel hele stukken te hebben gemist. Nieuwe boeken waren nauwelijks te doen, na iedere bladzij moest ik weer bovenaan beginnen. Op een gegeven moment had ik daar spuug genoeg van en besloot boeken te gaan lezen die ik 1. al kende en 2. spannend waren. En dat hielp. Millennium van Stieg Larsson leende zich daar uitstekend voor en langzaam maar zeker begon ik meerdere bladzijden achter elkaar te onthouden.

Gelukkig gaat het lezen nu weer bijna als vanouds, al merk ik het direct als ik moe of gestrest ben, dan steekt dit probleem onmiddellijk de kop weer op. Het is dan ook een heerlijk vooruitzicht dat ik in de nabije toekomst steeds uitgeruster zal zijn in combinatie met de verwachting van een veel minder stressvol leven.
Er is dan ook geen sprake van stukken overslaan, ik ben veel te blij dat ik alles mee krijg! En als het een boek is dat me niet boeit hou ik er mee op, dan heeft de schrijver niet genoeg zijn best gedaan voor mij. Wel heb ik nog één zorg, in januari volgt een tweede operatie.
Gelukkig weet ik nu wat er kan gebeuren en hoe ik er mee om kan gaan, maar toch....

#35dagen dag 6

Dag 6, een zinderende zomerdag.
Eigenlijk te warm om buiten te zitten, zelfs te warm voor mijn in de zomer altijd heerlijk koele tuinhuis. Mijn tuinhuis, de verrassende toegift achter mijn gewone huis, tussen de twee tuinen in.
Aanvankelijk een hele grote schuur zonder water, elektriciteit of een afvoer die een beetje doelloos in de weg stond en die vooral helemaal vol geladen was met allerlei Belangrijke Dingen die Niet Weg mochten.
Nu een heerlijke toevoeging aan mijn kabouterhuisje met een slaapzolder, een werkhoek, een keukenblokje en een toilet. Vroeger stond er een houtkachel, maar die moest na acht jaar probleemloos te hebben gebrand opeens weg omdat de buurman dacht dat hij er last van had. Helaas, tussen de buurman en mij is het nooit meer goed gekomen....

Wat is er veel gebeurd in dat tuinhuis. Het was vroeger (mét houtkachel) echt mijn veilige nestje. Niet te zien vanaf de straat, aan twee kanten uitzicht op de tuin, ongestoord lezen, praten, eten, slapen en vreugde en verdriet delen. Al in februari tussen de openslaande deuren in het zonnetje zitten na eerst op expeditie door de sneeuw om er te kunnen komen.
Ook zijn er drie nestjes poesjes geboren en groot geworden. Wat was dat leuk, al die kleine Burmeesjes die eerst aan de pap gingen, zich in de kleinste hoekjes onvindbaar oprolden en in slaap vielen om opgevoed te worden door een geweldige moederpoes die het maar niets vond dat ze de wijde wereld wilden ontdekken en het liefst bovenop ze bleef zitten en die daar vandaan uiteindelijk vertrokken met hun nieuwe baasjes.

De afgelopen jaren was het tuinhuis veel minder in gebruik. De houtkachel verhuisde en ik verhuisde mee want wat is er lekkerder dan een houtkachel.
Maar er breken andere tijden aan en het krijgt een nieuwe bestemming. Het gaat mijn 'pré-pensioen' verblijf worden!
Een heerlijke ruimte waar ik de naaimachine die ik ga aanschaffen kan laten staan.
Waar ik internet ga aanleggen zodat ik ook daar kan bloggen.
Waar mijn nieuwe keyboard komt en ik zonder iemand te hinderen eindelijk kan leren pianospelen.
Waar misschien ooit weer een nestje poesjes geboren zal gaan worden.
Waar ik altijd mijn tuin zie en waar ik 's winters zo heerlijk in de zon en 's zomers zo heerlijk in de schaduw kan zitten.
Waar mijn nieuwe leven vorm zal gaan krijgen. Een leven zonder werk maar met allerlei nieuwe uitdagingen en plannen! Wat heerlijk dat ik me daar nu op durf te verheugen.
Een nieuw leven voor ons allebei, mijn tuinhuis en ik.

#35dagen dag 5

Een aantal jaren geleden zakte totaal onverwacht de grond onder mijn voeten weg. Letterlijk. En even later ook figuurlijk. De fundering van mijn kabouterhuis bleek verdwenen....
We ontdekten het toevallig. Ik had een houtkachel gekocht en mijn onvolprezen timmerman zou die installeren en dat aangrijpen om ook een aantal andere zaken te veranderen. Het kacheltje stond er al een tijdje toen Jan kwam kijken. We keken samen naar de plek waar het kacheltje stond en hij sprak de inmiddels gevleugelde woorden "zat die kier bij die plint er altijd al?" Op  dat moment had ik nog geen idee wat me te wachten stond.

De dag dat Jan zou beginnen kwam ik tegen de middag thuis. Ik was nog niet binnen of hij zei "ik heb de koffie klaar, ga maar even zitten." En daar kwam de boodschap dat mijn huis op instorten stond.
Drie maanden later was ik een nieuwe betonnen fundering, vloerisolatie, nieuwe water- en gasleidingen, een prachtige hardhouten vloer, fris geschilderde Lundia kasten omdat ze er niet meer uitzagen toen ze weer in elkaar gezet moesten, een heerlijk houtkacheltje inclusief schoorsteen en een tweede hypotheek rijker.
En omdat het meeste geld voornamelijk onder de vloer was verdwenen vond ik dat ik ook iets extra's had verdiend: de Peel van Stokke. Een stoel die eruit ziet als de schil van een sinaasappel, waarin je kunt zitten zoals je wilt en waarin je bovendien heerlijk kunt liggen. Een stoel die ik al heel lang wilde maar die ik altijd veel te duur vond. Dat bedrag viel nu in het niet bij de kosten van de verbouwing dus dat kon er nog wel bij.

Nooit is uitdrukking 'ieder nadeel heb z'n voordeel' meer op zijn plaats geweest want wat ben ik blij met die Stokke stoel en dat houtkacheltje! De heerlijke warmte van de houtkachel in combinatie met die stoel verwelkomen me iedere dag weer. Zelfs in de zomer, want met twee blokjes hout in het kacheltje verdwijnt iedere kille avond.
Kortom, geen betere thuiskomst na een zware dag als met een kopje koffie naast mijn kacheltje in mijn stoel. En dat allemaal in een huis met een fundering!

#35dagen dag 4

Ik hou ontzettend veel van bomen.
Grote bomen die imponeren door hun leeftijd, hun dikke stam, hun grote takken en het enorme bladerdek. Jonge bomen met hun jonge lichtgroene blaadjes aan de fragiele takken en takjes die zich uitstrekken naar de zon om groter te kunnen groeien. Fruitbomen met hun prachtige bloesem en heerlijke vruchten. Lijsterbessen omdat ze slechte krachten weren en zorgen dat de heksen wegblijven. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Bij mij op het werk staan een aantal prachtige bomen van meer dan honderd jaar oud. Het oorspronkelijke gebouw was het zomerverblijf van een adellijke familie uit Wassenaar die de zomers graag doorbracht in het rustige Friesland. Behalve een schitterend huis was er ook een prachtige tuin aangelegd door de beroemde tuinarchitect Roodbaard, bekend van zijn landschapstuinen. Bomen maakten een belangrijk onderdeel uit van zijn ontwerpen.
Helaas hebben ook bomen niet het eeuwige leven, hoe goed ze ook worden verzorgd. Dit werd duidelijk toen de majestueuze kastanje die aan de ene kant van de oprijlaan in de voortuin stond dit voorjaar moest worden geveld. Hij was doodziek en kon niet meer worden opgelapt. Wat een verlies!
Aan de andere kant van de oprijlaan staat een imposante rode beuk die straalt als de zon er op schijnt en die ieder jaar duizenden beukennootjes rond strooit. Ook deze prachtige boom is meer dan honderd jaar oud en begint tekenen van verval te tonen. We hopen dat hij, nu hij meer ruimte en licht krijgt na de val van zijn buurman, een opleving krijgt en nog een paar jaar mee kan.

En wat was het verrassend dat een paar collega's hebben geprobeerd kleine beukjes te kweken uit de beukennootjes van deze reus! Nog verrassender was het dat er een week geleden opeens een tafel stond vol potjes met kleine beukenboompjes die 'te koop' (opbrengst voor de patiëntenkas!) waren voor de liefhebbers. Natuurlijk heb ik er direct een gekocht en hem thuis in een grote pot geplant.
Heel bijzonder, want ik ben bezig aan de laatste maanden van mijn werkzame leven en het valt niet mee afscheid te moeten nemen van deze prachtige omgeving.
Maar nu heb ik mijn eigen rode beuk, een nazaat van de prachtige rode beuk waar ik zoveel jaren op uit heb gekeken, en wat ben ik daar blij mee!

#35dagen dag 3

Drie jaar geleden ging ik voor het eerst naar het Schrijfcafé. Dat was spannend want ik had geen idee wat me te wachten stond. En toen ik hoorde dat het de bedoeling was dat iedereen hardop voorlas wat hij of zij had geschreven kreeg ik het helemaal Spaans benauwd.
Schrijven deed ik al heel lang. Hoofdzakelijk allerlei varianten van dagboek schrijven en korte reisverslagen en logboeken tijdens mijn vakanties. Dat was puur en alleen voor mezelf  en absoluut niet bedoeld om met anderen te delen. Het verwoorden en 'van-je-af-schrijven-schrijven' hielp vaak het bij het verwerken van dingen die speelden. Ik las echter zelden na wat ik had schreven en de enkele keer dat ik dat wel deed had ik meestal het gevoel dat ik niet erg opgeschoten was. Toch hielp dat schrijven, afhankelijk van de periode waarin ik zat.

Toen was er die zaterdagochtend in het Schrijfcafé.
Er werden allerlei opdrachten gegeven die varieerden van drie open zinnen aanvullen, een foto uitzoeken en daar een gedicht over schrijven waarin geluiden voor moesten komen tot het tien minuten achter elkaar schrijven over de eerste les die je had over iets wat je heel erg graag wilde leren. Dat was echt schrikken, ik had geen idee hoe ik moest beginnen en waarover het moest gaan.
Maar wat een ervaring! Ik begon te schrijven en zonder na te denken vloeiden de woorden uit mijn pen. Zo maar. Het gebeurde vanzelf zonder te weten hoe het af zou lopen. Het voelde als regelrechte magie.
Ik reed naar huis met de rook uit mijn oren en een lijf vol adrenaline want eindelijk had ik míjn vorm van creativiteit gevonden. De vorm van creativiteit waar ik al mijn hele leven naar zocht! En vanaf dat moment is het schrijven steeds belangrijker voor me geworden. Schrijven met een pen op papier in plaats van met een computer. Er ontstaat dan iets waar je nauwelijks de regie over hebt, de woorden komen als vanzelf op papier als je maar doorschrijft zonder te stoppen en met een van te voren bepaalde tijd (bijvoorbeeld 5 minuten) of hoeveelheid (3 regels, een bloknootvel, etc.).

En sinds februari van dit jaar is daar het bloggen bijgekomen, weer een totaal andere ervaring. In het Schrijfcafé deel je dat wat je hebt geschreven met de andere deelnemers (en als je niet wilt dan pas je) maar een blog gaat het world wide web op en dat is andere koek. Het is ook totaal anders dan schrijven met een pen op papier, dat was een bijzondere ontdekking voor me. Er gebeuren blijkbaar andere dingen in je hoofd doordat het een totaal ander mechanisme is.
Wat een ervaring! Opeens zijn er mensen die het lezen en een reactie achterlaten of reageren via de mail en dat is ontzettend leuk en stimulerend! De contacten met andere bloggers en het lezen van hun blog, het gevoel dat je sommige mensen leert kennen terwijl je ze nog nooit gezien hebt - er is een hele nieuwe wereld voor me open gegaan. Maar niets kan het schrijven op papier vervangen, dat blijft magie en dat wil ik nooit meer missen!

#35dagen dag 2

Geen mooie foto maar oh wat werd ik er blij van.
Een bijdrage van het Revalidatiefonds van € 10.000 voor het Rolstoelpad Beetsterzwaag!
Ik ben voorzitter van deze kleine stichting die maar één doel heeft: het aanleggen van een Rolstoelpad in Beetsterzwaag.
Dit kleine Friese dorp heeft vijf instellingen waar mensen met een beperking kort, lang of zelfs permanent verblijven. En dit dorp ligt midden in de 'Friese Wouden', een prachtige omgeving met vele wandelpaden dwars door de bossen. Helaas zijn het allemaal zandpaden. In de zomer heel mul zand, in de winter een grote modderpoel en bij vorst spekglad. Niet echt leuk om met een rolstoel een ommetje te maken en net als 'gewone' mensen van de natuur te genieten.
En hoe de eigenaar van de grond en de gemeente ons plan omarmen om een toegankelijk pad aan te leggen, daar is veel geld voor nodig dat er niet is.

Kortom, reden om een stichting op te richten en een pad te realiseren.
Wat is het hartverwarmend te merken dat het hele dorp achter dit doel staat, dat er een groep van 55 fietsers besloot de Mont Ventoux te gaan beklimmen en zich te laten sponsoren, dat ze daar allerlei acties voor hielden die varieerden van schaatsles op Thialf door een oud kampioen tot een eigen cd met het Mont Ventoux lied. We waren diep onder de indruk van het enorme bedrag dat bij elkaar werd gefietst én van alle ongelooflijk positieve reacties. Serviceclubs die een bedrag aanboden, iemand die haar 25-jarig jubileum bij haar werkgever aangreep om geld voor het pad te vragen, de gemeente die bij alles helpt en waarschijnlijk ook financieel bijdraagt, de eigenaar van de grond die de grond belangeloos ter beschikking stelt en de zorg voor het toekomstige onderhoud op zich neemt en de aannemer voor wie letterlijk geen brug te ver is (er is een bruggetje nodig dat al maanden klaar ligt!) en die het pad voor een zeer scherpe prijs zal gaan aanleggen.

En nu de harde feiten: de aanleg van het pad gaat ruim € 150.000 incl. 21% BTW kosten.
Door sponsoring, acties, giften en fondsen zijn er nu toezeggingen van € 110.000 en hebben vijf grote fondsen de aanvraag in behandeling. We hopen dat we nog dit najaar de definitieve opdracht kunnen geven zodat het zo gewenste pad er in 2013 komt.
En wat is het dan heerlijk vanmorgen een toezegging in de bus te vinden van
€ 10.000 waardoor de stand nu op € 120.000 staat. Het begint nu binnen bereik te komen, op naar de laatste loodjes!

#35dagen dag 1

Twee weken geleden deed ik mee aan het #synchroonkijken. Fotografe Else Kramer gaf zes dagen lang een onderwerp waar iedereen die dat leuk vond een foto van kon maken. Alle foto's werden per dag bij elkaar gezet en wat was het bijzonder alle invalshoeken, ideeën etc. naast elkaar te zien! Uiteindelijk deden er 1250 mensen per dag mee, hier de resultaten.
Die dagelijkse foto trickerde mij om dagelijks een blog te schrijven over 'mijn foto' en ik heb daar enorm van genoten! Heb me dan ook zonder lang na te denken opgegeven voor een vervolgcursus. Hieraan doen 35 mensen mee die 35 dagen een foto-opdracht krijgen. De foto's komen op een afgeschermde Facebookpagina zodat ze alleen voor de deelnemers zichtbaar zijn.
Voor mij een uitdaging mijn dagelijkse blog voort te zetten!

De opdracht van vandaag werd een foto van mijn zonnescherm.
Eigenlijk gebruik ik het zelden als zonnescherm, alleen bij hele warme dagen zoals in deze zinderende zomerweek. Ik heb het scherm eigenlijk bestemd voor de regen. Want wat is er vervelender dan als je je helemaal hebt geïnstalleerd aan de tuintafel met boeken, kussens, kranten, telefoon, laptop, koffie etc. je alles weer op moet ruimen omdat er een buitje valt? Om vervolgens te zitten met natte stoelen, banken en tafel, te moeten wachten tot het min of meer is opgedroogd om vervolgens weer al die spullen naar buiten te slepen. En in ons land wil er nog wel eens een buitje vallen....

Ik heb jaren over een oplossing gedacht. Ingewikkelde constructies verzonnen die heen en weer geschoven konden worden (ik wil absoluut niet onder een afdak zitten als het mooi weer is), die liefst doorzichtig moesten zijn want anders zou het te somber worden, die hoog genoeg moesten komen zodat je er niet tegenaan zou lopen, etc. Het ene plan was nog duurder dan het andere.
Maar opeens was daar die briljante ingeving: een zonnescherm!
Iedereen die het hoorde verklaarde me voor gek. Maar wat ben ik blij dat ik heb doorgezet! Eerlijk is eerlijk, er was een bijzondere constructie voor nodig maar erg ingewikkeld was dat niet toen we het eenmaal bedacht hadden. De leverancier vertelde dat het rustig nat opgerold mocht worden en dat er bovendien tien jaar garantie zit op het doek, dus ook dat probleem was van de baan.

En nu kan ik onder alle omstandigheden buiten zitten, wat een winst! Komt er een buitje dan gaat het scherm naar beneden, alles kan blijven liggen en banken en tafel blijven droog. Moet ik even weg en heb ik geen zin alles naar binnen te slepen, hup, het scherm naar beneden.
Mijn hoekje is nu nog meer mijn plekje geworden: altijd beschut, uitzicht op de tuin en nu zo nodig ook overdekt. Dus nog meer naar buiten, heerlijk!

Stilte, rust, rust?

Ik zit aan mijn tuintafel en kijk de tuin in.
Alles bloeit: de rozen, de hortensia, de maclaeya, de geitenbaard en de laatste bloempjes van de jasmijn. Wat een voorrecht om zo'n plekje te mogen hebben.
De achterkant van mijn tuin grenst aan een enorme timmerfabriek. Aan de ene kant een zeer rustige buur: geen gegil, radio's, brommers etc. Anderzijds een zeer aanwezige buur door het bijna altijd hoorbare geluid van de grote afzuigers. Een soort brommend geruis op de achtergrond. Vanaf de eerste dag dat ik hier woon heb ik me aangewend daar vooral geen last van te hebben. Soms deed ik of het de branding van de zee was en dan werd het zelfs bijna mooi.
Maar het mooiste was toch als ze uitgingen. Ik hoorde het altijd een paar minuten van te voren aan het geluid dat opeens een heel klein beetje veranderde. En opeens was het dan stil. Doodstil.

Begin dit jaar ging de fabriek failliet. Een drama voor de honderden werknemers, voor hun gezinnen en voor het dorp. Echt een drama in deze tijd waarin waarschijnlijk maar heel weinig mensen nog een andere baan zullen kunnen vinden.
En wat gek om opeens die vertrouwde afzuigers niet meer te horen! Op de eerste lentedag waarin ik mijn tuin opruimde en alle afval opstookte was het doodstil om me heen en dat voelde niet goed. Het hoorde niet.

En nu zit ik te genieten van mijn zomertuin waar alleen de bijen, de vogels, het ruizen van de wind door de bladeren en het water dat door de tuinslang naar de vijver loopt te horen is. Soms hoor ik zonder ze te kunnen verstaan de buren praten, soms rijdt er in de verte een brommer voorbij.
Stilte en rust. Rust van de zomer. Rust van de zondag die toch anders voelt en vooral hoort dan een doordeweekse dag. Rust in mezelf.
Nee, dat is (nog) niet zo. Het voelt echt nog als de eerste vakantiedag en dat moet nog wennen. Ben steeds bezig met wat er allemaal moet, wat er kan, wat er leuk is om te doen.
Eigenlijk net als bij het begin van iedere vakantie.
Maar wel met een heel groot verschil: ik heb weer energie! En wat voelt dat anders dan de laatste jaren waar ik eerst zeker drie weken nodig had om mezelf bij elkaar te pakken en te kunnen genieten.
Nu geniet ik al weken!
En wat is het heerlijk om dat te mogen doen op mijn eigen plekje. Een plekje waar het stil is.
Stilte waardoor je de natuur kan horen.
Stilte waarin mijn eigen gedachten tot rust kunnen komen.
Stilte waarin rust langzaam de overhand krijgt.

#50books vraag 26: Hoe houden jullie bij welke boeken je al gelezen hebt?

Dat doe ik dus niet.
Vroeger wel. Als kind had ik allerlei lijsten en lijstjes, systemen voor bibliotheekboeken en voor mijn eigen boeken, en systemen voor de boeken die ik uitleende.
Dat laatste zou ik eigenlijk weer moeten gaan doen want ik ben veel te goedgelovig en te makkelijk. Een fatale combinatie als het gaat om het uitlenen van boeken.
Er zijn er dan ook tientallen zoekgeraakt.

Bijhouden van boeken die ik al heb gelezen vind ik zinloos.
Ik heb altijd zeker twee meter 'nog-niet-gelezen-maar-wel-gekocht-of-gekregen' boeken op voorraad. Dat voelt als mijn Kapitaal. Want wat is er fijner dan voor je eigen boekenkast te staan en precies dát boek te kiezen waar je nu net op dát moment behoefte aan hebt.
Dat brengt ook met zich mee dat ik vaak vergeet of ik een boek nu wel of niet heb gekocht. Gekocht zonder het al gelezen te hebben. Het overkomt me dan ook geregeld dat ik een boek voor de tweede keer aanschaf.
En wat is het dan fantastisch een boekwinkel vlakbij te hebben waar ik altijd alles mag ruilen. Echt altijd en echt alles. Voor mij dus geen Bol.com als het om boeken gaat, ik zegen de echte boekhandel!
Bijhouden zou dan ook niets uitmaken. Ik zou het bewuste lijstje nooit bij me hebben als ik ergens tegen een boek aan loop dat op me lijkt te liggen wachten maar dat misschien allang op mijn 'nog-niet-gelezen-maar-wel-gekocht-of-gekregen plank staat. En dankzij mijn boekwinkel hoeft dat dus ook niet.
Gelukkig maar, de echt noodzakelijke administratie vind ik al erg genoeg.

Jaaaa, vakantie!

Vanmiddag is mijn vakantie begonnen.
Het is heerlijk te constateren dat alles wat ik voor ogen had ook echt af is, dat ik  de afgelopen weken lekker heb gewerkt en dat ik me nog steeds ontspannen en vol energie voel!
Energie om allerlei dingen te gaan doen, variërend van een paar dagen naar Ameland want wat verlang ik naar de zee, veel fietsen, iedere dag een uurtje in de tuin om alles wat mooi is ook mooi te laten zijn, een stapel boeken, straks weer naar Zweden en volgende week beginnen met het vervolg op #synchroonkijken.
Op dat laatste verheug ik me in het bijzonder, 35 dagen lang een foto opdracht die 35 anderen ook doen en via die opdracht leren anders te kijken. Mooie foto's leren maken en het onderwerp gebruiken voor een dagelijkse blog. Prachtig om daar iedere dag mee bezig te gaan.

De komende periode voelt als de generale repetitie voor de Grote Vrijheid die aanbreekt als ik stop met werken. Het Nieuwe Leven, waar ik me inmiddels intens op verheug. Ook daarvoor heb ik al allerlei plannen.
Wonderlijk dat er opeens die omslag was van wel willen stoppen maar doodsbenauwd zijn voor een leven zonder werk naar het gevoel bijna niet te kunnen wachten tot het zo ver is! Het is een heel fijn gevoel dat ik er nu zo naar kan kijken.
Een gevoel dat bestaat uit afstand nemen, loslaten en weemoed in combinatie met het omarmen van nieuwe dingen, nieuwe uitdagingen en rust. Maar wat overal bovenuit steekt is het gevoel van vrijheid!
Vrijheid in tijd, vrijheid in invulling, vrijheid in het nemen van beslissingen, vrijheid in mezelf.

En nu eerst acht weken lang oefenen in vrijheid met het veilige gevoel dat ik weer 'gewoon' ga werken als deze periode om is. Nog een paar maanden mijn 'gewone' leven leiden met de stress van op tijd opstaan en op tijd naar bed gaan, van vergaderen en afspraken. Maar ook van het plezier met collega's, het delen van ervaringen en het samen ergens naar toe werken. Het is een geschenk om dit nog een paar maanden bewust te mogen meemaken, er deel van te mogen zijn.

Maar nu eerst vakantie, het grote genieten is begonnen!

#Synchroonkijken dag 7: Fotografeer jezelf.

Nou nou nou, wat een opdracht. Dat was wel even nadenken want als ik ergens een hekel aan heb dan is het aan foto's van mezelf. Bovendien is het praktisch-technisch gezien ook een heel gedoe want wéér met de webcam of in de spiegel vind ik erg afgezaagd.

Mezelf, waarmee kan ik mezelf laten zien?
Met de dingen die mijn wereld zijn.
Mijn wereld, mijn plekje, de dingen waar ik zoveel van hou.
En toen was het opeens niet meer zo moeilijk, zeker niet op deze stralende zomerdag.
Mijn eigen plekje: de tuin met het beeld dat mijn moeder voor me maakte, met de rozen van de moeder van mijn beste vriendin, met de uitbundig bloeiende jasmijn - ze zijn allemaal al langs gekomen tijdens het #synchroonkijken.
Maar ook mijn lievelingsplekje direct achter het huis.Altijd in de zon en meestal uit de wind, met een regenscherm dat uit kan als er een zomers buitje komt zodat alles kan blijven liggen en ik kan blijven zitten. Met mijn op maat gemaakte driehoekige tafel waar we met zeker zes man kunnen eten.
Met mijn eigen Zweedse beker voor mijn kopje koffie en de stenen uit Zweden als presse-papier om toch altijd de krant te kunnen lezen, ook als het waait.
Het plekje waar ik iedere ochtend direct als ik op ben even ga zitten om de bloemen te ruiken, naar de vogels en de wind te luisteren en op te mogen gaan in de stilte. Waar mijn poesjes lui op de bank of de tafel in slaap vallen en zich koesteren in de zon. Mijn plekje dat ik helemaal zelf gemaakt heb. Waar veel is gebeurd, gepraat, gelachen en gehuild. Waar ik iedere dag weer blij mee ben en van geniet.

Meer mezelf kan ik niet zijn en meer mezelf kan ik niet laten zien omdat alles hierin samen valt.
En daarom is dit een foto van mezelf.

#Synchroonkijken dag 6: Iets kleins

Mijn allerkleinste Dalahäst!
Een Dalahäst is een houten paardje dat vroeger in de lange strenge en donkere winters uit hout werd gesneden als speelgoed voor de kinderen.
Hout was er genoeg, tijd ook maar speelgoed was er nauwelijks. De boeren en de bosbouwers hadden het niet breed.
In de loop der tijden werd dit aanvankelijk eenvoudige rode paardje versierd met traditionele Zweedse patronen en werd het uiteindelijk het nationale symbool van Zweden.
Nu worden ze in alle maten die je maar wilt gemaakt, in twee kleine fabriekjes waar het meeste nog met de hand gebeurd. De fabriekjes liggen tegenover elkaar aan de enige weg in een klein dorpje en zijn van twee broers. Ze begonnen samen, kregen ruzie en maken nu exact hetzelfde, allebei aan hun kant van de weg.

Zweden heeft een 'loppis' cultuur. Een loppis is een rommelmarkt-kringloopwinkel-garageverkoop-achterbakhandel. Je vindt ze overal, van midden in de bossen bij iemand thuis (met een bordje aan de weg 'loppis' en dat het dan nog acht km blijkt te zijn...), op het parkeerterrein achter de benzinepomp tot in het souterrain van de pastorie of in een oud schooltje.
Ik ben gek op loppissen (zei het al eerder, ik ben een verzamelaar!) en wat is er leuker dan een doel te hebben om naar te zoeken.
Mijn doel zijn de Zweedse paardjes. Nieuw zijn ze razend duur want het is allemaal handwerk. Maar ook glimmend en glanzend en een beetje karakterloos.
In de loppis zijn het vaak hele oude paardjes waar zichtbaar mee is gespeeld. Met afgekloven oren, schilverende verf en lichte plekken waar het hout door de verf komt. En daar zoek ik naar. Bovendien zijn ze klein, ook prettig in mijn kabouterhuisje.
De allerkleinste heeft de maat van een halve lucifer.
Het allerkleinste symbooltje van Zweden, mijn andere land.
En ik kan niet wachten er weer heen te mogen!

#Synchroonkijken dag 5: Leegte

Dat was even schrikken! Zo makkelijk als 'blauw' was, zo moeilijk is leegte.
Soms verlang ik naar leegte want ik ben een verzamelaar. In mijn huis is geen sprake van enige vorm van leegte. Mensen die hier voor het eerst komen zijn altijd stomverbaasd over de verzameling stenen, Zweedse paardjes, foto's en vooral over de hoeveelheid boeken. Mijn hele huis staat vol met boeken! Het is zelfs zo erg dat ik met mijn timmerman de afspraak heb dat hij nooit meer boekenplanken zal maken want het is vol. Dus de e-reader lonkt.

Leegte dus.
Opeens wist ik het: het nestje!
Dat prachtige nestje dat ik onder de grote kastanjeboom in mijn tuin vond.
Een kunstwerk. Onbegrijpelijk dat zoiets moois is gemaakt door piepkleine vogeltjes met als gereedschap  piepkleine snaveltjes. Geen bouwtekening, geen aannemer, geen steigers, gewoon instinct.
Een heel warm en zacht bedje bekleed met mos en donsveertjes. Daar omheen een kunstig gevlochten buitenkant van dunne takjes en strootjes en ook weer mos. Het weegt niets en toch is het heel stevig en sterk. Het lag dan ook volledig in tact onder de boom in het gras.

Een leeg nestje, leegte dus.
Wat zou de geschiedenis zijn? Het is zo gaaf en schoon dat ik me niet kan voorstellen dat er eitjes in hebben gelegen waar piepkleine vogeltjes uit zijn gekropen om er in op te groeien tot ze zelf konden vliegen.
Zou het vogelechtpaar ruzie hebben gekregen tijdens de bouw? Of was de bouwstress te groot om samen verder te gaan? Zulke dingen gebeuren....
Of zijn de poezen de oorzaak? Ze vangen absoluut niets maar dat konden de aanstaande ouders natuurlijk niet weten. Wat voor drama zou zich hebben afgespeeld?
We zullen het nooit weten. Maar wat een bewondering heb ik voor dit prachtige kunstwerkje dat zo maar in mijn tuin lag en wat nu symbool staat voor het begrip 'leegte'.
Met dank aan de vogeltjes.

#Synchroonkijken dag 4: Blauw

Blauw.
De kleur van de zee in honderden schakeringen.
De kleur van monnikskappen en riddersporen.
De kleur van de lucht bij strenge vorst en bij stralende zon.
De kleur van spijkerbroeken.
De kleur van mijn eerste schrijfboekje.
De kleur van mijn auto.
De kleur van de blauwe plek op mijn been.
Blauw van de Zweedse vlag.
Blauw, de kleur van een groot deel van mijn huis.
Blauwe keukenkastjes.
Blauwe ladenblokken in de Lundiakasten.
Blauwe bank.
Blauwe eettafelstoelen.
Blauwe balken in mijn tuinhuis.
Blauwe deuren, de oude paneeldeuren die ik vond toen ik de hardboardplaten er af haalde die met honderden kleine spijkertjes die panelen bedekten.
Die ik zeker vijf keer in een andere tint blauw heb geschilderd voor ze de goede kleuren hadden.
Die ik nog steeds prachtig vind.
Die zo goed passen in mijn kabouterhuisje.
En die me doen denken aan de zomer en de zee.

#Synchroonkijken dag 3: Zomer

Deze keer was het niet moeilijk. Weer of geen weer, voor mij is het zomer als de jasmijn bloeit! De jasmijn, die er ieder jaar weer stakerig en miezerig uitziet. Waarvan ik ieder jaar weer denk 'overleeft hij de winter of gaat het deze keer echt mis?' en die mij toch ieder jaar weer voor een raadsel zet want waar haalt hij die prachtige overdadige bloei toch vandaan?

Onder de jasmijn staat een geitenbaard en ieder jaar bloeien ze exact op dezelfde dag.
En sinds vorig jaar ben ik in het gelukkige bezit van drie rozenstruiken. Ik wilde nooit rozen, vond het altijd arrogante bloemen en vond ze niet in mijn tuin passen.
Maar dit zijn bijzondere rozen. Ze komen uit de enorme rozentuin van de ouders van mijn beste vriendin. Na hun overlijden hebben we drie struiken bij mij geplant. Niet van die opdringerige grote dubbele propbloemen maar prachtige simpele open rozen. Natuurlijk was het spannend of ze vanuit de Zeeuwse klei de strenge Friese winter zouden overleven maar dat hebben ze met glans gedaan.

En hoe mooi kan het zijn, ze bloeien samen met de jasmijn!
De jasmijn die je 's avonds bij ieder zuchtje wind ruikt samen met de roze rozen - dat is voor mij zomer.

#Synchroonkijken dag 2: Iets wat je hebt gemaakt.

Dat hakt er in.
Eigenlijk nog meer dan gisteren. Want nu moet ik én iets creatiefs bedenken én het moet nog zelfgemaakt zijn ook. Vroeger maakte ik heel veel zelf. Dat varieerde van het restaureren van mijn huis lang, lang geleden tot allerlei Fraaie Handwerken zoals een patchwork sprei en wandkleden.
Waar is de tijd gebleven dat ik daar de energie voor had? Ik vond het vroeger toch echt leuk om van alles te maken. Nu is het enige wat ik me zo gauw kan bedenken het zelf maken van foto's. Maar om nu een foto van een foto in te leveren, dat gaat wel ver.

Gelukkig schoten me opeens twee dingen te binnen, er viel dus zelfs nog iets te kiezen! Maar ook kiezen is geen sterke kant van mij...
De keus is tussen een speciaal hoekje in mijn tuin dat helemaal uit potten bestaat waar vanzelf allerlei dingen in zijn gaan groeien. Vroeger was ik daar de hele zomer mee bezig: zaaien, uitplanten, eenjarigen kopen, verplanten, water geven, groeperen, etc. Maar daar kwam de klad in en nu is het mijn zelfgemaakte biotoop geworden. Er groeit een bruine beuk die prachtige knoppen heeft in het voorjaar, een aantal berkjes, vrouwenmantel, nu bloeiende valeriaan, gulden roede, allium bolletjes, een hazelaar, roze koekoeksbloemen en roze en paarse linaria. Ieder jaar is het anders en ieder jaar geniet ik er weer van.
De andere optie is mijn zelfgebakken Zweedse rosmarinkaka, een aanrader. Het ziet er een beetje oninteressant uit maar het is heerlijk! Een echt Zweeds recept met een zeer verrassende smaak door de rozemarijn die je niet verwacht. Er zitten ook rozijnen en heel veel zonnepitten in. En natuurlijk suiker, bloem en eieren.

Ik kies de rosmarinkaka. Reden: misschien komt er nog wel een opdracht waar de tuin in rol in gaat spelen en als dat zo is heb ik mijn kruid al verschoten.
En mochten er liefhebbers zijn voor het recept dan hoor ik dat wel!

#Synchroonkijken dag 1: Sokken

Hoe weet ik niet meer maar ik las een blog van iemand die mee deed aan 'een week Synchroonkijken", georganiseerd door Else Kramer. Iedere dag een collectieve opdracht en dan maar kijken hoe iedereen die interpreteert, leuk!
Het doel van vandaag 'fotografeer sokken'.

Dat riep direct twijfels op: wat is de bedoeling? Moet ik iets in scene zetten? Iets geks doen met sokken? En net als bij talloze andere pogingen iets creatiefs te willen doen sloeg de paniek toe. Ik ben niet creatief, hooguit praktisch. Al ben ik wel heel blij dat ik het schrijven heb gevonden (of is dat andersom en vond het schrijven mij?) en dat ik na de eerste keer Schrijfcafé met de rook uit mijn oren naar huis reed omdat ik eindelijk míjn creativiteit gevonden dacht te hebben.

Sokken dus. Hoe verzin je het.
En bij het kijken van de vele foto's die inmiddels te zien zijn werd de paniek zeker niet minder! Sokken met een gezichtje, sokken om de poten van een tuintafel, honden die vechten om een sok, babysokjes. Kortom, te veel om op te noemen. Dat kan ik dus allemaal niet bedenken, echt niet. Maar ik wil toch meedoen!
En hoewel ik absoluut niet trots ben op de redelijk chaotische plank in mijn badkamer heb ik daar maar een foto van gemaakt. Met pontificaal bovenop de stapel de nieuwe sokken die een vriendin speciaal op maat voor me breidde. Voor de koude avonden!
Hier dan dag 1 van #Synchroonkijken!