#Kenuwklassieken: Vorstlied

Annie M.G. Schmidt had een voorziende geest.
Voor degenen die hun klassieken graag willen opfrissen hier haar voorspelling die inmiddels bewaarheid lijkt te worden.

Somber vorstlied

Nu zal het wel nooit meer dooien,
daar stel ik me maar op in.
De melkboer zei het vanmorgen ook:
dit is nog maar het begin.
We zullen ons nimmer meer wassen
vanwege de strenge vorst,
we zullen vervuilen van top tot teen
en krijgen een soort van korst.
En dacht u dat het veranderen zou?
Wel nee mevrouw. O nee mevrouw,
denkt u maar niet dat het ooit nog eens dooit.
Nooit en nooit en nooit.
 (-)
We zullen te zamen bevriezen
en over een duizend jaar
dan graven ze onze gebeentes op,
dan zeggen ze tegen elkaar:
het schijnt dat er een bevolking
in deze streken was
die een vrij hoge beschaving had.
Ze stookten hun kachels met gas,
maar de druk werd al lager en lager
en toen zijn ze doodgegaan.
Dat zeggen ze dan over duizend jaar,
maar wat hebben wij daaraan?
Wij weten alleen dat het nimmer meer dooit.
Nooit en nooit en nooit.

Op naar de Paasdagen met bevroren eieren!

100 jaar in vier uur verdwenen

Bij mij aan de overkant staat een oude kastanjeboom.
Het is een majestueuze boom van meer dan honderd jaar oud. Een enorme kroon, in het voorjaar een zee van honderden witte kaarsjes en in het najaar duizenden kastanjes.
Zo'n boom waarvan je denkt dat die altijd blijft staan en waar je met ontzag naar kijkt.

Ongemerkt werd ieder jaar de grote kruin een beetje rommeliger en vielen er wel eens takken af.
Dat zal de ouderdom wel zijn dachten we jaren geleden al.
Toch bloeide hij onveranderd prachtig en bleef hij kastanjes regenen als de tijd daar was.
Echt zo'n boom waar je met respect naar kijkt en van houdt.

Ieder jaar leek de kruin van de boom een beetje te krimpen. Als hij vol in blad stond viel het niet zo op maar in de winter begon hij er steeds mottiger uit te zien. Dat zal de ouderdom wel zijn dachten we nog steeds. Mag het, als je meer dan honderd jaar bent!

Helaas was het niet alleen de ouderdom maar vooral de kastanjeziekte die genadeloos toe had geslagen en daarmee was zijn lot bezegeld. Onherroepelijk.
Er kwam een enorme kraan van waaruit de kruin en alle zijtakken werden afgezaagd. Beneden stond een hakselaar waar alles direct in verdween. Weg dus.
Toen stond alleen nog die imposante hoge stam, in zijn kaalheid nog steeds indrukwekkend.
De kraan vertrok en een grote grijpmachine verscheen.
De grijpers omvatten de stam en een man met een enorme kettingzaag begon vlak  boven de grond de reus af te zagen. Daar waren nog geen vijf minuten voor nodig. En statig werd de oude stam  behoedzaam op de grond gelegd. Nog steeds indrukwekkend.
Inmiddels stond er een grote platte kar en kwamen van alle kanten mannen met kettingzagen. Binnen een half uur was er niets meer over van de honderdjarige en lagen de stukken op de kar die ik nog net zag wegrijden. Weg dus.

Meer dan honderd jaar. Een leven vol bloei, schaduw, thuisbasis van vele vogelnestjes, miljoenen kastanjes waar honderden kinderen poppetjes van maakten.
Honderd jaar in nog geen vier uur. Weg dus.
Zo gaat het.
Zo is het leven.
Afscheid nemen.
Loslaten.

#50books Vraag 10: Wat betekent de Boekenweek voor jou?

De Boekenweek, ik ben er dubbel over.
Vroeger verheugde ik me al weken van te voren op de Boekenweek.
Met vroeger bedoel ik dan de jaren zeventig en tachtig, de tijd dat de commercie nog niet zo genadeloos toesloeg. Een tijd dat ik het nog bijzonder vond een boek te mogen kopen. Een tijd zonder mails, webshops of e-readers.
En in mijn gevoel ook een tijd waarin ik veel meer las.

Al weken van te voren las ik alles wat met de Boekenweek te maken had. Wie schreef het Geschenk, welke boeken kwamen uit en vooral ook welke boeken in de aanbieding zouden zijn. Allemaal Belangrijke Zaken.
Als het eindelijk zo ver was moest ik zo snel mogelijk naar de boekwinkel om alles waar ik me zo op had verheugd te zien, te ruiken en vast te pakken. Om uiteindelijk te kiezen wat ik van en voor mezelf mocht kopen. Natuurlijk kocht ik toch altijd meer dan ik van plan was en wat was het heerlijk om thuis die tas uit te pakken en naar het stapeltje gloednieuwe boeken te kijken.

Helaas is er veel veranderd. Natuurlijk vind ik het iedere keer weer leuk om te zien wie het  Boekenweek geschenk gaat schrijven, maar dat wordt al maanden van te voren bekend gemaakt.
Ook de Boekenweek zelf wordt al heel lang van te voren aangekondigd met een overdaad aan folders, reclame, spotjes en spam. Zoveel dat er niets bijzonders, laat staan spannends, meer over is. Alle nieuwe boeken staan al tijden aangekondigd op internet inclusief omslag en korte inhoud.
Wat ook anders is ben ikzelf. Het kopen van een boek is niet meer die bijzondere gebeurtenis als vroeger. Eigenlijk koop ik gewoon alle boeken die ik hebben wil. Bijna altijd in mijn eigen boekwinkel want ik ben ontzettend blij dat mijn niet zo grote dorp zo'n goede en leuke boekwinkel heeft.  En heel soms via internet. Daar is al helemaal niets bijzonders meer aan: één druk op de knop en de volgende dag ligt het op de mat.
Kortom, de magie is verdwenen en alles is voornamelijk commercieel geworden.

Waarom ben ik dan toch ieder jaar weer als een van de eersten in de boekwinkel?
Waarom koop ik dan toch altijd weer net een boek te veel?
Waarom geniet ik dan toch stiekem van al die reclame?

Omdat het om boeken gaat! Omdat er weinig leuker is dan een nieuw boek waar je nog een tijdje naar kunt kijken en voorpret over kunt hebben voor je er echt in wegzakt.
Er gaat niets boven een boek, ondanks de commercie, ondanks de reclame, ondanks de spam en ondanks de webwinkels.
En dat is tóch nog steeds waar het om gaat in de Boekenweek.

Voorzichtig beginnen

Zou het dan toch gaan lukken, durven loslaten?
In mijn winkeltje moet dat echt.
Alles moet anders en dat moet ik overgeven.
Het blijft hartstikke moeilijk maar ik merk dat het heel voorzichtig soms een beetje lijkt te lukken.
Toch zit alles onafgebroken in mijn hoofd en maal ik er dag en nacht over door.

Ook thuis moet er van alles gebeuren. Dat is minder ingewikkeld maar zodra ik eraan begin ontstaan er onmiddellijk allerlei afleidingsmanoeuvres waardoor ik weer stop.
Stop met opruimen en vooral stop met wegdoen.
Stop met loslaten dus.

En vandaag lukte het! Ik struikelde boven al jaren over de troep, was er zelf al helemaal gewend en zag het nauwelijks meer.
Vanmorgen viel me opeens weer op dat het wel erg veel dozen, tassen, kistjes, zakken en stapels waren. Dus eindelijk begonnen.
En waar het vroeger altijd bleef bij een hevig heen-en-weer-schuiven zonder merkbaar resultaat heb ik nu bijna alles weggedaan!
Echt weggedaan, in de kliko en bij het oud papier.
Okee, nog een paar kleine dingetjes bewaard. Echt maar een paar hele kleine dingetjes.
Maar de rest is weg! Losgelaten.
Het voelt goed.
Nu de winkel nog.

Belasting

Ik heb absoluut niets met cijfers. Sterker nog, iedere keer dat ik hetzelfde sommetje maak komt er iets anders uit. Zelfs met een rekenmachine. Cijfers hebben dus ook niks met mij.
Het invullen van mijn belastingformulier was dan ook altijd verschrikkelijk.
Als zelfstandige vrouw vond ik dat ik het zelf moest kunnen, ondanks dat cijfertrauma en ondanks de hulp die ik aangeboden kreeg. En iedere keer was het weer een langdurige en uiterst vervelende procedure. Dat werd nog versterkt omdat ik door de zenuwen voortdurend alles kwijt was: jaaropgave, bankoverzichten, WOZ waarde etc.

Toen kwam 2012 en bleek het grootste deel van mijn inmiddels digitale aangifteformulier al ingevuld te zijn, wat een zegen, wat een tijdswinst en vooral wat een plezier!
Binnen 20 minuten was alles klaar en van de jaarlijkse frustratie was geen sprake.
Dus toen ik vorige week de blauwe envelop kreeg met de boodschap dat ik weer gebruik kon maken van een deels ingevuld formulier zag ik alles vol vertrouwen tegemoet.

Vandaag was het zo ver. Ik ging er voor zitten en opende de belastingsite.
Tot mijn verbazing lukte het niet om "aangifte" aan te klikken. Ook kreeg ik allerlei dure hulptelefoonnummers in beeld. En wat raar, in plaats van www.belastingdienst.nl stond er opeens ww2.belastingdienst.nl. En het was ook een gekke site, met foto's van een vliegtuig, een zwembad, een verliefd paar bij de zee en een groot bed. Wat ik ook deed (opnieuw intypen, alles afsluiten en opnieuw beginnen etc.), niets hielp. Weer frustratie dus!
Uiteindelijk ten einde raad de belastingtelefoon gebeld. Een ontzettend vriendelijke stem leefde met me mee, beaamde dat dit niet de site van de belasting was en vroeg hoe ik het gespeld had. Met het schaamrood op de kaken moest ik constateren dat ik belastingsdienst had ingetypt....
Heb ik nu dan ook al niets meer met letters? Het moet niet erger worden.

En nu heb ik mijn aangifte klaar en verstuurd! Er was nóg meer van te voren ingevuld en het hele proces besloeg amper een kwartier. Ze hebben daar gewoon gelijk: niet leuker maar wel heel veel makkelijker!
Zou het dan volgend jaar toch kunnen, aangifte doen zonder frustratie?

Ganzen

Weer zo'n heerlijke dag, maar nu moest ik werken. De hele dag binnen dus.
Wat is het dan heerlijk dat het al weer zo lang licht is!
En dat het weer de moeite is om thuis direct mijn fiets te pakken voor m'n rondje langs de vaart.
Een prachtige avond, nog steeds ruim 16 graden, schitterend licht, overal goudkleurig riet en zo ver ik kon kijken gakkende ganzen. Duizenden ganzen die opstegen vanuit de weilanden of juist gingen landen. Geweldige V-formaties die gestroomlijnd door het blauw vlogen.
En altijd moet ik even kijken of ik de klompjes van Niels Holgersson zie.

Buiten zijn, even geen winkeltje, genieten!

Ritueel verbranden

Wat een prachtige dag!
In mijn tuin die beschut en op het zuiden ligt is het ruim 16 graden.
Het grote genieten kan beginnen.

Maar eerst moet de dooie troep eruit.
Al die hoge dode stengels waar ik in de herfst geen tijd voor en geen zin in heb moeten weg. En alle dooie bladeren die overal in de borders liggen. De krokusjes piepen er moedig doorheen.
Voor mij is dit ieder jaar weer het begin van een nieuw tuinjaar, een jaar vol zon en bloemen, een jaar waarin ik zoveel mogelijk buiten ben, buiten lees, buiten eet, buiten vier.

Dus de oude metalen kruiwagen opgezocht en aan de gang.
Zodra er genoeg in ligt gaat de fik er in: de rituele verbranding is begonnen!
Alles wat dood is stijgt omhoog naar de blauwe lucht en de zon.
En wat is het heerlijk om bij het weghalen van de oude stengels al die nieuwe scheuten en scheutjes te zien: floxen, acanthussen, papavers, hemelsleutels, te veel om op te noemen.

Er gaat niets boven het verbranden van alles wat voorbij is, het begin is er.

#50books 8: Hoeveel lees je gemiddeld per dag?

Vanaf het moment dat ik begreep dat letters iets betekenden en dat een aantal letters samen een woord, dus een begrip, vormden, heb ik gelezen.
Overal en altijd.
De routes en de haltes in de tram, de bus, de metro.
De reclame onderweg.
De achterkant van de rol beschuit op tafel.
De hoeveelheden vitamines en mineralen op het pak melk.
De gebruiksaanwijzing van een apparaat dat ik nooit gebruikte.
Eindeloos, maar dat is natuurlijk geen antwoord op deze vraag.

Lezen doe ik een groot deel van mijn dag.
Op mijn werk: beleidsstukken, mails, notulen, notities, tweets.
Thuis: kranten, tijdschriften, boeken, ondertitels, tweets, mails.
Onderweg: dat wat er op mijn pad komt en het boek dat ik altijd bij me heb.

Maar het échte lezen is van een andere categorie, een buitencategorie.
Het lezen van een boek dat boeit, dat aangrijpt, me meesleept in een andere wereld.
Dat lezen lukt me niet meer iedere dag. Zelfs niet iedere week.
Dat lezen waar ik eigenlijk altijd naar verlang en waar ik toch niet aan toe kom omdat er zoveel andere dingen zijn, lijken te zijn. En omdat ik vaak te moe ben me te durven verliezen uit angst niet meer te kunnen stoppen.

Gelukkig is dat altijd maar tijdelijk! Zodra het echte voorjaar aanbreekt kan ik weer naar buiten, naar mijn plekje uit de wind en in de zon, naar mijn bankje langs de vaart, naar het haventje van Laaxum of een van de andere rustige plekjes.
Daar krijg ik langzaam weer de rust om écht te lezen en op of onder te gaan in het verhaal.
En in mei is Zweden er weer. Met zijn strandjes, de zon, de rust en al die boeken in de krat op de achterbank van mijn auto. Het zijn nog echte boeken, een e-reader wil ik nog niet.
Daar lees ik een groot deel van de dag, overal en altijd.
Daar komt de ruimte om weer te genieten van het niets anders te hoeven dan het mogen en kunnen lezen. En dat doe ik dan ook, zo veel en zo lang mogelijk.
Het aantal uren? Geen idee...

Is het toeval?

Wat grijpen de dingen soms wonderlijk in elkaar.
Januari: een nieuw jaar en een nieuwe functie - onzeker zoekend naar mijn nieuwe plek.

Is het toeval dat ik in die week op een blog stuit van een (voor mij onbekende) zoon van iemand die ik lang geleden in mijn werk en later ook privé leerde kennen?
Iemand van wie ik heel veel heb geleerd, voor wie ik veel respect had maar ook iemand met wie ik zo nu en dan een forse aanvaring had?
Iemand die, onder wiens bezielende leiding we probeerden kinderen met een beperking zich zo goed mogelijk te laten ontwikkelen, symbool staat voor een prachtige tijd?
Een tijd waarin kind en ouders centraal stonden en we samen met hen in alle openheid streefden naar een zo goed mogelijk leven?
Waarin wij als behandelaars niet door tijd of geld werden gehinderd en deden wat op dat moment logisch en goed was?
Een tijd waarin een team ook echt een team was en we lief en leed deelden en vierden?
Die tijd waar ik nog altijd met heel veel plezier en een beetje heimwee aan terug denk.

Is het toeval dat nu ik een nieuwe weg moet vinden in mijn winkeltje en uit alle macht probeer mijn oude winkel los te laten, ik opeens het verleden in word getrokken door de vragen die deze net gevonden zoon stelt over zijn vader?
En dat ik me door die vragen opeens weer realiseer wat een bijzondere tijd dat was?

Gek genoeg helpt dit bij het loslaten.
Door me weer bewust te zijn van de manier waarop we toen werkten, móchten werken omdat er nog geen sprake was van bezuinigingen of recessie, realiseer ik me ook dat de huidige tijd me steeds vaker verdrietig maakt.
Iedereen werkt hard en doet net zo zijn best als vroeger, dat wel.
Maar ik krijg het gevoel dat er steeds meer eilandjes ontstaan binnen het grote geheel van de maatschappij.
Eilandjes met een eigen bestuur, een eigen doel, met eigen normen en regels.
Eilandjes waar angst heerst om aan het einde van het jaar te worden afgerekend op een net niet passende begroting zodat het delen met anderen steeds moeilijker wordt.
Eilandjes die steeds minder bruggen naar elkaar lijken te krijgen.
Eilandjes waar het "ieder voor zich en God voor ons allen" bijna een mantra begint te worden.

Een harde constatering die natuurlijk niet altijd, niet overal en zeker niet voor iedereen geldt, zo eerlijk wil ik wel zijn.
Maar ook een constatering die me helpt afstand te nemen.
Die me helpt los te laten.

En wat is het dan mooi om aan vroeger te denken en dit te mogen doen met iemand die ik eigenlijk niet ken.
Iemand met wie ik dit mooie verleden mag delen zonder in de valkuil te schieten van 'vroeger was alles beter'. Want daar gaat het helemaal niet om.
'Vroeger' is een heel mooi deel van mijn leven en wat is het bijzonder dat ik dit op zo'n onverwachte manier weer mag herbeleven.
Toeval?