Voorbereidingen

Het is bijna zo ver, heup nummer 2 komt er aan. Deze dagen staan dan ook volop in het teken van de voorbereidingen voor de komende operatie. Het is vooral een logistieke zaak omdat ik vanuit het ziekenhuis een paar weken ga logeren bij lieve vrienden, net als na heup 1. En dus moet er op twee fronten van alles worden geregeld. Te denken valt bijvoorbeeld aan een hoog-laag bed op mijn logeeradres én thuis (in mijn tuinhuis, erg makkelijk voor de fysiotherapeute), idem wat betreft een douchekruk, fysiotherapie, wijkverpleging voor de eerste dagen, etc.

Daarnaast wil ik hier zoveel mogelijk alles geregeld hebben voor als ik weer thuis kom, dus kwamen er drie kuub kachelhoutjes, moet het huis schoon achter gelaten, bedden verschoond, de was gedaan en doe ik morgen nog boodschappen.

Niet alleen ik maar ook mijn poezen gaan uit logeren en moeten worden weggebracht. Onderweg naar mijn logeeradres vlakbij Utrecht breng ik eerst de poezen naar vrienden in Lelystad. Dan met een volle auto (stoel, douchekruk, laptop, kussens, krukken, tassen etc.) naar mijn logeeradres om daar alles rustig een plekje te geven in het prachtige appartement waar ik de komende weken gebruik van mag maken.
De volgende dag zal ik worden opgehaald door een vriendin die me naar Eindhoven brengt waar ik bij wéér andere vrienden slaap om donderdag op tijd in het ziekenhuis te kunnen zijn. Het lijkt natuurlijk een beetje onlogisch, in Friesland wonen en in Eindhoven geopereerd worden. In principe is dat ook zo maar in Eindhoven zit een ontzettend goede orthopeed die mij vier jaar geleden als een van de weinigen wilde opereren. Iedereen vond me nog te jong voor zo'n operatie terwijl ik nauwelijks meer kon lopen en alleen nog maar functioneerde dankzij heel veel pijnstillers. Dus ook voor heup 2 ga ik graag terug naar dokter K. in wie ik heel veel vertrouwen heb.

Morgen de laatste dag thuis, die voornamelijk uit boodschappen, pakken en opruimen zal staan.
En natuurlijk uit fietsen op de hometrainer! Het blijft intens vervelend maar als ik er eenmaal op zit is het goed. Ik merk dat het steeds beter gaat, voel me er per dag beter door en ga dat als ik weer thuis ben zeker volhouden.
Het is maar goed dat ik niet meer hoef te werken, zou dat onmogelijk hebben kunnen inpassen in deze drukte!

Radiostilte en kortsluiting

Mijn laatste blog, #35donkeredagen dag 18, schreef ik op tweede kerstdag.
Nu is het 8 januari, ruim twee weken later. Twee weken die omgevlogen zijn en voelen als minstens twee maanden!
Natuurlijk waren er de feestdagen, en verder logeerde ik bij vriendinnen die net een nieuw huis hebben wat ik nodig moest zien, geregel voor de komende nieuwe heup zoals een hoog-laag bed en fysiotherapie hier en op mijn logeeradres, met de poesjes naar de dierenarts voordat ze uit logeren kunnen, naar de huisarts voor overleg, drie kuub kachelhoutjes voor als ik weer thuis ben, een gezellige logee, de dagelijkse sessies op de hometrainer, mijn verjaardag met doorlopend bezoek, een totale kortsluiting waardoor ik opeens wéér in een donker huis zat, etc.

Maar wat is het heerlijk dat allemaal te kunnen doen met de wetenschap dat alle tijd míjn tijd is. Dat al dat geregel niet in kostbare vakantiedagen gepropt hoeft te worden met de wetenschap dat ik nauwelijks tijd heb om uit te rusten om toch weer uitgerust op het werk te kunnen verschijnen. Het geeft een enorm gevoel van vrijheid ondanks dat het eigenlijk minstens even druk en hectisch is als op het werk!

Voor het bloggen had ik voor het eerst sinds ik ben begonnen geen ruimte. Zelfs niet voor de opdrachten van de #35donkeredagen, die ik toch zo leuk vind om te doen. Het gekke was dat ik me er niet schuldig over voelde. Dat is nieuw gedrag want ik heb er altijd ongelooflijk veel last tussentijds af te haken. Maar nu even niet en dat voelt gewoon goed.

Toch blijven zich maar wonderlijke zaken voordoen in mijn kabouterhuisje. Ik zat doodrustig te lezen toen de stroom uitviel en alles aardedonker was. Met een kaarsje naar de aardlekschakelaar die niet aan wilde dus alle groepen uitgezet en een voor een weer aangedaan. En ja hoor, wéér de groep van de oven. De oven die spiksplinter nieuw en niet aan was! De winkel in het dorp die het fornuis had geleverd gebeld en ze beloofden de volgende dag te komen. Gelukkig was het euvel snel gevonden, maarde reden was vrij bijzonder!

Achter het fornuis zit een stopcontact vlak boven de vloer. Tussen de vloer en de muur zit een heel klein kiertje (wat je niet ziet omdat het fornuis er voor staat). Door dat kiertje was een slak gekropen die zich in het stopcontact had genesteld.....Hij (of zij?) leefde nog een heel klein beetje en had vocht losgelaten dat de kortsluiting veroorzaakte. De electricien had dit nog nooit meegemaakt. Ik ook niet trouwens.

Hij adviseerde me het stopcontact te verzetten maar dat was dan wel ingewikkeld en zou veel tijd kosten omdat er een extra leiding getrokken zou moeten worden. Gelukkig bedacht ik dat het een stuk eenvoudiger kan: alles in plastic en ducttape er omheen! Geen electricien die dat bedenkt maar absoluut afdoende.
Waarom gaat hier toch alles niet gewoon?

#35donkeredagen dag 18

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Tweede kerstdag, de andere helft van de kerstdagen. Gisteravond veel te laat naar bed omdat ik ademloos gekeken heb naar een portret van Adèle Bloemendaal. Wat een bijzonder mens, wat een stem en wat een leven! Ze is tachtig, heeft acht hersenbloedingen achter de rug en leeft volgens een ijzeren discipline nog lekker alleen in haar eigen huis. Niet makkelijk maar wel precies zoals ze zelf wil. Respect!

Vanmorgen dus laat op en lekker gefietst. Wat is het heerlijk te voelen dat het beter gaat. Dat ik minder moe ben én minder pijn heb! Natuurlijk zal dat deels komen door het fietsen, deels door de epo maar mijn eigen diagnose is dat het vooral door de rust komt. Geen stress meer, geen tijdsdruk, geen opgejaagd gevoel om de dag toch zo goed en zo efficiënt mogelijk te besteden maar een gevoel van morgen-is-er-weer-een-dag. Echt ongelooflijk om deze rust te mogen ervaren.

Vanmiddag voor het eerst in tijden een onbekend recept gemaakt voor het toetje van vanavond. Ik ga bij een vriendin eten dus met alleen een toetje kom ik er heel makkelijk vanaf. Ook dit getuigt van nieuw gedrag, jarenlang kwam het niet bij me op iets nieuws te proberen, veel te vermoeiend!

De dagen vliegen om, het lijkt enerzijds of ze maar half zo lang zijn als normaal terwijl ik anderzijds het gevoel heb twee keer zoveel te doen! Het begrip 'tijd' zal wel altijd een raadsel blijven.
Net als de opdracht voor deze foto. Het is het koperen kaarsenkroontje dat zolang als ik me kan herinneren bij mijn ouders thuis hing, een erfstuk van mijn grootmoeder. Ik ben er heel erg aan gehecht en mag er wel eens wat beter voor gaan zorgen gezien de overduidelijke spinnenwebben die je wel op de foto maar nauwelijks in het echt ziet....

#35donkeredagen dag 17

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Eerste kerstdag, een dag vol met zon! Alle kerstlichtjes verbleekten er bij.
Lekker uitgeslapen, kacheltje aan, kopje koffie en op de hometrainer. Heb daar een ongelooflijke hekel aan maar het is wel fijn te merken dat het makkelijker begint te gaan en vooral dat het me goed doet. En dat maakt dat ik het wat beter kan opbrengen.

Wat geniet ik van de rust en de mooie kerstmuziek zoals The Messiah gezongen door King's College. En van mijn nieuwe e-reader natuurlijk. Vond gelukkig toch alle boekbestanden terug. Het was niet verwonderlijk dat ik ze aanvankelijk niet kon vinden want ze zaten in een map in een map in een map.... Maar het is gelukt. Vervolgens de zoektocht naar hoe ik ze op de Kobo moest zien te krijgen. Het kan vast simpeler maar door ze eerst te kopieren naar de bibliotheek kunnen ze naar de Kobo gekopieerd. En wat is dat lezen heerlijk! Ik had niet gedacht dat ik dat zo prettig zou vinden. Er gaat per slot niets boven een boek dat naar boek ruikt en als een boek voelt.

Dit nieuwe lezen is dan ook een openbaring voor me. Het ligt prettig in de hand, weegt nauwelijks iets, de letters kunnen net zo groot als ik prettig vind en vooral die prachtige verlichting! Niks geen gezeur met een leeslamp vlak boven mijn boek maar heerlijk lezen terwijl ik het buiten donker zie worden en tegelijk geniet van de kerstlichtjes. Een aanwinst dus!

Ik genoot zo van het lezen dat mijn kerstdiner er bijna bij inschoot.
Het hoogtepunt was de heerlijke Zweedse aardbeiensylt. Geen jam maar een soort rauwe aardbeiensaus die naar echte aardbeien smaakt. Niet te vergelijken met welke jam dan ook. Ik krijg altijd een heleboel mee en ben er heel zuinig op! Maar vandaag stond het echt feestelijk, in de mooie schaaltjes van Iitala op het Zweedse linnen servet. Hier past dan ook nog maar één wens: God Jul!

#35donkeredagen dag 16

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

De dag voor kerstmis. Voor sommige mensen de belangrijkste dag om te vieren, voor anderen gewoon de dag voor de kerst. Voor mij stond vandaag in het teken van mijn nieuwe e-reader, het afscheidscadeau van mijn werk. En die e-reader blijkt niet zo eenvoudig! Gisteren kreeg ik hem niet aan de praat dus terug naar de winkel. Gelukkig komt hij van mijn eigen vertrouwde boekwinkel om de hoek waar ze me altijd willen helpen en waar ik hem kon achterlaten.

Vanmiddag kon ik hem al weer ophalen. Eerst de gebruiksaanwijzing maar eens doorgewerkt. Toen het apparaat aangesloten op mijn laptop en geprobeerd de boeken die ik al van een collega had gekregen (9000 stuks....) er op te zetten. Probleem! Kan ze nergens meer vinden.... Hele laptop doorzocht maar ze zijn en blijven zoek. Op zich geen grote ramp want ik mag het sticky vast weer lenen maar ik voel me er zo onnozel door. Ik ben er uren mee bezig geweest om alles te downloaden, dat toch terug te vinden moeten zijn?

En opeens merk ik dat ik er niet anders van word. Dat niet zoals anders onmiddellijk de stress toeslaat. Stress van verspilde tijd, van geen tijd om het over te doen, van zie je wel het lukt niet. Stress die zo maar mijn dag kon verpesten waardoor ik vaak de rest van de tijd ook verlummelde.
Wat bijzonder dat ik nu al een ander gevoel heb!

De dag voor kerstmis. Buiten stormt en stortregent het. Binnen branden de kachel en de kaarsen. En natuurlijk de kerststerren! De mooie Zweedse houten kerststerren die ik ieder jaar op de eerste Advent ophang. Geen kerstboom, wel licht.
Licht van de vlammetjes van de kaarsen, licht van de dagen die al weer langer gaan worden, licht in plaats van stress. Fijne Kerstdagen!

#35donkeredagen dag 15

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Nog even en het is Kerst. Eigenlijk heb ik mijn kerstfeest al achter de rug. Voor mij is dat de kerstviering op Lyndensteyn die ik nu voor het laatst mee heb mogen vieren. 
Meestal zie ik erg op tegen de kerstdagen en de dagen er omheen. Dat door-je-strot-geduwde gevoel van 'allemaal samen onder de boom en haal een alleenstaande van de straat want die is zielig'. Nu heb ik nergens last van. Er zal nog wel een restje adrenaline in mijn lijf zitten.

Maar nu moet ik met de billen blood want hoewel de foto van dag 13 geen volle boodschappentassen liet zien is het bepaald anders gesteld met mijn koelkast. Mijn koelkast is een van mijn zwakke punten op huishoudelijk gebied. Mijn poetsparel verzucht regelmatig dat ik daar wat aan moet doen en dat de helft zo in de kliko kan. Dat wil ik best maar ik vergeet dat stomweg. Zodra de deur weer dicht is komt het niet bij me op hem weer open te doen om iets anders te gaan doen dan er iets uit te halen.

Deze opdracht was dan ook een goede aanleiding om met de bezem er door te gaan, figuurlijk gezien. Leverde dat wat op? Nauwelijks! Een bijna leeg potje yoghurt waar nog niet eens schimmel opstond, een stukje kaas wat eigenlijk nog wel kon maar vooruit dan maar en dat was het. Wel heb ik alles beter gerangschikt en wat logischer neergezet. Maar hij is wél vol en dat heeft volgens mij nauwelijks met de feestdagen te maken....

Kaas, meer kaas, nog meer kaas, Zweedse cider, tinnetje vlees voor de poesjes, yoghurt, net ontdooide aardbeiensylt uit Zweden, mijn volgende epo-injectie, witte wijn, veel eieren, lekkere botertjes, pak andijvie voor de stamppot van vanavond, karbonaadje voor erbij, ingrediënten voor de tiramisu (mijn bijdrage aan het kerstdiner 2e kerstdag), nasi en een pak sap.

Wat een hoeveelheid en dat voor mij alleen! Eigenlijk is het wel genant, zeker als je het op de foto ziet. Toch zou ik niet weten hoe het anders moet. Zou ook dat gaan veranderen nu mijn Nieuwe Leven is begonnen? Niet meer zoveel voorraad maar gewoon iedere dag even naar de winkel?
Ach, ook hier zal de voornaamste reden wel weer zijn dat ik een verzamelaar ben. Beter mee verlegen dan om verlegen zei mijn moeder altijd. Zij was zo mogelijk nog erger dus het zit in mijn genen en daar zal ik mij dan maar bij neerleggen.....

#50books vraag 50: Welke vraag zou je zelf als eerste stellen mocht je het stokje van #50books overnemen?

Zondag 27 januari kwam ik via twitter bij de #50books vragen uit. Ik had nog nooit geblogd maar vond het wel een inspirerende vraag. Bij het openklikken van de al geplaatste antwoorden zag ik @jjvoerman staan. Voerman was voor mij een zeer vertrouwde naam die niet zo heel veel voorkomt dus ik dacht 'het zal toch niet...', klikte hem open en keek in het gezicht van Ubbo Voerman. Ubbo was de kinderrevalidatiearts waar ik zoveel van heb geleerd maar die al in 1996 overleed.
Dat kon dus niet en dat was ook niet zo. Het was Jacob Jan, zijn tweede zoon, die sprekend op hem leek. En of dat nog niet genoeg was schreef Jacob Jan over zijn ouderlijk huis in Beetsterzwaag en over Lyndensteyn waar zijn vader zo lang had gewerkt! Een feest der herkenning dus.
We hadden mailcontact en hij trok me over de streep om te gaan bloggen hoe griezelig ik dat ook vond.

Nu is de maand december bijna om en ben ik bezig aan de laatste #50booksvraag. Zou ik zonder die #50books ooit de stap naar bloggen hebben gewaagd? Ik denk het niet. Terwijl ik rustig kan zeggen dat het een enorme toevoeging aan mijn leven is geworden. Het heeft me geholpen bij het nemen van belangrijke beslissingen zoals het stoppen met werken. Het heeft me geholpen bij het verwerken van die besluiten en niet in het minst door de vaak hartverwarmende reacties die ik kreeg. Het heeft me ook een officiële berisping van mijn werk opgeleverd die uiteindelijk eerder helpend dan akelig was. Het gaf me structuur in mijn lange zomerperiode door mee te doen met 35 foto opdrachten waarbij ik mezelf oplegde daar dagelijks een blog bij te schrijven - wat heb ik daarvan genoten! Hier in de tuin, op Ameland, op de ferry naar Zweden, in Zweden, overal lukte het toch weer die foto en dat blog te maken, wat had ik er een plezier in!

Een ander aspect was het meelezen en meekijken met Jacob Jan in zijn aanloop naar zijn theatervoorstelling. Wat was het mooi om dat van zo dichtbij mee te mogen maken en mee te mogen beleven.
En natuurlijk de contacten met al die andere bloggers (die al een beetje als vrienden voelen want wat weet je veel van elkaar) en met blogpraat (waar ik komend jaar weer actief aan mee hoop te gaan doen).
Met als appotheose het samen met Teske en Jacob Jan door Lyndensteyn lopen en voelen dat voor mij de cirkel rond was. Daardoor heb ik kunnen genieten van mijn afscheid en ben ik in staat mijn Nieuwe Leven te omarmen!

En dat is allemaal gekomen door de #50books van Peter! Wat ben ik hem dankbaar voor dit initiatief. Wat is er veel in mijn leven gebeurd en wat geniet ik van de nieuwe wereld die ik heb betreden. Verbaas me regelmatig over het enorme aantal reviews en geniet van de reacties via twitter, facebook of het blog zelf.

Nee, ik ben niet van plan het stokje van Peter over te nemen. Daarvoor is het nog te vroeg. Eerst half januari heup 2 met alles wat daarbij hoort en daarna eens rustig gaan denken en voelen wat het begrip 'tijd' inhoudt.
Wat zal er op mijn pad gaan komen? Dat zullen zeker boeken zijn! Echte boeken en e-books want ik heb nu een e-reader, thuis, in de tuin, onderweg met de fiets, aan een strandje in Zweden of waar dan ook. En wie weet wil ik wel mee gaan doen aan een boekenclub, je weet maar nooit.

Peter, heel veel dank voor je geweldige idee. Juist het iedere zondag bloggen gaf me de gelegenheid het leuk te gaan vinden en van het een kwam het ander!
Ik kan me heel goed voorstellen dat je het stokje graag over wilt geven en ik hoop dat er iemand komt die het over wil nemen.
Zo niet..... zo niet dan weet ik het niet. Ga je dan toch nog even door? Ik hoop het echt!

#35donkeredagen dag 13

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Het weekend voor de Kerstdagen, wat een gekte in de winkels! Eigenlijk word ik er een beetje naar van, dat geduw en getrek met die afgeladen winkelwagens, de idiote reclames die je toch vooral vermanend toespreken dat het niet 'kerstmis' is maar 'kerstlukt' en of je maar veel wilt kopen want anders is het niet gezellig.

Natuurlijk heb ik makkelijk praten, ik heb geen gezin waarvoor ik een kerstdiner moet maken met alles wat daar bij hoort. Ben lekker thuis bij mijn eigen kerstlichtjes en eet precies wat ik wil.  Tweede kerstdag ga ik eten bij een vriendin en hoef ik alleen maar voor het toetje te zorgen. Dat is maar goed ook want vaak kom ik in deze dagen uit dwarsigheid thuis met een pak rijst en wat kattenvoer omdat het me allemaal zo tegen staat. En daar heb ik natuurlijk uiteindelijk vooral mezelf mee.

Voor mij dan ook geen afgeladen boodschappentassen!
In mijn boodschappentas zitten, hoe kan het anders, Zweedse lichtjes en Zweeds knäckebröd. De tas zelf is ook Zweeds, van de ICA, de Zweedse Albert Hein.

Vorig jaar vierde ik kerst in Zweden. Het was een spannende heenreis, met de auto langs de enorme bergen sneeuw over de besneeuwde wegen. En overal, echt overal zag je de typische Zweedse huizen met voor alle ramen van die brandende kersttrappetjes. Vroeger zag je die hier geloof ik ook, nu zie je ze zelden meer. Maar daar, in die besneeuwde weilanden met alleen het licht van de maan, is het een schitterend gezicht.

Ik ben dan ook op zoek gegaan naar zulke trappetjes en heb er van de zomer twee gevonden in de loppis (kringloop, rommelmarkt). En ik kreeg er een van mijn Zweedse vrienden! Dus nu is mijn kabouterhuisje verlicht met Zweedse kerststerren en Zweedse trappetjes.
Nu nog een krans op de deur en dan zijn mijn kerstversiering en kerstboodschappen klaar!

#35donkeredagen dag12

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Vandaag was het een schitterende dag. Helder, blauwe lucht, weinig wind en prachtig licht. Had eigenlijk willen gaan fietsen maar dat lukte niet door alle andere dingen die er moesten.
Net als een week geleden na dat prachtige afscheid van mijn werk voelde het weer een beetje als 'the day after'. Gisteren was de kerstviering op het werk, voor mij altijd een van de hoogtepunten van het jaar zodat ik daar nog een keer aan mee heb gedaan. Wéér afscheid nemen dus!

En nu is het klaar. Nu is er ruimte voor andere dingen en allereerst voor uitrusten. Bijkomen van alle emoties, feestelijkheden, mensen nu écht voor de laatste keer zien, mijn sleutels inleveren (gek hoor, ik heb nu alleen nog mijn eigen huis- en autosleutel in plaats van een cipierachtige sleutelbos). Afscheid nemen van drukte en van druk.

Wat is het dan heerlijk om eindelijk weer eens een rondje tuin te doen! Een tuin die er weer netjes bijligt omdat de tuinkabouters eindelijk de omgewaaide boom en alle grote takken hebben opgeruimd. Een tuin waar weer water te zien is! Natuurlijk in mijn vijver maar ook in de grote witte schelp die ontdaan was van het blad. Die schelp komt uit mijn ouderlijk huis in Den Haag. Toen mijn grootouders dat in 1930 huurden lag die schelp al in de tuin! We hebben nooit geweten waar hij vandaan kwam of wie hem daar achter liet. Hij trotseert alles, van tropische zomers tot ijskoude Elf Steden winters. Vogels gebruiken hem graag als badje en poezen als drinkbak. Geen ideale combinatie trouwens maar met Burmezen kan dat wel, die jagen alleen in hun dromen.

Die schelp was het eerste wat ik mee naar Friesland nam na het overlijden van mijn moeder, de laatste bewoonster van dat grote oude huis. Veel familieleden waren daar een beetje jaloers op, zij groeiden ook op in dat huis en ook zij waren gehecht aan die bijzondere schelp. Maar ik was nu eenmaal degene die het huis moest opruimen en leegmaken... En daar had iedereen gelukkig vrede mee zodat hij nu al weer bijna veertien jaar onder mijn appelboom ligt, vlakbij de vijver.

Want er hoort water in de tuin, al had ik vroeger nooit gedacht dat ik zoveel plezier aan die vijver zou beleven. Hij zit vol salamandersmet van die oranje buikjes en met groene en bruine kikkers die je 's avonds gezellig hoort kwaken. Logees uit de grote stad liggen er wakker van maar alles went.

Natuurlijk zou ik liever aan een echte rivier of een groot meer wonen. En nog liever aan zee. Maar zolang dat niet het geval is ben ik heel blij met mijn vijver.
Er gaat nu eenmaal niets boven de zon in het water te kunnen zien schijnen!

Nu echt de laatste keer

Vandaag vierde ik voor het laatst kerstfeest op het werk. Onderdeel hiervan is de kerstviering in de prachtige kleine oude dorpskerk die bij ons op het terrein staat. Alle patienten die dat willen komen (al dan niet met hun partners) en dat geldt ook voor de medewerkers. Een belangrijk onderdeel van de viering is de muziek. Dit jaar bestond het gelegenheidskoor uit 30 medewerkers, meer dan ooit! We repeteren twee keer en nog een keer vlak van te voren. Bij de repetities is nooit iedereen aanwezig door verschillende werkdagen en diensten.

Voor mij is het zingen in dit koor een van de hoogtepunten van het jaar en hoewel mijn officiële afscheid vandaag precies een week geleden is wilde ik toch nog een keer meedoen. Het was vandaag dus echt de laatste keer dat ik naar het werk reed, een heel onwerkelijk gevoel.
En wat was het bijzonder. Drie koperblazers die prachtig speelden, een geweldige pianist/dirigent die met zijn enthousiasme en muzikaliteit iedere keer weer één geheel van al die losse zangers weet te maken en een solo zangeres met een ontroerend mooi en schitterend gezonden lied van Herman van Veen.

De bezoekers van de viering zijn heel verschillend. Veel klinische patienten die soms nog maar net aan het begin van hun revalidatie staan en het heel moeilijk hebben. Patienten die al heel veel achter de rug hebben en bezig zijn zich los te maken van hun revalidatieproces, ook niet altijd makkelijk. Mensen met grote en kleine lichamelijke beperkingen en mensen met hersenletsel.
Deze mensen geven de viering een extra dimensie en ieder jaar voel ik het weer als een voorrecht hieraan mee te mogen doen.

Voorafgaand aan de viering is er een gemeenschappelijke kerstmaaltijd en wat was het leuk om toch weer even tussen mijn collega's te zitten, nog even na te praten over dat prachtige afscheid en een aantal mensen te zien die er niet bij hadden kunnen zijn. Eigenlijk weer een afscheid maar in mijn gevoel nu veel definitiever. En hoewel vele collega's zeiden 'je komt volgend jaar toch gewoon weer zingen' ben ik dat niet van plan. Allereerst wil ik geen Heintje Davinds worden maar veel belangrijker, ik moet nu echt gaan loslaten. Loslaten en afstand nemen, moeilijk en soms verdrietig.
Maar door los te laten komt er ook ruimte voor nieuwe dingen, nieuwe activiteiten en nieuwe mensen! Vrijheid en zelf de baas zijn over mijn  keuzes en mijn tijd en dat is een heerlijk vooruitzicht.
Het was goed nog een keer mee te zingen, ik heb van iedere minuut genoten en het is een voorrecht dat zoveel jaar te hebben mogen doen. Lyndensteyn zit in mijn hart en dat zal altijd zo blijven. En gelukkig is er meer dan genoeg plek om nieuwe mensen in mijn hart te sluiten, kom maar op!