#35donkeredagen #dag10

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Omdat de tuinmannen vanmorgen al om 8.15 uur voor de deur stonden moest ik weer vroeg op. Maar daar heb ik dan een opgeruimde tuin voor teruggekregen! Ben zelf altijd lang bezig met blad harken maar dat kon nu niet omdat er overal takken eneen omgewaaide boom lag. Nu is allesweg en zijn zelfs de hoekjes bladvrij, leve de bladblazer! Om half tien ik kon ik dan ook vanaf mijn hometrainer naar een brandschone tuin kijken!

Die hometrainer staat in het tuinhuis. Ik heb een vreselijke hekel aan het fietsen op dat ding, ga veel en veel liever lekker naar buiten op mijn bijzondere fiets. Maar dat is nu geen optie, te koud en vaak ook te donker. De hometrainer is dan ook een goed alternatief om nog een beetje in beweging te komen ter voorbereiding op op heup 2.

In het tuinhuis staat ook mijn fietsdrager opgeslagen. De éénpersoons fietsdrager met oprijgootjes waar ik mijn bijzondere fiets zo op kan rijden. Hij gaat mee naar Ameland en ik ben van plan het komende jaar (het eerste jaar van mijn Nieuwe Leven!) hem ook mee te nemen als ik naar vrienden ga. Het is leuk ergens anders te fietsen  al blijf ik het hier ook onveranderd mooi vinden.

Het is alleen een heel gesjouw om die fietsendrager op de auto te krijgen. Als hij eenmaal op de trekhaak zit is er geen vuiltje meer aan de lucht, maar dat gesjouw weerhoudt me ervan hem er 'even' op te zetten. Gelukkig zit hij met een slot aan de auto vast dus als hij eenmaal zit hoeft hij er ook niet een twee drie weer af.

Ik ben niet zo goed in sloten. Weiger nog steeds van mijn huis een rondom beveiligd fort te maken! Het slot van het tuinhuis is dan ook van twijfelachtige signatuur. Desondanks werkt het, hoe simpel het ook is. Bovendien vind ik dat het een beetje bij de rustieke deur moet passen, en bij de antieke simpele klink. En dat is redelijk gelukt.

 

En dat gekke rondje? Daar zat het oude slot dat niet meer werkte. 

Er paste precies een noest van een stukje kachelhout in!

#35donkeredagen dag 9

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

In tegenstelling tot de #35zomersedagen is het me nu niet gelukt de dagelijkse foto opdracht te maken, laat staan te bloggen! De afgelopen dagen waren een rollercoaster want wat kreeg ik vorige week een prachtig afscheid. De adrenaline kwam drie dagen lang mijn oren uit en ik heb pas net de laatste cadeaus uitgepakt. Morgen mag ik beginnen met de 'afkickdoos' oftewel het 'werkontwenningspakket'. Ben altijd jaloers geweest op van die prachtige kraampakketten met tien pakjes maar dit pakket slaat alles!

Langzaam begint de adrenaline plaats te maken voor moeheid. Dat had ik al verwacht en dat is niet erg. Tot nu toe was ik overal te onrustig voor, kon zelfs geen krant lezen. Alleen een beetje voor de buis hangen om dan later niet eens meer te weten wat ik had gezien. Of Pearl, mijn favoriete computerspelletje van dit moment, spelen maar dat kan steeds maar even want dan zijn mijn levens op. Wel symbolisch trouwens want natuurlijk komen er verschijnen vanzelf nieuwe levens net zoals het wonder wat zich op dit moment bij mij voltrekt.

Het oude leven achter me laten en een Nieuw Leven beginnen, geweldig! En wat heerlijk om dat te mogen doen op een plek die me heel dierbaar is, mijn kabouterhuisje aan de vaart, nummer 61.
Een huis dat ik aantrek als een oude jas, dat me verwelkomt als ik thuis kom, dat zijn armen naar me uitstrekt om me in te koesteren en dat me nooit in de steek laat.
Okee, de intimi weten dat dat vooral gevoel en iets minder realiteit is na al die gigantische en fundamentele verbouwingen. Maar ik ken nu iedere steen en vooral iedere plank en dat is ook wat waard.

Wat zal het heerlijk zijn straks dagelijks in mijn tuin te kunnen werken. Gewoon iedere dag een uurtje in plaats van uren achter elkaar in een weekend waardoor ik me de dagen daarna nauwelijks meer kan bewegen. Wat is het heerlijk weer dagelijks in het tuinhuis te zijn, al is het maar vanwege die vreselijke hometrainer waar ik nu echt iedere dag op moet.
Maar vooral, wat is het heerlijk zonder stress of druk te mogen zijn. Om me heen te mogen kijken en te genieten van mijn plekje, om naast de houtkachel in slaap te vallen met een poes op mijn buik en om eindeloos heen en weer te schuiven met al die nieuwe boeken om daar een gaatje voor te vinden. Wat overigens nog van geen kanten is gelukt.
Nummer 61 dus!

Afscheid

Het is al weer twee dagen geleden maar mijn lijf zit nog steeds vol adrenaline, mijn hoofd vol met beelden en mijn huis vol met cadeaus!
Wat was het een warm bad, dat afscheid van Revalidatie Friesland.
Zoveel lieve mensen uit alle delen van het land, prachtige toespraken en een kolossaal gedicht dat uit alle hoeken van de zaal kwam, schitterende muziek en heel veel lieve woorden.

Ik heb van iedere minuut genoten. En wat is het mooi dat alles en iedereen op de foto staat! Prachtige portretfoto's van alle aanwezigen en overzichtsfoto's van het grote geheel.

Het voelt als een roes. Een hele prettige roes die maar niet overgaat. Want er blijven mensen bellen om nog even na te praten, ik blijf bellen om te bedanken en de cadeaus zijn nog
steeds niet allemaal uitgepakt! Alleen al het lezen van alle lieve kaartjes kost dagen en iedere kaart is weer bijzonder. Naast de zeer welkome boeken en boekenbonnen zijn er ook andere dingen waar ernstig over na gedacht is. Een enorme pot met 365 zwart-witkogels om langzaam af te wennen (ik bietste die altijd bij de repro!), een giga doos vol IKEA kaarsen die een collega altijd voor me meenam als ze toch naar IKEA ging (kan nu een jaar vooruit!), een mand vol Zweedse spullen met een prachtig boekje, een doos met "mijn lunch" voor iedere dag een tosti mét een ragouzi (zeer speciale snack!) en een echte afkickmand met voor iedere dag een pakje!

Het gehaald en weer naar huis gebracht worden, het gezellige etentje met een paar goede vrienden, de vriendin die 's avonds laat nog voor de deur stond om nog even na te praten....
Kortom, het is onvergetelijk.

Gestopt met werken - zo voelt het nog niet. Mijn hoofd heeft zelden zo vol gezeten van het werk.
Bij het opruimen van mijn kamer merkte ik dat het loslaten gelukkig in volle gang was. Heb nog nooit zo makkelijk kunnen weggooien en verwijderen. Maar dat was donderdag.... Nu zit ik weer met duizend draadjes aan al die lieve mensen vast!

En het zal wel even duren voor ik het echt begin te beseffen. Eerst de feestdagen, een periode waarin ik altijd al vrij was, dan de aanloop naar de nieuwe heup, half januari de operatie, logeren bij vrienden en daar revalideren (en geweldig verzorgd worden!), naar huis en alles weer zelf gaan doen.
Ik denk dat ik pas rond april ga beseffen dat het klaar is. Dat het over is.
En dat is goed.
Wat is het heerlijk dat er nog heel veel mensen zijn die ik 'gewoon' zal blijven zien!

#35donkeredagen dag 3

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Dag 3 van de #35donkeredagen en dag 3 van mijn laatste werkweek. En weer kan ik de foto's voor de opdracht maken op mijn werkkamer. Moet 's ochtends niet vergeten in mijn mailbox te kijken zodat ik weet wat er die dag moet gebeuren en tot nu toe is dat net op tijd gelukt.

Het zijn bijzondere dagen. Morgen is mijn officiële afscheid inclusief officiële uitnodigingen voor alle externe relaties en een heuse afscheidsreceptie. Natuurlijk zijn er veel mensen die dan niet kunnen komen door afspraken of andere redenen. En veel van die mensen zijn deze dagen bij me binnen gelopen met cadeautjes, kaarten en lieve woorden. Het is mooi op zo'n manier tijd te kunnen en mogen nemen voor iedereen. En het zijn vaak hartverwarmende gesprekjes.

Tussen al die bezoekjes door probeer ik mijn kamer op te ruimen. Dat lukt redelijk, ik ben er al een tijd mee bezig. Vandaag waren alle persoonlijke zaken aan de beurt. Verslagen van jaargesprekken, functieomschrijvingen, brieven over leuke en minder leuke ontwikkelingen, urenbriefjes etc. En om dat nu gewoon bij het oud papier te doen vond ik geen goed idee, dus alles door de versnipperaar.

Het is zo vertrouwd, die kamer. Ik weet bijna blindelings alles te vinden en ik kan bijna overal bij vanaf mijn werkplek. Mijn werkplek met de speciaal aangepaste stoel want dat kan in een revalidatiecentrum. Mijn werkplek met van alle evenementen en fondswervingsacties de projectplannen, wervingsmappen, bedankkaarten, foto's van openingen - wat is er toch veel gebeurd die afgelopen periode! Mooi om alles nog een keer door mijn handen te laten gaan en goed om het meeste weg te doen. Overal komt nu eenmaal een eind aan en dat mag best met een beetje weemoedgepaard gaan.

En wat vind ik nog wonderlijke dingen! Een knuffelbeertje, héle oude muslirepen voor de moeilijke momenten, dropdoosjes in vele soorten en maten, een stapel oude visitekaartjes en een blikje Chillcat, een theedrank die energie zou moeten geven. Ik heb het nooit durven proberen....

Zou alles anders zijn gelopen als ik dat wel had gedaan?
Ik denk het niet.
En bovendien, het is goed zo.
Op naar morgen!

#35donkeredagen dag 2

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Dag 2 van de donkere dagen en nog twee dagen te gaan. Nog twee dagen afronden en opruimen op mijn kamer in het prachtige Rijksmonument Huize Lyndenstein. Wat een geschiedenis ligt er hier.
Mijn kamer is op de derde verdieping, de verdieping die in 1915 óp de eerste verdieping en ónder de zolder werd geconstrueerd. Een schitterende oplossing voor het toenmalige ruimtegebrek want aan de buitenkant is absoluut niet te zien dat het majestueuze pand is aangepast.

De kamers op de derde verdieping hadden verschillende functies. Er was een echte operatiekamer (niet erg handig natuurlijk) en een hoogtezon-kamer. Op de andere kamers sliepen oudere kinderen en inwonende verpleegkundigen. Op de oude foto's is nog goed te zien hoe mijn kamer vroeger was ingericht. Er stond een kastje met een wasstel, er was een zitje en er stond een bed. Vrij spartaans maar keurig netjes. Omdat het raam erg hoog zit was er een podium van waaraf je naar buiten kon kijken. Dat is er nog steeds! 
In de hoek zit een grote diepe kast en ook die is er nog. Wel heb ik daar de deur uit laten halen omdat het anders te veel ruimte kostte.

De kamer ziet er nu totaal anders uit. De grote balken zijn immiddels donkergroen net als de paneeldeur en de kast. Er staat een bureau met een vergadertafel en kasten met heel veel ordners. Vanaf het podium kijk ik uit over de Overtuin, de enorme tuin tegenover het huis, ontworpen door de beroemde Friese landschapsarchitect Roodbaard. En natuurlijk over de gewone tuin waar tot februari van dit jaar de 100 jaar oude kastanje stond die zo'n belangrijke rol heeft gespeeld in mijn besluit om te stoppen met werken. Dat besluit waardoor ik overmorgen mijn afscheid 'vier'.

Foto's voor de opdracht voor vandaag waren niet moeilijk, mijn kamer zit er vol mee!
En zonder deze opdracht zou ik er nooit aan gedacht hebben om hier foto's van te maken. Dus weer een mooie herinnering er bij.

#35donkeredagen dag 1

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.


Vandaag zijn ze officieel begonnen, de #35donkeredagen. En zoals ik bij de onverwachte surprise-dag op 5 december al aangaf, ze zijn een cadeautje voor me in deze bijzondere periode.
Vandaag zijn ze begonnen en dat geldt ook voor mijn laatste werkweek!
Hoe synchroon wil je het hebben...

Vanwege wat kleine lichamelijke ongemakjes mag ik deze laatste vier dagen komen en gaan wanneer ik wil. Dat is fijn, dan kan ik 's ochtends wat langer slapen na de vaak slechte nachten en 's middags naar huis als ik het gevoel krijg dat het genoeg is. Dus rond 10.00 uur vanmorgen aan het werk. Werk dat alleen nog maar bestaat uit opruimen, overdragen, afronden en weggooien. Gelukkig ben ik al een heel eind maar oh wat verzamel je veel in bijna 38 jaar!

Gek genoeg is de dag voorbijgevlogen! Veel mensen die even binnen komen lopen, kaarten en brieven van mensen die niet op mijn afscheid aanwezig kunnen zijn, het exitgesprek met mijn manager en voor ik het wist was de dag om. De tijd lijkt letterlijk tussen mijn vingers door te glippen en gaat veel sneller dan ik had gedacht. Enerzijds is dat fijn, anderzijds benauwd het me ook een beetje. Het gevoel over een paar dagen de deur achter me dicht te trekken om hier nooit meer te komen is een heel onwerkelijk gevoel. Het gebouw, de tuinen, de bijgebouwen, allemaal zitten ze in mijn systeem om nog maar niet te spreken van de mensen.

Maar het is ook goed. Ik verlang naar mijn Nieuwe Leven met tijd voor mezelf en voor de dingen waar ik voor kies. En ik weet nu al dat dat er heel veel zullen zijn.
Laat die tijd maar vliegen, de mooie dingen van deze dagen maak ik mee en sla ik op om er straks in een wat rustiger tempo van te kunnen genieten.
Maar nu schieten al die momenten voorbij en dat geldt zelfs voor de Adventssterren!

#50books vraag 48: Hebben jullie nog boeken ergens opgeborgen in dozen? Zo ja, waarom?

Nee, geen boeken in dozen meer! Althans, niet op dit moment.
Ik kan daar slecht tegen, boeken horen toegankelijk te zijn en ergens in een van de vele boekenkasten of op boekenplanken te staan. Mijn hele huis is er van vergeven. Jarenlang bleek het mogelijk toch weer een nieuw leeg plekje aan een muur te vinden om daar weer een plank op te hangen. Maar toen ik ook in het tuinhuis begon heb ik met mijn timmerkabouter afgesproken dat dit echt de laatste planken zijn. En dat, als ik hem ooit weer vraag een nieuwe plank op te hangen, hij dat dan niet meer doet.

Toch moet er soms worden opgeruimd want er komt alleen maar bij terwijl er nooit iets afgaat.
Daarom ben ik twee jaar verkoper geweest op boekwinkeltjes.nl. De daarvoor geselecteerde boeken zaten inderdaad in twee grote dozen. In het begin liep het prima met de verkoop maar na verloop van tijd ontstond er een incourant overschot. Maanden liep ik langs de dozen en op een gegeven moment heb ik doorgepakt en ze afgeleverd bij een collega die ieder jaar van alles verzameld voor een boekenmarkt waarvan de opbrengst voor een goed doel is.

Nu zijn er geen dozen meer maar wel overvolle planken! Onbereikbare waar je alleen met een hoge trap bij kunt en waar stapels boeken klem zitten tussen de plank en het plafond. Boeken waar ik jaren niet meer naar heb getaald en waar dus zeker een deel van 'weg kan'. Weg? Waar naar toe dan? In ieder geval niet meer naar een doos.
De boeken die me ondanks dat ik er lang niet naar omgekeken heb toch dierbaar zijn mogen naar de nog niet helemaal volle planken in het tuinhuis.
En de andere naar de Kringloop of de boekenmarkt.

En wat is het heerlijk dat ik binnenkort in het bezit zal zijn van een prachtige e-reader! Natuurlijk gaat er niets boven een echt boek maar daar heb ik er voorlopig nog meer dan genoeg van en leefruimte heeft toch ook wel wat....

Weekend

De zware decemberstorm is gaan liggen. De hagel en de natte sneeuw zijn verdwenen en echt licht lijkt het vandaag niet meer te worden. De kachel brandt, de poesjes liggen er onder te genieten en ik heb net het Magazine van de Volkskrant uit met het grote interview met Sylvia Witteman. Een bijzonder mens gespeend van enige vorm van glamour of BNnerschap.
Wat geniet ik toch altijd van dat Magazine dat samen met koffie en niets hoeven tot het ultieme zaterdaggevoel leidt.

Zou dat zo blijven? Zou dat zaterdaggevoel er nog steeds zijn als het weekend zich niet meer onderscheid van de andere dagen van de week? Of zou het weekend toch anders blijven voelen?
Dit zijn van die dingen waar ik alleen nog maar naar kan raden, ik zal het moeten ondervinden.
Dit weekend is het laatste 'echte' weekend, daarna zijn er nog vier dagen te gaan. Rustige dagen waarin er niet veel meer hoeft. Mooi om zo te kunnen en te mogen afbouwen.

Toch merk ik hoe intensief deze periode is. Zodra ik in bed lig begint het doormalen over de meest wonderlijke dingen die allemaal op de een of andere wijze verbonden zijn met het werk. En als ik dan eindelijk slaap zijn er de dromen. Het verdromen van alles wat is geweest.
Ik weet dat het zo werkt bij mij. In alle belangrijke perioden uit mijn leven is het zo gegaan en dat is geruststellend. Toch merk ik hoeveel energie het kost om zo intensief bezig te zijn met loslaten.

Maar wat is het heerlijk te weten dat ik geen haast meer heb. Dat ik rustig het Magazine kan lezen zonder te denken dat er nog van alles moet. Er moet wel van alles, maar dat hoeft niet meer in dit weekend gepropt te worden. Daar is straks alle tijd van de wereld voor.
Wat een vooruitzicht! En wat voelt dat nog onwerkelijk...

#35donkeredagen dag 0 Wat een cadeautje!

Wat een verrassing, die mail met de aankondiging van een nieuwe reeks #35dagen!
Geen zomerse dagen (en wat was het mooi, die lange zonnige zomer) maar donkere dagen.
En wat een prachtige timing want ze beginnen op maandag 9 december en eindigen op zaterdag 11 januari. Dat is precies de tijd tussen het afscheid van mijn werk en de heupoperatie die op de rol staat. Een prachtige periode om bezig te zijn met een dagelijkse foto-opdracht en een bijbehorend blog en voor mij echt een cadeautje.

En vanmorgen, 5 december, vond ik de eerste opdracht in mijn mailbox.
Een extraatje vanwege Sinterklaas. Weer een verrassing dus.

Het hield niet op want toen ik vanmorgen mijn werkkamer binnenkwam lag er een verrassing op mijn bureau compleet met gedicht waaruit het volgende citaat:
"En ja, medewerkers maken een bedrijf
tot wat het is, geven het hart en het lijf!"
En zo is.

Voor mij is het grote aftellen begonnen, alleen komende week nog. Het voelt gek.
Als ik op mijn kamer zit kan ik me op geen enkele manier voorstellen dat volgende week om deze tijd alles achter de rug is. Dat alle vrienden, collega's en relaties die afscheid van me hebben willen nemen weer op weg naar huis zijn, de vuile glazen naar de afwaskeuken gaan en ik voor de laatste keer mijn kamer op slot doe. Of heb ik dan mijn sleutel al ingeleverd?
Zo zie je maar, er blijven altijd vragen over, al zal het antwoord op deze vraag volgende week vast ook duidelijk zijn!

#50books vraag 47: Welke boek(en) uit de NRC lijst heb je nog niet gelezen maar ga je zeker binnenkort alsnog lezen (oftewel: waarom maken we onszelf gek met een almaar groeiende lijst van ‘nog te lezen’ boeken)?

Om te beginnen lees ik de NRC niet. Nou was dat geen excuus, want Peter heeft in zijn #50books vraag 47 een link naar het lijstje in de NRC gemaakt. Dus toch maar even gekeken en ik werd er niet blij van. Wat voor lijstje is het eigenlijk? Van de meest gelezen boeken in een bepaalde periode of van de boeken waarvan de NRC graag wil dat ze tot de meest gelezen boeken gaan horen? Kortom, sluikreclame of iets anders?

nrc boeken top-10

1. Feest van het begin - Joke van Leeuwen
2. Butcher's Crossing - John Williams
3. De boerenoorlog - Martin Bossenbroek
4. Gedundrukt - Simon Carmiggelt
5. De hartslag van de aarde - A.L. Snijders
6. Het puttertje - Donna Tartt
7. De cirkel - Dave Eggers
8. Het verhaal van Genji - Murasaki Shikibu
9. De Bosatlas - Nederland van boven

 Eigenlijk maakt het me niet uit. Ik kijk nooit naar dit soort lijstje want ik heb er niets mee. Natuurlijk lees ik van alles over boeken, de boekenbijlage van de Volkskrant (die lees ik wel), de boekenbijlage van de Leeuwarder Courant (lees ik ook) en alles wat via elektronische nieuwsbrieven in mijn postbus belandt. Rijp en groen, thrillers en literatuur, kinderboeken en chicklets, e-books en boeken van vlees en bloed, wetenschappelijke werken en keukenromans. Er wordt zoveel over boeken geschreven dat je er niet omheen kunt.

Dat heeft voor- en nadelen.
Voordelen omdat je goed op de hoogte blijft van alles wat verschijnt.
Nadelen omdat je door de bomen het boek niet meer ziet.
Bij Bol.com kun je zelfs lijstjes van de vele categorieën vinden:

Top 10 literatuur Top 10 thrillers Top 10 erotiek Top 10 voor hem Top 10 voor haar Top 10 kinderboeken Top 10 kookboeken Top 10 biografieën Top 10 kunst en fotografie  
Top 10 management

Het enige dat ik heb is een verlanglijstje!
Een verlanglijstje van boeken die ik graag zou willen lezen en soms ook graag zou willen hebben. Dat is een lijstje wat er toe doet. Voor mij tenminste.
En de rest? De rest lap ik aan mijn laars!