#Synchroonkijken dag 3: Zomer

Deze keer was het niet moeilijk. Weer of geen weer, voor mij is het zomer als de jasmijn bloeit! De jasmijn, die er ieder jaar weer stakerig en miezerig uitziet. Waarvan ik ieder jaar weer denk 'overleeft hij de winter of gaat het deze keer echt mis?' en die mij toch ieder jaar weer voor een raadsel zet want waar haalt hij die prachtige overdadige bloei toch vandaan?

Onder de jasmijn staat een geitenbaard en ieder jaar bloeien ze exact op dezelfde dag.
En sinds vorig jaar ben ik in het gelukkige bezit van drie rozenstruiken. Ik wilde nooit rozen, vond het altijd arrogante bloemen en vond ze niet in mijn tuin passen.
Maar dit zijn bijzondere rozen. Ze komen uit de enorme rozentuin van de ouders van mijn beste vriendin. Na hun overlijden hebben we drie struiken bij mij geplant. Niet van die opdringerige grote dubbele propbloemen maar prachtige simpele open rozen. Natuurlijk was het spannend of ze vanuit de Zeeuwse klei de strenge Friese winter zouden overleven maar dat hebben ze met glans gedaan.

En hoe mooi kan het zijn, ze bloeien samen met de jasmijn!
De jasmijn die je 's avonds bij ieder zuchtje wind ruikt samen met de roze rozen - dat is voor mij zomer.

#Synchroonkijken dag 2: Iets wat je hebt gemaakt.

Dat hakt er in.
Eigenlijk nog meer dan gisteren. Want nu moet ik én iets creatiefs bedenken én het moet nog zelfgemaakt zijn ook. Vroeger maakte ik heel veel zelf. Dat varieerde van het restaureren van mijn huis lang, lang geleden tot allerlei Fraaie Handwerken zoals een patchwork sprei en wandkleden.
Waar is de tijd gebleven dat ik daar de energie voor had? Ik vond het vroeger toch echt leuk om van alles te maken. Nu is het enige wat ik me zo gauw kan bedenken het zelf maken van foto's. Maar om nu een foto van een foto in te leveren, dat gaat wel ver.

Gelukkig schoten me opeens twee dingen te binnen, er viel dus zelfs nog iets te kiezen! Maar ook kiezen is geen sterke kant van mij...
De keus is tussen een speciaal hoekje in mijn tuin dat helemaal uit potten bestaat waar vanzelf allerlei dingen in zijn gaan groeien. Vroeger was ik daar de hele zomer mee bezig: zaaien, uitplanten, eenjarigen kopen, verplanten, water geven, groeperen, etc. Maar daar kwam de klad in en nu is het mijn zelfgemaakte biotoop geworden. Er groeit een bruine beuk die prachtige knoppen heeft in het voorjaar, een aantal berkjes, vrouwenmantel, nu bloeiende valeriaan, gulden roede, allium bolletjes, een hazelaar, roze koekoeksbloemen en roze en paarse linaria. Ieder jaar is het anders en ieder jaar geniet ik er weer van.
De andere optie is mijn zelfgebakken Zweedse rosmarinkaka, een aanrader. Het ziet er een beetje oninteressant uit maar het is heerlijk! Een echt Zweeds recept met een zeer verrassende smaak door de rozemarijn die je niet verwacht. Er zitten ook rozijnen en heel veel zonnepitten in. En natuurlijk suiker, bloem en eieren.

Ik kies de rosmarinkaka. Reden: misschien komt er nog wel een opdracht waar de tuin in rol in gaat spelen en als dat zo is heb ik mijn kruid al verschoten.
En mochten er liefhebbers zijn voor het recept dan hoor ik dat wel!

#Synchroonkijken dag 1: Sokken

Hoe weet ik niet meer maar ik las een blog van iemand die mee deed aan 'een week Synchroonkijken", georganiseerd door Else Kramer. Iedere dag een collectieve opdracht en dan maar kijken hoe iedereen die interpreteert, leuk!
Het doel van vandaag 'fotografeer sokken'.

Dat riep direct twijfels op: wat is de bedoeling? Moet ik iets in scene zetten? Iets geks doen met sokken? En net als bij talloze andere pogingen iets creatiefs te willen doen sloeg de paniek toe. Ik ben niet creatief, hooguit praktisch. Al ben ik wel heel blij dat ik het schrijven heb gevonden (of is dat andersom en vond het schrijven mij?) en dat ik na de eerste keer Schrijfcafé met de rook uit mijn oren naar huis reed omdat ik eindelijk míjn creativiteit gevonden dacht te hebben.

Sokken dus. Hoe verzin je het.
En bij het kijken van de vele foto's die inmiddels te zien zijn werd de paniek zeker niet minder! Sokken met een gezichtje, sokken om de poten van een tuintafel, honden die vechten om een sok, babysokjes. Kortom, te veel om op te noemen. Dat kan ik dus allemaal niet bedenken, echt niet. Maar ik wil toch meedoen!
En hoewel ik absoluut niet trots ben op de redelijk chaotische plank in mijn badkamer heb ik daar maar een foto van gemaakt. Met pontificaal bovenop de stapel de nieuwe sokken die een vriendin speciaal op maat voor me breidde. Voor de koude avonden!
Hier dan dag 1 van #Synchroonkijken!

Vraag 25: Welk boek heeft voor jou een bijzondere betekenis gekregen?

Dat zijn te veel boeken om op te noemen.
Ze variëren van De Gebroeders Leeuwenhart (Astrid Lindgren) tot Harry Potter en van Mens of Wolf (An Rutgers van der Loeff-Basenou) tot Het Bureau van J.J.Voskuil. Allemaal waren ze op een bepaald moment belangrijk en allemaal op een andere manier. Maar wat echt een onuitwisbare indruk op me heeft gemaakt is een verhaal van Toon Tellegen.
Ik las dit korte verhaal in een periode waarin ik aan alles twijfelde.
Een periode waarin ik nauwelijks meer wist wie ik was en waar alles door elkaar liep.
Een periode waarin ik aan mijn bestaan twijfelde.

Ik was met een vriendin ergens aan het eten. Zij kwam net uit de boekwinkel waar ze cadeautjes had gekocht en een van de boeken was 'Toen niemand iets te doen had' van Toon Tellegen .
Mijn vriendin moest even weg, ik pakte het boekje, sloeg het willekeurig ergens open en begon te lezen. Tijdens het lezen was het of alles om me heen verdween.
Of ik opeens oploste in het niets.
Helemaal in het niets.
Even was er helemaal niets meer.

En heel langzaam verdween het niets en zag ik mezelf zitten aan het tafeltje in het restaurant tussen allerlei mensen die zaten te eten en te praten. Voor wie er niets veranderd was.
Ik zat daar nog net zo als een paar minuten daar voor en alles om me heen ging gewoon door.
Maar alles was anders.
Alles was "verschoven". "Van iets naar niets. En daarna heel langzaam weer terug".
En ik was er nog maar alles was anders.
Beter dan Toon Tellegen kan ik het niet uitleggen dus citeer ik hier de laatste regels:

"Die avond liet hij de eekhoorn een boek met plaatjes van verschuivingen zien. De meeste bladzijden waren leeg of ontbraken. En toen hij de laatste bladzijde omsloeg viel het boek uit elkaar, blies de mier het van de tafel af en dwarrelde het naar de grond.
Dat wij hier  zitten is een wonder, zei de mier. Maar dat is op zichzelf juist weer heel gewoon. De eekhoorn had honger en vroeg zich af of de mier iets in huis had, als was het maar een oude beukennoot."

En zo voelde het. Wat een wonder dat ik daar gewoon zat. En ook weer heel gewoon.
Ik was verdwenen in het niets en ook weer verschenen.
Ik blies de bladzijden van tafel en ik mocht er zijn.

Met heel veel dank aan Toon Tellegen, 'De Verschuiving'.

Vraag 24: Welk boek mag volgens jou niet ontbreken op de #50books zomerleeslijst 2013?

Hoe zo, welk boek? Ik neem altijd een hele krat boeken mee als ik met vakantie ga. Ga altijd met de auto dus kan net zoveel meenemen als ik zelf wil. Overweeg zo nu en dan de e-reader maar heb nog zoveel ongelezen boeken dat ik daar nog lekker mee kan wachten. Hoewel er natuurlijk wel voordelen aanzitten, zoals op een mooie zomeravond heel laat nog zonder problemen buiten te kunnen lezen. Maar op dit moment is dat geen optie, de zomer is nu even zelf met vakantie.

Eigenlijk ben ik net terug van vakantie. De eerste week las ik een intrigerend boek: Het Zevende Kind van Erik Valeur. Zijn debuut waarmee hij in Denemarken direct allerlei prijzen won. Het is geen detective of thriller maar het is wel een hele spannende zoektocht op een zeer literaire wijze beschreven en tot de laatste bladzijde (>700) onverwacht.
Ik las het in de eerste week van mijn vakantie. Achteraf niet zo'n goed idee omdat ik er nog helemaal geen ruimte voor had. Toch heb ik het met veel plezier gelezen zonder het echt in me op te nemen. Het was heel spannend, dat wel. En heel goed geschreven, dat ook. Mijn conclusie is dan ook dat ik het bij mijn volgende vakantie absoluut weer in de boekenkrat doe!
Maar dat telt natuurlijk niet voor dit onderwerp, een boek dat je al eens gelezen hebt.

Het boek wat klaar ligt om te worden meegenomen is Tonio, van A.F.Th. van der Heijden. Dat boek ligt er al een tijd. Ik durfde er eigenlijk niet goed aan te beginnen omdat het zo'n verdrietig boek is. Had het gevoel dat nog niet goed aan te kunnen omdat ik zelf met zoveel worstelde. En dat voelt nu heel anders!
Wel wonderlijk: eerst zelf weer een stevig fundament moeten hebben om het verdriet van een ander te mogen delen. Ik ben zo blij dat ik me zoveel beter voel en toch is dat gezien het onderwerp ook dubbel. Zou je je ooit weer beter gaan voelen na het overlijden van je enige kind?
Het was de keus van de schrijver dit boek te schrijven, zijn verdriet te willen delen met zijn lezers. Voor hem misschien helend en zeker dapper.
Voor mij nu vast een prachtig boek om te lezen.

Tijd en energie <-> energie en tijd.

Wat is tijd toch een wonderlijk fenomeen.
De laatste jaren heb ik in mijn gevoel nergens tijd voor gehad. De tijd zelf was er wel, maar ik had door verschillende oorzaken nergens meer energie voor. Het was echt overleven. De weekenden waren nodig om bij te komen, de meest noodzakelijke dingen te doen zoals boodschappen, regeldingen met de bank, de verzekering, de energieleverancier, de belasting, de provider - te veel om op te noemen. En als ik dat min of meer voor elkaar kreeg was ook het laatste restje energie weer op.

Geen energie meer om leuke of inspirerende activiteiten aan te gaan.
In willekeurige volgorde nooit meer naar een museum, nauwelijks meer een goed boek lezen, niet meer toekomen aan muziek, zelden meer naar vrienden die wat verder weg wonen en mijn huis dicht laten slibben omdat opruimen er niet meer bij was maar daar dan toch van te balen.
Wel lamlendig voor de tv hangen, oeverloos met de computer bezig zijn en eindeloos 'lezen' van tijdschriften met de wetenschap dat al  die dingen wel tijd kosten maar absoluut niet leiden tot een voldaan en laat staan inspirerend gevoel.

Wat een ander gevoel nu ik wel weer energie en dus tijd heb! Energie om klussen aan te pakken en het geduld te kunnen opbrengen ze af te maken, ook als het niet direct wil lukken. Energie om op te ruimen en weg te gooien wat dan leidt tot meer ruimte in mijn huis én in mijn hoofd. Energie om weer echte boeken te lezen, energie om te bloggen en daarvan te genieten.

Vandaag deed zich een wonderlijk fenomeen voor.
Het is mijn vrije dag (geen echte vrije dag maar de dag dat ik niet werk, voor mij een essentieel verschillend van een vrije dag). Ik was redelijk op tijd op, bedacht me wat ik allemaal wilde gaan doen en realiseerde me opeens dat het grootste deel van de dag al om was! Weer was ik met de computer bezig, weer kwamen er tijdschriften op mijn pad en weer kwam ik niet toe aan dat wat ik van plan was.
Maar er was wel een enorm verschil: ik genoot er van!
Ik genoot van het rommelen, even snel wat boodschappen doen, even langs bij een vriendin, een uurtje met Facebook en Twitter, Wordfeud met twee verre vriendinnen en ook nog even een tijdschrift. Zonder schuldgevoel dat ik mijn dag weer verlummelde, zonder het gevoel niet beter te worden van dat geblader en gesurf.
Gewoon een beetje rommelen en daarvan genieten.
Energie hebben om te mogen rommelen.
Energie hebben om niets te hoeven doen.
Energie hebben voor mezelf!

#50books Vraag 23: Kunnen computers fictie schrijven?

Als ik een probleem heb met mijn computer en bij de computerdokter zeg dat ik echt niks geks heb gedaan is het antwoord altijd 'een computer doet niets zelf en reageert alleen op wat jij er in stopt'.
Maar dat antwoord op de vraag of computers zelf fictie kunnen schrijven is waarschijnlijk te makkelijk. Zou een computer fictie kunnen schrijven als hij daar een opdracht voor krijgt?
Misschien wel.
Toch zal hij dan eerst alle personen, relaties, feiten, omgevingsfactoren etc. etc. moeten kennen. En die zal iemand toch in moeten brengen. En misschien maakt hij dan een verhaal van al die gegevens. Sterker nog, misschien kan hij wel een heleboel verschillende verhalen maken van dezelfde uitgangspunten. Dus in plaats van dat A en B een relatie krijgen en gaan emigreren kan er ook uitrollen dat A de boze ex is van B en hem chanteert. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Boeiend, heel veel verhalen die uitgaan van dezelfde gegevens. Maar waarom? Iemand zal toch al die gegevens moeten bedenken én in moeten brengen.
Zou het dan niet net zo werken als het spiekbriefje van vroeger?
Als je eindelijk alles op twee vierkante centimeter had weten te krabbelen zat alles in je hoofd en had je het spiekbriefje helemaal niet meer nodig en maakte je fluitend je examen.

Kortom, een computer kan vast alles, als hij maar een mens heeft om het er in te stoppen!
Gelukkig maar trouwens.

De geheime tuin

Eén van mijn lievelingsboeken, geschreven door Francis Burnett.
De Engelse tuin verscholen achter muren waar een klein meisje de sleutel van vond en daar alles leerde over de seizoenen, de bloemen, de vogels, het weer, de stilte en uiteindelijk ook over vriendschap. Ik las het vroeger vaak en vond het altijd weer een prachtig boek.

Vanmorgen liep ik door mijn eigen tuin en opeens realiseerde ik me dat mijn tuin eigenlijk ook een geheime tuin is. Natuurlijk door de wonderlijke ligging, het grootste deel uit het zicht achter mijn tuinhuis. Mensen die hier voor het eerst komen zijn altijd heel verrast als ze zien dat er 'nog meer' is.
Mijn tuin zelf doet ook een beetje denken aan die tuin uit het boek. Het is er net zo beschut en warm waardoor alles ongelooflijk hard en weelderig groeit zodat je je bijna kan verstoppen tussen de planten.

Maar het belangrijkste is toch dat mijn tuin me zoveel geeft, precies zoals dat gebeurde met het meisje Mary. En dat realiseerde ik me opeens toen ik vanmorgen een beetje aan het rommelen was. Aan het wegknippen van de wilde wingerd, aan het wegtrekken van het altijd aanwezige zevenblad, aan het kijken naar de grote knoppen in de drie zeer speciale rozenstruiken, het ruiken van de zoete lucht van de prachtige blauwe regen, het luisteren naar de koolmeesjes en de merels, het zien van mijn Burmezen die niet talen naar die vogels, net zo genieten als ik en het opgaan in de stilte.

Mijn tuin was altijd het middel om mijn hoofd leeg te maken. Ik kon dagen rommelen zonder 's avonds nog precies te weten wat ik eigenlijk gedaan had, maar mijn hoofd was leeg. Dat is lang geleden, ik kan het helaas geen hele dagen meer. Ook had ik er de rust niet meer voor en ergerde het me dat veel planten een eigen leven gingen leiden en ik het niet meer onder controle had.

Vanmorgen was het anders.
Opeens drong tot me door dat ik gewoon een uurtje bezig kon zijn en dan weer kon stoppen. En dat er vanmiddag weer zo'n uurtje is. En morgen ook weer. En alle dagen daarna ook. Dat als ik niet meer werk het niet in de toch al zo volle dagen van het weekend gepropt hoeft te worden waardoor het een moeten in plaats van een mogen genieten wordt.
Opeens drong dat besef tot me door: het hoeft niet allemaal vandaag, het kan morgen ook!
Opeens kon ik weer net zo genieten als vroeger. Zonder stress. Zonder het gevoel te kort te schieten.
En opeens voelde mijn tuin net zo bijzonder als De Geheime Tuin.

Energie!

Wat is het lang geleden dat ik me zo heb gevoeld!
Dat ik iedere dag energie heb om dingen aan te pakken, dingen te doen.
Dat ik de rust en de ruimte heb om op mijn dooie akkertje op te staan, koffie te drinken, een gezond ontbijtje te maken en met aandacht op te eten en te bedenken wat deze nieuwe dag zal gaan brengen.

De afgelopen jaren was het zo anders. Ik was altijd moe, had voortdurend het gevoel op mijn tenen te lopen en kon het in de weekenden absoluut niet opbrengen 'Nuttige Dingen' te doen. Ik was al blij als ik zondagavond de kranten 'af' en de boodschappen binnen had.
De afgelopen week was juist het tegendeel, ik had energie om van alles aan te pakken, op te ruimen, weg te gooien, uit te zoeken, aan te leggen, te bedenken en plannen te maken. Er was veel bezoek waar ik van genoot en natuurlijk hielp het schitterende weer waardoor ik onafgebroken buiten kon zijn.

Nieuw was dat ik me niet meer zo druk maakte.
De tuin bijvoorbeeld. Daar moet na de groene explosie van de afgelopen weken heel veel in gebeuren. Net terug uit Zweden begon ik daar vol vuur aan om na een paar uur te moeten constateren dat het zo niet ging en dat alles pijn deed. Meestal had ik daar dan vreselijk de pest over in en ging óf door tot ik echt niets meer kon óf ik hield ermee op en kon nergens meer van genieten omdat ik alleen nog maar onkruid zag.
Nu voelde het totaal anders. Natuurlijk is het jammer dat ik niet zoveel kan doen als ik zou willen maar desondanks ziet alles er schitterend uit. En kan ik daar moeiteloos van genieten! Zonder stress of zelfverwijt.

Hoe zou dat komen?
Door het vooruitzicht dat ik over vier weken weer vakantie heb?
Door het besluit dat ik definitief ga stoppen met werken, hoe moeilijk dat ook is?
Door het gevoel van vrijheid wat ik steeds meer begin te ervaren?
Wat het ook is, het is een heerlijk gevoel dat ik hoop vast te houden.
En dat zal me gaan lukken!

#50books vraag 22: In hoeverre heb je moeite met boeken waarin iemand vertelt over zijn eerder gepleegde overtredingen?

Dilemma!
Ik lees heel veel detectives. Natuurlijk liefst van de beroemde Zweedse schrijvers maar ook de Britten kunnen er wat van. En natuurlijk gaat een detective altijd over een overtreding, op z'n zachtst gezegd. Eigenlijk lees ik dus voortdurend boeken waarin verteld wordt over gepleegde overtredingen en gek genoeg vind ik dat leuk.

Leest een boek over de gepleegde overtredingen van de schrijver zelf dan net zo als een detective? Geen idee, ik heb het nog nooit geprobeerd. Al die ego's zoals Holleeder, Joram van der Sloot en sinds een jaar ook een advocaat als Bram Moszkowicz schrijven verhalen die mij op geen enkele wijze trekken. Sterker nog, ik zie ze niet eens liggen in de boekwinkel, zal er wel overheen kijken.

En dat is eigenlijk best raar. Want waarom wel over een fictief vergrijp lezen en een boek met een werkelijk gebeurde geschiedenis links laten liggen? De thrillers en detectives die ik lees liegen er niet om, er gebeuren de meest vreselijke dingen en ik lees ze meestal met veel plezier. Waarom? Waarom fictieve verhalen wel en 'echte' verhalen niet?

Wie het weet mag het zeggen.
Nu ik er over nadenk geloof ik dat ik vooral wil dat al die vreselijke dingen uit de goede thrillers maar verzonnen zijn. Niet echt zijn dus. Geen realiteit hoe reëel ze vaak ook lijken te zijn.
En van die criminelen die hun eigen verhaal schrijven is het wél echt. Daar hoeven ze niet trots op te zijn lijkt me. En al helemaal niet over te schrijven, al zijn er bewonderende lezers/kopers genoeg.
Laat ik me maar bij mijn gewone sappige moorden door romantische boeven en stoere politiecommissarissen houden, daar voel ik me het beste bij!