De geheime tuin

Eén van mijn lievelingsboeken, geschreven door Francis Burnett.
De Engelse tuin verscholen achter muren waar een klein meisje de sleutel van vond en daar alles leerde over de seizoenen, de bloemen, de vogels, het weer, de stilte en uiteindelijk ook over vriendschap. Ik las het vroeger vaak en vond het altijd weer een prachtig boek.

Vanmorgen liep ik door mijn eigen tuin en opeens realiseerde ik me dat mijn tuin eigenlijk ook een geheime tuin is. Natuurlijk door de wonderlijke ligging, het grootste deel uit het zicht achter mijn tuinhuis. Mensen die hier voor het eerst komen zijn altijd heel verrast als ze zien dat er 'nog meer' is.
Mijn tuin zelf doet ook een beetje denken aan die tuin uit het boek. Het is er net zo beschut en warm waardoor alles ongelooflijk hard en weelderig groeit zodat je je bijna kan verstoppen tussen de planten.

Maar het belangrijkste is toch dat mijn tuin me zoveel geeft, precies zoals dat gebeurde met het meisje Mary. En dat realiseerde ik me opeens toen ik vanmorgen een beetje aan het rommelen was. Aan het wegknippen van de wilde wingerd, aan het wegtrekken van het altijd aanwezige zevenblad, aan het kijken naar de grote knoppen in de drie zeer speciale rozenstruiken, het ruiken van de zoete lucht van de prachtige blauwe regen, het luisteren naar de koolmeesjes en de merels, het zien van mijn Burmezen die niet talen naar die vogels, net zo genieten als ik en het opgaan in de stilte.

Mijn tuin was altijd het middel om mijn hoofd leeg te maken. Ik kon dagen rommelen zonder 's avonds nog precies te weten wat ik eigenlijk gedaan had, maar mijn hoofd was leeg. Dat is lang geleden, ik kan het helaas geen hele dagen meer. Ook had ik er de rust niet meer voor en ergerde het me dat veel planten een eigen leven gingen leiden en ik het niet meer onder controle had.

Vanmorgen was het anders.
Opeens drong tot me door dat ik gewoon een uurtje bezig kon zijn en dan weer kon stoppen. En dat er vanmiddag weer zo'n uurtje is. En morgen ook weer. En alle dagen daarna ook. Dat als ik niet meer werk het niet in de toch al zo volle dagen van het weekend gepropt hoeft te worden waardoor het een moeten in plaats van een mogen genieten wordt.
Opeens drong dat besef tot me door: het hoeft niet allemaal vandaag, het kan morgen ook!
Opeens kon ik weer net zo genieten als vroeger. Zonder stress. Zonder het gevoel te kort te schieten.
En opeens voelde mijn tuin net zo bijzonder als De Geheime Tuin.