En bruiner kan ik niet meer worden geloof ik. Althans, niet aan de voorkant.
Maar wat belangrijker is, ik heb de rust teruggevonden. De rust om te lezen, om niets te doen, om na te denken, om te zijn.
De rust om opnieuw aan mijn Nieuwe Leven te beginnen en nu zonder moeten of to-do lijstjes. Wat een geschenk. Het Zweedse wonder sloeg toe!
Vandaag was weer zo'n gouden dag. Ik zat op mijn strandje tussen de rotsen. Eerst waren er nog wat moeders met kindjes die in de verte in het water speelden maar al gauw zat ik er helemaal alleen.
Alleen met de kwikstaartjes die razend snel over de rotsen hippen en nergens bang voor lijken te zijn.
Alleen met de grote schepen die in de verte voorbij varen en pas nadat ze al tien minuten uit het zicht verdwenen zijn branding op mijn strandje veroorzaken.
Alleen met de zon en de wind.
Alleen met mijn gedachten.
Het is bijzonder te merken dat thuis langzaam weer in beeld begint te komen.
En dat het goed voelt om weer naar huis te gaan. Dat ik me daar zelfs op verheug hoe moeilijk het ook is om me los te rukken van dit prachtige land. Mijn andere land.
De afgelopen weken zijn helend geweest.
Ik kwam hier uit balans, zonder enige structuur, verdrietig, moe en rusteloos.
Geen idee hoe ik vorm moest geven aan dat Nieuwe Leven.
Nu voelt het anders.
Ik ben er weer.
Lijk weer grip te krijgen op de dagelijkse dingen.
Heb weer een gewone dagindeling.
Slaap zelfs weer!
Natuurlijk, thuis zal het vast weer wennen zijn maar ik ben er niet meer bang voor.
Verheug me op de vrijheid die ik eindelijk begin te ervaren.
Op alle dingen die ik graag wil gaan doen omdat ik ze leuk vind.
Op het nieuwe ritme dat ik gevonden lijk te hebben.
Op het goed voor mezelf zorgen in verschillende opzichten.
Maar het is nog niet zo ver, ik mag nog drie volle dagen genieten hier.
Van de zon en de zee, de vogels, de bloemen en de mensen.
En dat ga ik echt iedere seconde doen!
Heerlijk om te lezen.
BeantwoordenVerwijderenheeeeele grote big smile :-))))
BeantwoordenVerwijderen