#35dagen dag 16

Vrienden van mij hebben een huisje op Ameland waar ze een groot deel van hun vakantie doorbrengen. En wat is het heerlijk dat ze regelmatig vragen of ik een paar dagen kom! Ben dan ook vanmorgen samen met mijn bijzondere fiets op de boot gestapt en naar het eiland gevaren.
Het is hier heerlijk. Prachtig weer, een schitterend strand, een zee met flinke branding en lieve vrienden, niets meer te wensen dus! En wat komt het goed uit dat ze in het bezit zijn van een computer en een internetverbinding zodat niets de foto's en het bloggen in de weg staat.

Vanmiddag zijn we naar het strand gefietst. Ik hou ongelooflijk veel van de zee en het strand, ben er zo ongeveer opgegroeid en vind dat eigenlijk het enige echte gemis aan Friesland. De Friezen hebben het weliswaar over het strand van Lemmer maar de waarheid gebiedt te zeggen dat dat niet meer is dan een hoopje zand aan het IJsselmeer. En zoet water dat helemaal niets met de zee te maken heeft.
Maar hier is dat anders, hier zijn de echte zee en het echte strand.

Om aan de opdracht van vandaag te kunnen voldoen zijn we met een zak vol schoenen naar het strand gefietst. Schoenen van iedereen die hier in het huisje woont. Tot groot plezier van een paar 'badgasten' begonnen we de schoenen op te stellen. Midden in het zand, aan de duinrand, bij een duinpaadje, met de zee als achtergrond, in een recht rijtje, een scheef rijtje, één paar alleen etc. Ze begrepen absoluut niet wat we aan het doen waren maar bleven ons vol verbazing in de gaten houden. Uiteindelijk was de fotosessie klaar en zijn we naar huis gefietst.

Wat is het heerlijk om hier te mogen zijn en weer een paar dagen van de zee te kunnen genieten. Morgen gaat er zeker gezwommen worden, een voorrecht in de warme dagen die er aan schijnen te komen.
En wat een voorrecht om vrienden te hebben met wie ik dit mag delen!

#35dagen dag 14

Het regent! En het is opeens weer om een trui aan te trekken. Wonderlijk dat die warmte zo snel went want gemiddeld genomen heb ik vaker wel dan niet een trui aan denk ik. En nu voelt het toch onwennig. Al met al een beetje een grijze dag en dat past wonderwel bij de foto opdracht van vandaag. Zowel letterlijk als figuurlijk.
Mijn keus is gevallen op de Jotul, mijn houtkacheltje. Het houtkacheltje dat oorspronkelijk in mijn tuinhuis stond maar dat daar weg moest omdat de buurman 'opeens', nadat ik acht jaar probleemloos had gestookt, zoveel last kreeg van de rook dat ik na een rechtszaak (die ik overigens won) met aansluitend heel veel pesterij besloot een andere oplossing te zoeken. Dat houtkacheltje dat de aanleiding was voor een vreselijke verbouwing en dat inmiddels het stralende middelpunt van mijn huis is geworden!

Ik ben opgegroeid zonder centrale verwarming. Tot mijn zesde jaar woonden we in het Noordeinde in Den Haag, vlak naast het Paleis. Een steenkoude tochtige bovenwoning met in de woonkeuken een rond potkacheltje waar ik, toen ik twee was, mijn handjes omheen legde en voor altijd begreep dat dat geen goed idee was. Later woonden we op de tweede verdieping van een groot oud herenhuis. Iets minder tochtig en met oliekachels. Een paar keer per jaar kwam de olieboer. Eerst met rode tien liter blikken en later met een grote tankwagen. De slang van die wagen moest door het hele huis naar ons balkon waar de olietank stond en het hele huis stonk daarna nog dagen naar olie.
En toen ik ging studeren woonde ik in verschillende kamers in Amsterdam die allemaal met gaskachels verwarmd werden. Pas toen ik naar Friesland verhuisde en daar een nieuwbouwhuis ging huren kwam de CV in mijn leven. Ik vond dat geen verbetering. Om te beginnen was hij om de haverklap kapot. Dan was het koud en dan had ik geen warm water meer. Als hij het wel deed had ik last van de droge lucht in huis en ik miste voortdurend een lekkere stralingsbron waar ik naast kon gaan zitten opwarmen.

Na twee jaar kocht ik mijn huidige kabouterhuisje. Een huisje uit 1880 met twee grote gaskachels. Er moest heel veel aan worden verbouwd en iedereen zei dat ik natuurlijk onmiddellijk centrale verwarming moest laten aanleggen. Het was er inderdaad het juiste moment voor maar ik besloot tegen alle adviezen in toch te kiezen voor de gaskachels en heb daar nooit spijt van gehad.
Zo'n vijftien jaar later verbouwde ik de grote schuur die bij mijn huis hoorde tot tuinhuis en had eindelijk de kans mijn droomwens te vervullen: een houtkacheltje. Wat heb ik ervan genoten en wat was het akelig dat die gestoorde buurman roet in het eten gooide.
Maar wat was het een goed idee die kachel te verhuizen naar mijn 'gewone' huis, van te voren had ik niet kunnen bedenken hoe groot die impact zou zijn. Er is namelijk niets lekkerder dan zo'n gloeiend kacheltje. In de winter altijd een heerlijke atmosfeer en een directe stralingsbron die het heel behaaglijk maakt. En in de rest van het jaar het middel bij uitstek om op koude dagen of avonden met twee blokjes hout een heerlijk warm huisje te hebben. Ook mijn poezen kunnen niet meer zonder, ze liggen het liefst de hele avond met z'n drieën op een kluitje er onder. Net als ik met de potkachel hebben ze allemaal ervaring opgedaan met de hitte van de kachel. Ze zijn er allemaal een keer bovenop gesprongen en met een grote boog er weer af gevlogen om het echt nooit meer te doen.
Kortom, ik wil nooit meer anders en als het vanavond nóg kouder wordt dan mag er lekker een blokje op! Voor de poesjes en een klein beetje voor mij.

#35dagen dag 13

Een op het oog makkelijke opdracht in deze tropische dagen die soms gepaard gaan met tropische buien. Het is warm, heel warm soms. Ik heb het grote voorrecht een paar keer per dag af te mogen koelen in het badje-van-de-buren achter in de tuin tussen de bamboe en de vlindertjes. Maar de tuin, de tuin heeft het moeilijk.
De grote groene bladeren van de Macleya hangen slap naar beneden, de bloemen van de Hortensia's lijken overdag te verschrompelen en de vijver moet heel vaak worden bijgevuld. Het gras wordt zienderogen geel en in sproeien heb ik helemaal geen zin. Als je daar eenmaal mee begint zit je er de rest van de zomer aan vast is mijn ervaring.
De vijver vul ik wel bij en de planten daar omheen varen daar wel bij en zien er nog redelijk uit. Eigenlijk wacht alles op een flinke bui, maar zo simpel ligt dat niet. Van een tropische stortbui wordt het vaak niet veel beter, veel geweld en weinig effect.

Twee dagen geleden leek het zover en werden er enorme buien voorspeld die in verschillende delen van Nederland uiteindelijk voor forse wateroverlast zouden zorgen. Maar in Friesland viel het reuze mee. Een paar forse buien met windvlagen die twee grote takken van zeker vier meter uit mijn kastanjeboom rukten, een heftig maar kortdurend watergordijn en dat was het. Maar wat maakte dat een verschil!
De tuin herademde en herstelde zich! Je zag de planten zich weer oprichten en zich heen en weer bewegen om de laatste druppels van zich af te schudden. Ze werden met de minuut groener en de bloemen toonden hun echte kleuren weer in plaats van een flets pastelkleurtje. De vogels begonnen te zingen, de kikkers zaten op de bladeren van de waterlelie vergenoegd om zich heen te kijken en het gele gras veerde onder mijn voeten en was opeens weer groen. Wat een wonder, alles leek vanzelf te gaan.
En in de zon die niet meer zo fel was en die haar stralen over de herboren tuin liet schijnen verdwenen de laatste druppels, wonderschoon.

#50books vraag 29: Wat heeft de vakantieperiode voor effect op je leesgedrag?

Makkelijke vraag, natuurlijk heeft de vakantie grote invloed op mijn leesgedrag!
De vakantie is voor mij bij uitstek een tijd om veel te lezen. Ik ben van klein kind af altijd een veelvraat op leesgebied geweest. De laatste jaren kwam daar echter de klad in. Ik had het te druk, had moeite me te kunnen concentreren en had er eigenlijk geen energie voor. Tijdschriften ja, eindeloos bladeren in tijdschriften met de wetenschap dat ik daar niet echt blij van werd en er zeker geen voldoening uit haalde. Zelfs de krant was me het laatste zware jaar te veel: iedere vrijdag had ik een stapel van zes ongelezen kranten zodat ik maar overgestapt ben op een weekendabonnement wat me voorlopig prima bevalt.

Maar in de vakantie is alles anders! De meeste vakanties breng ik voor een groot deel door in Zweden. En omdat ik daar met de auto heen ga hoef ik me geen enkele beperking op te leggen over het aantal boeken dat mee kan. Ze zitten in een grote krat op de achterbank, zeker 25 stuks, direct en makkelijk toegankelijk op ieder willekeurig moment. Ik neem van alles mee en ik begin altijd met de nieuwe Zweedse detectives. Het is zo leuk die daar te lezen en tijdens het lezen me onder te dompelen in de sfeer en de gebruiken van dat land. Het leidt ook vaak tot een praatje omdat veel Zweden zien wat ik lees en het leuk vinden daar wat over te zeggen of vragen.
Ik vind het een voorrecht om iedere keer weer een nieuw boek uit de boekenkrat te kunnen pakken, afhankelijk van waar ik op dat moment zin in heb. Meestal red ik het niet om alle boeken uit te lezen maar dat geeft niet, ze gaan gewoon weer mee naar huis en wachten op betere tijden.

Nu ik bezig ben met het afbouwen van mijn werkzame leven en ik weer tijd en energie krijg voor andere dingen dan alleen het werk komt het lezen thuis langzaam weer in beeld. Maar het echt weg kunnen zinken in een verhaal zonder nog iets van de omgeving mee te krijgen lukt me nog niet altijd. Daarvoor is er thuis teveel afleiding en zijn er te veel dingen die 'moeten', leuk of niet.
Ik verheug me dan ook nu al weer heel erg op de komende tijd dat ik mijn boekenkrat weer kan vullen en op de achterbank kan zetten! En dan op een van de vele Zweedse strandjes eindelijk weer op te kunnen gaan in een boek, zonder gehinderd te worden door de waan van de dag.
Nog even, ik kan bijna niet wachten!

#35dagen dag 12

De foto opdracht van vandaag is vaag. Lastig, ik heb liever een duidelijke opdracht. Een duidelijke opdracht waar ik mijn eigen draai aan kan geven.
Eigenlijk best gek omdat ik mezelf geen 'volgzaam' type vind en ik graag de dingen zelf uitzoek en op mijn manier doe. Toch heb ik liever een concrete dan een vage opdracht. Waar zou dat op duiden? Op gezagsgetrouwheid? Geen eigen initiatief? Kadaverdiscipline? Of toch weer dat gebrek aan creativiteit? In de eerste drie kwalificaties herken ik mezelf niet dus die kunnen geschrapt. Dan zal het dus de laatste wel zijn.

Dat gebrek aan creativiteit is wel een dingetje. Mijn Achilleshiel zelfs.
Al jaren zoek ik naar die vorm van creativiteit die bij mij past en ik dacht hem gevonden te hebben. Mijn creativiteit ligt in het schrijven. Mijn moeder schilderde met verf, ik probeer dat te doen met woorden. Precies dat uit te drukken wat ik voel, wat ik meemaak, wat ik zie. Soms lukt dat een beetje en soms lukt dat helemaal niet maar dat hoort nu eenmaal bij een creatief proces.
Het meedoen aan het #synchroonkijken geeft richting aan dat proces. Door de foto opdrachten ontstaat een pad dat ik in kan slaan en waarop ik onderweg van alles tegenkom. Zo'n pad heeft een concrete bestemming, de opdracht. En dat vind ik dus fijn.
Maak ik het me daar te makkelijk mee? Misschien wel. Ik zie het als een hulpmiddel om iedere dag een blog te schrijven, daarmee ervaring op te doen en een zeker ritme te creëren. Die opdrachten helpen daarbij en doordat ze door iedereen anders ingevuld en geïnterpreteerd kunnen worden blijft het toch van mezelf.  Maar een vage opdracht doet juist een veel groter beroep op die invulling. Daar is creativiteit voor nodig. En dat is nu juist mijn probleem.

Gelukkig begon het vanmiddag te stortregenen. Het water kwam met bakken naar beneden en ik keek door een gordijn van regen naar de poesjes die zich met grote sprongen in veiligheid brachten op de houtvoorraad onder het afdak. Ik zag alles helder maar toch ook weer niet.
En daar diende de oplossing zich aan! Anders denken, anders kijken, het is een uitdaging die net als het schrijven de ene keer beter lukt dan de andere keer. Maar wat is het leuk om het toch steeds weer te proberen! Met of zonder eigen creativiteit....

#35dagen dag 11

Via de nieuwe foto opdracht kom ik uit bij twee verschillende begrippen die beide te maken hebben met structuren. Met structuur.
Als eerste de structuren, er zijn er vele te zien in mijn directe omgeving.
De stenen van mijn oude rode buitenmuur die een min of meer evenwijdig patroon volgen. De latten van mijn driehoekige tuintafel die prachtig haaks op elkaar staan in een strak verband. De spijlen van de rugleuning van een tuinstoel. De twee plankjes met de potjes van mijn vetplantjes, keurig op een rijtje.
De tweede structuur is minder zichtbaar. Het zijn mijn eindeloze to-do lijstjes.
Mijn lijstjes waar ik zelfs dingen opschrijf die ik al gedaan heb, om tenminste vast iets door te kunnen strepen. De lijstjes die altijd in het zicht op mijn tafel liggen en die zorgen dat ik de meest noodzakelijke dingen niet vergeet. Ze helpen tegen het doormalen, want als ik datgene wat ik niet moet vergeten eenmaal heb opgeschreven kan ik het loslaten en dat is prettig. Heb zelfs wel eens overwogen zo'n lijstje naast mijn bed te leggen maar vond dat toch eigenlijk te ver gaan.

Wat is het dan ook wonderlijk tijdens het schrijven van dit blog te constateren dat ik al weken geen lijstjes meer bijhou! Dat de bloknootjes leeg zijn op wat oude achterhaalde lijstjes na. Had me dat nog niet eerder gerealiseerd.
Zou dat betekenen dat het Grote Loslaten begonnen is? Zo voelt het wel. Mijn lange vakantie als voorbereiding op mijn nieuwe leven heeft blijkbaar geen lijstjes nodig. En dat is iets wat ik tot nu toe nog nooit heb meegemaakt. Het klopt wel dat ik deze periode heel erg met de dag probeer te leven. Dat ik iedere dag laat komen zoals hij komt om dan te kijken wat zich voordoet, waar ik zin in heb, met wie ik wat ga ondernemen. Om vooral geen last van de hitte te hebben zoals anders wat tot nu toe uitstekend is gelukt. En dat zal wel weer te maken hebben met dat ik nu niets meer hoef van mezelf. Dat er geen lijstjes meer liggen die moeten worden afgewerkt. En wat een wonderlijke ervaring dat ik zonder die lijstjes toch tot allerlei dingen kom en niets lijk te vergeten.

Structuur en structuren, ze geven vorm aan de wereld en aan mijn leven.
Maar wat is het heerlijk om te mogen voelen dat er ook een leven zonder die vaste structuur mogelijk lijkt te zijn.
Ik ben erg benieuwd hoe dat er uit zal gaan zien, zo'n leven.
En ik verheug me er  op!

#35dagen dag 10

Iets met een fiets. Mijn fiets. Mijn bijzondere fiets.
Vier jaar geleden belde een van mijn beste vriendinnen me met de boodschap dat ze een zeer agressieve hersentumor had. Twee weken daarvoor had ze nog bij me gelogeerd en was ze wat eerder dan gepland naar huis gegaan omdat ze zich niet lekker voelde. Moe, beetje misselijk, wat hoofdpijn.
Daar keken we beiden niet van op want ze was een paar dagen voor ze kwam eindelijk gestopt met werken, na ruim dertig jaar een gedreven neuroloog te zijn geweest. We dachten dus dat het de terugslag was en maakten ons geen zorgen, er stond immers een nieuw leven zonder stres en met veel tijd en nieuwe plannen voor de deur! Helaas pakte dat anders uit.

Na de diagnose (die ze zelf stelde) was het al gauw duidelijk dat er weinig meer aan te doen viel. Ze had nog een paar maanden maar dat konden ook weken worden. Zelf was ze heel duidelijk. Ze wilde de tijd die ze nog had doorbrengen met de mensen die er toe deden en ze maakte samen met haar partner een duidelijk plan. Omdat wij ruim twee uur rijden uit elkaar woonden bedacht ze dat ze iedere dag met me wilde bellen en dat deden we. Soms maar drie minuten, soms uren. En altijd waren het bijzondere gesprekken. Soms moeilijk, soms verdrietig, soms vrolijk. Soms lachten we samen en soms huilden we, alles kon en alles was goed.

Ik lag nog in bed toen op een zaterdagochtend rond acht uur, ongeveer zes weken na de diagnose, de telefoon ging. Het was Paula die heel verwonderd vroeg waarom het zo lang duurde voor ik opnam en of ik soms weggeweest was. Heel verbaasd zei ik dat het nauwelijks acht uur 's ochtends was. Daar moest ze om lachen en ze zei "dat doet er niet toe. Ik moest je bellen want ik weet wat ik je wil geven." Dat kwam voor mij totaal onverwacht en ik zei direct dat ik helemaal niets wilde hebben. "Jawel" zei ze, "je krijgt een elektrische fiets van me." Ik was met stomheid geslagen en zei dat ik dat helemaal niet wilde waarop haar antwoord was "het gaat er nu niet om wat jij wilt, het gaat er om wat ik wil! En ik heb één voorwaarde. Je moet hem vanochtend gaan kopen."
Ik twijfelde al jaren over zo'n fiets maar vond hem te duur. Ook was ik bang dat ik hem toch nauwelijks zou gebruiken en dan had ik wéér zo'n duur apparaat wat er maar stond. En Paula wist dat.

Een uur later zat ik huilend bij de fietsenzaak en kocht een elektrische fiets. Met alles er op en eraan want dat had ze er uitdrukkelijk bij gezegd. Huilend ben ik weer naar huis gegaan en heb ik haar gebeld dat het gelukt was. Ze was er heel erg blij mee en ze vroeg of de rekening toch vooral vlug naar haar gestuurd kon worden.
Helaas hebben we de aflevering van de fiets niet meer kunnen delen want zes dagen later overleed ze.
En vanaf die dag fiets ik zoveel als ik kan. Niets duur apparaat dat voor niets in de schuur staat! Wat heeft ze het goed bedacht en wat kende ze me goed.
En nog steeds, iedere keer als ik mijn fiets pak denk ik 'de fiets van Paula!'.
En iedere keer weet ik dat zij dat ook denkt als ze vanaf haar wolk tevreden naar beneden kijkt.

#35dagen dag 9

De opdracht van vandaag leidde me naar een van mijn keukenlades, om te moeten constateren dat het daar een ongelooflijke bende was. Rommel van zeker twintig jaar en een heleboel dingen waarvan ik absoluut niet meer wist hoe ik er aan kwam laat staan wat ik er mee zou kunnen doen.
Ik had me al voorgenomen deze vakantie op te gaan ruimen, maar aan die keukenlades had ik nog geen moment gedacht. De klus wordt dus nog groter dan ik al dacht.
Opruimen is moeilijk voor een verzamelaar als ik. Eigenlijk vind ik dat er niets weg kan. Jaren terug ruimden twee hele lieve vrienden periodiek mijn grote schuur op die na een paar maanden altijd dichtgeslibd bleek door de Nuttige Spullen. Zij ruimden op, schiepen orde in de chaos en zetten (met mijn volledige instemming) van alles bij de straat voor het 'grootvuil' dat de volgende dag werd opgehaald. En als ze naar huis waren haalde ik er altijd weer een aantal dingen uit waar ik toch geen afscheid van kon nemen, hetgeen bij een volgende sessie tot grote verbazing leidde bij de opruimers!

Maar er komen ook zeer praktische dingen te voorschijn.
Nu ik zoveel in Zweden kom en aangestoken ben met de ongebreidelde bakzucht van de Zweden en ik steeds meer recepten voor allerlei soorten taart, koek en andere heerlijkheden krijg liep ik tegen een probleem aan.
De Zweden meten alles uit in liters, deciliters of centiliters, grammen worden er nauwelijks gebruikt. In Nederland zie dat eigenlijk zelden. Hele en halve liters zijn eenvoudig, maar de kleine hoeveelheden moesten altijd op de gok. Tot ik bij de ICA (de Zweedse AH) dit geweldige nestje van maatbekertjes zag liggen! Een diepte investering die veel heeft opgeleverd. Bij het op de foto zetten zat de bloem er nog in...
Dus de keus is gevallen op dit handige hulpmiddeltje, al had ik ook zeker kunnen schrijven over mijn Zweedse aardappelprikkertje dat zo'n mooi handgedraaid houten knopje heeft, over de rubberen kurk voor de Vacuvin of over de zeker veertig andere meer of minder duidelijke dingen in die la.
Vrees dat ik er toch aan zal moeten. Aan dat opruimen. Maar dat helpt natuurlijk alleen als er ook iets wordt weggegooid.....

#35dagen dag 8

Na de rustdag van gisteren vandaag weer een foto opdracht, over energie.
Energie, en dat in de hittegolf die met zijn zinderende zomerhitte deze dagen kleurt.
Meestal heb ik veel last van de warmte, ik kan er niet zo goed tegen. Maar nu valt het wel mee, ook hieraan merk ik weer dat ik niet moe ben en veel meer kan hebben dan de afgelopen jaren. Ook realiseer ik me opeens dat ik nooit, maar dan ook nooit meer met een hittegolf hoef te werken! Alleen al van dat idee krijg ik energie.

Maar waar ik echt energie van krijg is het heerlijke zwembadje van mijn buren. Zo'n opzetbad waar ruim 8000 liter water in gaat! Best veel werk om neer te zetten en vol te laten lopen en het vervolgens te onderhouden met een pomp, zuiveringstabletten en een schepnet voor de blaadjes.
Het staat achterin de tuin en het is omgeven door grote bamboeplanten, knotwilgen en berkenbomen. Als je er op je rug ligt te drijven met de strakblauwe hemel boven je en de zon gefilterd door de berkenblaadjes waan je je in een ver en tropisch land. Er vliegen overal vlinders en er tjilpen overal vogels - kortom, het is een paradijs daar in de achtertuin.
En ik mag er zoveel als ik wil gebruik van maken! Dat doe ik dan ook in ruime mate. Eerst midden op de dag als mijn energie tot het nulpunt is gedaald en dan 's avonds nog een keer om lekker koel naar bed te kunnen. Wat een luxe om vanuit mijn eigen tuin zo in dat bad te kunnen stappen! En daar tussen de opblaaskrokodil en de badeendjes van de kleinkinderen heerlijk te kunnen drijven om nieuwe energie op te doen. Ik hou het zo nog wel even vol!

#50books vraag 28: Sla je wel eens stukken tekst over omdat ze niet boeiend (lijken te) zijn?

Stukken overslaan in een boek, ik geloof niet dat ik dat doe.
Vroeger wel, bij spannende boeken keek ik altijd eerst naar de afloop omdat ik anders niet verder durfde te lezen. En omdat ik dan de afloop al wist racede ik door het boek heen. Maar dat gedrag is al lang over. Ik denk dat de schrijver nu eenmaal niet voor niets heeft geschreven wat er staat.
Eigenlijk kamp ik nu met een ander probleem, mijn concentratie.
Tot een jaar of vijf geleden kon ik wegzinken in een boek. Me totaal verliezen zonder nog maar iets van mijn omgeving te merken.
Helaas verdween dit na een zware operatie met een lange narcose. Ik verheugde me op de maanden daarna waarin ik zeeën van tijd dacht te hebben om te lezen omdat ik weinig kon en veel moest zitten. Maar wat viel dat tegen! Na drie regels wist ik al niet meer waar het overging en had ik het gevoel hele stukken te hebben gemist. Nieuwe boeken waren nauwelijks te doen, na iedere bladzij moest ik weer bovenaan beginnen. Op een gegeven moment had ik daar spuug genoeg van en besloot boeken te gaan lezen die ik 1. al kende en 2. spannend waren. En dat hielp. Millennium van Stieg Larsson leende zich daar uitstekend voor en langzaam maar zeker begon ik meerdere bladzijden achter elkaar te onthouden.

Gelukkig gaat het lezen nu weer bijna als vanouds, al merk ik het direct als ik moe of gestrest ben, dan steekt dit probleem onmiddellijk de kop weer op. Het is dan ook een heerlijk vooruitzicht dat ik in de nabije toekomst steeds uitgeruster zal zijn in combinatie met de verwachting van een veel minder stressvol leven.
Er is dan ook geen sprake van stukken overslaan, ik ben veel te blij dat ik alles mee krijg! En als het een boek is dat me niet boeit hou ik er mee op, dan heeft de schrijver niet genoeg zijn best gedaan voor mij. Wel heb ik nog één zorg, in januari volgt een tweede operatie.
Gelukkig weet ik nu wat er kan gebeuren en hoe ik er mee om kan gaan, maar toch....