Beetje moe....

Vandaag is de operatie precies twee weken geleden en in mijn gevoel kan ik alles al weer helemaal zelf. Op het eerste gezicht is dat ook zo. Het enige wat ik nog niet kan is het aantrekken van mijn linker sok. En met twee lange schoenlepels zou zelfs dat nog wel lukken. Het lijkt dus allemaal al heel wat.

Maar.....ik hoef hier helemaal niets te doen! Niet zelf een kopje koffie maken, niet zelf een eitje koken, al helemaal niet zelf sinasappelsap persen om maar niet te spreken van boodschappen doen, koken, de kattenbak schoonmaken of de dagelijkse houtvoorraad aan te vullen. Zelfs mijn schone was ligt iedere ochtend voor me klaar als ik onder de douche ben geweest. Dus ja, het lijkt heel wat maar is dat nog niet.

Vandaag was ik ook nog moe. Moe van wat? Geen idee! Tot Anneloes (de fysio) me stevig toesprak en me herinnerde aan het feit dat het pas twee weken geleden is dat mijn been werd doorgezaagd. En dan is het toch wel weer bijzonder dat ik loop en eigenlijk geen hulp nodig heb voor de basale zaken. Desondanks toch een beetje moe én spierpijn! Heb altijd geleerd dat spierpijn gezonde pijn is maar daar was Anneloes het niet mee eens. Dus alles een tandje lager én meer rusten.
Gelukkig mochten we vanmiddag nog wel een blokje om want het was heerlijk weer. Herkende het blokje van de wandelingetjes vier jaar geleden!

Eenmaal thuis stond ik letterlijk te trillen op mijn benen dus keurig gedaan wat me was gezegd en lekker naar bed! Mét een kopje koffie, lekkere koekjes en de ereader. Beter kan niet.
En met uitzicht op het speciaal neergezette vogelhuisje vol pinda's en vetbollen. Helaas laten de zangvogeltjes het afweten maar de kauwtjes vinden het heerlijk!

Gewandeld!

Het gaat nog steeds goed! Het gaat zelfs veel beter dan bij heup 1! Het grote verschil is de genezing van de wond die nu al een dag of vier helemaal dicht is. Ook het enorme zwarte hematoom is grotendeels verdwenen, er resteert alleen nog een vaag groene glans. Vorige keer stond alles in het teken van de 25 ontstoken nietjes die er 's nachts in het ziekenhuis uitmoesten en de enorme hoeveelheid antibiotica die ik toen moest slikken.

Het is grappig me te realiseren dat ik vooral dát onthouden heb. Kan me niets herinneren van pijn in het bot zelf, die sneeuwde onder. Die pijn voel ik nu wel. Moet regelmatig aan de pijnstillers en als ik een misstap maak wordt dat afgestraft. Gisteravond wachtte ik bijvoorbeeld te lang met het naar de toilet gaan waardoor er op het laatste moment een sprintje nodig was en ik zelfs mijn kruk vergat. Dat kan dus niet en dat laat ik voortaan wel uit mijn hoofd, afgestraft!

Gelukkig is de fysiotherapeut tevreden. Ik mag binnenshuis met één kruk lopen, erg handig want dan kun je tenminste iets meenemen. Ook zijn er wat oefeningen toegevoegd al blijft dat een heel terughoudend beleid gezien de snelle reactie op overbelasting. Maar wat helaas nog niet mocht was slapen in het grote bed. Het is te laag zodat ik er nog niet goed uit kan.

Ik tel de nachten tot dat weer mogelijk wordt want zo'n ziekenhuisbed is 's nachts echt verschrikkelijk. Het is smal, er zit een hek (wat ook nodig is) waar je arm iedere keer tegenaan stoot en dat hek is van ijzer en dus koud. Ook is het aan de korte kant dus ik lig de halve nacht met mijn voeten klem tegen de onderkant. En voor een slechte slaper als ik zijn dat genoeg redenen om weinig te slapen. Overdag is het prima! Een goed verstelbaar hoofdeinde en een verstelbare knik onder de knieën, riant. Maar 's nachts is het afzien.
Leve de ereader die me de nachten door helpt!

Vandaag hebben we ook voor de tweede keer een ommetje gemaakt. Buiten loop ik met twee krukken en ik voel hoe nodig dat is. Probeer goed te letten op mijn looppatroon want wat zou het fijn zijn als zich dat na al die jaren ellende weer goed zou ontwikkelen....
Twee dagen geleden een klein stukje de straat uit en snel weer terug, nu een echt blokje om. Heerlijk om even buiten te zijn. Hier hebben we geen sneeuw gehad maar wel waait er een harde koude wind. En toch gaat er niets boven buiten en dat kan weer!

Meerdere boeken door elkaar lezen: doen of niet doen? #50books vraag 4

Eigenlijk heb ik altijd al minimaal twee boeken tegelijkertijd gelezen. Eén 'beneden' en één 'boven'. Ik lees al vanaf dat ik vijf was in bed voor ik ga slapen en doe dat met een ander boek dan wat ik overdag lees. Het voortdurend mee heen en weer nemen is één reden maar belangrijker is dat ik in bed geen boeken wil lezen die heel spannend of heel boeiend zijn. Als dat wel zo is kan ik niet meer ophouden en lees veel te lang door om vervolgens nooit meer in slaap te vallen!

Vaak lees ik in bed boeken die ik al eerder heb gelezen. Normaal gesproken lees ik snel, zeker als het boeiend of spannend is, en ik weet van mezelf dat ik dan wel eens een detail mis. Bij het herlezen zijn die details nieuw en beleef ik het boek meestal ook als nieuw. Zeker omdat na mijn vorige heupoperatie mijn geheugen een enorm opdonder heeft gehad waardoor ik veel vergeet. Gelukkig lijkt dat nu totaal niet het geval te zijn!

Nu is de situatie weer anders. Ik kreeg van mijn werk een geweldige ereader als afscheidscadeau. De Kobo Aura HD, een ereader met een lampje dat je van heel weinig tot heel veel licht kan instellen. Het is een zeer handzaam apparaatje, prettig in de hand en niet zwaar. Ook kreeg ik van een collega een enorme hoeveelheid ebooks.
Inmiddels staan er zo'n 150 boeken op de ereader varierend van thrillers en detectives tot literatuur en van A.F.Th. van der Heyden tot Nora Roberts. Een fantastisch bezit waar ik vreselijk blij mee ben. 

En wat doet zich nu voor? Slapen is al niet mijn sterkste punt en dat wordt niet beter in een smal ziekenhuisbed met aan één kant een hek wat voorkomt dat het kussen wat permanent tussen mijn benen moet liggen op de grond valt. Als ik niet meteen in slaap val word het een eindeloze draaipartij waarbij het verlangen naar mijn eigen bed steeds maar groter wordt. Om dat te doorbreken pakte ik twee nachten geleden de ereader en probeerde een paar boeken. Ik hoefde er niet voor uit bed en had ook geen licht nodig waardoor niet meteen klaar wakker werd. Heerlijk! Na een minuut of twintig begon ik te gapen en even later sliep ik.

Het resultaat is dat ik nu in vier boeken tegelijk bezig ben en dat bevalt me best. Gewoon dat boek waar ik aan toe ben en alles binnen handbereik!

Update

Het gaat goed! Dat kan ook bijna niet anders want ik heb hier de verzorging van een vijf sterren hotel mét een persoonlijke touch. Het is echt geweldig, ik hoef helemaal niets te vragen en ben iedere keer weer verrast van het volle flesje water, opgevouwen schone was, de gordijnen dicht en de lampen aan als ik weer op mijn kamer kom, een bakje nootjes, een sapje, de gordijnen open en een fris geluchte kamer - het is zo lief allemaal.
Kan echt nergens beter op verhaal komen dan hier.

Het is ook fijn dat we elkaar niet in de weg zitten. Een paar weken lang zo'n logee die dan ook nog niets doet is toch een hele ingreep in je leven! Ook hebben we een ander dag-nachtritme. B&P zijn vroeg op om met hun jongste zoon te ontbijten voor hij naar school gaat en ze gaan dus ook weer bijtijds naar bed. Ik sta rond negen uur op om dan een heerlijk ontbijtje aan te treffen en ga pas laat (en soms heel laat) slapen. Wat is het dan heerlijk geen last te bezorgen omdat niemand me hoort en de tv rustig aan kan staan.

Vandaag was het de laatste dag van de wijkverpleging die kwam helpen met douchen. Veel hulp had ik niet nodig, ik kom alleen niet bij mijn linkervoet met afdrogen en links een sok aantrekken lukt ook nog niet. Toch was het heel prettig omdat Toos kritisch naar de wond en het werkelijk enorme hematoom daar omheen  keek. Op deze laatste dag mocht het verband er af. Onder de douche want het zat héél vast op die grote blauwe plek.... Gelukkig zag het er prima uit. De wond is dicht en prachtig gehecht, een heel verschil met de nietjes van vier jaar geleden. Zonder trekkend verband voelt het allemaal veel beter.

De dagen vliegen om want ik lees ik veel, doe een dutje, kijk  tv, doe weer een dutje, hou de social media bij, speel Wordfeud met twee vriendinnen, doe m'n laatste dutje en schrijf zo nu en dan een blog. Daar tussen door een beetje oefenen, soms de fysiotherapeut, gezellig eten en zo nu en dan een telefoontje.
Het leven is goed!

The days after.

Heup 2 zit er in! De eerste 24 uur waren vervelend. Veel pijn dus veel morfine dus veel spugen! De verzorging in het ziekenhuis was geweldig, allemaal lieve, betrokken en deskundige verpleegkundigen. Slapen is lastig want de nachten zijn vol lawaai, licht en gedoe, voor je rust moet je er vooral niet zijn! Het was dan ook een enorme verrassing dat ik al na twee nachten met ontslag mocht! Ongelooflijk, zo'n grote operatie waarbij je been wordt doorgezaagd en van nieuwe onderdelen wordt voorzien en na twee nachten loop je de trap af naar de auto!

De dagen in het ziekenhuis vlogen om. Veel bezoek met dank aan Barbara, Marga en Willem en veel afleiding door de bezoeken van de fysiotherapeut, al die maaltijden, kopjes koffie, sapjes etc., voortdurend testen van tensie en temperatuur, vier medicijnronden en soms een dokter aan het bed. Om over de sanitaire belevenissen en medepatiënten maar niet te spreken.
Nee, uitrusten is er echt niet bij.

Nu ben ik al weer vier dagen bij B&P in K. In een heerlijk eigen appartement met uitzicht over de weilanden, een giga tv, al mijn eigen rommeltjes en de allerbeste verzorging die ik me maar kan wensen. Door de euforie van het snelle ontslag sloegen de endorfinen toe en had ik de eerste anderhalve dag eigenlijk nergens last van. Geen pijn, een klein beetje moe en tot alles in staat. Tja, dat bleef natuurlijk niet zo en dat werd dag drie duidelijk. Opeens héél moe! Ook werd ik onmiddellijk teruggefloten door de fysiotherapeut die me nog kende van heup 1 (vier jaar geleden). En die me direct een strak regime oplegde van rust, lopen met twee krukken in plaats van die ene (veel makkelijker, kan je tenmindste iets meenemen) en maar twee keer per dag een klein beetje oefenen. Even slikken natuurlijk maar wat heeft ze gelijk!


En wat is het dan heerlijk om niets te hoeven. Om te weten dat alles voor je klaar wordt gezet vanaf het ontbijt tot een glaasje sap voor het naar bed gaan. Van steeds weer volle flesjes water en van nieuwe pillen uit de apotheek. Van een eigen tv waar ik uit bed naar kan kijken en van een vogelhuisje naast mijn raam waar de vogeltjes steeds dapperder durven komen te eten. Nergens zorgen over, nergens aan hoeven denken en alleen maar beter hoeven te worden.
De Grote Rustkuur is begonnen!

Voorbereidingen

Het is bijna zo ver, heup nummer 2 komt er aan. Deze dagen staan dan ook volop in het teken van de voorbereidingen voor de komende operatie. Het is vooral een logistieke zaak omdat ik vanuit het ziekenhuis een paar weken ga logeren bij lieve vrienden, net als na heup 1. En dus moet er op twee fronten van alles worden geregeld. Te denken valt bijvoorbeeld aan een hoog-laag bed op mijn logeeradres én thuis (in mijn tuinhuis, erg makkelijk voor de fysiotherapeute), idem wat betreft een douchekruk, fysiotherapie, wijkverpleging voor de eerste dagen, etc.

Daarnaast wil ik hier zoveel mogelijk alles geregeld hebben voor als ik weer thuis kom, dus kwamen er drie kuub kachelhoutjes, moet het huis schoon achter gelaten, bedden verschoond, de was gedaan en doe ik morgen nog boodschappen.

Niet alleen ik maar ook mijn poezen gaan uit logeren en moeten worden weggebracht. Onderweg naar mijn logeeradres vlakbij Utrecht breng ik eerst de poezen naar vrienden in Lelystad. Dan met een volle auto (stoel, douchekruk, laptop, kussens, krukken, tassen etc.) naar mijn logeeradres om daar alles rustig een plekje te geven in het prachtige appartement waar ik de komende weken gebruik van mag maken.
De volgende dag zal ik worden opgehaald door een vriendin die me naar Eindhoven brengt waar ik bij wéér andere vrienden slaap om donderdag op tijd in het ziekenhuis te kunnen zijn. Het lijkt natuurlijk een beetje onlogisch, in Friesland wonen en in Eindhoven geopereerd worden. In principe is dat ook zo maar in Eindhoven zit een ontzettend goede orthopeed die mij vier jaar geleden als een van de weinigen wilde opereren. Iedereen vond me nog te jong voor zo'n operatie terwijl ik nauwelijks meer kon lopen en alleen nog maar functioneerde dankzij heel veel pijnstillers. Dus ook voor heup 2 ga ik graag terug naar dokter K. in wie ik heel veel vertrouwen heb.

Morgen de laatste dag thuis, die voornamelijk uit boodschappen, pakken en opruimen zal staan.
En natuurlijk uit fietsen op de hometrainer! Het blijft intens vervelend maar als ik er eenmaal op zit is het goed. Ik merk dat het steeds beter gaat, voel me er per dag beter door en ga dat als ik weer thuis ben zeker volhouden.
Het is maar goed dat ik niet meer hoef te werken, zou dat onmogelijk hebben kunnen inpassen in deze drukte!

Radiostilte en kortsluiting

Mijn laatste blog, #35donkeredagen dag 18, schreef ik op tweede kerstdag.
Nu is het 8 januari, ruim twee weken later. Twee weken die omgevlogen zijn en voelen als minstens twee maanden!
Natuurlijk waren er de feestdagen, en verder logeerde ik bij vriendinnen die net een nieuw huis hebben wat ik nodig moest zien, geregel voor de komende nieuwe heup zoals een hoog-laag bed en fysiotherapie hier en op mijn logeeradres, met de poesjes naar de dierenarts voordat ze uit logeren kunnen, naar de huisarts voor overleg, drie kuub kachelhoutjes voor als ik weer thuis ben, een gezellige logee, de dagelijkse sessies op de hometrainer, mijn verjaardag met doorlopend bezoek, een totale kortsluiting waardoor ik opeens wéér in een donker huis zat, etc.

Maar wat is het heerlijk dat allemaal te kunnen doen met de wetenschap dat alle tijd míjn tijd is. Dat al dat geregel niet in kostbare vakantiedagen gepropt hoeft te worden met de wetenschap dat ik nauwelijks tijd heb om uit te rusten om toch weer uitgerust op het werk te kunnen verschijnen. Het geeft een enorm gevoel van vrijheid ondanks dat het eigenlijk minstens even druk en hectisch is als op het werk!

Voor het bloggen had ik voor het eerst sinds ik ben begonnen geen ruimte. Zelfs niet voor de opdrachten van de #35donkeredagen, die ik toch zo leuk vind om te doen. Het gekke was dat ik me er niet schuldig over voelde. Dat is nieuw gedrag want ik heb er altijd ongelooflijk veel last tussentijds af te haken. Maar nu even niet en dat voelt gewoon goed.

Toch blijven zich maar wonderlijke zaken voordoen in mijn kabouterhuisje. Ik zat doodrustig te lezen toen de stroom uitviel en alles aardedonker was. Met een kaarsje naar de aardlekschakelaar die niet aan wilde dus alle groepen uitgezet en een voor een weer aangedaan. En ja hoor, wéér de groep van de oven. De oven die spiksplinter nieuw en niet aan was! De winkel in het dorp die het fornuis had geleverd gebeld en ze beloofden de volgende dag te komen. Gelukkig was het euvel snel gevonden, maarde reden was vrij bijzonder!

Achter het fornuis zit een stopcontact vlak boven de vloer. Tussen de vloer en de muur zit een heel klein kiertje (wat je niet ziet omdat het fornuis er voor staat). Door dat kiertje was een slak gekropen die zich in het stopcontact had genesteld.....Hij (of zij?) leefde nog een heel klein beetje en had vocht losgelaten dat de kortsluiting veroorzaakte. De electricien had dit nog nooit meegemaakt. Ik ook niet trouwens.

Hij adviseerde me het stopcontact te verzetten maar dat was dan wel ingewikkeld en zou veel tijd kosten omdat er een extra leiding getrokken zou moeten worden. Gelukkig bedacht ik dat het een stuk eenvoudiger kan: alles in plastic en ducttape er omheen! Geen electricien die dat bedenkt maar absoluut afdoende.
Waarom gaat hier toch alles niet gewoon?