#35donkeredagen dag12

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Vandaag was het een schitterende dag. Helder, blauwe lucht, weinig wind en prachtig licht. Had eigenlijk willen gaan fietsen maar dat lukte niet door alle andere dingen die er moesten.
Net als een week geleden na dat prachtige afscheid van mijn werk voelde het weer een beetje als 'the day after'. Gisteren was de kerstviering op het werk, voor mij altijd een van de hoogtepunten van het jaar zodat ik daar nog een keer aan mee heb gedaan. Wéér afscheid nemen dus!

En nu is het klaar. Nu is er ruimte voor andere dingen en allereerst voor uitrusten. Bijkomen van alle emoties, feestelijkheden, mensen nu écht voor de laatste keer zien, mijn sleutels inleveren (gek hoor, ik heb nu alleen nog mijn eigen huis- en autosleutel in plaats van een cipierachtige sleutelbos). Afscheid nemen van drukte en van druk.

Wat is het dan heerlijk om eindelijk weer eens een rondje tuin te doen! Een tuin die er weer netjes bijligt omdat de tuinkabouters eindelijk de omgewaaide boom en alle grote takken hebben opgeruimd. Een tuin waar weer water te zien is! Natuurlijk in mijn vijver maar ook in de grote witte schelp die ontdaan was van het blad. Die schelp komt uit mijn ouderlijk huis in Den Haag. Toen mijn grootouders dat in 1930 huurden lag die schelp al in de tuin! We hebben nooit geweten waar hij vandaan kwam of wie hem daar achter liet. Hij trotseert alles, van tropische zomers tot ijskoude Elf Steden winters. Vogels gebruiken hem graag als badje en poezen als drinkbak. Geen ideale combinatie trouwens maar met Burmezen kan dat wel, die jagen alleen in hun dromen.

Die schelp was het eerste wat ik mee naar Friesland nam na het overlijden van mijn moeder, de laatste bewoonster van dat grote oude huis. Veel familieleden waren daar een beetje jaloers op, zij groeiden ook op in dat huis en ook zij waren gehecht aan die bijzondere schelp. Maar ik was nu eenmaal degene die het huis moest opruimen en leegmaken... En daar had iedereen gelukkig vrede mee zodat hij nu al weer bijna veertien jaar onder mijn appelboom ligt, vlakbij de vijver.

Want er hoort water in de tuin, al had ik vroeger nooit gedacht dat ik zoveel plezier aan die vijver zou beleven. Hij zit vol salamandersmet van die oranje buikjes en met groene en bruine kikkers die je 's avonds gezellig hoort kwaken. Logees uit de grote stad liggen er wakker van maar alles went.

Natuurlijk zou ik liever aan een echte rivier of een groot meer wonen. En nog liever aan zee. Maar zolang dat niet het geval is ben ik heel blij met mijn vijver.
Er gaat nu eenmaal niets boven de zon in het water te kunnen zien schijnen!