Regen? Jazeker!

Ik zit buiten aan mijn tuintafel. Het is warm, de zon schijnt volop dus mijn zonnescherm is omlaag. Zonder zonnescherm is de laptop volstrekt onbruikbaar. De buren aan één kant hoor ik bijna onafgebroken de bezem over het straatje gaan. De hele dag wordt er geveegd. Waarom? Omdat het regent. 

Het regent berkenzaadjes. Zaadjes van de grote witte berk die bij mij in de tuin staat en die ik daar ruim 30 jaar geleden zelf heb geplant. Niet wetend dat hij zó hoog zou worden. 

Ik hou veel van de imposante boom. Hij is altijd mooi, in de winter steken zijn witte takken af tegen

de felblauwe vrieslucht, in het voorjaar krijgt hij eerst een zachtgele waas die daarna langzaam tot lichtgroen verkleurt, in de zomer geniet ik van het zachte rieselende geluid dat de blaadjes maken en aan het eind van de zomer tegen de herfst is er de grote zaaduitstorting. Want dat is het echt.

De tuin, de tafel, het straatje, alles ligt vol met zaadjes. Ze liggen zelfs binnen, ik vind ze overal. Het zijn net hele kleine gouden zweefvliegjes die als fragiele druppeltjes in het zonlicht zweven. Ik heb geprobeerd er een foto van te maken maar dat is helaas niet gelukt. Ze zijn té klein. Maar van onder mijn zonnescherm is het een prachtig gezicht.

Daar denkt de buurman helaas anders over, hij zag liever dat de berk zou worden omgezaagd. Niet omdat hij het geen mooie boom vindt maar vanwege die zaadjes. En de takjes die er in de winter afvallen. Van die mooie lange hele dunne takken waarmee je kunt vlechten. Maar die zaadjes, die zaadjes zijn het ergst en dus wordt er de hele dag geveegd.
Ik veeg ook. Eén keer, als ze allemaal gevallen zijn. Al die kleine schone kurkdroge zaadjes zijn bij elkaar inderdaad wel een kruiwagen vol.
Het enige waar ik om moet denken zijn de dekseltjes op de koffie en de wijnglazen. Dat wel. Maar de boom omhakken? Nooit!