Laatste bericht

Zoals je in het voorgaande blog hebt kunnen lezen ben ik overgestapt van Blogger naar WordPress.
Ik heb met heel veel plezier gebruik gemaakt van Blogger maar heb nu een nieuwe stap gezet die past bij mijn Nieuwe Leven! Natuurlijk vind ik het leuk als je me blijft volgen. 

Je kunt me voortaan vinden op 
www.liesbethvanberkel.com

Een eigen domeinnaam en een ander blogadres!

Bloggen is zo langzamerhand een onderdeel van mijn leven geworden.
Het begon heel aarzelend met de #50books vragen. Daarna ging ik meedoen aan de foto-opdrachten van #35dagenanderskijken in de zomer van vorig jaar en stelde ik mezelf tot doel bij iedere foto-opdracht ook een blog te schrijven. Ik had geen idee of ik dat kon, schrijven over onderwerpen die ik niet zelf bedacht.

En wat was dat leuk!
Ik blogde over groente uit de volkstuintjes, over de fiets van Paula en over het noodweer dat in tien minuten de omgeving veranderde. Ik blogde op Ameland, op de ferry naar Zweden, in Zweden en weer thuis in mijn eigen tuin. Leerde foto's toe te voegen en ben dat blijven doen. Het was stimulerend en ik kreeg er steeds meer plezier in.

Ook merkte ik dat het op deze manier schrijven me hielp bij het structureren en verwerken van alles wat er met me gebeurde en dat was heel veel.

Ik besloot nl. te stoppen met werken, kreeg mijn tweede nieuwe heup, verloor een van mijn beste vriendinnen en begon aan mijn Nieuwe Leven. Best veel!
En behalve dat het schrijven zelf me hielp was het heel bijzonder om zoveel mooie reacties te krijgen.
En nieuwe mensen te leren kennen via de social media.

Door contacten met andere bloggers kwam ik er achter dat Blogger, het programma dat ik gebruik, op een gegeven moment oude bloggen niet meer opslaat. Dat vond ik jammer, ze zijn me dierbaar! Dacht er dan ook over om alles te kopiëren en in Word op te slaan maar wat een gedoe!
Ik heb al een tijdje via twitter, mail en Facebook contact met Irene. Irene is een professionele blogger maar dat niet alleen, ze weet alles van programma's en is een expert in WordPress, een professioneel blogprogramma. En dat niet alleen, ze is altijd bereid om te helpen.
Je kunt haar op Twitter vinden via @purepixelpassie

Dus gisteravond klom ik over mijn drempel en belde Irene. Binnen een half uur was ik in het bezit van een eigen domeinnaam en dus van een eigen website! En daarmee zou Irene voor mij aan de gang gaan. Wie schetst mijn verbazing dat ik vanmorgen om negen uur een tweet kreeg met de vraag hoe ik mijn nieuwe website vond - ongelooflijk!

En dus is dit mijn laatste blog onder Liesbeth5.blogspot.nl.
Natuurlijk blijft het een Ontdekkingsreis en blijf ik waarnemen met nieuwe ogen met dank aan Marcel Proust. Dat verhuist 'gewoon' mee.Wil je me blijven volgen (en dat hoop ik natuurlijk) dan zul je even een ander adres moeten invoeren. Abonneren via de mail kan nog steeds en er kan veel meer dus kom eens kijken op die nieuwe site. Ik moet nog veel leren maar ik denk dat het wel gaat lukken.
En bij vragen?
Bij vragen is Irene er gelukkig, dank!

Een Nieuw Leven en een eigen domeinnaam, hoe mooi wil je het hebben?

www.liesbethvanberkel.com

Nieuwe regelmaat?

In de afgelopen dagen begon zich spontaan een nieuw ritme af te tekenen.
De dag begon voor mijn doen op tijd, zo rond negen uur. Het bijzondere daaraan is dat ik uit mezelf rond die tijd wakker word. Iets watde afgelopen veertig jaar zelden gebeurde!
Dus mijn bed uit en direct in mijn badjas naar buiten. Kussens op de bank, kopje koffie en mijn MP's schrijven. Het is heerlijk om dat in mijn meestal doodstille tuin te kunnen doen en het voelt als een heel goed begin van de dag.

Dan het tweede kopje koffie met de krant, een boek of een tijdschrift.
Wat bijzonder om de tijd te hebben.
Om rustig voor me uit te kunnen staren en een rondje door de tuin te kunnen doen.
Geen haast maar rust en aandacht.

Zo rond een uur of elf is het tijd voor mijn ontlunch die bestaat uit een grote kom muesli met heel veel zaadjes, fruit en Zweedse rauwe aardbeiensylt met dank aan Gerda!

En dan moet er wat gebeuren. Fietsen, boodschappen, een klusje, een afspraak - het maakt niet uit want ik heb tijd!
Vooral het fietsen is fijn. Ik ontdek allerlei nieuwe weggetjes en geniet van wat er te zien is, zoals een weiland waar nog echt en met de hand wordt gehooid!

Eenmaal weer thuis is het hoog tijd voor een dutje. Wat is het heerlijk dat ik weer kan slapen. Net als vroeger gewoon overdag kan slapen. Als een blok. Bewusteloos. Om herboren wakker te worden na een uur en dan eigenlijk weer opnieuw aan de dag te kunnen beginnen.

Vandaag leek dat ritme aanvankelijk verstoord te worden door de regen. Want in de regen ga je niet buiten zitten.

Maar....ik heb een regenscherm! Dus zodra de eerste druppels vielen ging het scherm omlaag en zat ik gewoon met mijn koffie aan de MP's!
Wat was het goed om buiten te zitten waar de warme grond de regendruppels koesterde en waar je de regen hoorde tikken op de blaadjes en de bomen.
Langzaam zakte de temperatuur en toen het tijd werd voor mijn slaapje heb ik dat binnen gedaan.

En nu is het weer tijd voor koffie en een nieuw boek.
Mijn Nieuwe  Leven is zo gek nog niet.
Wat een leven!

Hard gewerkt

Het was de hele week prachtig weer en moest er van alles gebeuren. Buiten dus.
En de klus waar ik een vreselijke hekel aan heb zodat die al heel lang op mijn lijstje staat begon steeds urgenter te worden. Het verpotten van mijn kamerplanten die op sterven na dood waren.
Ik heb er zo'n hekel aan omdat het heel veel staan en heen en weer lopen is en dat moet ik altijd bezuren. Maar de planten zijn me dierbaar, vooral de Zweedse geraniums!

Toen ik eens goed naar de armzalige verzameling voor het raam keek realiseerde ik me dat het er niet meer uitzag. Vieze oude potten en lelijke schotels. Dus naar het tuincentrum voor nieuwe. Helaas, alles uitverkocht. Gebeld met de Welkoop die vertelde dat de klassieke rode chamotte potten niet meer worden gemaakt. Althans niet meer in het rood. Wat revolutionair, ik kan me niet anders herinneren dat dat die potten er waren! Sommige veranderingen zijn zeker een verbetering! De huidige potten zijn nog steeds van chamotte maar in plaats van rood anthracietkleurig.
Het kostte wel enig doorzettingsvermogen want toen ik ze wilde gaan halen lag er een gekantelde vrachtwagen die de weg versperde. Maar uiteindelijk is het na veel omwegen gelukt en zijn de planten en ik zeer tevreden!

De tweede grote klus was ook al zo'n lang gekoesterd verlangen. Het uitmesten van het eerste deel van mijn tuinhuis waar behalve tuingereedschap, gewoon gereedschap, verfspullen en mijn fiets ook tientallen ondefinieerbare dozen en bakken stonden die in geen twintig jaar waren open geweest. Het handige grote werkblad stond vol en was daardoor onbruikbaar, de stalraampjes waren volledig bedekt met spinnenwebben en alles was ontoegankelijk en vies.

Gelukkig vindt mijn poestparel J. zulke dingen een uitdaging dus we zijn samen aan de gang gegaan. En met resultaat! Een volle kliko, een auto vol spullen voor de rommelmartkt waar J. regelmatig met een kraampje staat en een toegankelijk tuinhuis!
Ik weet weer wat ik heb en waar het staat, het is stukken lichter geworden binnen en ik kan mijn tuin weer zien!

Nu zit ik op deze prachtige avond met de laptop aan mijn tuintafel na vandaag niet geklust maar gefietst te hebben. Ruim dertig km waarvan de helft tegen de wind in was en het waaide heel hard dus leve mijn ebike. Zo maar op een gewone dag door de weilanden fietsen, dat voelt nog steeds bijzonder en geeft een gevoel van vrijheid.

Wat is het toch heerlijk zoveel buiten te kunnen zijn en om een eigen stukje grond te hebben dat deze zomer weliswaar behoorlijk uit de hand is gelopen maar wat toch ook heel mooi is.
Waar ik altijd uit de wind kan zitten en waar de poesjes op vogeltjes loeren maar ze gelukkig nooit vangen. Waar de kikkers onophoudelijk hun concert geven. Waar ik iedere ochtend buiten ontbijt en geniet van de stilte en een nieuwe dag.
Wat een bezit.
Welcome to my garden!

Een stimulerende week en toch...

De week begon met mijn vaste zwemochtend. Oefenen in het warme water met drie anderen en mijn eigen fysiotherapeut. Snel naar huis om te douchen en om weer weg te gaan voor de 'gewone' therapie. En of dat nog niet genoeg was anderhalf uur later naar de acupunctuur.
Allemaal zeer stimulerend!

's Middags had ik een prachtige fietstocht en een erg leuk gesprek.
Ook weer heel stimulerend!

Zo ging de week verder. Leuk bezoek, weer gefietst, een zeer geslaagde boekpresentatie van een vriendin, lekker gerommeld en totaal geen stress. Degelijk ontbeten en redelijk degelijk gekookt, nieuw gedrag waar ik me steeds beter bij ga voelen. Min of meer geslaagde pogingen om op tijd naar bed te gaan en op tijd op te staan. Voelt ook goed.
Dus al met al een stimulerende regelmaat.

De topic van de week kwam donderdag. Na mijn Zweedse kennismaking met de sauna wilde ik het in Nederland ook wel eens proberen. Dus een afspraak gemaakt met een zeer ervaren saunaganger/vriendin voor een dagje SaunaState hier om de hoek. En dat was een openbaring!
Mijn leven lang heb ik gedacht dat ik de sauna veel te warm zou vinden en dat ik me niet goed zou voelen bij het bloot te lopen tussen vreemde mensen. En als je het dan ook nog heel druk hebt en zuinig met de spaarzame vrijetijd wil omgaan heeft het geen prioriteit om die denkbeelden te ontkrachten.

Maar wat heb ik genoten! Van de hitte, van de kou, van het heerlijke grote zwembad, van de rust, van de ontspanning, van de leuke gesprekjes, van de mooie accommodatie, van alles.

Het resultaat is dat ik nu via een prachtige aanbieding een maandkaart heb aangeschaft waarmee ik de hele maand juli dagelijks mag. Nou is iedere dag een beetje veel maar drie tot vier keer per week een rondje zou moeten lukken en is goed voor mijn lijf.
Kortom, stimulerender kun je het niet krijgen!

Wat is het dan ontmoedigend om na een nacht met onverwacht veel pijn me weer terug te voelen bij af. Nergens zin in te hebben. Nergens toe te komen. Niet eens naar buiten te willen. Me doodmoe te voelen. En me dat natuurlijk weer kwalijk te nemen.

En wat is het fijn om het uiteindelijk toch te kunnen doorbreken door 'gewoon' een uurtje te gaan slapen met een blokje op de houtkachel en een poes op schoot.
Me te realiseren dat het misschien wel een erg drukke week was en ik te hard van stapel ben gelopen. Zoals ik dat zo vaak deed en blijkbaar nog doe. En dat het helemaal niet erg is even een pas-op-de-plaats te maken. Zelfs niet in het tot voor kort zo kostbare weekend. Want morgen is er weer een dag! En overmorgen ook.
Is dat dan niet een stimulerende afsluiting van deze prachtige week?

Groen, groener, groenst

Sinds ik weer thuis ben probeer ik zoveel mogelijk te fietsen. Het is lekker om te bewegen, het is goed voor mijn lijf en ik geniet van het buiten zijn.
De afgelopen dagen viel me op dat het hier zo groen is. Een goede vriend van mij omschreef het ooit treffend met de woorden "toen God aan Friesland toe was had hij alleen nog maar groen!" Zo lijkt het inderdaad al zijn er prachtige waterkanten vol bloemen. En natuurlijk bestaan er heel veel verschillende tinten groen!

Toch is er ongelooflijk veel variatie én er is van alles te zien en te horen, vooral veel vogels. Van de koekoek, allerlei weidevogels zoals kievieten en scholeksters, eenden, waterhoentjes, meerkoeten, een vader en moeder gans met zeven jongen tot ooievaars die hoog boven me op de termiek dreven. Ook zag ik een grote roofvogel die verdreven werd door drie zeer goed samenwerkende kleinere vogels en het hazenpad koos.

Het was het een stralende dag en ik besloot naar de kaasboerderij te fietsen. Kaasboerderij De Gelder in Tijnje, waar ze Tynjetaler maken, een heerlijke gatenkaas die een beetje op Emmentaler lijkt. Via een omweg langs het water en door de weilanden was het ruim een uur fietsen dus rustte ik met de kaas in mijn fietstas nog even uit op het bankje voor de winkel. En omdat ik een andere weg terug wilde keek ik op mijn mobiel naar Google maps. De eigenaar kwam naar buiten en we raakten in gesprek over het gebruik van social media. Ze vertelde dat ze daar eigenlijk meer mee wilde maar dat ze niet zo goed wist wat ze moest vertellen. "Want ach, alles wat we doen is eigenlijk zo gewoon."

Ik ken het bedrijf een beetje en weet dat het helemaal niet gewoon is, dat ze heel veel landelijke prijzen winnen, dat ze een prachtig familiebedrijf zijn met een hele mooie stal en dat het best bijzonder is wat ze allemaal voor elkaar hebben gekregen.
En ik voelde dat mijn handen jeukten!

Wat zou het leuk zijn om ze te helpen, regelmatig foto's te maken, te twitteren en wat met hun op zich uitstekende Facebookpagina te doen....
Maar ik heb me ook voorgenomen dat ik me deze zomer nergens aan wil binden! Toch voelde ik dat de positieve energie begon te stromen dus deelde ik dat met haar. Ze begreep het heel goed en gaf aan dat ze er graag eens over wilde denken en dat ze alle begrip had dat ik even geen afspraken wilde. En we concludeerden dat we het allebei zo'n leuk gesprek hadden gevonden!

Of hier een vervolg op komt of niet, wat was het fijn om weer ergens enthousiast over te kunnen zijn. Om weer te voelen dat er dingen zijn die ik kan en die ik leuk vind!
Dingen om samen met anderen te doen.
Zo heeft iedereen zijn eigen energiebron en wat is het heerlijk die (weer) te ontdekken.

Onderweg naar huis reed ik weer door het groene Friese land. Het was overal nog stiller dan anders want de wedstrijd tussen Nederland en Chili stond op het punt te beginnen. Ik heb niet veel met voetbal en genoot van de rust en de weilanden.
Midden in een weiland, echt in the middle of nowhere, zag ik opeens iets oranje's schemeren.
En dáár krijgen anderen dan weer energie van!

Tuinslangperikelen

Opeens realiseer ik me dat ik al weer een week thuis ben.
Thuis uit mijn andere land waar ik zo genoten heb van de rust, de ruimte, de zee en de zon.
Zon is hier zo nu en dan ook, voor de zee moet ik helaas een eind rijden en rust....
Rust lijkt ver te zoeken! Want er gebeurt al weer zo veel en ik wil van alles.
Ik wil van alles omdat ik me eindelijk uitgerust voel al realiseer ik me goed dat het voorlopig nog balanceren blijft.
Ging bijvoorbeeld al na twee dagen door mijn rug bij het maken van een onhandige beweging.
Vervelend maar ook een goede waarschuwing.

Mijn tuin is in de afgelopen maand ontploft.
Een grote groene oase, alles ongeveer een meter hoog of hoger.
Voor ik wegging heb ik alle vaste planten afgeknipt en dat is goed geweest. Ze zijn nu niet omgevallen maar wel veel hoger dan ik had gedacht.
De grintpaadjes zijn verdwenen, ook groen. Alles is groen, zelfs de vijver. Want daar staat nauwelijks water meer in en die moet dus nodig bijgevuld.
Dat is lastig want mijn tuinslang is lek en dan schiet het niet op.

Laat de Lidl nu 'kronkelslangen' in de aanbieding hebben! Mijn oude kronkelslang beviel uitstekend, geen gedoe meer met opbergen en ik wil graag een nieuwe. Dus naar Heerenveen. Onderweg geniet ik van de weilanden, de vogels en de luchten. Friesland is ook mooi!
Mijn tuinslang gescoord en gauw naar huis, naar de droogliggende vijver.

Slang uit de verpakking, aangesloten, kraan open.
Er gebeurt niets. Hoor de kraan lopen maar er komt geen water uit de slang.
Oh, een waterslot! Dan moet er een mondstuk op.
Er zit een spuit bij ingesloten dus die er op geklikt.
Alles past.
Helaas, nog steeds geen water.
Ander hulpstuk gepakt (heb tientallen oude hulpstukken liggen na 35 jaar tuinieren).
Past ook.
Maar geen water.

Razend word ik van zulke exercities! Er zit iets in die stomme aansluitstukken wat het water tegenhoudt maar wat doe ik fout? Staat niets over in de gebruiksaanwijzing. Daar staat alleen 'sluit de slang aan op de kraan' wat me een vrij simpel advies lijkt en ik uiteraard heb gedaan.

Na anderhalf uur proberen, vervangen en weer proberen was ik er helemaal klaar mee. Dus alles laten liggen en vandaag met nieuwe energie geprobeerd water uit de slang te krijgen.
Maar nee, niks.
Helemaal niks.
Geen druppel.

En nu? En nu heb ik de oude slangen bij elkaar gezocht. Het is een zoodje ongeregeld maar er komt in ieder geval water uit. En de lekke slang leg ik nu op het gras dan is het niet erg dat hij lekt.
Kortom, de vijver is weer vol.
En nog steeds groen.
Heel groen.

Hoe ik verliefd werd....

JIJ & ZWE-NL

Wat betekent Zweden-Nederland voor jou? Vertel jouw eigen verhaal!

De ambassade zal een selectie uit de ingezonden verhalen publiceren op de website.

Jij & Swe-NL

Bolderburen werd Bullerbyn
Toen ik een jaar of vijf was las mijn moeder me voor uit ‘Wij uit Bolderburen’ van Astrid Lindgren. De eerste zin was “Ik heet Lisa. Ik ben zeven jaar en ik ben een meisje. Dat kun je trouwens wel aan mijn naam horen.” Die regel staat in mijn hoofd gegrift.
Het boek gaat over zes kinderen die in een klein Zweeds dorpje wonen dat uit drie boerderijen bestaat. Eigenlijk gebeuren er nauwelijks spectaculaire dingen en gaat het over het leven van die zes kinderen op het Zweedse platteland. Voor mij als kind uit de grote stad dat zelden buiten speelde waren het echter onbegrijpelijke avonturen! Dat begon al bij het naar school lopen: een wandeling van een uur waarin van alles kon gebeuren.
Nog veel vreemder waren de lange zomers waarin ze ‘bosaardbeitjes aan een strootje regen’ – aardbeien waren vrijwel onbekend voor me en wat strootjes waren wist ik helemaal niet! Het peperkoeken bakken met kerstmis was ook zo’n ding want waarom moest er peper in die koeken? En dan die voddenkleden op de grond, hoe zo vodden? Maar wat me het meest raakte en wat me altijd is bijgebleven was de enorme veiligheid waarin de kinderen opgroeiden. Altijd buiten, altijd samen, altijd iemand waar ze terecht konden (variërend van de oude blinde opa tot Agda het dienstmeisje), levend met en naar de seizoenen.
Een jaar of zeven geleden besloot ik in de zomer naar Zweden te gaan. Ik kende het alleen van het zeilen langs de kust die ik prachtig vond en ik wilde nu wel eens wat meer van het land zien. En toen voltrok zich het Zweedse wonder! Ik reed door het land dat eigenlijk altijd in mijn hoofd heeft gezeten. Een land vol kleuren, waar tussen de gele koolzaadvelden dieprode houten huisjes stonden, waar iedere paar kilometer weer een meer was voor mij alleen, waar kleine dorpjes waren die uit maar drie boerderijen bestonden, waar de kinderen een vuurtje stookten waar ze hun zelf gevangen visjes roosterden, waar je overal wilde bosaardbeitjes en wilde frambozen kon plukken, waar het vol staat met cantharellen en andere paddenstoelen en waar ruimte en rust is – letterlijk en figuurlijk.
Het voelde, volstrekt onverwacht, als thuiskomen.
En nu ken ik zelf alle seizoenen, de winter met zijn enorme hoeveelheden sneeuw en ijs, de lichtgroene nieuwe blaadjes aan de miljoenen berken en de witte bosanemoontjes waar heel Zweden in het voorjaar mee is bedekt en die overgaan in de lelietjes-van-dalen, de warme zomers waarin het niet donker wordt en de prachtige herfstkleuren die de lange winter inleiden. En iedere keer dat ik Zweden binnen rij slaat dat wonder weer toe, echt iedere keer.
En nu staat naast het Nederlandse Bolderburen ook het Zweedse Bullerbyn.
Zweden, dat zonder dat ik het wist altijd in mijn hoofd heeft gezeten en wat ik nu ‘mijn andere land’ noem.
Zweden, waar ik dus al verliefd op ben geworden toen ik vijf was.

Weer thuis en officieel met pensioen!

We zijn weer thuis! Eerst ik, met een stampvolle auto die leeg moest. Dat was niet zo erg maar alles moest ook opgeborgen en dat is altijd lastiger. Heel veel Zweedse boodschappen, een stoel (voor een prikkie gekocht bij de loppis) en natuurlijk de gewone volle tassen. De wasmachine draaide overuren.

En gisteren kwamen ook de poesjes weer thuis. Ze wilden maar één ding: naar buiten! Ik ben altijd een beetje bang dat ze dan niet meer terugkomen (volstrekt misplaatst maar dat heb je nu eenmaal met angst) dus wil ik ze altijd een dag én een nacht binnen houden. Mijn oude Pier vond dat best. Hij lag na een half uurtje op zijn eigen plekje in de zon en taalde niet naar buiten. In tegenstelling tot Petter en Pientje die de tent afbraken en ontzettend vervelend waren! Pas rond 23.00 uur werd het rustig.
Dat bleek echter schone schijn want ze hadden het badkamerraampje opengemaakt en waren de hort op! Maar tot mijn grote verbazing kwamen ze direct weer binnen en konden we uiteindelijk naar bed.

Ik vind het altijd heerlijk om weer thuis te zijn. Meestal heb ik nog een paar dagen vakantie voor ik weer moet beginnen zodat ik tijd heb om 'te aarden'.
Wat is het gek dat dat nu anders is.
Dat ik voortaan altijd vakantie heb!
Dat ik niet meer na hoef te denken over een paar extra dagen, niet meer na hoef te denken over wat er allemaal nog moet, niet meer na hoef te denken over hoeveel vrije dagen ik nog over heb.
Natuurlijk weet ik dat al maanden maar in Zweden drong dit pas echt tot me door!

Het is een moeilijk half jaar geweest. Eerst heup 2 met alle gevolgen van dien, toen een lijf dat het af liet weten met onverwachte pijnklachten, ernstige slaapproblemen dus nergens energie voor, uit balans, geen structuur en het totaal onverwachte overlijden van een van mijn beste vriendinnen.

Maar nu ben ik weer thuis en is mijn Nieuwe Leven dus echt begonnen en wat voelt het goed om vol plannen en energie weer thuis te zijn!
Te genieten van alles wat zich aan komt dienen.

En is het toeval of synchroniciteit dat er gisteren een prachtige bos bloemen werd bezorgd van mijn twee 'oude managers'  omdat vandaag ook formeel mijn Nieuwe Leven is begonnen?
Want per 15 juni ben ik officieel uit dienst van Revalidatie Friesland.
Na ruim 38 jaar.

Het is klaar en het is goed.
Mijn Nieuwe Leven is begonnen!

Afscheid en een operatie

Morgen vertrek ik dus vandaag was het mijn laatste 'echte' dag hier. En die dag begon met mist! Het was gisteren ook erg warm en vannacht koelde het nauwelijks af dus niet zo gek.
Maakte dan ook haast om naar een strandje te gaan.
Bovendien moest er eerst een brandend probleem worden opgelost!

Toen ik gisteravond laat in bed mijn boek uit wilde lezen op mijn inmiddels onmisbare ereader hield die er opeens mee op. Was niet meer voor- of achteruit te krijgen en ook niet meer uit te zetten.
Dus de laptop weer aan en gekeken of ik hem kon resetten. Dat leverde eerst een wit en daarna een volledig zwart scherm op. Verder niks. Helemaal niks.

Nu was het twee weken geleden ook gebeurd maar toen kon hij alleen geen bladzij meer omslaan. Ook niet de bedoeling natuurlijk maar dat leek minder desastreus. Moest hem toen resetten.
Waarmee?
Met een paperclip.....

Toch wonderlijk dat zo'n technisch hoogwaardig produkt als de Kobo Aura HD dan met een paperclip moet worden gered.
Maar nu was het midden in de nacht en ik had geen paperclip bij de hand. Eerst met een pincet en toen dat niet ging met de punt van een schaar geprobeerd resultaat te krijgen maar dat hielp niets.
Dus zonder boek naar bed. Een bijna onmogelijke opgave....

Vanmorgen een paperclip gescoord en die er zonder veel vertrouwen ingeduwd.
Eerst gebeurde er niets.
Toen begon het schermpje heel voorzichtig wat te flikkeren.
En ja hoor, opeens kwam de vertrouwde homepage weer in beeld!
Wat een opluchting.

Toch blijf ik het gek vinden. Zowel dat zo'n ding uit het niets vastloopt als die ultieme reparatie met een paperclip!
Maar wat heb ik vanmiddag weer genoten op mijn strandje.
Mét mijn ereader!